Wędrowne ptaki. Rok na Kwiatowej. Tom 1 (okładka miękka)

Kochani, nie wiem, czy zgodzicie się ze mną, ale uważam, że mieszkańcy dużych miast nie zwracają uwagi na otaczających ich ludzi. Nawet jeśli znają się z widzenia, to w biegu codziennego życia, nie mają czasu na to, by nawiązywać nowe znajomości, o bardziej zażyłych relacjach nie wspominając. Dziś opowiem Wam o czterech kobietach, bohaterkach cyklu Rok na Kwiatowej autorstwa Karoliny Wilczyńskiej, które gdyby nie pewna złośliwość rzeczy martwych, mimo że mieszkają na jednej ulicy i w jednym bloku mijałyby się każdego dnia, wymieniając być może tylko zdawkowe grzecznościowe dzień dobry. Jednak choć one jeszcze tego nie wiedziały, los szykuje dla nich wspaniałą niespodziankę. „Wędrowne ptaki” to pierwsza część wspomnianego wyżej cyklu i w nim to właśnie poznajemy Malwinę, Lilianę, Wiolettę i Różę. Wszystkie cztery kobiety wprowadzają się do nowo wybudowanego bloku na ulicy Kwiatowej. Każda ma nadzieję, że nowe mieszkanie będzie także nowym etapem w jej życiu. Kiedy poznajemy osobowości kobiet, niemal od samego początku jesteśmy przekonani, że poza wspólnym adresem, nic tych kobiet nigdy łączyć nie będzie, ponieważ są od siebie diametralnie różne. Malwina to dorosła kobieta, która zachowuje się, jak zbuntowana nastolatka, a wszystko dlatego, że przez całe życie otoczona była ochronnym parasolem swoich rodziców, którzy spełniając wszelkie prośby córki oraz wspierając jej artystyczną pasję, wychowali ją na bardzo roszczeniową osobę. Wyprowadzając się z domu rodziców, dziewczyna myśli, że nareszcie uwolni się od ich opiekuńczości i będzie mogła być wolna, żyjąc po swojemu. Liliana to pewna siebie, asertywna bizneswomen, która wie, czego chce i konsekwentnie dąży do realizacji swoich planów. Wiele kobiet patrząc na nią i styl życia, jaki prowadzi, mogłoby jej pozazdrościć. Wioletta to gadatliwa matka polka, dla której własne mieszkanie było spełnieniem największych marzeń. Wspólnie z mężem i synkiem Oskarem wyprowadzają się z domu teściowej. Teraz Wioletta może być panią we własnym domu, choć łatwo nie jest, bo Marcin musi ciężko pracować, by spłacić kredyt, a ona sama w zaawansowanej ciąży poradzić sobie z żywiołowym synem. Róża to cicha, wycofana, nieśmiała i niepewna siebie nauczycielka, która wspólnie ze swoimi dwoma kotami wprowadza się na Kwiatową, aby zamknąć bolesny etap w swoim życiu, bowiem dom rodzinny, w którym do tej pory mieszkała, przypinał jej o tym, co trudne i bolesne. Myślę, że teraz, kiedy przeczytaliście te krótkie charakterystyki bohaterek powieści, doskonale widzicie, że są one od siebie tak odmienne, jak żywioły ogień, woda, powietrze i ziemia. Jednak, jak już wcześniej wspomniałam, przypadek sprawił, że drogi kobiet skrzyżowały się. A wszystko zaczęło się tak zwyczajnie od awarii windy, przez którą skazane były na swoje towarzystwo. Ja jednak uważam, że w życiu nic nie dzieje się przypadkiem, na co dowodem jest ta powieść. Nieoczekiwane zrządzenie losu zaowocowało niełatwą, ale bardzo cenną przyjaźnią. Cała powieść podzielona jest odpowiednio na cztery części zatytułowane imionami kobiet i im właśnie poświęcona. Zaznaczyć jednak należy, że ta część cyklu w głównej mierze poświęcona jest Malwinie, którą kilka dni po przeprowadzce dotyka bolesna