Badając czas - recenzja książki „Czy to długo, czy to krótko?”

Zagadnienia związane z czasem, jego tajemnice i względność, od zawsze budzą ludzką ciekawość; skłaniają do zastanowienia, a nawet do przeprowadzania badań naukowych. To, jak postrzegamy upływ czasu, zależy od bardzo wielu czynników i zawsze jest subiektywne. Tę właśnie tematykę porusza książka Izabeli Zięby, pt. „Czy to długo, czy to krótko”, której poświęcona jest moja recenzja.

Czas nieodgadniony

Doskonale pamiętam z własnego dzieciństwa, jak już kilka minut po zamknięciu za sobą drzwi samochodu, gdy ledwo ruszyliśmy spod domu, pytałam rodziców, czy daleko jeszcze i jak długo będziemy jechać. Tutaj zawsze – niezależnie od tego, który raz padało to pytanie – otrzymywałam odpowiedź, w przybliżeniu określającą czas jazdy. Niestety niewiele mi to mówiło, bo co dla dziecka oznacza hasło „trzy i pół godziny”? Gdy z niezadowoleniem oświadczałam, że chcę wiedzieć dokładnie, zaczynało się przeliczanie na bardziej znane mi jednostki. Najpierw na czas trwania „Dobranocki” – oczywiście podróż zawsze trwała X razy 10 minut; później na wielokrotność długości szkolnej lekcji. Naprawdę wiele lat zajęło mi ogarnięcie umysłem kwestii czasu, a i tak po dziś dzień, czy to umysł, czy czas płatają mi figla i jedne dni, choć mają dokładnie tyle samo godzin co pozostałe, ciągną się w nieskończoność, a inne mijają jak z bicza strzelił.

Książki o czasie

Nic więc dziwnego, że temat czasu pojawia się dość regularnie w książkach dla dzieci. Tym razem autorka, chcąc wyjaśnić to trudne zagadnienie najmłodszym czytelnikom, sięgnęła po ciekawy, bardzo obrazowy sposób, a mianowicie, zestawienie ze sobą dwóch sytuacji. Każda z nich ma wpływ na postrzeganie tego samego odcinka czasu.

10 minut. Tyle czasu Jaś wraca tramwajem ze szkoły do domu. Czy to długo, czy krótko? Krótko, gdy przez całą drogę opowiada z kolegą dowcipy, a długo, gdy bardzo chce mu się siku.

W „Czy to długo, czy krótko”, Izabela Zięba, jako najkrótszy czas podny obserwacji przyjęła jedną minutę, po czym, stopniowo dodając kolejne, doszła do 18 lat. Każdemu z tych okresów przyjrzała się z obu stron, bardzo przejrzyście wyjaśniając dzieciom, co sprawia, że tak bardzo możemy się różnić w postrzeganiu czasu.

Nie ma racji ten, kto sądzi, że czasu nie da się przedstawić w obrazach. Urszuli Palusińskiej udało się to znakomicie. W pełnych humoru, utrzymanych w ograniczonej kolorystyce obrazach oddaje to, co autorka ujęła w słowa. Z tej współpracy powstała bardzo atrakcyjne – zarówno pod względem tematu, jak i pod względem wizualnym książka, po którą z pewnością z przyjemnością sięgną zarówno dzieci, jak i dorośli.

Ewa Świerżewska

czy to długo, czy to krótko?