Rabih znaczy wiosna (okładka miękka)

Bardzo porywająca i pełna zwrotów akcji. Do samego końca trzymała w napięciu i oczekiwaniu co dalej będzie.Gorąco polecam Autorka pisze pięknie i emocjonująco.

"Człowiek, który nie jest w stanie zaakceptować ciebie takim, jakim jesteś, nie jest wart naszego czasu..." Zapraszam na moją opinię https://mojezycieitpblog.blogspot.com/2019/12/rabih-znaczy-wiosna.html

Wstęp Gdy sięgałam po powieść obyczajową „Rabih znaczy wiosna” autorstwa Weroniki Tomali spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Wiedziałam, że będzie tam rozwinięty wątek romantyczny, ale oczekiwałam też jakiejś głębi. Jest to powieść, którą czyta się lekko, ale nie pozostanie w mojej pamięci na długo. Liczyłam na to, że skoro tytułowy Rabih ma ojca pochodzącego z Arabii Saudyjskiej, to będzie tutaj jakiś wątek związany z kulturą arabską. Tymczasem nie ma tutaj żadnej wzmianki na ten temat. Prócz wyglądu odziedziczonego po ojcu, Rabih absolutnie nie jest ciekawy swoich korzeni. Uważa się w pełni za Polaka. „Polak, w którego żyłach płynie jednak arabska krew.” Marta to rówieśniczka Rabiha. Od najmłodszych lat się przyjaźnią. Opisy ich dziecięcych zabaw i wspólnie spędzanego czasu ukazują Czytelnikowi obraz pięknej przyjaźni. Przyjaźni, która na skutek pewnych wydarzeń gwałtownie się kończy. Dlaczego tak się stało? Przeszłość Marta i Rabih wychowują się w niewielkiej wsi. Codziennie widują się w szkole, a po lekcjach wolny czas spędzają razem. Wspólnie chodzą na spacery, uczą się, wzajemnie odwiedzają. Autorka przedstawiła tutaj piękny obraz przyjaźni dwojga dzieci, a później dorastających nastolatków. W powieści narracja biegnie dwutorowo: pewne fakty Czytelnik poznaje z relacji przedstawianej przez Martę, a inne widzi oczami Rabiha. Chłopak ze względu na swoją odmienność wynikającą z domieszki arabskiej krwi jest w szkole szykanowany. Jako dzieci Marta i jej przyjaciel nie rozumieją określeń typu: „brudas” i „ciapak.” Wiedza przychodzi z czasem… Chłopak dodatkowo boi się ojca i zawsze musi być w domu przed jego powrotem. Jednak Autorka tylko o tym wspomina i nie rozwija tego wątku, a więc nie wiemy, co dzieje się w domu Rabiha. Marta i Rabih mają po siedemnaście lat, gdy dochodzi do zamachu na World Trade Center. To wydarzenie zmienia wszystko. Ich trwająca w zasadzie od zawsze przyjaźń gwałtownie się kończy, a chłopak wraz z matką wyprowadza się z wioski. Marta jest załamana i stopniowo próbuje pogodzić się z faktem utraty przyjaciela. Mija kilka lat… Teraźniejszość Marta wraz z przyjaciółką Michasią prowadzi firmę. Jest animatorem podczas różnego rodzaju imprez. Często przebrana za pluszaka zabawia rzesze dzieci. Prowadzi konkursy i rysuje. Na jednej z takich imprez nieoczekiwanie spotyka Rabiha. Od ich ostatniego spotkania minęło prawie dziesięć lat… Spotkanie dawnego przyjaciela robi na dziewczynie piorunujące wrażenie: „Tak bliski, a jednak tak daleki. Już nie chłopak, a mężczyzna. Już nie przyjaciel. Już nie mój.” Rabih to przystojny młody mężczyzna, który odniósł sukces. Prowadzi kilka szkół walki. Jest zaręczony z piękną fotomodelką Sandrą. Gdy spotyka ponownie Martę początkowo jest chłodny, pamięta o dawnych urazach. Jednak z czasem uświadamia sobie, jak bardzo brakowało mu przyjaciółki z dziecięcych lat. Z kolei jego narzeczona Sandra od początku nie znosi Marty. Rabih chcąc zaradzić tej sytuacji organizuje spotkanie w swoim domu. Marta, będąca singielką zabiera na nie swojego kolegę i udają parę. Jednak Sandra domyśla się prawdy. Zresztą, chyba każda kobieta czułaby się zagrożona, gdyby koło jej faceta kręciła się dawna przyjaciółka. Nic więc dziwnego, że nie lubi Marty. Wręcz zaczyna ją traktować jak rywalkę. Rabih jest chwilami rozdarty. Wspomina dawne chwile spędzone z Martą, ale kocha Sandrę i to z nią planuje swoją przyszłość. Marta ciągle rozmyśla o Rabihu. Wspomina spędzone przed laty z nim chwile. Zastanawia się, dlaczego ich przyjaźń tak gwałtownie się zakończyła. Czy Rabih i Marta będą mogli się przyjaźnić? Czy uświadomią sobie jakie emocje pojawiły się w ich życiu wraz z ponownym spotkaniem? Rabih zaprasza Martę na swój ślub. Dziewczyna postanawia iść na uroczystość. Jednak czy do tego ślubu dojdzie? Przeczytajcie! Podsumowanie Powieść „Rabih znaczy wiosna” autorstwa Weroniki Tomali to historia obyczajowa z elementami romansu. Typowa literatura kobieca. Przeczytałam ją bardzo szybko, ale kolejny raz po nią nie sięgnę. Nie dlatego, że jest zła, ale dlatego, że to nie jest mój ulubiony gatunek. Po przeczytaniu tej powieści uświadomiłam sobie, że jednak nie przepadam za tego typu historiami. Jeśli ktoś lubi obyczajówki z wątkiem romantycznym, to polecam. Autorka zobrazowała nam piękną przyjaźń, która zrodziła się pomiędzy bohaterami już od najmłodszych lat. Troszkę mi tu zabrakło rozbudowania pewnych wątków. Po zniknięciu Rabiha zastanawiałam się, czemu Marta nie próbowała go odnaleźć. Gdy bohaterowie, będąc już dorosłymi ludźmi, przypadkowo się spotykają, odżywają dawne wspomnienia. Dobrze autorka przedstawiła targające nimi emocje. Zakończenie jednak i pewne wątki były od początku dla mnie oczywiste i przewidywalne. Jednak, jeśli lubicie romantyczne historie, to ta jest napisana lekko i czyta się ją przyjemnie.

