Projekt Rosie (okładka  miękka, 05.2013)

Swietna ksiazka napisana z humorem i optymistycznym przeslaniem. Pierwotnie byla pomyslem na scenariusz i faktycznie czytajac praktycznie widzi sie sceny filmu oczami wyobrazni. Komedia romantyczna w najlepszym wydaniu!

Prześmieszna, przesympatyczna, wzruszająca, idealna!
Przeczytałam za jednym zamachem, a w metrze ludzie się na mnie dziwnie patrzyli, tak rżałam ze śmiechu :-)

Przeczytana jednym tchem. Nigdy się tak nie śmiałam nad książką. Napisana w taki sposób, że czytając ma się scenę przed oczami. Gratuluję autorowi!

Lekka ksiazka dla zapracowanych. Pozwala sie oderwac od ezeczywistosci.. Napisana z humorem... Goraco polecam!

Ciekawa, jednak nie doczytałam do końca, bo w połowie przewidziałam zakończenie. :)

zabawna,wciągająca książka,polecam wszystkim bez względu na wiek.

Ludzi zwykle ciężko rozgryźć, ponieważ potrafią zaskoczyć nieprzewidywalnością. Często zmieniają zdanie, wpadają w skrajne emocje, a ich dobre nastawienie może nagle ulec zmianie po, na przykład, nieudanym kontakcie z wyjątkowo upierdliwym klientem. Don Tillman, genetyk na uczelni w Melbourne w Australii, może uchodzić więc za jednego z niewielu ludzi, których rozgryźć jest nadzwyczaj łatwo. Ma ustalony porządek dnia, jaki sumiennie przestrzega, tylko czasami nanosząc stosowne poprawki do harmonogramu w zależności od wystąpienia naprawdę nagłej sytuacji (zwykle za tymi zmianami stoi inny człowiek, który spóźnił się na spotkanie lub całkowicie je odwołał). Prowadzi Ujednolicony Program Posiłków, w każdy dzień tygodnia jedząc tę samą potrawę - to rozwiązanie posiada aż osiem zalet, m.in. standaryzację listy zakupów, minimalizację strat czy zdrową, zbilansowaną dietę zaplanowaną z dużym wyprzedzeniem. Ma zadowalającą pracę na uczelni, prowadzi badania genetyczne, posiada aż dwoje przyjaciół i co niedziele rozmawia z matką. W rzeczywistości Don Tillman jest człowiekiem, którego rozgryźć jest niezmiernie trudno. Może i tworzy harmonogramy, nie potrafiąc żyć spontanicznie, ale wiele trudności przysparza mu kontakt z drugim człowiekiem. Nie potrafi prowadzić small-talku, nie zna ironii, nie rozróżnia sarkazmu, wszystko odbierając dosłownie. Przede wszystkim Don nie umie określać emocji rozmówcy, przez co często pakuje się w kłopoty lub wywołuje lawinę śmiesznych sytuacji. Zwłaszcza podczas kontaktu z kobietami. Co więc nagle skłania Dona do utworzenia Projektu "Żona" w celu znalezienia odpowiedniej towarzyszki na resztę życia? Chyba ma już dość nieudanych randek, dlatego robi coś, co osoba pokroju Dona robi najlepiej: wprowadza odpowiednie kwestionariusze, co chwila je ulepszając i uszczegóławiając, a potem rozsyła je po Internecie. Teraz wystarczy tylko czekać aż idealna kandydatka na żonę znajdzie się sama. W międzyczasie do gabinetu Dona przychodzi roztrzepana Rosie - barmanka, która prosi o pomoc w zidentyfikowaniu biologicznego ojca, tworząc tym samym nowy projekt. Czy poszukiwanie ojca wpłynie w sposób oczywisty na poszukiwanie żony? Projekt "Rosie" to tom otwierający trylogię o Donie Tillmanie i zarazem niesamowicie wciągająca historia pełna zabawnych oraz wzruszających momentów. Czytelnicy z zapartym tchem śledzą losy głównego bohatera, często kręcąc z politowania głową nad wyborami Dona, a innym razem współczując mu braku umiejętności poprawnego zachowania się w społeczeństwie. Fabuła prowadzona jest w sposób dynamiczny, choć zawiera multum przemyśleń życiowych Dona, nierzadko wymienianych punktowo. Autor posługuje się misternym językiem, idealnie pasującym do intelektu bohatera oraz towarzystwa, w jakim się obraca (profesorowie, doktorzy czy psycholodzy). Dopiero nadejście Rosie, wkroczenie z buciorami zwyczajnej, nieco szalonej dziewczyny wprowadza ogromny chaos w uporządkowany system. Od tej chwili akcja nabiera rozpędu i obfituje w niesamowicie zabawne wydarzenia. Wiele razy popłakałam się ze śmiechu. Projekt "Rosie" dodatkowo pokazuje funkcjonowanie osoby z zespołem Aspergera, jest więc wyjątkowo mądrą i nieszablonową propozycją. Nigdy nie czytałam równie oryginalnej książki, doskonale skupiającej się na uczuciach osób niejednokrotnie wykluczanych ze społeczeństwa z powodu swojej inności. Zdecydowanie polecam poznać Dona Tillmana w całej okazałości, bo będzie to spotkanie niezapomniane. Mogę zagwarantować doskonałą zabawę oraz niesamowicie emocjonującą przeprawę pełną wzruszeń. Projekt "Rosie" to przepiękna historia idealna do poduszki, podróży czy w przerwie między pracą dla każdego, bez względu na ulubiony gatunek literacki.

