Przysługa (okładka miękka)

Czasami pozornie dobry uczynek komuś wyświadczony, może z dnia na dzień wywrócić czyjś stabilny świat do góry nogami. Na własnej skórze przekonali się o tym bohaterowie ''Przysługi'' Anny Karpińskiej.

Siedemnaście lat temu Karol zgodził się oddać Darkowi, swojemu bratu bliźniakowi brzemienną w skutkach przysługę, o której nikt nigdy nie powinien się dowiedzieć. Jednakże tragiczna śmierć Dariusza przerwa zasłonę milczenia uruchamiając lawinę nieprzewidzianych zdarzeń. Elwira i Jagoda, żony bliźniaków muszą stawić czoło konsekwencjom braterskiej umowy. Ale czy znajdą w sobie dość siły, by uporać się z mroczną przeszłością swoich partnerów? Jakie "zobowiązania" mieli wobec siebie nawzajem obaj mężczyźni? Ile można poświęcić w imię raz danego słowa?

Anna Karpińska studiowała politologię na Uniwersytecie Wrocławskim, potem przez dziesięć lat była asystentem na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Po urlopie (1992-1997) była dziennikarką w bydgoskim oddziale Gazety Wyborczej, a następnie ponownie pracowała na UMK. Ma własną firmę doradczą. Wydaje testy sprawdzające dla uczniów szkół podstawowych i gimnazjalistów. W wolnych chwilach pisuje przy kuchennym stole książki. Dotychczas miałam przyjemność poznać dwie powieści autorki, mianowicie ''Za jakie grzechy?'' i ''Pozwól się uwieść'', ale w swoim dorobku literackim posiada jeszcze ''Chorwacką przystać'' oraz ''To wszystko przez ciebie''.

Jestem pod wrażeniem tej książki, jej różnorodnej tematyki i sposobu wykonania. Wciągająca, sprawnie poprowadzona i realistyczna fabuła, jakby z życia wzięta trzyma w napięciu i absorbuje od początku do samego końca. Ciężko napisać cokolwiek tak, żeby nie zdradzić zbyt wielu szczegółów, niemniej uchylę rąbka tajemnicy. Mamy dwóch braci, bliźniaków: Karola i Darka. Mężczyźni przez wiele lat nie wiedzieli o swoim istnieniu.

''Czterdzieści sześć lat temu pewna nastolatka urodziła bliźniaki. Dwóch chłopców. Miała siedemnaście lat, podobnie jak jej chłopak. Nie była w stanie wychowywać nas obu, więc jednego oddała do adopcji. Darek został, ja zostałem przysposobiony przez parę, która od lat bez skutku starała się o dziecko. Porządna rodzina, mama nauczycielka, tato urzędnik. Nie miałem źle. Nie wiedzieliśmy o swoim istnieniu, aż do czasu, kiedy Dariusz odnalazł mnie znienacka''.

Darek odnalazł brata, bynajmniej nie po to, aby zacieśnić wzajemne kontakty. Spotkał się z nim prosząc o pewną przysługę mocno zabarwioną interesownością, wręcz egoizmem. Paradoksalnie sprawa nigdy nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby nie tragiczna śmierć Dariusza. Nagle po jakimś czasie wszystko zaczyna się sypać, lawinowo składać niczym kostki domina. Żony obu braci dowiadują się o przeszłości, grzeszkach i kłamstwach swoich mężów. Ich spokój ducha zostaje zachwiany. Jaki zaskakujący sekret odkryły kobiety? Czy uda im się uporać z wszelkimi problemami i szybko wrócić do normalności? Pisarka stworzyła niezwykłą opowieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, urokach dnia codziennego i przeszłości, która prędzej czy później daje o sobie znać.

Książka na każdym kroku zaskakuje kolejnymi tajemniczymi zbiegami okoliczności, które wywołują u bohaterów coraz to nowsze pytania, wątpliwości i dylematy. Czeka Nas szereg atrakcji, niespodzianek i nieprzewianych emocji m.in. radzenie sobie z żałobą, odkrycie zdrady, kłamstwa, matactwa, rodzinne tajemnice, ciężka choroba i naga prawda o braterskim spisku. Niczym w filmie obyczajowo- dramatycznym śledzimy losy dwóch rodzin, które nie miały pojęcia o swoim istnieniu, lecz na skutek nieprzewidzianych okoliczności ich losy wzajemnie na siebie wpływają, łączą się, przeplatają. Wielkie brawa dla Pani Karpińskiej za ciekawe ujęcie tematu, za kreatywny pomysł, wyobraźnię i świetną realizację.

