Rozstanie (okładka  miękka, 06.2019)

„Rozstanie” rozpoczyna się tam, gdzie Stylo Fantôme tak okrutnie zostawiła nas wstrząśniętych pod koniec „Poniżenia”. Druga część jest o wiele bardziej emocjonalna. Doświadczenie bliskiej śmierci i wydarzenia bezpośrednio poprzedzające, pozostawiły Tatum muszlę kobiety, którą kiedyś była. Widziała światło i jest zdeterminowana, by zachować dystans od mężczyzny, który mógłby doprowadzić ją do zniszczenia. Źle ulokowany gniew Jamesona i konsekwencje jego złośliwej zemsty, wściekłości, by skrzywdzić Tate, miały dalekosiężne konsekwencje. Każdy jest zmieniony i wszyscy wydają się być ogarnięci bólem. Nic, co zostało powiedziane lub zrobione, nie może być niewypowiedziane lub cofnięte, ale Jameson miał teraz czas, aby spojrzeć na siebie i swoje działania w zimnym świetle dnia i wcale mu się to nie podoba. Wie, że musi zadośćuczynić i przeprosić, że może być to najtrudniejsze słowo do wypowiedzenia, ale Tate będzie jeszcze trudniej zaakceptować te przeprosiny. Można śmiało powiedzieć, że Tate jest skorupą dawnej siebie. Działania i zachowanie Jamesona usunęły wiele jej naturalnego blasku, a ona stała się trochę zagubiona. Jej przyjaciele martwią się o nią, a ona tworzy bliższą relację z Sandersem, który wydaje się być jak dziecko, którego rodzice się rozwodzą i desperacko chce ich że sobą ponownie połączyć. Jameson, ze swej strony, zgadza się z tym wszystkim - jest chętny do naprawienia tego, co zrobił, tak bardzo starając się przeprosić Tate'a i chce przywrócić ich tam, gdzie byli wcześniej, w tym przepysznie ciemnym i brudnym związku seksualnym. Nie może pozwolić jej odejść i zrobi wszystko, żeby ją odzyskać. Jedna rzecz prowadzi do drugiej, a Tatum zostaje uwikłana w kolejną „grę” z Jamesonem. Ma miesiąc, by spróbować odzyskać jej serce, albo całkowicie odejść. Jest zdeterminowany, by ją odzyskać. Jest zdeterminowana, by nie popaść w jego sztuczki. Niech rozpocznie się gra! Środkowa cześć trylogii jest idealnym wypełnieniem - nie jest ani początkiem, ani zakończeniem, ale Stylo Fantôme wykonuje fantastyczną robotę, przenosząc fabułę w znaczący sposób i nadając wszystkim postaciom emocjonalny wzrost. Mimo że Jameson uważał się za prawdziwego diabła wcielonego pod koniec „Poniżenia”, to skończyłem „Rozstanie”, czując dla niego więcej niż odrobinę żalu. Tak, człowiek popełnił błąd, w rzeczywistości bardzo się myli, ale przeprasza nieubłaganie i jest głęboko szczery na swój sposób, ale Tate po prostu nie może znaleźć w swoim sercu przebaczenia i mocno wierzy, że zemsta jest najlepszym daniem na zimno, a ona jest gotowa wszelkiego rodzaju nikczemnych planów, by dorównać jemu. Ciągle w pamięci powraca do niej ta pamiętna noc, i wydaje się, że nie może ani wybaczyć, ani zapomnieć. Pomimo przeprosin Jameson nie jest absolutnie święty. Spodziewaj się tego samego rodzaju obrzydzenia, szczególnie w scenach seksu, które sprawiły, że „Poniżenie” było tak wspaniałym debiutem. Nadal jest bardzo dominujący, bardzo sadystyczny, a Tate wciąż jest jego idealną kobietą, cokolwiek by pomyślała. To bardzo pasuje do ostrego romansu erotycznego i uważam, że jest to kolejna fascynująca, nieodparta lektura. W większości podobała mi się ta książka. Seksualna chemia między Tatum i Jamesonem nadal wchodzi w grę! Uwielbiam historię, która sprawia, że czuję się skonfliktowany i ta historia zdecydowanie to zrobiła. W pierwszej połowie tej książki chciałam, aby dziewczyna trochę podroczyła się z mężczyzną, bo na to zwyczajnie zasłużył! Przez ostatnie strony byłam bardzo zmęczona męczeństwem Tatum. Chciałam nią potrząsnąć i powiedzieć jej, żeby już przestała! Dzięki wielkim rewelacjom na końcu tej książki nadal nie jest jasne, jak będzie wyglądała przyszłość Tatum i Jamesona. Tatum widzi zemstę, rzucając się jako ofiara we własnej historii życia. Jameson jest najlepszym „facetem, którego lubisz nienawidzić”, więc będę zainteresowana, czy nie dojdzie do odwrócenia ról między nim a Tatum. W końcu facet taki jak on zbyt długo nie zniesie jej szaleństwa. Na początku uważałam „Poniżenie” za ciemny romans. Tytuł oddaje to, czego można się spodziewać w środku - bardzo mroczne, ostre sceny seksu z dużą ilością upokorzenia i pozornym brakiem związku emocjonalnego, przynajmniej na początku, ale „Rozstanie” prowadzi nas do znacznie bardziej emocjonalnej części całej historii. Teraz, kiedy spoglądam wstecz na te dwie książki jako całość, postrzegam to bardziej jako romans erotyczny z mocnym dodatkiem do gry. Była to świetna powieść, którą przeczytałam w jeden wieczór. Jest bezbłędnie napisana, dowcipna i całkowicie przekonująca. Jest seksowna, zła i pozostawi cię zdesperowaną na zakończenie tej bardzo poplątane historii. Nie mogę się doczekać zakończenia tej trylogii i naprawdę oczekuję czegoś jeszcze lepszego. Polecam, nie tylko kobietom.

