Przyjaciel człowieka (okładka zintegrowana)

Wielki Grafoman w formie ! Mimo że przygody dr. Skórzewskiego to według mnie najlepsza cześć cyklu bezajakubowego to tytułowe opowiadanie Przyjaciel człowieka jest no.1. Powrót do post-apokaliptycznego świata księcia Oskara, braci Dobrzyńskich oraz harcerek Hydropatii i Halucynacji jest wyśmienity, nawiązujący trochę do rozważań z cyklu "Roboty" Asimova a rysujący się sojusz z Mazowsza z Lublinem daj nadzieję na kontynuacje tego świata w kolejnych opowiadaniach. Oby. Paweł Skórzewski zaskakuje odwagą i mimo wieku witalnością - oba opowiadania ex aequo - w jednym przedwojenna śródziemnomorska Wenecja a w drugim mniej przyjazna Finlandia w czasie wojny. Oba nawiązują do sięgania przez ludzi z tej epoki po narzędzia niegodziwe aby osiągnąć cele (czy inwazyjne eksperymentalne leczenie czy to broń biologiczna III Rzeszy). Drugie opowiadanie bardzo brawurowe, jak rozum pokonuje bezmyślnych mięśniaków i fajnie kontynuujące pomysł z "Wieczornych dzwonów" z zbiorów "2586 kroków". Storm tym razem nieco słabiej (?) , nostalgiczny choć umysł wciąż przenikliwy w poszukiwaniu rozwiązania zagadki albumu. Brakuje mu może Magdy albo Wiewióreczki (bo Isaurę to chyba trzeba już oddać do elektroodpadów) ? Opowiadanie o poszukiwaniu starożytnego skarbu jednak trzyma wysoki poziom całego zbioru. Bardzo polecam !

Czyta się z przyjemnością

Andrzej Pilipiuk powraca z nowym zbiorem opowiadań - tym razem bezjakubowych. Dla mało wtajemniczonych - o ile tacy są ;) - chodzi o opowiadania nie traktujące o przygodach osławionej postaci Jakuba Wędrowycza. Zbiór nosi tytuł "Przyjaciel człowieka"... Nieco to przewrotne jeśli weźmie się pod uwagę, że (jak sugeruje opis) czterem opowiadaniom odpowiadają Czterej jeźdźcy Apokalipsy: Wojna, Zaraza, Głód i Śmierć. Czy rzeczywiście jest to zbiór tak przewrotny - także w swej treści? Poniekąd tak - wszak (w ramach pewnej zabawy słowem) przyznać trzeba, że zarówno wróg może udawać przyjaciela, a przyjaciel może być największym zagrożeniem, tudzież przyczyną nieszczęścia uosobionego w apokaliptycznych jeźdźcach ;) Ale nie o takie semantyczne zabawy Panu Andrzejowi w "Przyjacielu człowieka" chodzi. Chodzi o to, w czym Andrzej Pilipiuk jest najlepszy: o opowiedzenie kolejnych świetnych historii. Jako się rzekło - opowiadania znajdziemy w książce cztery. Wraz z nimi powrócą nasi dobrzy znajomi: Robert Strom i Paweł Skórzewski (Skórzewski dwukrotnie). Same opowiadania przypisano jeźdźcom Apokalipsy: "Duchy Poveglii" Wojnie, tytułowego "Przyjaciela człowieka" Zarazie, "Inne możliwości" Głodowi, ostatnie zaś opowiadanie, "My, bohaterowie..." - Śmierci. Po lekturze muszę przyznać, że owo przypisanie opowiadań poszczególnym jeźdźcom okazało się, wbrew moim obawom, dosyć trafne. Więcej na: https://cosnapolce.blogspot.com/2020/01/przyjaciel-czowieka-andrzej-pilipiuk.html