''Przysługę'' czyta się rewelacyjnie. Nie sposób się od niej oderwać. Akcja mknie wartko naprzód i trzyma w napięciu do końca. Uznanie budzi także styl autorki: płynny, lekki, plastyczny, choć dialogi w niektórych momentach w moim mniemaniu brzmiały nieco sztucznie. Sami zaś bohaterowie to szarzy i zwykli ludzie z ludzkimi słabościami. Natomiast zakończenie-niesamowicie zaskakujące. Nie mogę się doczekać ciągu dalszego. Wspomnę jeszcze o nastrojowej okładce, jest po prostu hipnotyzująca. Grafik naprawdę się postarał.

To jedna z tych książek, która porusza do głębi, wstrząsa i nie pozostawia czytelnika obojętnym. Otwarcie pokazuje, że wyświadczenie komuś niedźwiedziej przysługi może w przyszłości odbić się niekorzystnie na życiu wielu osób, dlatego decydując się na przyjacielską pomoc, należy rozważyć wszelkie negatywne następstwa, jakie mogą się pojawić. Krótko mówiąc-pozycja godna uwagi.

Każdy z nas chciałby, aby jego problemy w sposób mniej lub bardziej magiczny rozwiązywałyby się "same". Niestety w rzeczywistości tak się nie dzieje. Każdy człowiek musi popracować nad swoim losem, a powiedzenie "Jak sobie pościelisz tak się wyśpisz" jest jak najbardziej prawdziwe. Czytając "Przysługę" miałam nieodparte wrażenie, że losy bohaterów przeczą wszystkim powyższym zasadom, a wydarzenia powieści plotą się w sposób baśniowy omijając wszystkie zawiłości zwyczajnego życia. Trochę to nierealne, ale z drugiej strony - przecież nie chodzi o to, aby wszystko przypominało naszą codzienność. Może zamysł autorki był własnie taki... skoro są ludzie, którzy trafiają "szóstkę" w Totka to czemu nie...
Jagoda, Dariusz i Wojtek - rodzina jakich wiele. Mama trochę nadopiekuńcza, tata zbyt wymagający, syn - miły chłopak. Jednak pewnego dnia kończy się to poukładane życie. Kiedy Dariusz ginie w wypadku zrozpaczona Jagoda nie może się pozbierać. Dochodzi do tego, że na pogrzebie widzi męża stojącego za filarem... czy aby na pewno to tylko złudzenie? Rozwiązanie zaskoczy wszystkich. Drugi koniec powieściowego "kija" to Karol - ojciec dwóch córek i mąż niespełnionej malarki. Prowadzi wraz z teściem firmę, jednak nie można powiedzieć, aby jego praca była ceniona. Co więcej - Karol z niewiadomych przyczyn zaczął nagle znikać, co w rodzinie spowodowało burzę domysłów rozpoczynając na "kochance", a na chorobie kończąc.
Przysługa, jaką jeden brat oddaje drugiemu jest brzemienna w skutkach dla wielu ludzi. Miała uszczęśliwić, a tymczasem spowodowała wiele konfliktów i smutku.
Z czystym sumieniem zakwalifikuję "Przysługę" do świetnych babskich czytadeł. Przy lekturze nie ma potrzeby uruchamiania zbyt wielu połaci mózgu, jednak niewątpliwie przedstawiona historia wciąga, a pomysłowość autorki zachwyca. Zaczynając lekturę tej powieści należy jednak wyraźnie powiedzieć sobie, że to tylko literacka fikcja, w której wiele się może zdarzyć. Dlaczego? Ano dlatego, że tu wszystko jakoś samo się układa. Splot okoliczności i wydarzeń jest tak pozytywny dla głównych bohaterów, że wręcz baśniowy. To przy lekturze powieści drażni. Spotkanie przyjaciółek po latach - pyk i jest, nawet jeżeli mieszkają na dwóch krańcach Polski. Barman który wysłuchuje zwierzeń, a następnie przypadkiem otacza opieką osobnika, którego zwierzenia dotyczą - prask i już. Wszystko splata się w sposób tak nieprawdopodobny, że aż drażni. Tylko pytanie brzmi: Czy to źle?
Powieść czyta się błyskawicznie. Lekkie pióro i szybka fabuła wciskają w fotel. Na każdej stronie jest coś co czytelnika zaskoczy. Takie jest też zakończenie, a właściwie jego brak - zaskakujące.
Podsumowując - jeżeli macie ochotę na zgrabnie napisaną baśniową powieść dla kobiet, której akcja toczy się w czasach współczesnych - polecam.