Po jakże szokującym zakończeniu pierwszej części z The Kane Trilogy, byłam ciekawa, co się tam dalej wydarzy. Troszkę nam przyszło czekać, na “Rozstanie”, ale w końcu się książki doczekaliśmy. Czy to wyczekiwanie było warte? Tego dowiecie się, czytając poniższą recenzję. Po “Poniżeniu” przyszedł czas na “Rozstanie. Ale czy to rozstanie będzie trwało zbyt długo? Jameson i Tatum pogrywali ze sobą, ale dziewczyna nie sądziła, że zostanie w tak podły sposób skrzywdzona. Do tego cudem uniknęła śmierci. Tate nie chce nigdy więcej widzieć Demona i chce, żeby ten zniknął z jej życia, jak najszybciej. Jednak to nie do niej należy ostatnie słowo. Demon robi, co chce, kiedy chce i nic go nie interesuje, aczkolwiek daje Tatum to, czego ona pragnie i usuwa się z drogi. Lecz czy na zawsze? Czy Jameson po raz kolejny rozpoczyna jakąś grę? Jednakże nie spodziewał się tego, że dziewczyna nie jest już tą samą kobietą, co przedtem. Krzywda, którą z jego strony doznała, zmieniła ją o sto osiemdziesiąt stopni. Mimo wszystko Jameson się nie poddaje i proponuje jej pewien układ, który Tatum zamierza wygrać, ale nie sądziła, że Demon także będzie walczył, chwytając się nieczystych zagrań. “Widzieć go znowu, ale tym razem opalonego, ubranego w szorty i jasną koszulkę, z kilkudniowym zarostem… to było za dużo. Ponowne zobaczenie go to po prostu zbyt wiele.” Czy między nimi ciągle toczy się jakaś gra? A może tak naprawdę nigdy nią nie była? “Rozstanie” to druga część z cyklu The Kane Trilogy. Książka rozpoczyna się praktycznie od razu po zakończeniu “Poniżenia”, gdzie byliśmy świadkami następstwa, jakie niosła za sobą gra pomiędzy Tate a Jamesonem. Historia ogólnie jest fajna oraz interesująca, tylko jak dla mnie troszkę za długo się to ciągnęło, ponieważ ja lubię szybszy rozwój akcji i do tego jedynie się mogę przyczepić. Bardzo wyczekiwałam tego, co się dalej wydarzy w życiu Tatum. Dziewczyna była rozbita emocjonalnie, po tym, co jej się przytrafiło mimo tego, że większość winy ponosiła ona sama, ale Demon również się do tego przyczynił. Autorka w fajny sposób uchwyciła emocje zawarte w książce, przez co tę powieść, czytało się momentalnie. Język, jakim pisze pisarka, był spójny, trochę wulgarny, ale wcale nie jest to dziwne przy takim typie książki. Ogólnie lubię takie historie, gdzie dużo się dzieje, nie jest słodko pierdzącą relacją z serduszkami i kwiatkami i cieszę się, że mnie ta lektura nie wynudziła, ponieważ bohaterzy mi na to nie pozwolili. Dialogi przepływały płynnie z kartki na kartkę z dużą dawką podtekstów erotycznych oraz ciętego języka. Postacie były bardzo dobrze rozwinięte i porywające, nawet te drugoplanowe, które wniosły bardzo dużo do całej książki, a w szczególności mój ukochany Sanders, który, jak zwykle jest opanowany i kibicuje Tate i Jamesonowi. Każdy z nich miał do spełnienia swoje własne zadanie, dzięki czemu ta opowieść stała się tak dobra. Związki emocjonalne są silne i pozwalają czytelnikowi wczuć się w każdą postać bez względu na ich zachowanie. Możemy zauważyć, że relacja Tatum i Jamesona jest naładowana elektrycznie, jest pełna uwodzenia oraz żądzy. Ciągle się przepychają i nie patyczkują ze sobą i to nie tylko słownie. Jameson i Tate są jak dwa drapieżniki, które krążą wokół siebie. Ta opowieść jest mocna i zdecydowanie podsycająca erotycznie oraz miejscami ostra, na pewno nie jest dla grzecznych dziewczynek, a końcówka książki po raz kolejny zostawia nas z wielkim znakiem zapytania. Tatum to dziewczyna, która przeżyła traumę no, bo inaczej tego nie można nazwać, sama zgodziła się na grę Jamesona, ale nie sądziła, że ten osobnik jest zdolny do wszystkiego. Czasami mnie wnerwiała swoim zachowaniem, ale większość bohaterek książkowych chyba tak ma, że muszą być irytujące. Co, do Jamesona, Demona Kane’a jest to arogancki dupek, ale wie, że źle postąpił i stara się to wynagrodzić Tate, jednak ta nie jest głupia i tak łatwo mu się nie poddaje i utrudnia mu wszystko, jak tylko może. “Jameson mógł grać, w cokolwiek chciał, jednak Tate nie zamierzała dać się znowu w to wciągnąć. Nie ułatwi mu najbliższych trzydziestu dni. Będą wokół siebie krążyć, a później się pożegnają. Na zawsze.