Rok w Poziomce (okładka  miękka, 2010-11)

Ale nie miałam ochoty na ironiczny uśmiech przy lekturze tej książki.

Cóż... Kogo obchodzi czy to jest naciągane, czy ściśnięte, czy wyprasowane, a może nawet - do góry nogami? Przy tej powieści można się bezboleśnie zrelaksować. Na co dzień wolę (jak już gdzieś wspominałam) okrutną prozę o sierotach, tragicznej niespełnionej miłości, flakach, prochach, wariatach, wojnie, więźniach, o tym, że Bóg nie istnieje, o domach na mrocznych wzgórzach, o potworach, genetyce molekularnej, braku zasad (w helisie też, ale i ogólnie...) i seryjnych mordercach ale Bóg (ten co nie istnieje? ;) mi świadkiem, że GDYBY NIE TAKIE KSIĄŻKI JAK TA raz na jakiś czas to można by się już zapakować w kaftan i pożegnać z rodziną. Czemu AŻ TAK serio? Ludzie, wrzućcie na luz. Realizm realizmem, ale nie musimy być sztywni jak drągi. Dajmy się ponieść urokowi tej powieści w zaciszu ulubionego fotela. Od tego świat się nie zawali. Polecam gorąco!

Wlasnie z trudem skonczylam czytac to "czytadlo". "Czytadlo" bo te zdania sklecone w forme ksiazki ksiazka niestety nazwac nie mozna. Schemat kobiety po przejsciach powielony z takim brakiem wdzieku ze sama kilka razy mialam ochote zepchnac glowna bohaterke ze schodow. Caly czas ma sie wrazenie ze Pani Autorka jednak uzyla jakiegos miernego programu do produkowania takich "czytadel". Autorka slizga sie po poruszanych tematach a taka taktyka za serce nie chwyta i jest co najwyzej irytujaca. Historie poruszane sa tak odlegle bajkowe ze nawet Pan Kleks w Kosmosie wydaje sie bardziej realny.

W powieści spodobało mi się wiele rzeczy, czytałam jak zauroczona, nie brakowało oczywiście tak dobrze mi już znanego poczucia humoru i trafnych tekstów, z których śmiałam się do łez, choć i łzy pojawiły się w tych smutniejszych momentach. Staje się to już normą, że KM wyciska ze mnie łzy. Jednak najbardziej lubię tę autorkę za to, że jest aż tak nieprzewidywalna!!!
„Rok w Poziomce” polecam z czystym sumieniem, książka ta jest inna od wcześniejszych książek: „Poczekajki”, „Zachcianka” i „Zmyślonej”, ale za to moim skromnym zdaniem jest niesamowita i niepowtarzalna.

Po skończeniu „Roku w Poziomce” poczułam w sercu ciepło i ukojenie, bo taka właśnie jest ta książka… kojąca.

„Rok w Poziomce” to idealna lektura na długie jesienne wieczory, znajdziemy w niej dużo pozytywnych emocji ku pokrzepieniu serc. I pamiętajmy: Dom jest w naszym sercu, a tam gdzie nasze serce jest nasz Dom…

Wręcz pochłonęłam te książkę. Zabiera czytelnika w świat marzeń głównej bohaterki, pokazuje siłę i wiarę w ich realizację. Zdecydowanie polecam te pozycje.

bardzo naciągana historia, słabo napisana, z trudem zmęczyłam do końca - szkoda czasu.

Współczuję tym, którzy określają tę książkę "lekkim czytadłem", ale być może są ludzie, których opisane w "Roku w Poziomce" problemy "nie ruszają" - im właśnie współczuję. Tych, którzy nie potrafią bawić się razem z autorką i nie mają do siebie dystansu, też mi żal. Ale, jak to powiedział mądry człowiek: "Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co sam masz w sobie". Książka jest płytka? Bo ty jesteś płytka. A już ci, którzy "zmusili się" do przeczytania, to jakieś kuriozum! Masochizm po to tylko, by wypisywać "recenzje"? Nie wiadomo, czy śmiać się czy płakać. "Rok w Poziomce" to powieść dla optymistów, którzy idą na przód mimo wszystko. Zamiast siedzieć i narzekać - walczą o swe marzenia. I takich książek, i takich ludzi dookoła mi trzeba. Reszta niech się umartwia nad Masłowską. Cóż za alternatywa!

Tanie chwyty dla naiwniaków. Autorka wciska wszystkie mozliwe nieszczęścia: od samotnego macierzyństwa, problemów mieszkaniowych, nieszczęsliwego zakochania, tragicznego małżeństwa, gwałtu na zalanej kretynce, białaczki, bezdomnych zwierzat, nietrafionej fryzury, ojczyma prościucha, itd itd - po wszelkie naiwne zbiegi okoliczności - dawca szpiku to kolezanka, kopciuch staje sie medialna bestia, przypadkowe odnalezienie ojca po latach, miłosc od pierwszego wejrzenia, tarota i inne żenady - i to w otoczeniu totalnie naiwnych okolicznosci przyrody, przepisów... Generalnie - nie warte pochylenia się. Bohaterką jest chyba ktoś a' la autorka - mieszanka zakochanej w sobie z wzajemnością hipiski i zakompleksionej nudziary - jedno i drugie nie do przetrawienia...

Jak każda powieśc Pani Michalak i ta będzie miała zdecydowanych wielbicieli lub przeciwników. Ma to związek ze specyficznym stylem autorki. Albo się go kocha - albo nienawidzi. "Rok w poziomce" nie zaskoczył mnie. Kolejna opowieść o małym domku i samotnej kobiecie, która znajduje niespodziewanie miłość idealną. Najbardziej drażniła mnie sama pisarka, która zrobiła z siebie nawiedzoną bohaterkę. Ani ona tu pasuje, ani bawi. Mnie denerwuje. Trzeba jednak oddać, że powieść dobrze się czyta. Nic to lotnego, nic nowego czy odkrywczego, ale może się podobać. Czytałam z przyjemnością, bo lekka i przyjemna. Polecam tym wszystkim, którzy chcą przy książce się zrelaksować.

Niesamowicie ciepła historia o zwyczajnych ludziach i zwyczajnych marzeniach, tak zwyczajnych ,a jednak tak niezwykle potrzebnych człowiekowi- marzeniach o domu, o rodzinie , o bliskości , o miłości....To tak potrzebne człowiekowi jak powietrze, jak woda- nie da się bez tego żyć na dłuższą metę...I w tych zwariowanych czasach warto sięgnąć po taką książkę, żeby nadać sens swojemu życiu, by znów uwierzyć w DOBRO!