Sam w dolinie (okładka miękka)

Bardzo lubię książki Pani Hanny Greń. "Sam w dolinie " to bardzo dobry kryminał, w którym obok wątku kryminalnego jest rozbudowany wątek obyczajowy, dotyczący życia prywatnego policjantów. Sprawa niby prosta do rozwiązania, ale oczywiście tak nie jest.

Kolejny kryminał od którego nie można było się oderwać. Posiadam wszystkie książki tej autorki i na każdą czekam z niecierpliwością. Polecam wszystkim fanom tego gatunku .

Kolejna książka tej autorki która przypadła mi do gustu. Mimo że zamówiłam przedpremierowo przeczytałam dopiero dziś. Zjedzona w jeden dzień.

Bardzo dobry polski kryminał :-)

Bardzo dobrze napisana powieść.

Super, polecam!!!

Czy samotny rolnik może być łakomym kąskiem? Życie pokazuje, że tak, i to nie tylko dla kobiet. Szczególnie, kiedy jest bogaty i nie ma rodziny, a na dodatek odznacza się wyjątkową pracowitością. Miłosne zakusy to jedno, ale kto w takim razie mógłby chcieć śmierci takiego człowieka? Czy zazdrosna kochanka? A może kobieta rozczarowana miłosnymi obietnicami bez pokrycia? Czy istnieje szansa, że taki mężczyzna, będący w pełni sił, mógł popełnić samobójstwo? Z taką zagadką zmierzyć się musi podkomisarz Konstanty Nakański z Komendy Miejskiej Policji w Bielsku-Białej. Pozornie niewinne zgłoszenie zaniepokojonego rykiem głodnych zwierząt sąsiada zamienia się koszmar po wejściu do domu mężczyzny. Okazało się bowiem, że świetnie prosperujący rolnik został otruty we własnym gospodarstwie, a jego śmierć była nie tylko wyjątkowo spektakularna, ale i wyjątkowo bolesna. Zatrucie tojadem, które prorokował jego sąsiad, rzeczywiście okazuje się być najbardziej wiarygodną przyczyną śmieci pytanie tylko, kto tę truciznę podał Szymonowi Klisiowi. A może mężczyzna sam ją przyjął, biorąc pod uwagę, że był śmiertelnie chory - rak zaatakował wszystkie jego narządy wewnętrzne i zostały mu niecałe dwa miesiące życia. Zapewne większość prowadzących śledztwo stwierdziłaby samobójstwo i zamknęła sprawę, ale Nakańskiemu nie daje spokoju kilka szczegółów. To one każą mu wątpić w zbyt wygodną wersję o skróceniu sobie przez Klisia życia i drążyć w poszukiwaniu prawdy. Śledztwo jednak bardzo mozolnie posuwa się do przodu. Sąsiedzi milczą jak zaklęci, analiza rozmów telefonicznych też nie za wiele daje. Prowadzi bowiem do nauczycielki gimnazjum, która co prawda wiele lat temu spotykała się z denatem, teraz jednak pozostaje z nim wyłącznie w przyjacielskich stosunkach. Ona jednak wskazuje kolejny trop, a mianowicie osobę Edyty Durys, również nauczycielki, której numer telefonu także znalazł się na liście rozmówców rolnika. Owa kobieta, porzucona przez Klisia, planowała ponoć zemstę na mężczyźnie, który upokorzył ją i porzucił. I można by pokusić się o podejrzenia pod jej adresem, gdyby nie to, że kilka godzin po wezwaniu na komendę, ona również ginie. Na dodatek okazuje się, że w chwili śmierci była w ciąży, pytanie tylko, czy z Klisiem. To nie koniec skomplikowanych spraw, z którymi muszą uporać się funkcjonariusze komendy w Bielsku-Białej. Mamy możliwość śledzić ich pracę dzięki wciągającej powieści kryminalnej pt. „Sam w Dolinie”. Powieść z serii „ Śmiertelne wyliczanki”, autorstwa Hanny Greń, opublikowana nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona, to zarówno frapująca fabuła i wartka akcja, nie pozwalająca nawet na chwilę rozkojarzenia, jak i misternie skonstruowani bohaterowie. Autorka dzięki przybliżeniu również życia osobistego postaci, niekiedy zresztą skomplikowanego, a także łączących ich relacji, zbliżyła bohaterów do czytelnika sprawiając, że w trakcie lektury mają oni naszą pełną uwagę. A ta jest niezwykle potrzebna, bowiem rozwikłanie tej kryminalnej zagadki nie będzie łatwe biorąc pod uwagę liczbę osób zaangażowanych w sprawę i pobocznych wątków, które niczym fragmenty układanki, nagle wskakują na swoje miejsce. Dlatego po ten doskonały kryminał sięgnąć mogą nie tylko miłośnicy gatunku i / lub twórczości autorki, ale wszyscy, którzy lubią złożone zagadki i zagłębienie się w motywy ludzkich działań.