“ Podsumowując “Rozstanie” to drugi tom z serii The Kane Trilogy, do tego romans z dawką pikanterii. Nie znajdziecie tu za wiele gorących scen seksu, aczkolwiek, coś tam niegrzecznego się i pojawi. Tym razem autorka bardziej się skupiła na przekomarzaniu się pomiędzy bohaterami oraz podsycaniu napięcia seksualnego między Jamesonem a Tatum. Ta dwójka ciągle się ze sobą bawi w kotka i myszkę, ale które z nich wyjdzie na tym najlepiej, tego dowiecie się, czytając książkę. Szczerze polecam! Kasia https://girlsbookslovers.blogspot.com/2019/06/stylo-fantome-rozstanie-patronat.html

😈"Nikt nigdy nie powiedział, że w piekle łatwo się żyje." . . Ich relacja rozpoczęła się od gry z pożądaniem i dominacją w tle, która w skutkach okazała się być tragiczna. Jedno wydarzenie zmieniło Tate już na zawsze. To co zrobił jej Demon było dla niej nie wybaczalne. Nie chcę go widzieć ani znać. Ale to do Jamesona zawsze należy ostatnie słowo. Nie jest on dobry w przestrzeganiu zasad. Gra według własnych reguł. U niego w życiu wszystkie chwyty są dozwolone. Dlatego proponuję Tate ostatnią grę, wszystko albo nic. Jeden miesiąc razem z przystojnym diabłem ma być czasem w którym ponowienie coś do niego poczuje, jeśli nie, zwróci jej wolność i nigdy się nie spotkają. Jameson nie wyobraża sobie przegrać, jest pewien, że wygraną ma w kieszeni. Ale Tatum się zmieniła nie jest już taka jak kiedyś a krzywdy przez niego wyrządzone na zawsze odcisnęły na niej piętno. Oboje zawzięcie walczą o wygraną ale czy to wszystko jest ciągle grą? Czy może nigdy nią nie było? . Po "Poniżeniu" przyszła pora na "Rozstanie". Zakończenie pierwszej części kompletnie wbiło mnie w fotel i oczekiwałam z niecierpliwością na kontynuację losów Jamesona i Tate. Dziewczyna po wydarzeniach z feralnego dnia jest rozbita emocjonalnie. Nie jest tą dawną wyuzdaną i szaloną Tatum jaką była wcześniej. Zmienia styl, zamieszkuje kątem u Nicka- futbolisty, który jawnie okazuje jej swoje uczucia. Jednak Tate nie potrafi ich odwzajemnić, ciągle w jej głowie siedzi ON. Wiele razy miałam ochotę potrząsnąć bohaterką. Zapytać się jej twarzą w twarz, dlaczego tak się zachowuje i co nią kieruje. Była flustrująca i rozwydrzona, zamierzała chyba czarną kartę kredytową swojego kochanka wyczyścić do zera, robiąc multum ubraniowych zakupów. Nie chciała spędzać czasu ani być z Jamesonem ale on się jej uczepił i chciał wygrać ich grę za wszelką cenę. Ciągle ją przepraszał, próbował wkupić się w jej łaski. Wydawać by się mogło, że żałuję tych okropnych rzeczy, których się dopuścił względem Tate. Jednak ona i tak nie potrafiła mu przebaczyć. Ciągle wypominała mu jego wcześniejsze błędy i przewinienia. Nie zabrakło tutaj również ciętego języka i erotycznych słownych przepychanek bohaterów. Między nimi była taka niewyobrażalna chemia, to wzajemne przyciąganie było wręcz magiczne i namacalne. Wielkim plusem tego tytułu jest oczywiście postać Sandersa. Zawsze spokojny i opanowany. Potrafi zapanować nad tą dwójką diabelskich postaci. Mam nadzieję, że w trzeciej części autorka poświęci mu więcej uwagi i obdaruje szczęściem na które całkowicie zasługuje. Końcowe rozdziały sprawiły, że popatrzyłam na Tate z innej strony. Zaczęła się tu zachowywać jak wariatka. Wymachiwała