Przy niektórych książkach chciałoby się powiedzieć: Cóż za książka! Sięgając po twórczość Anny Karpińskiej z góry wiem, że nie będzie siły, która oderwie mnie od lektury. Przyznaję się: dla "Przysługi" zarwałam noc! Dla mnie Anna Karpińska jest gwarancją dobrej i wzruszającej powieści.
Czasem zdarzy się, że ktoś poprosi nas o jakąś przysługę. Bywają różne- łatwe do spełnienia i takie, które mogą bardzo zaważyć na życiu różnych osób, nie tylko tych których owa prośba dotyczy.
Już sam początek jest obiecujący: Karol, jeden z bohaterów, upija się w barze i zwierza się barmanowi, że zniszczył życie dwóm kobietom i ich dzieciom. Wtedy przez moją głową przebiegło kilka myśli: bigamia? zdrada? A może coś jeszcze innego. Trochę mi trudno pisać o wydarzeniach z książki bo nie chcę być osobą, która uprzedza wydarzenia. Ale przejdę dalej. Skoro "znamy" już Karola to i czas poznać Jagodę i Elwirę. Jagoda znalazła się w bardzo trudnym momencie życiowym: jej mąż zginął w katastrofie śmigłowca w Bieszczadach. Teraz ona musi poradzić sobie z żałobą. Dla siebie. Dla syna. Musi być dzielna bo Wojtek, 17- latek zaczyna sprawiać kłopoty wychowawcze.
Elwira jest żoną Karola. Mają dwie córeczki 12-letnią Natalię i 10-letnią Agnieszkę. Ich małżeństwo wydaje się być szczęśliwe, żadnych większych problemów. Mieszkają w pięknym domu, obok mieszkają rodzice Elwiry, którzy gotowi są pomóc w każdej chwili.
Czy tajemnica Karola zaważy na jego życiu? Czy zagrozi szczęściu rodzinnemu?
Bardzo podobały mi się metody wychowawcze Jagody. Rozmowa z synem, żadnych kar i wypytywań. Myślę jednak, że w prawdziwym życie nie byłoby tak łatwo pożegnać kłopoty, a nastolatek śmiałby się z naiwności matki.
W książce "Przysługa" znalazłam jeden negatyw: czuję niedosyt gdy się kończy, a zakończenie wiele nie wyjaśnia. Chciałabym czytać jeszcze i jeszcze o perypetiach bohaterów.

Jagoda Różańska wdowa po wybitnym profesorze wykładającym w Toruniu dla mnie była najciekawszą i najbardziej złożoną postacią w tej książce. Z jednej strony ambitna, zdolna, z drugiej zaś bardzo uległa, skłonna do załamań i podporządkowania się. Nie bardzo sobie radzi z zaistniałą sytuacją, co najlepiej widać w tym jak traktuje swojego syna Wojtka. Zresztą jest świadoma swoich słabości. Ciekawa, złożona postać. Rozdziały w których ona opowiada zdecydowanie najbardziej mi się podobały. Mąż Jagody wybitny profesor dla mnie był w pewnym momencie bardzo odpychający. Strasznie współczułam tej kobiecie jak referowała, opamiętywała swoje małżeństwo. Nie wspomną o rewelacjach jakich dowiedziała się dzięki swojemu synowi o mężu. Dość powiedzieć, że ta kobieta trochę wpadła w pułapkę zjawiska zwanego Matka Polka, żona swojego męża. Całe szczęście Anna Karpińska nie pozwoliła jej marnie skończyć za co jestem jej wdzięczna, bo lubię jak takie babeczki w końcu wychodzą na swoje.

Anna Karpińska chyba tą książką otwiera jakiś cykl, serię. Na to wskazuje bardzo, bardzo, powtarzam bardzo zaskakujące zakończenie, które aż prosi się o kontynuację. To znaczy ja sobie nie wyobrażam, że tak kończąc Przysługę mogłaby ona nie kontynuować losów tych bohaterów. Tym bardziej, że są bardzo sympatyczni i polubiłam ich bardzo. Mam na myśli główne bohaterki oraz jednego z braci. Bo drugi jest tak beznadziejny, że aż szkoda gadać. Celowo nie podaję imion by nie spoilerować. Na tę powieść od strony wymowy można patrzeć co najmniej z dwóch punktów widzenia. Pozytywnego w konsekwencjach i negatywnego w konsekwencjach. Otóż to, co bracia zrobili w przeszłości przyniesie im najbliższym po latach wiele bólu i rozczarowania. Będzie źródłem nieszczęścia. Można jednak pomyśleć także, że ma to także pozytywne konsekwencje, bowiem dużo zmieni na dobre. Pozwoli otworzyć nowy rozdział w życiu. Czy to nie pozytywne? Anna Karpińska sugeruje, że ta zmiana była wyczekiwana.