Don Tillman jest atrakcyjnym, niespełna czterdziestoletnim profesorem genetyki. Nie pasuje do reszty społeczeństwa, nie rozróżnia emocji, nie potrafi zachować się stosownie do danej sytuacji. Ma zaplanowaną każdą minutę swojego życia, nigdy się nie spóźnia, nie lubi kontaktu fizycznego, je wciąż te same potrawy, nosi tylko wygodne ubrania i nigdy nie uprawiał seksu. Pewnego dnia wpada na genialny jego zdaniem pomysł i rozpoczyna projekt "Żona", za sprawą którego chce znaleźć idealną życiową partnerkę. Kiedy na jego drodze staje Rosie, totalne przeciwieństwo wymyślonej przez niego kobiety idealnej, jego życie zaczyna nabierać rumieńców, a pozbawiony uczuć i emocji Don z niezrozumiałych dla siebie powodów rezygnuje ze swoich przyzwyczajeń i zarzuca poszukiwania wymarzonej partnerki, by pomóc Rosie odnaleźć biologicznego ojca. To tak naprawdę w dużym skrócie i zdaje sobie sprawę, że recenzja nie będzie krótka, ale ta książka była zbyt wyjątkowa, by streścić ją w dwóch zdaniach. Olbrzymią zaletą Projektu Rosie, było przedstawienie całej historii z punktu widzenia Dona. W końcu to facet z krwi i kości opowiadał o swoich przeżyciach i odczuciach, które przez całą lekturę były dla niego niezrozumiałe, bowiem już w pierwszym rozdziale jesteśmy w stanie wysnuć wniosek, że Don cierpi na zespół Aspergera. Główny bohater jest piekielnie inteligentny, potrafi nauczyć się dosłownie wszystkiego - począwszy od gotowania, a kończąc na sztukach walki. Pragnie znaleźć towarzyszkę, która będzie podzielała jego zainteresowania i zaakceptuje go takiego jakim jest. Niestety nie łatwo zadowolić profesora Tillmana - jego składający się z szesnastu stron kwestionariusz, nie przewiduje żadnych ulg w rozpatrywaniu kandydatury potencjalnej partnerki. Sposób wypowiedzi Dona, jego bezpośredniość, często brak taktu sprawia, że większą część powieści czytałam z szerokim uśmiechem na twarzy 😂 niekiedy uderzałam się dłonią w czoło, wstydząc się za jego nieprzemyślane poczynania, które prowadziły do wielu zabawnych sytuacji. Nie było tam miejsca na nudę, autor stworzył literacki odpowiednik Sheldona Coopera z Teorii Wielkiego Podrywu i jestem przekonana, że każdy fan tego serialu pokocha Dona, tak jak pokochałam go ja ❤️ no i to delikatnie i wbrew wszystkiemu kiełkujące uczucie do Rosie ❤️ coś fantastycznego! 🤗 Projekt Rosie to książka przepełniona dobrym i wyjątkowym, może nawet specyficznym humorem, wywołująca burzę emocji i poruszająca naprawdę ważny temat, jakim jest funkcjonowanie osób z zespołem Aspergera w naszym społeczeństwie. Dawno nie czytałam tak świeżej, nieszablonowej i naprawdę zabawnej komedii romantycznej. Polecam ją z całego serca, bo takie lektury są nam teraz potrzebne - powinny podnosić nas na duchu i wywoływać uśmiech na naszych twarzach. Jestem totalnie oczarowana piórem autora i już wczoraj zabrałam się za drugi tom perypetii Dona Tillmana i Rosie❤️ Don Tillman oficjalnie stał się jednym z moich ulubionych męskich bohaterów literackich ❤️

Ta powieść przyciągała mnie wielokrotnie i za każdym razem nie potrafiłem się na nią zdecydować. Bałem się nieco powtórki z „Dziennika Bridget Jones”, której nie znoszę, trochę hasła „komedia romantyczna”. Coś jednak było w tej pozycji, co nie pozwoliło mi przejść obok niej obojętnie, i teraz jestem szczęśliwy, że jednak po nią sięgnąłem. Takiego bowiem zastrzyku pozytywnych emocji i dobrego humoru nie dostałem dawno od żadnej książki.