parasolem i wykrzykiwała jak wszyscy ją zdradzili i jacy są źli. Miała chyba już pretensje do całego świata. . "Rozstanie" to typowy romans z lekką pikanterią. Jeśli liczycie na mnogość scen erotycznych jak w "Poniżeniu" to nie ta droga. Tu nie spotkamy licznych wyuzdanych i ostrych opisów. Jedynie krótkie niegrzeczne epizody. Bohaterowie ciągle się gonią, bawią w kotka i myszkę. Podsycają erotyczną i elektryzującą atmosferę. Zakończenie zwiastuję mocny i emocjonujący ciąg dalszy historii Demona i Tate. Tę historię czyta się migiem, dosłownie w kilka godzin. Jeśli jeszcze nie sięgnęliście po "THE KANE TRILOGY" to pora to zmienić. Jeśli lubicie niegrzeczne i wyuzdane początku znajomości, które z czasem przeradzają się w emocjonalną, subtelną i seksowną relacje to ta seria jest właśnie dla Was. Ja osobiście ją gorąco polecam i gwarantuje wiele niezapomnianych wrażeń.

Poniżenie, pierwsza część trylogii The Kane Trilogy, zostawiła czytelników z rozdziawionymi buziami. Sanders odszedł z domu Jamesona i przestał dla niego pracować, Tatum upiła się, rozbiła autem i wylądowała w basenie, będąc w kiepskim stanie. Znalazł ją Ang, gdy było z nią naprawdę źle. W drugiej części w “Rozstaniu” na początku poznajemy bardziej Sandersa. Dowiadujemy się o nim istotnych rzeczy, później na plan wkracza Jameson i Tate. Tate dzięki wypadkowi zrozumiała wiele rzeczy, między innymi to, że Jameson i to, co ich łączy jest dla niej toksyczne. Nie chce mieć z nim nic wspólnego, ale Kane oczywiście tak łatwo się nie podda. Rozpoczyna się prowizoryczna gra, która ma zakończyć poprzednie, lecz tym razem Tate obiecuje Jamesonowi, że nie przegra. Jednak coś się zmienia, lecz Tate nie chce uwierzyć w tę zmianę, powtarzając sobie wciąż, że to tylko gra, bo przecież Kane uwielbia gry. “Rozstanie” to niemalże przeciwieństwo “Poniżenia”. Pierwsza część była popieprzona, mocna, brutalna, szokująca i ociekająca seksem. “Rozstanie” jest bardziej subtelnie, spokojne po prostu inne. Bohaterowie są inni, miałam wrażenie, jakby ich nie znała, ale gdy trafiła się scena na styl “Poniżenia” czułam, że jestem w domu, że to znam. Jameson w drugiej części stara się odzyskać Tate i pokazać jej, że potrafi być miłym gościem. Tatum też się zmienia, ale żeby wygrać grę, powoli wraca do dawnej siebie, co wywołuje wiele sprzeczek, kłótni i problemów. W dodatku na horyzoncie pojawia się znienawidzona przez Tate Petrushka, która nie szczędzi słów na jej temat i sieje jeszcze większy mętlik w głowie. “Rozstanie”, mimo iż jest nieco inne i z pozoru spokojniejsze od poprzedniej części, naszpikowane jest zwrotami akcji i wybrykami Tate. Była to dla mnie zaskakująca i miła odmiana, niby spodziewałam się, że dalej będziemy świadkami brutalności i perwersyjności z pierwszej części, ale absolutnie się nie zawiodłam. Bardziej się ucieszyłam, bo Tate jakby nie było, nigdy nie była łatwą postacią, co widać w tej części szczególnie. Intencje Jamesona mnie kupiły, uwierzyłam mu, nawet zaufałam, przez co tak strasznie wkurzała mnie Tatum. A te ich wiecznie skakanie do gardeł strasznie irytowało, ale oni właśnie tacy są, więc plus dla Autorki za to, że nagle i diametralnie nie zmieniła ich powierzchowności, a zachowała ten znany nam dobrze pazur. Podobał mi się początek “Rozstania”, który to Autorka postanowiła napisać o Sandersie. Zrobiła to dobrze, gdyż autentycznie czułam inność bohatera, tak jakbym miała do czynienia z nim w prawdziwym życiu. A potem, gdy Tate zrobiła coś złego, zdawałam sobie sprawę, czym to dla Sandersa jest i ścisnęło mi się serce. W ogólnym rozrachunku “Rozstanie” wypada naprawdę dobrze, Autorka wprowadza czytelnika w postać Sandersa, odkrywa przed nami faktyczne uczucia