strata. Dziewczyna nie może się pozbierać, choć życie wymaga od niej dojrzałości i odpowiedzialności, stawiając przed nią trudne wyzwania. To właśnie przyjaciółki wprost i bez znieczulenia uświadamiają jej, że to nie zapis w metryce urodzenia świadczy o naszej dorosłości. „Samo życie pokazało mi, jak bardzo się myliłam. Zrozumiałam, że dojrzałości nie weryfikuje się numerem PESEL, ale tym, co robimy i jak potrafimy sprostać nieoczekiwanym i trudnym chwilom. Kiedy zaczynała się jesień, byłam jeszcze dzieckiem i trzydziestka na karku niczego nie zmieniała. Taka prawda. Musiałam dopiero zmierzyć się z prawdziwym życiem, bez ochronnego parasola taty, bez nieustannej troski mamy. Doświadczyć trudów prawdziwej codzienności, poczuć samotność i bezsilność, żeby znaleźć własną siłę, dostrzec i docenić tych, którzy są prawdziwymi przyjaciółmi”. Poznajemy również od środka prawdę o codzienności pozostałych kobiet, lecz rozdziały im poświęcone przedstawiają głównie punkty widzenia i postrzegania osób swoich sąsiadek oraz sytuacji Malwiny, dlatego dla niektórych czytelniczek może okazać się nużące czytanie o jednej i tej samej sytuacji z różnych perspektyw. Mnie to jednak zupełnie nie przeszkadzało, co więcej pozwoliło jeszcze bardziej poznać osobowości i sposób postrzegania ważnych życiowych kwestii przez każdą bohaterkę. „Wędrowne ptaki” to historia o kobietach dla kobiet. Czytając tę książkę, czułam się dosłownie częścią tego wyjątkowego „Kapciowego klubu”. Z każdą z bohaterek bardzo mocno się zżyłam. Każda stała mi się bliska, choć przyznam szczerze, że nie każda od razu zyskała moją sympatię. Niezwykłej zażyłości czytelnika z bohaterem sprzyjało zastosowanie przez autorkę drugoobiegowej narracji. Bohaterki w swoich wypowiedziach zwracają się bezpo

Polecam , książka wciąga , po przeczytaniu czeka się na następny tom.

Czasami tak różne i całkowicie inne od siebie kawałki, wspólnie tworzą jedną, niezwykle spójną całość. Tak dzieje się właśnie w przypadku czterech doświadczonych przez życie kobiet, które zamieszkują ten sam blok przy ulicy Kwiatowej. Zrządzenie losu sprawia, że akurat wszystkie w tym samym momencie znajdują się w windzie, która niespodziewanie zatrzymuje się między piętrami sprawiając, że uwięzione w niej kobiety - chcąc czy nie, nawiązują ze sobą kontakt. Wśród nich jest Malwina. Nagła śmierć jej ukochanego ojca powoduje, że jej wolna dusza artystki musi w końcu zostać ujarzmiona, a ona sama zostaje zobowiązana do sprostania masie kompletnie jej obcych spraw, które w jednej chwili nieubłaganie spadają na jej barki. Czy zagubiona kobieta będzie w stanie je wszystkie udźwignąć? Czy cztery osoby o tak różnych charakterach będą w ogóle potrafiły nawiązać między sobą bliższą więź? "Popatrzyłam w niebo. Migotały na nim tysiące gwiazd. (...) Straciłam jedną z najbliższych osób, a świata nic to nie obeszło. Nic a nic. A przecież powinien zadrżeć w posadach albo zamilknąć w obliczu tej grozy chociaż na chwilę. Tymczasem nic, kompletnie. Nie mogłam tego pojąć." Przyznam, że "Wędrowne ptaki" to dopiero moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale już teraz wiem, że z pewnością nie ostatnie. W pozycji tej występuje dosyć nietypowa narracja, sam wstęp, w którym przedstawiona zostaje historia poznania kobiet, ukazana jest