Pustynna włócznia. Tom 2 (okładka  twarda)

Świetna seria! Godna polecenia! Wciąga!

Wola Everama. Peter V. Brett uraczył nas w ostatnim czasie pierwszymi odsłonami "Cyklu Zmroku", który jest kontynuacją jego najbardziej znanego dzieła - "Cyklu Demonicznego". I właśnie do "Cyklu Demonicznego" możemy od niedawna wrócić za sprawą przepięknego wznowienia "Pustynnej Włóczni" (a także zeszłorocznego wznowienia "Malowanego człowieka"). "Pustynna Włócznia" to monumentalna kontynuacja historii, w której ludzie od wieków zmagają się z demoniczną plagą, próbując znaleźć sposób na to, aby pokonać nadciągające nocami z Otchłani zło i śmierć. Dla przypomnienia będzie na początek słów kilka o całej tej historii. Ludzkość od ponad trzech wieków zmaga się z demoniczną plagą ponosząc w tej codziennej walce większe i mniejsze klęski. Prawdziwych zwycięstw nikt z żywych tutaj nie odnosi - ci, którzy pozostali przy życiu, kryją się za ochronnymi runami obronnymi i liczą zabitych po kolejnych atakach, których to poległych przysparzają powtarzające się nocami demoniczne rzezie. W takiej rzeczywistości nie sposób normalnie żyć, a jednak ludzkość nie ma wyjścia - dawne sposoby walki z poczwarami zostały zapomniane i w oczekiwaniu na kolejny wyprowadzony z demonicznej Otchłani atak ludziom pozostaje tylko ochrona runicznych kręgów... Istnieją co prawda legendy o dawnych cywilizacjach, które posiadały sekrety zwalczania demonicznej plagi, nikt chyba jednak tak na serio w to nie wierzy - dawne cywilizacje przeminęły, a wraz z nimi nie tylko ich chwała, ale także ich sekrety... Jest jednak ktoś, kto zdołał wydrzeć przeszłości jej tajemnice i przywrócić ludziom zapomnianą wiedzę o bojowej magii mogącej zwalczać otchłańce. Tym kimś jest Arlen Bales - niedoszły patron runów i posłaniec, który wydarł krasjańskim ruinom tajemnicę bojowych runów oraz coś dużo cenniejszego - pokrytą potężnymi runami, legendarną włócznią Kajegi, pierwszego Wybawiciela, który przed setkami lat zjednoczył wszystkich ludzi i zwyciężył alagai. Na nieszczęście Arlen udał się z owym orężem do Krasji - a tam nikt nie może uznać za nowego Wybawiciela kogoś spośród pochodzących z Zielonych Krain chin... Przywódcą ludzkości może być jedynie Krasjanin. I chociaż Ahmanna Jardira bolało serce, to jednak wydarł on Arlenowi przemocą włócznię Kajego, a samego Arlena porzucił na pustyni na pewną śmierć... Tylko Jardir może bowiem nosić tytuł Shar'Dama Ka, który uwolni ludzkość od plagi alagai. Na nieszczęście Jardira Arlen przeżył. Co więcej, zachował on wiedzę o potędze bojowych runów, którymi wytatuował swoje ciało i wyruszył z powrotem do ojczystych Zielonych Krain, aby przekazać innym owo runiczne narzędzie służące zwycięstwu. Tymczasem Jardir, nowy Shar'Dama Ka, rozpoczął dzieło podboju północnych krain - rozpoczął je od Fortu Rizon, który przemianowano na Nową Krasję... Mniej więcej w tym właśnie momencie kończą się wydarzenia z "Malowanego człowieka" i rozpoczynają te z "Pustynnej Włóczni". Z "Pustynnej Włóczni" dowiemy się nieco więcej nie tylko na temat bieżących wydarzeń w świecie stworzonym przez Bretta ale także dostaniemy całkiem sporo informacji o tym, jakie historie ukształtowały jego najważniejszych bohaterów. W tej części cyklu mowa będzie przede wszystkim o Ahmannie Jardirze, który stojąc na czele krasjańskich wojowników obwołał się Wybawicielem i rozpoczął dzieło podboju Zielonych Krain (Sharak Suun - Wojna w Blasku Dnia) w imię przygotowań do Sharak Ka - ostatecznej bitwy z alagai, w której Wybawiciel poprowadzi armie Everama ku zwycięstwu lub klęsce. Podbój Zielonych Krain jest konieczny, albowiem Krasjanie wierzą, że w Sharak Ka może zwyciężyć jedynie zjednoczona i choćby przemocą złączona w jednym celu ludzkość. Z licznych retrospekcji poznamy historię dojścia Jardira do władzy, poznamy krasjańską perspektywę na niegodny honoru postępek wobec Arlena, a także przyjrzymy się bliżej samej Krasji, jej zwyczajom i jakże odmiennym od Zielonych Krain celom, które przyświecają wojownikom oraz zwykłym ludziom. Odmiennym, albowiem Krasjanie wierzą tylko w siłę i za jedyny cel życia uważają świętą wojnę z alagai, którą toczą nocami w murach pełnego pułapek labiryntu. Każdy, kto nie jest wojownikiem, jest kimś gorszym, poślednim i godnym pogardy niczym khaffit. Tylko ci, którzy przeszli przez Hannu Pash (okres szkolenia i religijnej indoktrynacji, w którego efekcie ukształtowany zostaje każdy krasjański wojownik) godni są zaszczytu walki z alagai i wejścia po śmierci do raju Everama.