Karol i Dariusz to bliźniacy. Jednak mieli dość różną przeszłość. W pewnym momencie jeden z braci prosi o przysługę drugiego. Dziwną dość, dodam. Jednak jej konsekwencje wyjdą na światło dzienno po wielu, wielu latach. „Przysługa” opowiada o tym, do czego może prowadzić nierozmyślne niby dobry uczynek. Ta powieść uczy dalekowzroczności. Przewidywania konsekwencji swoich działań w długim planie czasowym. Może dziwnie to zabrzmi ale ta książka trzyma w napięciu jak dobry kryminał, albo thriller. Intrygowała mnie. Napisana jest trochę jak taka układanka. Powoli dokłada Karpińska nowe elementy i im jest ich więcej tym człowiek bardziej jest ciekaw co będzie dalej. Szybko się to bardzo czyta, bo powieść wciąga. „Przysługę” polecam w zasadzie każdemu kto lubi powieści obyczajowe z pomysłową fabułą. Ta taka jest na pewno.

Ładunek emocjonalny zawarty w nowej powieści Karpińskiej jest niebywale duży. Jak to bywa z książkami mocno osadzonymi w realiach i życiowych doświadczeniach nie sposób jej czytać na chłodno. Mnie ona bardzo poruszyła. Współczułam tym bohaterkom, solidaryzowałam się z nimi. Przecież jak na człowieka spadają takie rewelacje to ciężko się z nimi uporać. „Przysługa” ma także wyczuwalny klimat. Opowiada o konsekwencjach błędów młodości. O tym jak one rodzą potem tajemnice i stwarzają sytuacje, w których ludzie są w potrzasku i zaczynają kryć swoją prawdziwą sytuację życiową przed partnerami. Osobiście odebrałam tę historię. W relacji Jagody i Dariusza odnalazłam swoje doświadczenia. Bardzo to jest prawdziwie pokazane. Jak niby w porządku facet jest tak naprawdę kimś podcinającym kobiecie skrzydła.

Nie kojarzyła się wam miejscami ta powieść z Kieślowskim? Bo mnie trochę tak. Anna Karpińska umieściła swoich bohaterów w trudnej sytuacji życiowej. Skomplikowała ich losy, poddała trudnym wyborom. Skonfrontowała ich z nieprzyjemną wiedzą i świadomością. Zaskoczyła mnie finałem. Mnie atmosfera tej powieści kojarzyła się właśnie z filmami Kieślowskiego, którego bardzo lubię. Elwira i Jagoda to taki typ kobiet o których ja lubię czytać. Podobają mi się bardzo takie osobowości. Wprawdzie Elwira jest bardziej w małżeństwie asertywna, ale też trzeba powiedzieć uczciwie, że ma łatwiejszego męża. Obie wydają się silnymi kobietami, choć znów Elwira wydaje mi się mocniejsza psychicznie. Ich życiorysy mnie ujęły. To jak miały różne doświadczenia.

Lubię tę autorkę za wysoką kulturę słowa pisanego, historie jakie wymyśla oraz postaci kobiet. „Przysługa” to jej jedna z lepszych książek. Czytałam z zapartym tchem. Dla przykładu takie zdanie: zamknęła mnie w podwójnym nelsonie. Bardzo ładne według mnie. Brzmi bardzo literacko. Jest takich zdań, porównań o wiele więcej w tym tekście. Narracja także jest zróżnicowana. Każdy narrator opowiada nieco innym językiem, co urozmaica niewątpliwie lekturę tego tekstu.

Elwira jest zupełnie inną kobietą niż Jagoda. Obie jednak zostały opisane w taki sposób że czujemy wyraźnie ich osobowości, charaktery, sposób myślenia, działania. Anna Karpińska potrafi tworzyć bohaterów. Takich żywych, jakich znamy z życia właśnie. Nie są oni w żaden sposób nietypowi, czy jacyś oderwani od rzeczywistości. To jedna z wielu zalet jej pisarstwa, która mnie do jej książek zawsze mocno ciągnie. Lubię jej bohaterki i bohaterów.