Jamesona i serwuje pod postacią Tate ostrą jazdę. W trakcie lektury doszłam do wniosku, że mogłam przypomnieć sobie pierwszą część, ponieważ czytałam ją tuż przed premierą i pewne wydarzenia oraz fakty zatarły mi się w pamięci, przez co, miałam wrażenie, że coś mnie ominęło. Lecz autorka wplata małe przypomnienia w wypowiedzi bohaterów bądź narratora, więc nic nie tracimy. Jeśli zastanawiacie się, czy warto sięgnąć po “Rozstanie”, moja odpowiedź mi: oczywiście bowiem to jeszcze nie koniec perypetii Tate, Jamesona i Sandersa. Lawendowa Czytelnia http://lawendowaczytelnia.blogspot.com

Miłość to gra, a czasami gra jest miłością. Dowiedzieli się o tym bohaterowie powieści Stylo Fantôme, którzy zderzyli się z murem wyrządzonej sobie krzywdy. Autorka powraca z kontynuacją swojej pikantnej serii a wraz z nią - bohaterowie. Długo nie musiałam czekać by dowiedzieć się co wydarzyło się tuż po finale z pierwszego tomu oraz jak cała ta sytuacja aktualnie wpłynęła na postacie. Z ciekawością śledziłam przebieg kolejnych wydarzeń i zastanawiałam się czy ich wybory faktycznie wymagały tylu dramatów. Niezależnie jednak od wszystkiego po raz kolejny dobrze bawiłam się podczas lektury. Jameson Kane wyrządził Tatum prawdziwą krzywdę. Przekroczył wszystkie granice i pozwolił, by ona zdecydowała na zawsze wyrzucić go ze swojego życia. Dopiero później zrozumiał, że stracił przez to coś wyjątkowego. Dziś próbuje odpokutować swoje winy, ale wie, że to nie będzie łatwa droga. Nie lubi zasad, więc jego działania będą nie tylko odważne, ale i szalone. Tylko czy to na pewno odpowiedni wybór w postępowaniu z dziewczyną, która już wszystko to przecież przeżyła na własnej skórze? I dokładnie od tego uciekła? Jednak Jameson proponuje grę, ostatnią, zamykającą wszystkie wcześniejsze rozgrywki. Niebezpieczną, ale i konieczną. To kolejny skok w nieznane, kolejne zderzenie się z historią balansującą na granicy, które przyprawia o zawrót głowy. Pewne jest, że nie jest to historia dla każdego. Tylko czytelnik, który lubi gdy w historii aż płonie a niebezpieczeństwo wkrada się do życia bohaterów jak coś zupełnie naturalnego odnajdzie się w losach Jamesona i Tatum. Dużo erotyki, namiętności, sarkazmu, ciętych dialogów - wszystko to sprawia, że powieść praktycznie czyta się sama a życie bohaterów na moment staje się nam bliższe niż wszystko dookoła. Bawią się oni bowiem w pewną grę, wyznaczają granice a później je przekraczają, manipulują uczuciami, budzą wątpliwość kto jest większym złem. Są nietypowi w swoich dziwnych rozgrywkach, ale jednocześnie kuszący i wabiący tak, że nie sposób przejść obojętnie obok ich losów. Dynamiczna, zaskakująca, inna niż wszystkie powieść o miłości, która jest wyłącznie rozgrywką to mnóstwo emocji połączonych w jedną całość. Od śmiechu po łzy, od zastanowienie po kompletne zerwanie z logicznym myśleniem - wszystko po to, by zabawa była wciąż na pierwszym planie a czytelnik nie mógł się oderwać od losów głównych bohaterów. A ich kreacja na pewno przyciągnie uwagę nie jednego, ponieważ mają w sobie pazura niezbędnego dla podjętej fabuły. On zrywa wszelkie zasady, ona nie pozostaje dłużna jego zaczepkom i razem stanowią duet niczym woda i ogień, niebezpieczny choć współgrający jednocześnie. Niestety muszę przyznać, że Stylo Fantôme zasługuje na jeden, choć konkretny minus. Pisze zdecydowanie zbyt krótkie historie! Poproszę znacznie więcej Jamesona oraz Tatum, ich strać oraz emocji, które im towarzyszom. Miłość, rozkosz, uniesienia w połączeniu z ciętym językiem stanowią mieszankę godną uwagi. "Rozstanie" rozgrzewa i pozostawia czytelników w przekonaniu, że gorące powieści mają w sobie prywatny urok a ja wciąż pozostają pod urokiem tej historii!