Peter V. Brett to autor po którego pozycje sięgam nie mając żadnych wątpliwości, że pochłoną mnie bez reszty. Bohaterowie są rozbudowani i to w sposób, który sprawia, że wierzę w to, że mogłyby to być realne postacie. Do tego ciekawa fabuła i akcja brnąca do przodu, nawet gdy wydawałoby się, że całość grzęźnie w piaskach pustyni. Każde tomisko jest tak grube, że mogłoby posłużyć za przedmiot do obrony i to wcale nie dlatego, że na okładce znajdują się runy ochronne. Poza tym rozdziały są długie, a przynajmniej na tyle długie, że nie można rozdziałowi poświęcić chwili, a raczej dłuższy okres czasu, żeby dobrze wczuć się w akcję. Dlatego też po zyskaniu odrobiny czasu mogłam w końcu usiąść i wyruszyć do świata pełnego demonów, intryg i tatuaży? Leesha jako Zielarka musi dbać o wszystkich ludzi w wiosce, przez co musi czasem postępować wbrew temu, czego sama by chciała. Rojer natomiast chciałby spożytkować swój dar, jednak nie wie, jak przekazać go dalej. Naznaczony podróżuje starając się wykonywać misje i pomóc jak największej ilości ludzi dzięki tajemnicom runów. Jardir natomiast podbija kolejne ziemie i nie ma zamiaru od swoich zamierzeń odstąpić. Jest jednak ktoś, kto może opóźnić, a nawet powstrzymać rozlew krwi. Pytanie jednak brzmi, czy warto poświęcać siebie samego dla dobra ogółu? Tak wielowątkowej i rozbudowanej powieści nie miałam w swoich rękach już dawno. Odnoszę wrażenie, że Peter V. Brett budował tę historię w swojej głowie tak długo aż w końcu musiała znaleźć ujście na papierze. Ogrom bohaterów, rozbudowana fabuła, szczegóły i splatanie wątków w odpowiednich miejscach i czasie, żeby pasowały do siebie na płaszczyźnie czasowej jest naprawdę niesamowite. Do tego, mimo przerw pomiędzy tomami, kompletnie nie odczuwam zagubienia w fabule, ani w bohaterach. Być może jest tak dlatego, że żaden z nich nie wydaje się dwuwymiarowy, a ma własną historię na której można byłoby napisać kolejne tomy. Nie sposób było się nudzić, gdyż śledziliśmy fabułę w najciekawszych momentach kilku postaci. W tym momencie mogę powiedzieć, że poruszane wątki sprawiły, że ten tom wydawał się jednym z najciekawszych z uniwersum Pustynnej Włóczni. W końcu pojawiło się o wiele więcej tematów dotyczących miłości i to w tak subtelny i nieuwierający sposób, że z przyjemnością można było śledzić zagubienie postaci. Połączono również dwa tak odmienne od siebie światy tj. Krasjan z ludźmi z Zakątka przez co akcja nabrała dynamiki i można było w końcu zapoznać się z wzajemnymi relacjami. Coś, czego było mniej, to walki z demonami, którymi wypełniona była fabuła w innych częściach. Mi jak najbardziej to odpowiada, gdyż przydało się w końcu odsapnięcie od ciągłych walk i dążenia do zwycięstw. Pojawiły się kwestie polityczne, ale też powrócono do postaci i wątków, które wydawałyby się całkiem zapomniane. Cieszę się, że autor nie zapomniał żadnego z bohaterów i nawet poboczne szaraki o których nie pamiętalibyśmy z poprzednich tomów, dostały swoje pięć minut, żeby ostatecznie zakończyć ich drogi na kartach powieści. Choć nawet tego nie można być do końca pewnym - historia się przecież nie kończy, a być może w innych częściach te szaraki staną się istotnymi bohaterami. Każdy zrobił ogromny progres i rozwinął swoje umiejętności, przez co nie mam wątpliwości, że dalej będzie tylko lepiej. Do tego na kartach stron pojawiły się ilustracje dopełniające obrazów przedstawionych przez autora i muszę przyznać, że pochłonęłam pozycję szybciej, niż niektórzy wojownicy wchłaniają juchę demonów 👀 Oczywiście wiele kwestii pozostało nierozwiązanych i jestem bardzo ciekawa jak potoczą się dalsze losy Leeshy, Rojera, Naznaczonego, oraz Jardira. Gdzieś w głębi duszy liczę na to, że podobna tematyka utrzyma się przez jakiś czas, bo kwestie relacji między postaciami, oraz rozwój ich umiejętności są ciekawsze, aniżeli ciągłe opisy walk. Nie wiem co może wydarzyć się w kolejnych tomach, jednak będę z cierpliwością czekała na to, co ich wszystkich czeka! ;D