Niemal trzy lata przyszło mi czekać na dalsze losy ekipy policjantów z Bielska-Białej. Po Wydawnictwie Replika, które wydało dwie poprzednie części na kontynuację serii „Śmiertelne wyliczanki” zdecydowała się Czwarta Strona Kryminału, za co jestem jej niezmiernie wdzięczna. Podobnie jak za to, że utrzymana została szata graficzna i rozmiar książek, dzięki czemu cykl tworzy spójną całość nie tylko pod względem treści, ale i wizualnym. Tych, którzy nie czytali dwóch pierwszych tomów „Chodzi lisek koło drogi” i „Mam chusteczkę haftowaną” bardzo zachęcam do rozpoczęcia czytania właśnie od nich (są też dostępne audiobooki w abonamencie na Empik go). W przeciwnym razie może być trudno wejść w zawiłości wątków osobistych i rodzinnych policjantów, które są kontynuowane przez wszystkie części, a są, przynajmniej dla mnie, niemal równie ważne jak odrębne dla każdej powieści wątki kryminalne. A ten w najnowszej części „Sam w dolinie” jest wyjątkowo zagmatwany. Trzy ofiary zamordowane w zupełnie inny sposób łączy w pewnym stopniu nazwisko jednej z nich, samotnego rolnika zamieszkującego Dolinę Kromparku. Poza tym trudno znaleźć jakiekolwiek styczne, a policjanci kręcą się w miejscu sprawdzając wszelkie możliwe tropy, podążając niejednokrotnie w ślepą uliczkę. Autorka włożyła w ręce mordercy jednej z ofiar specyficzne narzędzie zbrodni pokunę zwaną inaczej dmuchawką, czyli rurę bambusową, z której wydmuchuje się zabójcze, zatrute strzałki. Kto zdecydowałby się na tak oryginalne i dość trudne w użyciu rozwiązanie? Czy możliwe, że grasuje tu seryjny zabójca zmieniający modus operandi? Czy kieruje się przy wyborze ofiar motywem, którego policjanci nie znają? A może błędnie przypisują zbrodniom wspólny mianownik? Bardzo wciągająca zagadka kryminalna, w której niemal tyle samo co brutalności jest i zagadkowości intryguje równie mocno jak osobiste perypetie bohaterów. Tym razem najmocniej wybrzmiewają kulejące relacje Kostka Nakańskiego z bratem, który z uporem maniaka pakuje się w kłopoty licząc, że ten go z nich wyciągnie i rozmijanie się w oczekiwaniach odnośnie do przyszłości związku Marioli z Sokołowskim. Czy uda im się dojść do porozumienia? Przyjemnie było wrócić do Bielska-Białej i ponownie towarzyszyć policjantom w ich śledztwie, które autorka przedstawia z olbrzymią realnością i pieczołowitością. Uwielbiam książki Pani Hani, czytałam wszystkie dotychczas wydane i od zawsze zachwyca mnie tak umiejętne łączenie przeszłości z teraźniejszością i równoważenie wątków kryminalnych obyczajowymi. „Sam w dolinie” udowadnia, że autorka trzyma niezmiennie wysoki poziom, a lekkość, z jaką kreuje niejednoznaczne postaci, połączona z genialnie zbudowaną fabułą i naturalnymi, pełnymi humoru dialogami ponownie wzbudziła mój zachwyt.