Weronika Tomala to szczęśliwa mama i mężatka, a przede wszystkim autorka książek, która jak nikt inny potrafi przelać ludzkie emocje na papier, cieszyć, bawić, zaskakiwać szczerością i wzruszać do łez- bez krzty wątpliwości. Z wykształcenia nauczycielka języka angielskiego, z pasji blogerka literacka (link do strony tutaj). Marta i Rabih są głównymi bohaterami książki Weroniki Tomali "Rabih znaczy wiosna".  Marta ma 26 lat i prowadzi razem z przyjaciółką Michasią firmę, w której są animatorkami dla dzieci. Kiedy ma 20 lat wyjeżdża do Warszawy na studia i tam już zostaje na stałe. Rabih jest starszy od Marty o kilka miesięcy. Prowadzi swoją szkołę karate. Ma narzeczoną Sandrę, z którą planuje ślub. Jest bardzo przystojnym mężczyzną, ponieważ w jego krwi płynie arabskie pochodzenie. Jego mama jest Polką, ale tata pochodził z Arabii Saudyjskiej. Przyjechał do Polski na studia. Jego ojciec ich opuszcza kiedy ma 15 lat. Martę i Rabiha łączy niezwykła przyjaźń. Poznali się mając dziewięć lat. Spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Niestety los ich rozdziela, ponieważ atak na World Tere Centere spowodował wzmożony atak na pochodzenie Rabiha. Musi się wyprowadzić razem z matką, bo ludzie nie dali by im żyć. Przeznaczenie daje im szansę i spotkają się przypadkowo po długich latach rozłąki. Nikt z bohaterów nie spodziewał się, że kiedyś jeszcze ich drogi się skrzyżują i, że ich przyjaźń przerodzi się w miłość. Książka należy do literatury obyczajowej (romans). Autorka porusza w fabule następujące tematy, takie jak: miłość, przyjaźń, rasizm, brak pewności siebie i brak akceptacji. W swojej dedykacji napisała bardzo mądrą i poruszającą sekwencję (...) wartość człowieka nie jest wyznaczana przez to kim jest, ale jakim jest. Oprócz wzrokiem, zawsze patrz też oczyma serca, bo pozory bywają krzywdzące. Daje nam to do myślenia, jakimi jesteśmy osobami w stosunku do innych. W czasie lektury czuje się emocje bohaterów, ponieważ fabuła jest tak stworzona, że wiemy co myśli i czuje Marta, a co Rabih.  Książkę czyta się bardzo szybko, wystarczy poświęcić jej jeden wieczór.  Bardzo się cieszę, że powstają takie książki, ponieważ przypominają nam o wartości przyjaźń i szacunku do drugiego człowieka bez względu na to, czy ma się biały czy czarny kolor skóry. Darzmy się miłością, bo ona zawsze zwycięży bez względu na wszystko. Warto walczyć o siebie i swoje szczęście. Za egzemplarz książki bardzo dziękuję wydawnictwu Dlaczemu.

„Rabih znaczy wiosna” to moja pierwsza książka od Weroniki Tomali, jaką mam okazję przeczytać, więc w sumie do końca nie wiedziałam czego się spodziewać. Teraz wiem, że z pewnością nie będzie to moje ostatnie spotkanie z autorką. No cóż, skradła moje serce. Głównych bohaterów poznajemy jeszcze jak są dziećmi. Jesteśmy świadkami ich pierwszego spotkania, wspólnych zabaw, budowania ich przyjaźni. Marta jest polką, niewyróżniającą się, a Rabih pół Arabem, a cechy wyglądu właśnie zawdzięcza tym genom, dlatego często jest wytykany przez innych ludzi. Choć niemal od razu zostają przyjaciółmi to przychodzi dzień, w którym ich drogi się rozwidlają. Nie na zawsze. Główna akcja książki rozgrywa się kiedy mają po dwadzieścia pięć lat i od dłuższego czasu nie mają z sobą kontaktu, teraz spotykają się na nowo. Ona pracuję jako animatorka do dzieci, on już niedługo ma wziąć ślub. Muszę przyznać, że książka wywarła na mnie naprawdę bardzo dobre wrażenie. Z jednej strony jest to lekki romans, który idealnie sprawdzi się na te długie wieczory. Były momenty, w których na moją twarz zawitał uśmiech. Jednak oprócz swojego, niewymagającemu klimatowi ma również coś ukradkiem do przekazania. Uważam, że nasz kraj nie należy do najbardziej tolerancyjnych jeśli chodzi o pochodzenie kogoś. Zdecydowanie jestem fanką książek, które są pisane z dwóch perspektyw, tak właśnie mamy w tym przypadku. Poznajemy historię zarówno oczami Marty jak i Rabiha. Myślę, że historia Rabiha i Marty znajdzie naprawdę wielu zwolenników, bo z pewnością ma do tego predyspozycję.