Po przeczytaniu „Pustynnej włócznia. Księgi I” nie mogłam myśleć o niczym innym, jak o drugiej księdze, która spoczywała bezpiecznie na stoliku gotowa do tego, aby mi posłużyć niczym tytułowa włócznia do zabijania Otchłańców. Uciszył mnie fakt, że w tej części pojawią się znani i lubiani przeze mnie bohaterowie. Bardzo polubiłam Leeshę, nie mogłam się, więc doczekać, kiedy ponownie się pojawi na łamach powieści. Nie mogę nie wspomnieć o zachwytach nad wydaniem tej części, demony i runy na okładce, która jest świetnej, jakości. Oby więcej książek zostało wydawanych w ten sposób. W księdze drugiej bez zwątpienia prym wiedzie Arlen zwany także Wybawicielem. Z pustynnej Karsji przenosimy się w zimniejsze i bardziej zalesione obszary. To właśnie tam Arlen pomaga ludziom walczyć z otchłańcami starając się jednocześnie przygotować ich na najazd Jardira. Czy to wystarczy, aby przeciwstawić się najeźdźcom? Nauka stawiania run i wykorzystywania ich w walce z demonami może nie wystarczyć. Arlen jest dla ludzi ważną personą, pomaga im zażegnać pojawiające się problemy. Pomagają mu Leesha i Rojer, natomiast Jardir podbija kolejne tereny. Czy Arlenowi uda się rozbudzić w ludziach wolę walki? Czy ta wojna jest konieczna? „Pustynna włócznia. Księga II” niemal od samego początku zostajemy wrzuceni w wir akcji, co ciekawe Peter V. Brett postanowił wpleść w fabułę problemy sercowe. Mamy tutaj nie tylko, więc intrygi, niepohamowane pragnienie zdobycia władzy, nie do końca zdrowe relacje. Niektórzy bohaterowie zmieniają się, dojrzewają, musza się mierzyć z następstwami swoich czynów. Nie lubię tego, kiedy bohaterowie przez całą powieść są tacy sami, popełniają te same błędy i niczym nie zaskakują. Autor zadbał o to, aby czegoś takiego nie było. Zestawienie ze sobą dwóch odmiennych kultur było fascynujące, mieszkańcy Thesy miłowali życie, bronili się runami, natomiast Krasjanie od najmłodszych lat chwytali za oręż i walczyli. Te dwie nacje były siebie nawzajem ciekawe, a jednocześnie widmo walki wisiało w powietrzu. „Pustynna włócznia. Księga II” jest obszernym tomiszczem mimo wszystko nie było w niej miejsca na nudę, podczas czytania książki byłam zainteresowana każdym szczegółem, zmianami, próbowałam także przewidzieć jak rozwiąże poszczególne zagadnienia autor. Uwielbiam w tym cyklu także to, że każda z postaci jest odmienna od reszty, ma inny charakter i priorytety. Naznaczony to silny wojownik, Leesha to zielarka, która dba jedynie o dobro innych, Jardir jest znakomitym dowódcą, pragnącym zjednoczyć wszystkich ludzi pod swoimi rządami. Każdy jest wiarygodny, wszystkich można polubić, nie mogę się doczekać, aby dowiedzieć się, co będzie dalej.