z perspektywy trzeciej osoby. Natomiast w kolejnych rozdziałach prowadzona jest narracja pierwszoosobowa, przy czym każdy z następujących po sobie rozdziałów ukazany zostaje z perspektywy jednej z czterech kobiet. Co więcej, podczas czytania miałam wrażenie, że jestem piątą z nich, gdyż momentami zwracają się one bezpośrednio do czytelnika. Przyznam, że rozwiązanie to bardzo przypadło mi do gustu oraz sprawiło, że cała historia przybrała dla mnie bardziej realnego wymiaru. Wszystkie cztery bohaterki to bardzo barwne, charakterystyczne postaci. Fabuła skupia się głównie na Malwinie, która wykreowana została na wręcz oderwaną od rzeczywistości artystkę. Z pewnością nie można odmówić jej empatii, pogody ducha czy też otwartości, jednak jej wieczne chodzenie z głową w chmurach sprawiło, że nie potrafiła odnaleźć się w najzwyczajniejszych, ludzkich sprawach. Róża natomiast to jej całkowite przeciwieństwo. Cicha, opanowana i nie wychodząca przed szereg nauczycielka, której jedynym towarzystwem do momentu uwięzienia w windzie były jej dwa ukochane koty - Kapitan i Bosman. Z kolei Liliana to kobieta sukcesu, spełniona bizneswoman sprawiająca wrażenie wyniosłej, wręcz zimnej. A wszystko to za sprawą markowych, niesamowicie drogich ubrań, lokalu na ostatnim piętrze, który sama nazywała kameralnym apartamentem i partnera, z którym nie miała zamiaru formalizować ich związku. No i ostatnia, Violetta. Matka niesfornego czterolatka w piątym miesiącu ciąży, która w przeprowadzce od teściowej z Bodzentyna do Kielc pokładała nadzieję na lepsze, wymarzone życie. To jednak nie koniec, autorka wykreowała również dosyć ciekawe postaci drugoplanowe, do których należy chociażby Czub czy też matka Malwiny, sprawiając, że historia dzięki nim nabiera jeszcze większych rumieńców. Jednak to, co według mnie najważniejsze - bohaterowie nie zostali podani nam od razu na tacy, a ich prawdziwe oblicza poznajemy dopiero stopniowo zagłębiając się w lekturę. Styl, którym napisana została ta książka jest bardzo lekki, przyjemny i przystępny w odbiorze. Dosyć krótkie rozdziały i odpowiednio wyważone opisy sprawiają, że pozycję tę czyta się bardzo szybko, a sama fabuła i wyrównane tempo rozwijającej się akcji wciągają niemal od pierwszych stron. A co z samą treścią? Na mnie książka ta zrobiła spore wrażenie ze względu na osobiste doświadczenia, szczególnie pod względem emocjonalnym. Ponadto w każdej ze stworzonych bohaterek odnalazłam cząstkę siebie, mogłam się z nimi w pewien sposób utożsamić, a za to spory plus. Pozycja ta w interesujący sposób obrazuje, jak niewiele wiemy o życiu do momentu, w którym jedno wydarzenie wywraca je do góry nogami, sprawiając, że nasza hierarchia wartości ulega całkowitej zmianie. Autorka przedstawiła historię tworzącej się pomału przyjaźni, ukazując przy tym, jak kompletnie różne spojrzenia na dany temat mają osoby wokół nas, i bez których zdania zapewne wiele rzeczy nie bylibyśmy sobie w stanie uświadomić. Książka ta sprawdzi się idealnie w te chłodne, jesienne wieczory, gdy z kubkiem gorącej herbaty i ciepłym kocem mamy ochotę na refleksyjną, wciągającą historię. Autorka zabiera czytelnika wprost na Kwiatową, sprawiając, że na chwilę kompletnie zapomina się o otaczającej nas rzeczywistości. Myślę, że warto dać się jej porwać.