Z niektórymi autorami mam zasadniczy problem, bo podobają mi się ich niektóre serie, a niektóre nie. Czasami jest to potężne utrudnienie, bo jak pojawia się coś w zapowiedziach i widzę znajome nazwisko, to pędzę, lecę, chcę czytać. I czasami z tego jest klops! Tak mam z Hanną Greń, której książki naprawdę lubię, ale seria Śmiertelne wyliczanki nie przypadła mi do gustu. Postanowiłam jednak sprawdzić czy może przełamiemy złą passę, bo inne serie pochłaniam. No właśnie, bo ta konkretna książka to już trzeci tom serii i myślę, że trzeba czytać w odpowiedniej kolejności, aby nie zgubić ważnych wątków. Jak na kryminał przystało, dostajemy na dzień dobry zwłoki. Znalezione zostają w dolinie o jakże ciekawej nazwie Krompark. A, jak już nas informuje się na początku opisu tej książki, plotka puszczona w świat jest jak pocisk i tym razem o denacie plotkuje się aż się w ludziach gotuje. Dlaczego? Otóż, podobno miał bardzo bujne życie erotyczne. Facet został otruty więc kolejne plotki lecą w świat i się rozprzestrzeniają okropnie, bo przecież skoro był z niego taki kobieciarz, to pewnie go postanowiła zabić kochanka. Jedna z wielu. Tylko nie wszystko jest takie proste, prawda? Śledztwo trafia pod skrzydła podkomisarza Nakańskiego, który bardzo szybko obstawia podejrzanych. Czy nie kierują nim ploteczki? W końcu jedną z głównych podejrzanych według niego jest jedna z odrzuconych kochanek zabitego rolnika. Wszystko się komplikuje kiedy to i ona zostaje zamordowana. Cóż, nasz podkomisarz ma również własne problemy rodzinne, z którymi musi się uporać. Jak to wszystko się zakończy? Tym razem czytałam z zaciekawieniem i naprawdę Greń mnie wciągnęła w sprawę, która mogłaby być bardzo oczywista i prosta do rozwiązania, ale wcale taka nie jest. Przy okazji zahacza o problemy ludzi, o ich uczucia i pokazuje jacy potrafią być okrutni, perfidni i tak nieempatyczni, że aż przykro się robi. Jeśli chodzi o akcję, to jest to kryminał. Nie thriller, nie powieść akcji, a właśnie taki spokojny wręcz kryminał. Powiedziałabym, że nie skupia się czytelnik na zbrodni samej w sobie, ale na zagadce do rozwiązania i na bohaterach. A to dobrze, choć wątek obyczajowy jest niewielki, to jednak gdzieś tam można się mocno zżyć z podkomisarzem, któremu lekko nie jest. Zdziwiłam się, że spodobała mi się książka z tej serii i mimo, że nie wybuchły między nami fajerwerki, to na końcu wydarzyło się coś, czego się nie spodziewałam, a tego również oczekuję od dobrego kryminału. Cóż tu wiele mówić, jeśli znacie powieści tej autorki, to śmiało, bierzcie w ciemno i tę. Myślę, że się nie zawiedziecie! Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Czwarta Strona.

Na Hannę Greń zawsze można liczyć! Również i tym razem, gdy zasiadamy do lektury kryminału „Sam w dolinie”. To już trzecia część bardzo dobrze przyjętej serii „Śmiertelne wyliczanki”. Rozpoczynając lekturę, liczyłem na intrygujący kryminał, z zagadką, której rozwiązanie wymagać będzie myślenia i skupienia. I wiecie co – nie przeliczyłem się. „Sam w dolinie” to doskonały kryminał, który w pełni czerpie z definicji tego gatunku. Morderstwa, których rozwiązywanie jest prawdziwą frajdą. Sploty wydarzeń, które często prowadzą nas w ślepą uliczkę sprawiają, że czytanie tej książki to prawdziwa detektywistyczna zabawa. Ale muszę przyznać, że wcale zabawnie nie było dla podkomisarza Konstantego Nakańskiego, który miał nie lada orzech do zgryzienia. Ale zacznijmy od początku. W jednym z budynków w dolinie Kromparku odnaleziono zwłoki Szymona Klisia. Jak się okazuje mężczyzna został otruty. Komu zależało na zamordowaniu rolnika? Jaka rolę w morderstwie odegrało jego niezwykle bujne życie erotyczne? Czy morderstwa dokonała odrzucona kochanka? Niestety śmierć mężczyzny nie jest jedyną zagadką. Jak się okazuje chwilę później ginie jedna z jego byłych kochanek. Tak przynajmniej głosi plotka, która jak dobrze wiemy „puszczona w świat jest jak pocisk, którego nie sposób powstrzymać”. Na domiar złego morderca, nie powiedział ostatniego słowa bowiem ponownie daje o sobie znać. Czy Nakański zdoła przerwać falę morderstw? Czy zdoła poznać personalia mordercy? A może morderczyni? Pewne jest to, że nie będzie mógł zasnąć spokojnie, dopóki nie rozwiąże tej zagadkowej sprawy. A ta często będzie prowadziła go mylnymi tropami. Dodatkowo zeznania świadków niewiele wnoszą do sprawy. Czy Kostek Nakański zdoła połączyć wszystkie punkty tej zagadki, by dowiedzieć się kto jest mordercą? Punktem zaczepienia jest życie samotnego rolnika. Pewne jest to, że morderca zasiał wśród mieszkańców strach. Nikt nie wie, kto będzie jego następnym celem. Ważne jest tu pytanie, jaki jest motyw mordercy? To on jest kluczem do rozwiązania tej zagadki. To, co zasługuje na uznanie to pomysłowość Hanny Greń w wymyśleniu narzędzia zbrodni. Nie jest to pistolet, czy młotek lub inne narzędzie występujące w powieściach kryminalnych. Zatem jeśli liczycie na doskonały kryminał, który będzie Was trzymał w ciągłym napięciu, to koniecznie sięgnijcie po najnowszą książkę Hanny Greń. A ja liczę na kolejną odsłonę z serii „Śmiertelne wyliczanki”. Książka „Sam w dolinie” ukazała się nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona Kryminału.