"Wszystko zdaje się być grą, dopóki komuś nie dzieje się krzywda, a to, co Jameson Kane zrobił Tatum O’Shea przekracza granice tego, co wybaczalne. Tate pragnie, żeby zniknął na zawsze z jej życia, a on szybko uczy się, że stare powiedzenie: Nie doceniasz tego, co masz, dopóki tego nie stracisz jednak ma sens." . Nie wiem czy czytaliście pierwszą część tej trylogii... podobała się Wam? widziałam gdzieś określenie, że to "pornbook" i faktycznie to słowo idealnie opisuje pierwszą część - niegrzeczni bohaterowie i ostre sceny przepełnione seksem... Tak było w "Poniżeniu" - w kolejnej części (dla niekórych niestety) to wszystko właściwie znika... Całkowicie znika Demon zostaje tylko Jameson, który chyba zaczyna rozumieć, że to co czuje do Tatum to nie tylko pożądanie - chce żeby byłą szczęśliwa (z Nim oczywiście) a Tate - postanawia się zemścić... On staje się dla niej baaardzo uczynny a ona postanawia go ukarać - nic tam, że sama sobie szkodzi... Ja rozumiem, że to co Jameson zrobił na końcu poprzedniej części naprawdę ją upokorzyło i wkurzyło, no ale Ona albo naprawdę ma zapędy autodestrukcyjne albo jest ślepa... Nie powiem - książkę czyta się bardzo dobrze i szybko a zakończenie naprawdę mnie zaskoczyło, ale tak jak współczułam Tatum na końcu poprzedniej i na początku tej części tak, zbliżając się do końca, po prostu coraz bardziej przestałam ją lubić. Jameson oczywiście święty nie jest, a wytłumaczenie, że to co robił robił dlatego, że jest bogaty i rozpieszczony to dla mnie żadne wytłumaczenie. No ale zaczął się starać i to bardzo, widać, że walczy ze sobą, czasami pokazuje się jego mroczniejsza natura ale tylko na chwilę... Teraz rozumiem tytuł serii - The Kane trilogy - tu chyba nie chodzi o Tatum a o Jamesona właśnie... No ale, żeby nie było, że mi się nie podobało - podobało i chyba nawet bardziej niż pierwsza część - dobra spodziewałam się, że będzie więcej seksu i ostrych dialogów, było inaczej ale wcale nie rozczarowująco. Ta część bardziej skupia się na uczuciach Jamesona i Tatum - nie brakuje też erotycznych scen, które jednak nie są tak ostre jak w poprzedniej części, ale napięcie i podniecenie jest wyczuwalne na każdej stronie. Zmiana nastawienia postaci może trochę zbyt drastyczna, ale w sumie po tym co przeszli w poprzedniej części jak najbardziej wytłumaczalna - może przy Tate nieco za mocna (jak mówiła sama do siebie, że jest głupią cipą to zdecydowanie jej przytakiwałam) . Bardzo jestem ciekawa jak Jameson zareaguje na to co Tatum zrobiła na koniec no i co z tym Sandersem? - z chęcią przeczytam następną część - jeśli nie dla samych postaci, to właśnie dla ich historii.