Choć większość „Cyklu Demonicznego” jeszcze przede mną, to powoli ta seria staje się jedną z moich ulubionych w fantastyce. Po świetnych dwóch częściach, od razu sięgnąłem po „Pustynną Włócznię Ks. II”, która kontynuuje losy bohaterów z księgi pierwszej. Ta powieść nie skupia się już na Ahmannie Jardirze, a ukazuje wydarzenia z perspektywy różnych postaci z dwóch stron barykady. Ich losy zaczynają się coraz mocniej splatać dzięki czemu fabuła jest coraz ciekawsza, a emocje sięgają zenitu. Przez to naprawdę trudno oderwać się od lektury, choć to nie chwalebna walka z demonami wiedzie prym w tej powieści. W książce pojawia się wiele poruszających momentów, przez które może zakręcić się łezka w oku. Fabuła tej powieści jest niezmiernie ciekawa, pojawiają się nowe typy Otchłańców, a rywalizacja między ludźmi nabiera rumieńców. Do tego dochodzą rozterki poszczególnych bohaterów, przez co nie mierzą się oni z całym światem, ale również sami ze sobą. Nie raz i nie dwa zmuszeni są do podjęcia trudnych decyzji, które zaważą na ich losach. Nie znaczy to jednak, że brakuje tu dynamiczniejszej akcji. W książce nie brak świetnie opisanych walk, które czyta się z zapartym tchem. Nie mogę się już doczekać kolejnej części „Cyklu Demonicznego”. Już teraz potrzebuję wiedzieć co wydarzy się dalej, ale jakoś wytrzymam i poczekam do czasu, gdy wyjdzie nowe piękne wydanie. Po więcej recenzji oraz zdjęć książkowo-chomiczkowych zapraszam na Instagrama @chomickowe.recenzje

W Księdze drugiej kontynuujemy akcję i wydarzenia z poprzedniej, w ramach tej samej powieści. Ponownie śledzimy losy znanych nam bohaterów i od czasu do czasu Jardira. Znaczenia nabiera również postać Renny. Było to niespodziewanie, początkowo byłam ciekawa co autor wymyśli dla niej, jednak im dalej tym stawała się irytująca 🙈 Każda żeńska postać w Pustynnej Włóczni mnie denerwowała, wszystko szło im bardzo łatwo i zbyt szybko. Bijący z nich idealizm aż raził po oczach. Były najsłabszym ogniwem tej powieści. Natomiast świat jest bardzo ciekawy, uwielbiam motyw demonów atakujących zwykłych śmiertelników. Na szczęście walk z nimi było całkiem sporo. System magicznych run również bardzo przypadł mi do gustu, uwielbiam ten świat ❤️ Kolejnym plusem całej książki jest niezwykle przyjemny styl autora. Oba tomy czytałam w błyskawicznym tempie, z dużym zainteresowaniem, bez większych zgrzytów. Autor snuje swoją historię, która stopniowo wciąga i jest naprawdę przyjemna w odbiorze. Fabuła jest naprawdę ciekawa, szybko się w nią wkręciłam, z dużym zainteresowaniem śledziłam kolejne losy bohaterów. W tym tomie wystąpiło wiele ciekawych wydarzeń i zwrotów akcji. Jak na tak obszerną powieść to przeczytałam ją ekspresowo 😁 to chyba mówi samo za siebie! Nie mogę się już doczekać kolejnego tomu 😁 nie jest to idealna seria, ale dla mnie okazała się wyjątkowo przyjemną lekturą. Mogę ją szczerze polecić osobom, które szukają wciągającej serii o ciekawym świecie 😍