Bohaterem i narratorem „Projektu…” jest nie najmłodszy już, cierpiący na zespół aspergera, którego nie jest nawet świadom, profesor genetyki, Don Tillman, który dochodzi do wniosku, że trzeba się ożenić. Jego poukładane w najdrobniejszych szczegółach życie nie zniesie jednak zwyczajowej kandydatki – przyszła małżonka musi spełniać ściśle określone wymagania. Dlatego Don przygotowuje obszerny kwestionariusz osobowy, który ma stanowić swoisty filtr. Wtedy jednak w jego życie wkracza ona, Rosie Jarman, która nie spełnia żadnych wymogów kwestionariusza. Pije, pali, zamiast dobrego zawodu spełnia się jako barmanka, i gdzieś ma jakiekolwiek zasady. Szuka także swojego biologicznego ojca, w czym Don jest niezwykle użyteczny. Z miejsca zaczyna rządzić się w życiu Tillmana, ale nasz profesor ze zdziwieniem odkrywa, że nie tylko mu to nie przeszkadza, ale podoba się. Tak jak i sama Rosie…

Rosie urzeka jednak nie tylko Dona, ale także i czytelników. Dokładnie tak samo jest z Donem, który z miejsca zdobył moją sympatię, swoistą nieporadnością i urokiem á la Forrest Gump. Jego drobiazgowość, powtarzalność i maniakalność, oraz nieprzystosowanie, w zestawieniu z niepoukładaną dziewczyną, która kryje bardzo wiele sekretów, stanowi przyczynę mnóstwa komicznych sytuacji, te zaś wnoszą wiele ciepła i humoru do uroczej lektury.

A jakże niewiele brakowało, by powieść wcale nie powstała. Jej autor, uczestnicząc na kurs scenopisarstwa, stworzył najpierw scenariusz, który zyskał uznanie, a wraz z nim prestiżową nagrodę Australian Writers Guild/Inception Award. Potem na szczęście, dla czytelników, pojawiła się myśl, by zrobić z tego powieść. I idea ta okazała się kolejnym sukcesem, bo jeszcze przed wydaniem, „Rosie” zdobyła nagrodę dla najlepszego nieopublikowanego maszynopisu. Teraz zaś na podstawie powieści powstaje… film.

A w oczekiwaniu na niego warto po „Rosie” sięgnąć i dać się jej porządzić we własnym życiu, wprowadzić nieco dobrego samopoczucia i emocji, i pochłonąć ją z pasją. Polecam i to gorąco! A wydawnictwu Media Rodzina składam serdeczne podziękowania za udostępnienie mi egzemplarza do recenzji.

Poznaliście kiedyś osobę z zespołem Aspergera? Ja tak. Nie bójcie się, to osoby takie same jak my, ale też zupełnie inne (czyli jak każdy człowiek nie będący nami 😉 ) Może bardziej poukładane, racjonalne, stawiające logikę wysoko w hierarchii i nie zawsze idealnie odnajdujące się w skomplikowanych sieciach interakcji społecznych (ale kto nie ma z tym kłopotu?), ale również pragnące uczucia i odnalezienia swojego miejsca na ziemi. Główny bohater – Don Tillmann to profesor genetyki na uczelni w Melbourne w Australii. Mężczyzna zbliżający się do czterdziestki, wysportowany, inteligentny, a jakby tego było mało jest również człowiekiem z zespołem na A. Bezwzględnie perfekcyjny, ze szczegółowym planem dotyczącym nawet wyjścia po bułki do pobliskiego sklepu (czy przesadzam?). Niewątpliwie typ poukładany w kosteczkę, ale mam wrażenie, że potrzebujący jak powietrza wprowadzenia odrobiny rozgardiaszu w swoje życie. Dlatego lepszym tytułem dla pierwszego tomu cyklu byłby moim zdaniem “Projekt Żona”. Dlaczego? Bo kto bardziej efektywnie (a jednocześnie efektownie, tak, tak drogie koleżanki) potrafi wywrócić męski świat do góry nogami? 😉 Sama mam w tym niezłe doświadczenie 😉 Don chce znaleźć miłość, albo mówiąc precyzyjniej kobietę, którą mógłby poślubić. Nic prostszego. Opracowuje metodę, która pozwoli mu wyłonić kandydatkę najlepszą z najlepszych. Kwestionariusz, 16-stronnicowy, zawierający pytania o stosunek do palenia papierosów, spóźniania się, preferencje żywieniowe i przebyte choroby. Czy może być bardziej romantyczny sposób? Do tego każde odchylenie traktowane jest niemal jak dyskwalifikacja, dlatego można mieć wątpliwości czy akceptowalna kobieta w ogóle istnieje. Zupełnie niespodziewanie (ale jednak wcale nie przypadkowo) pojawia się Rosie. Pracuje w barze, papierosy i alkohol nie są jej obce, a spóźnianie się to jedna z jej życiowych pasji. Kandydatka idealna 😉 W tej części Don odkrywa przede wszystkim, że naukowe (ale także perfekcjonistyczne) podejście wcale nie pomaga w poznaniu tej jedynej osoby na całe życie, bo to miłość musi znaleźć nas sama. Czy Donowi uda się ukryć przed uczuciem pod opasłymi księgami wypełnionymi teoriami z dziedziny genetyki? A może wcale nie będzie miał ochoty się chować? Tego się właśnie dowiecie w Projekcie Rosie. Zapowiada się ciekawie. www.zyj-bardziej.pl