Powieść ma ciekawą konstrukcję - początkowo czytelnik otrzymuje jako narratora Malwinę, która prowadzi coś w rodzaju rozmowy z kimś spoza fabuły (powtarza się to w przypadku późniejszych narracji), choć mamy szansę przeczytać jedynie jej kwestię oraz odpowiedzi na zadane przez siebie pytania. Co mnie zaskoczyło? Liczyłam, że kolejne bohaterki wniosą coś nowego do opowieści, poznam kolejne dni czy miesiące ich życia na Kwiatowej... Ale to chyba będzie fabułą kolejnego tomu serii gdyż w "Wędrownych ptakach", narratorki późniejszych części opisują te same wydarzenia, które już znałam, tyle że ze swojej perspektywy, wplatając jedynie jakieś nowinki ze swojego życia. Sporo zagadek pozostaje niewyjaśnionych a pytań bez odpowiedzi, czyli jednym słowem - może nieco kryminalnym - trup nadal siedzi w szafie... Pozostaje mieć nadzieję, że "Zamarznięte serca" będą miały nieco inną formę oraz obejmą szerszy krąg wydarzeń czy tajemnic bohaterek. Wracając jeszcze na moment do głównych postaci. Malwina ogromnie mnie denerwowała tym, że nie myślała. Do głowy jej nie przyszło, że po pogrzebie powinna uprzątnąć wieńce... Mając przeszło trzydzieści lat nie potrafi nawet ugotować zupy! Czy zdoła przynajmniej odbudować więź z przyjaciółkami i odkupić swoje winy? Liliana jest dojrzałą, ostrą i surową postacią. Lubi oceniać i krytykować innych, ale jednocześnie jest zorganizowana, kończy to co zaczyna i kiedy komuś pomaga, robi to naprawdę. Wiola podczas swojej narracji utwierdziła mnie w przekonaniu, że nie tylko jest dość bezpośrednia, ale również nieco niedojrzała (sama nie wie czego chce) czy dziecinna. Świadczy o tym na przykład fakt, że lubi oglądać ładne rzeczy w galeriach a jej słownictwo miewa elementy młodzieżowe ("za Chiny..."). Najchętniej określiłabym ją mianem głupiutkiej, zwłaszcza gdy wyszedł na jaw jej sposób na nudę... Róża dla odmiany jest spokojna, uwielbia zagłębiać się w czytaniu i nie wyróżniać z tłumu. Jej codzienność stanowi praca i dwa zwierzaki. Ot, taka cicha i szara myszka. Sporo wniosków o poszczególnych postaciach można wysnuć z opowieści innych, bowiem każda z kobiet zwraca uwagę na inne cechy sąsiadek czy szczegóły dotyczące wystroju ich mieszkań. Powieść czyta się dobrze, jest na pewno oryginalna i tajemnicza, ale niewątpliwą królową Karoliny Wilczyńskiej jest w moim sercu seria Stacja Jagodno. Choć nie ukrywam, że czekam na "Zamarznięte serca" z nadzieją na hitowe zdarzenia. Podsumowując - "Wędrowne ptaki" to historia czterech różnych kobiet, które pomimo różnic czy sporów muszą podejmować trudne decyzje mając te same cele i marzenia - chcą być szczęśliwe. Jeśli macie ochotę na poznanie ich drogi oraz zagłębienie się w tajemnice przeszłości, koniecznie zajrzyjcie na Kwiatową. Opowieść zamykająca się w okresie trzech miesięcy udowadnia, jak wiele może zdarzyć się w tak krótkim czasie oraz że nie zawsze lubimy to, co los i przyszłość podsuwają nam do przeżywania. Książka jest przedstawicielką typowej kobiecej literatury z bohaterkami, które z pozoru zupełnie do siebie nie pasują. A może i Ty masz tak różne przyjaciółki? całość recenzji: https://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2017/09/karolina-wilczynska-wedrowne-ptaki.html

Moja dziewczyna jest zachwycona - polecam

Bardzo cenię książki Karoliny Wilczyńskiej i z przyjemnością po nie sięgam. Wędrowne ptaki to I tom cyklu Rok na Kwiatowej. Ulica Kwiatowa, nowy blok mieszkalny, do którego wprowadzają się nowi lokatorzy. Tutaj swoje miejsce znajdują również Malwina, Liliana, Wiola i Róża. Cztery zupełnie różne kobiety, zarówno z wyglądu, jak i z charakteru, czy stylu życia. Cóż je może połączyć oprócz lokalizacji? Przyjaźń! Każdy jej potrzebuje, ale nie każdemu jest dane ją znaleźć. Te cztery szczęściary miały dużo szczęścia! Malwina - artystka, córeczka tatusia, która postanowiła wreszcie usamodzielnić się i wyprowadzić z