"Rozstanie" to historia o walce ze samym sobą i z uczuciami, ale również o walce o drugą osobą. O tym, że miłość oznacza bezwarunkowe oddanie siebie drugiej osobie i skok w przepaść bez wiedzy o tym, co czeka nas po upadku. Miłość to ryzyko. Pozwalając sobie na to uczucie godzimy się nie tylko na szczęście i motylki w brzuchu, ale również na ból. Związek Tatum i Jameson'a zaczął się od gry, ale z czasem przerodził się w coś więcej. Po tragicznych wydarzeniach mężczyzna zdaje sobie sprawę z tego jak wiele znaczy dla niego Tate. Jednak ona żywi do niego urazę. Pożądanie i miłość mieszają się z nienawiścią oraz z przerażeniem. Z lękiem przed zranieniem. Jednak Jameson nie cofnie się przed niczym aby odzyskać kobietę. Prosi ją o wspólny miesiąc, podczas którego chce jej udowodnić, że nie jest złym człowiekiem. Autorka coraz bardziej odkrywa przed nami postać Jameson'a w pierwszej części jest on skryty, nie pokazujący swoich słabości. Tu odsłania swój smutek, niepewność i zagubienie. Jednak nadal jest takim samym mężczyzną, którego poznaliśmy w "Poniżeniu". Przyznam, że ta mieszanka jest upajająca. Tatum po swoim upadku nabrała twardości. Przekonała się, że jest wartościowa i zasługuje na lepsze traktowanie. Z kolei on rozumie, że nie wszystko można dostać na pstryknięcie palców. Uświadamia sobie też, jak mało wie o osobach, które wiele dla niego znaczą.Tragiczne wydarzenie zmieniło ich oboje i otworzyło im oczy na parę spraw, których wcześniej nie dostrzegli. Jameson próbuje naprawić wyrządzone krzywdy, ale Tatum mu tego nie ułatwia. Cały czas uważała, że mężczyzna kontynuuje swoją grę, chociaż nie raz swoimi czynami pokazał, że wcale tak nie jest. Nieustannie próbowała złamać jego dobre chęci, prowokując go do kłótni. Czasami nie potrafiłam zrozumieć jej zachowania, ale myślę, że wynikało one głównie z braku zaufania do niego i ze strachu przed ponownym zranieniem. Ta część jest inna niż poprzednia, trochę nudniejsza, ale nadal wzbudzająca emocje. Jednak brakowało mi tej popieprzonej nutki, która dodawała mroku i niebezpieczeństwa tej historii. Mam nadzieję, że kolejna część zapewni mi więcej wrażeń. Przyznam, że ta część była mało zaskakująca, chociaż nie brakowało tu zwrotów akcji i komplikacji. Jest mniej emocjonalna niż jej poprzedniczka, ale i tutaj ich nie brakowało. "Rozstanie" to historia walki o ukochaną osobę, o ponownym budowaniu zaufania. To powieść o tym, że nie można zdobywać swoich pragnień kosztem innych ludzi. Będąc z kimś w relacji, nieważne czy dotyczy ona miłości czy przyjaźni, warto postawić na szczerość i rozmowę

Po tym, co Jameson Kane zrobił Tatum O’Shea, młoda kobieta nie chce go więcej widzieć. Przekroczył wszelkie granice… W momencie, gdy mężczyzna stracił Tate uświadomił sobie, że nie docenił tego, co miał. Jameson nie potrafi przestrzegać zasad, ale walczy do upadłego, gdy raz obierze sobie cel. Proponuje Tate ostatnią grę i gdy kobieta się zgodzi porzuci wszelkie gierki. Jest gotów całkowicie się przed nią odsłonić i złożyć cały świat u jej stóp. Jameson nie zdawał sobie sprawy, że to wszystko się kiedyś skończy. Kto tak naprawdę jest tutaj bardziej okrutny i zły? . . Pierwsza część serii The Kane – „Poniżenie” bardzo mi się spodobała. Była niezwykle ostra i wulgarna, w odróżnieniu do „Rozstania”. W drugim tomie poznajemy Jamesona z całkowicie innej strony – tej bardziej ludzkiej, wrażliwej i zdecydowanie łagodniejszej. Ta jego część osobowości podobała mi się dużo bardziej. Jameson jest strasznie pewny siebie i w momencie, gdy myśli, że już wygrał, Tatum nagle daje mu pstryczka w nos. Przez całą książkę bawią się w kotka i myszkę, co chwilami było naprawdę zabawne, np. gdy torebka Tatum wylądowała w wodzie. Nie znajdziecie tutaj tak ostrych scen erotycznych, jak w pierwszej części, ale nie znaczy, że nie jest ciekawie. Jest zabawnie, jest smutno, pojawia się również zazdrość. Ja tą historię całkowicie kupiłam, jednak małym minusem jest dla mnie ilość stron. Ta część zdecydowanie za szybko się skończyła, ale samo zakończenie pobudziło moją wyobraźnię i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Co do bohaterów tej książki, to muszę dodać, że bardzo polubiłam postać Sandersa, który pracuje dla Jamesa i jest bardzo skrytym i opanowanym mężczyzną. Cieszę się, że w tej części jest go trochę więcej. Fajnie byłoby przeczytać jakąś książkę o nim… Jeżeli lubicie książki, w których głównymi bohaterami są twarde laski i zimne dranie oraz nie brak jest scen erotycznych, to ta seria stworzona jest dla Was.