W Księdze drugiej kontynuujemy akcję i wydarzenia z poprzedniej, w ramach tej samej powieści. Ponownie śledzimy losy znanych nam bohaterów i od czasu do czasu Jardira. Znaczenia nabiera również postać Renny. Było to niespodziewanie, początkowo byłam ciekawa co autor wymyśli dla niej, jednak im dalej tym stawała się irytująca 🙈 Każda żeńska postać w Pustynnej Włóczni mnie denerwowała, wszystko szło im bardzo łatwo i zbyt szybko. Bijący z nich idealizm aż raził po oczach. Były najsłabszym ogniwem tej powieści. Natomiast świat jest bardzo ciekawy, uwielbiam motyw demonów atakujących zwykłych śmiertelników. Na szczęście walk z nimi było całkiem sporo. System magicznych run również bardzo przypadł mi do gustu, uwielbiam ten świat ❤️ Kolejnym plusem całej książki jest niezwykle przyjemny styl autora. Oba tomy czytałam w błyskawicznym tempie, z dużym zainteresowaniem, bez większych zgrzytów. Autor snuje swoją historię, która stopniowo wciąga i jest naprawdę przyjemna w odbiorze. Fabuła jest naprawdę ciekawa, szybko się w nią wkręciłam, z dużym zainteresowaniem śledziłam kolejne losy bohaterów. W tym tomie wystąpiło wiele ciekawych wydarzeń i zwrotów akcji. Jak na tak obszerną powieść to przeczytałam ją ekspresowo 😁 to chyba mówi samo za siebie! Nie mogę się już doczekać kolejnego tomu 😁 nie jest to idealna seria, ale dla mnie okazała się wyjątkowo przyjemną lekturą. Mogę ją szczerze polecić osobom, które szukają wciągającej serii o ciekawym świecie 😍

Cykl demoniczny. To idealny przykład na to, że wznawianie książek w nowych wydaniach ma ogromny sens! To dzięki temu (i mojej ogromnej słabości do pięknych okładek) poznałam i POKOCHAŁAM ten cykl! „Malowany Człowiek” mnie zachwycił. Nie wiem zatem, jakiego określenia użyć do opisania swoich uczuć względem „Pustynnej Włóczni”, skoro ta część podobała mi się jeszcze bardziej! Dla mnie to przykład idealnej fantastyki! Wciąga i nie wypuszcza ze swoich objęć, aż nie przerzucisz ostatniej strony. Pochłonie Cię, rozbudzi ciekawość, trzymać będzie w napięciu. Będziesz drżeć o bezpieczeństwo swoich ukochanych bohaterów. Ich decyzje będą czasem rozdzierać Ci serce, będziesz się złościć, ostrzegać i wspierać ich. Gwarantuję Ci jednak, że przede wszystkim będziesz ich uwielbiać. Jestem ogromnie szczęśliwa, że już niedługo spotkamy się znowu. I razem będziemy podążać tą trudną, demoniczną ścieżką! A kiedy spytacie mnie, jaką fantastyczną książkę mogę Wam polecić, to już dziś, nie znając całego cyklu, krzyczę głośno - czytajcie cykl demoniczny! To fantastyczne złoto 🤍

Bardzo podobało mi się pierwsze spotkanie Jardira z północnymi bohaterami żyjącymi w Zakątku Wybawiciela 😁 przyznam, że na te sceny czekałam od początku tej części 😉 Zderzenie tych dwóch kultur, w których ceni się inne umiejętności i wartości (nie wszystkie, ale jednak znaczną ich część) jest świetnie opisane i pozwala przyjrzeć się niektórym postaciom pod innym kątem 😁 Były też wątki, które mogą zaskoczyć czytelnika - ja wcześniej czytałam już Pustynnego Księcia, więc przypomniałam sobie czyimi dziećmi byli tamci bohaterowie, jednak gdybym tego nie czytała, to wątki miłosne bardzo by mnie zaskoczyły 😅 Przed kolejną częścią Cyklu Zmroku na pewno muszę przeczytać cały Cykl Demoniczny 😉 Już teraz widzę różnice między zachowaniem występujących w obu seriach postaci, więc jestem ciekawa czym te zmiany są spowodowane 😁