CZTERY STRONY PILIPIUKA Pilipiuk atakuje nas nowym zbiorem opowiadań – chociaż należałoby raczej powiedzieć ze zbiorem nowel (opowiadaniem można tu jedynie nazwać tekst „Inne możliwości”) – w których powraca do postaci Skórzewskiego i Storma. Jednocześnie serwuje nam kawał niezłej, różnorodnej fantastyki. Rozrywkowej, nie szukającej większej głębi i ambicji, ale udanej, przyzwoicie napisanej i oferującej momenty, które przypominają dlaczego Pilipiuk jest tak popularny. Jeśli jeszcze ich nie znacie, pora byście to zmienili. Doktor Paweł Skórzewski to żyjący na przełomie XIX i XX wieku lekarz, podróżnik i badacz, który nie ogranicza się do jednej tylko dziedziny, a tym bardziej nie jest bezbronnym starszym panem. W swojej karierze mierzył się z najróżniejszymi zagrożeniami, nie tylko z naszego świata, a teraz czeka go m.in. wyprawa do Wenecji i dołączenie do nazistowskiej ekspedycji naukowej! Co może z tego wyniknąć? Robert Storm to handlarz starzyzną. Tam, gdzie inni nie dostrzegają nic wartościowego, on potrafi wypatrzyć najprawdziwsze skarby. I potrafi także pakować się w najróżniejsze tarapaty, bo jako wieczny chłopiec z detektywistycznymi zdolnościami (oczywiście do zagadek historycznych), często mierzy się z tym, co zapomniane. Większość tej książki, bo oba najdłuższe teksty (łącznie liczące jakieś 260 stron z 375-stronicowego zbioru) zabierają nas w podróż w czasie do lat 30. i 40. XX wieku, ale Pilipiuk daleki jest od ograniczania się tylko do tego. W specyficznym (choć chyba najsłabszym tekście), jakim jest tytułowy „Przyjaciel człowieka”, przenosi nas do postapokaliptycznej Warszawy, a w „Innych możliwościach” czeka na nas osadzony we współczesnych realiach tekst o historycznym śledztwie. Wszystkie opowiadania są udane, jedne mniej, inne bardziej, jak to w takich przypadkach bywa, ale nigdy schodzą poniżej pewnego, całkiem przyzwoitego, czasem naprawdę dobrego poziomu. Bo prawda jest taka, że choć Pilipiuk nazywany jest Wielkim Grafomanem (głównie przez siebie samego), poważnymi tekstami, z jakimi tu mamy do czynienia, pokazuje, że potrafi pisać – i wymyślać intrygujące opowieści, dalekie od zwyczajowych dla niego humoresek z Wedrowyczem. Oczywiście owa powaga nie jest ciężka, bo króluje w nich lekkości, a jednocześnie nie brak też humoru (choćby kojarzące się z serialem „Dr. House” sceny, gdy bohater „konsultuje się” z gumową lalka, bo musi mieć słuchacza). Co prawda nie znajdziemy tutaj niczego odkrywczego, widać to zresztą już po powyższym, ale Pilipiuk bawi się swoimi historiami, a czytelnicy bawią się wraz z nim. W skrócie, jeśli lubicie Pilipiuka albo rodzimą fantastykę, po „Przyjaciela człowieka” śmiało możecie sięgnąć. To kolejna udana lektura dla miłośników sf, grozy i przygody, dobrze napisana i na dodatek zilustrowana w znakomity, realistyczny i przyjemny dla oka sposób. Nic więcej chyba dodawać już nie trzeba.

,,Przyjaciel człowieka” to jedenasty tom ,,bezjakubowych” opowiadań autorstwa Andrzeja Pilipiuka. Tym razem motywem przewodnim zebranych w książce historii są czterej jeźdźcy apokalipsy – jeżeli jesteście ciekawi co tym razem przygotował autor dla swoich czytelników zapraszamy do lektury przedpremierowej recenzji! ,,Przyjaciel człowieka” to pierwszy zbiór opowiadań Andrzeja Pilipiuka jaki przyszło mi czytać i jeżeli mogę mieć do tej książki jakikolwiek zarzut, to chyba tylko taki, że na swoje nieszczęście zaczęłam ją czytać późnym wieczorem i z ogromnym żalem musiałam przerwać lekturę by następnego dnia mieć jakiekolwiek szanse na wstanie do pracy. Andrzej Pilipiuk przygotował dla czytelników cztery wciągające historie, które pozwalają przenieść się w czasie i na własnej skórze być świadkiem wydarzeń równie niezwykłych co niepokojących. Miły dodatek do lektury stanowią klimatyczne ilustracje. Przyjdzie nam między innymi odwiedzić pewien szpital dla umysłowo chorych, zdający się znajdować na granicy świata żywych i umarłych. Co, jak nietrudno się domyślić, bynajmniej nie ułatwia chorym odzyskania zdrowych zmysłów. Z resztą nie tylko to okaże się problemem tamtejszych pacjentów. A cała historia będzie rozgrywała się wśród przepięknych weneckich pejzaży. Następnie czeka nas spory przeskok czasie i trafimy do nie tak odległej przyszłości, gdzie dwie dziewczynki wśród pozostałości tego co kiedyś było Polską natrafią na relikt dawnych czasów – tytułowego przyjaciela człowieka. Trzecie opowiadanie będzie dotyczyło tajemnicy starego albumu ze zdjęciami, który zaprowadzi nas aż na niewielką grecką wyspę. W ostatnim opowiadaniu przyjdzie nam ponownie spotkać bohatera pierwszej opowieści – doktora Pawła Skórzewskiego. Autor w umiejętny sposób przeplata ze sobą fakty historyczne z elementami czysto fantastycznymi, tworząc klimatyczne, często mocno niepokojące historie, w których bohaterowie muszą w równym stopniu mierzyć się z wyzwaniami rzucanymi przez znaną nam rzeczywistość i ludzkim okrucieństwem, co zjawiskami nadprzyrodzonymi. Każde z czterech opowiadań można powiązać z jednym z czterech jeźdźców apokalipsy, choć dominujący zdaje się tu być wątek zarazy. Osobiście bardzo mi się te nawiązana podobały i czyniły lekturę jeszcze bardziej pasjonującą. ,,Przyjaciel człowieka” to bardzo dobry zbiór opowiadań, w którym żadne nie odstaje poziomem od reszty przedstawionych historii. Dla wielbicieli krótszych form i rzecz jasna twórczości Andrzeja Pilipiuka z pewnością będzie to pozycja obowiązkowa. Sama zaś muszę nadrobić zaległości i sięgnąć po poprzednie tomy zbiorów ,,bezjakubowych” opowiadań – gdzie liczę czeka mnie równie dobra lektura!