Poniżenie to najbardziej perwersyjna, wulgarna i brutalna książką jaką czytałam. Wszystko u Stylo Fantome było popieprzone, jej styl ociekał samodestrukcją, a relacja bohaterów to wyniszczające, toksyczne tornado. Na koniec autorka zaserwowała nam prawdziwą petardę i to właśnie przez zakończenie, które pokazuje jak bardzo upodliła i poniżyła się Tatum, mogę powiedzieć, że ta powieść to coś genialnego. I tego samego oczekiwałam od kontynuacji. Chciałam, żeby było tak samo mroczne i tak samo ostro. Niestety, wychodzi taki... trochę... klops. Cała energia, negatywne emocje i pożądanie z pierwszego tomu tutaj są mocno nierówne i jakby na wyrost. Tatum na siłę próbuje być zła po czym rzuca się na Jamesona i po chwili lądują w łóżku. Autorka robi z mężczyzny zupełnie inną osobę niż był wcześniej. Nagle Jameson jest potulny i walczy o Tatum co wydaje się wręcz komiczne w porównaniu do poprzednich jego zachowań. Tak jakby wszystko do czego dążyła Stylo Fantome, postanowiła nagle unicestwić robiąc ze swoich bohaterów całkowicie innych ludzi. Rozstanie jako samodzielna powieść mogłoby być więcej niż dobre, ale w porównaniu z Poniżeniem wydaje się bardzo niekonsekwentną i pozbawioną ciągu przyczynowo-skutkowego kontynuacją. Postać Sandersa zaczęła mnie irytować, był jak taki pionek, który można przesunąć, gdy bohaterowie chcą pobyć ze sobą i który można przywieźć do domu, gdy akurat odpoczywają po swoich kłótniach. Mam przeczucie, że seria Stylo Fantome mimo melodramatycznego zakończenia tak naprawdę zmierza do szczęśliwego happyendu. Końcówka Rozstania wydaje się być rozdmuchana do granic możliwości i nie przekonuje mnie. Czuję w kościach, że w trzecim tomie nagle wszystko się ułoży i bohaterowie z powrotem padną sobie w objęcia. W końcu ludzie się zmieniają, no nie? Nagle, o sto osiemdziesiąt stopni...

Poniżenie to najbardziej perwersyjna, wulgarna i brutalna książką jaką czytałam. Wszystko u Stylo Fantome było popieprzone, jej styl ociekał samodestrukcją, a relacja bohaterów to wyniszczające, toksyczne tornado. Na koniec autorka zaserwowała nam prawdziwą petardę i to właśnie przez zakończenie, które pokazuje jak bardzo upodliła i poniżyła się Tatum, mogę powiedzieć, że ta powieść to coś genialnego. I tego samego oczekiwałam od kontynuacji. Chciałam, żeby było tak samo mroczne i tak samo ostro. Niestety, wychodzi taki... trochę... klops. Cała energia, negatywne emocje i pożądanie z pierwszego tomu tutaj są mocno nierówne i jakby na wyrost. Tatum na siłę próbuje być zła po czym rzuca się na Jamesona i po chwili lądują w łóżku. Autorka robi z mężczyzny zupełnie inną osobę niż był wcześniej. Nagle Jameson jest potulny i walczy o Tatum co wydaje się wręcz komiczne w porównaniu do poprzednich jego zachowań. Tak jakby wszystko do czego dążyła Stylo Fantome, postanowiła nagle unicestwić robiąc ze swoich bohaterów całkowicie innych ludzi. Rozstanie jako samodzielna powieść mogłoby być więcej niż dobre, ale w porównaniu z Poniżeniem wydaje się bardzo niekonsekwentną i pozbawioną ciągu przyczynowo-skutkowego kontynuacją. Postać Sandersa zaczęła mnie irytować, był jak taki pionek, który można przesunąć, gdy bohaterowie chcą pobyć ze sobą i który można przywieźć do domu, gdy akurat odpoczywają po swoich kłótniach. Mam przeczucie, że seria Stylo Fantome mimo melodramatycznego zakończenia tak naprawdę zmierza do szczęśliwego happyendu. Końcówka Rozstania wydaje się być rozdmuchana do granic możliwości i nie przekonuje mnie. Czuję w kościach, że w trzecim tomie nagle wszystko się ułoży i bohaterowie z powrotem padną sobie w objęcia. W końcu ludzie się zmieniają, no nie? Nagle, o sto osiemdziesiąt stopni...