rodzinnego domu. Ojciec, właściciel firmy, kupuje córce mieszkanko, które ona bierze w swe posiadanie. Czasami pomieszkuje u niej Czub, przyjaciel, który wspiera ją w każdej sytuacji. Wiola, mama małego Oskara, w zaawansowanej ciąży, która przestaje ogarniać zarówno mieszkanie, jak i swego synka. Jest zmęczona i nawet uwolnienie się spod skrzydeł teściowej i własny kąt przestają ją cieszyć, bo oznaczają ciągła nieobecność męża zarabiającego na raty kredytu. To kobieta o złotym sercu i nieco bazarowym wyglądzie, kochająca falbanki i błyskotki. Róża jest nauczycielką, skromną i szarą osóbką, która wtapia się w tłu. Róża ma jednak swoje tajemnice, którymi nie umie i chyba nie chce się dzielić.... Mieszka z dwoma kocurami, które stanowią jej rodzinę i powierników. Wreszcie Liliana, kobieta zadbana i elegancka, właścicielka firmy i okazałego apartamentu w budynku na Kwiatowej i właścicielka Kubusia. Kobieta niezależna i wydawałoby się, że sztywna, a jednak jest ciepłą i pragnącą przyjaźni osobą. Te cztery kobiety zupełnie różne i niepasujące do siebie łączy prawdziwa przyjaźń na dobre i na złe, którą weryfikuje życie. Chcecie poznać te cztery interesujące kobiety? Przeczytajcie Wędrowne ptaki :) Karolina Wilczyńska napisała ciepłą i bardzo pozytywną powieść. Przeczytałam ją lotem błyskawicy i już nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z bohaterkami cyklu. To bardzo fajna, relaksująca babska literatura niosąca ze sobą ogromny ładunek pozytywnej energii i pokazująca jak wiele potrafi prawdziwa przyjaźń. Polecam serdecznie! http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2017/05/wedrowne-ptaki-karolina-wilczynska.html

Cztery kobiety o odmiennych charakterach i zainteresowaniach, w niespodziewany sposób łączy los, nieco wspierany przez pewną awarię. Malwina, Liliana, Róża i Wioletta mieszkają w tym samym bloku i ku zdziwieniu samych siebie, po paru przypadkowych spotkaniach zaczynają darzyć się sympatią! Wkrótce okazuje się, że ich wzajemne wsparcie będzie każdej z nich szalenie potrzebne... Fabuła stworzona przez Karolinę Wilczyńską Was raczej nie zaskoczy, ale na pewno poruszy serce. Historia Malwiny mnie wzruszyła, ale nie powiem dlaczego, żeby nie psuć Wam radości z lektury. Cudowne jest jednak to, że cztery zupełnie różne osoby: szara myszka, artystka, bizneswoman i królowa kiczu, mogą się polubić i wzajemnie wspierać. Chyba coś jest w tym powiedzeniu, że przeciwieństwa się przyciągają... Szczerze mówiąc nie przepadam za narracją, w której bohater zwraca się bezpośrednio do czytelnika i opowiada mu swoją historię. W tej książce jednak nawet się do tego przyzwyczaiłam, bo dzięki temu czułam się częścią wspólnoty, jedną z przyjaciółek mieszkającą na Kwiatowej. Momentami ten dialog Malwiny i mnie naprawdę śmieszył, bo Karolina Wilczyńska w większości przypadków przewidziała moje myśli na temat bohaterki. To się dopiero nazywa znajomość czytelnika! Czasem jednak było tego dla mnie za dużo, zwłaszcza przy Wioli, która co chwilę zwracała się niby do dziecka... Każda z czterech bohaterek po kolei opowiada czytelnikowi swoją historię. Minus jest jednak taki, że każda mówi o tych samych wydarzeniach, tylko ze swojej perspektywy. Historie Malwiny i Lilianny wnosiły wiele, natomiast Wioli i Róży jedynie trochę ich emocji. Dzięki temu lepiej poznajemy te dwie bohaterki, ale ile razy można czytać o tych samych wydarzeniach? Na szczęście rozdziały Róży i Wioli są króciutkie i zapowiadają, że w kolejnym tomie dużo się będzie działo u obu z nich. Lubię książki Karoliny Wilczyńskiej za ich lekkość, refleksyjność i przyjemność, jaką daje lektura. Autorka ma talent do opisywania emocji i budzenia refleksji, a przy tym pisze tak lekko, że książka czyta się sama i zupełnie niespodziewanie kończy. Na szczęście to dopiero początek serii i już wkrótce będę mogła wrócić do moich nowych sąsiadek z ulicy Kwiatowej.