Powiernik Mieczy. Kroniki Mroku. Tom 1 (okładka  miękka, 06.2021)

Nie podobala mi sie ksiazka chociaz nie przeczytałam calej, poddalam sie. Bohater papierowy, wszystko idzie po jego mysli, da sie przewidziec koniec i poczatek

Książka kupiona na prezent. Osoba obdarowana jest zachwycona

Ciekawa książka. Polecam.

Świetna.

Polecam

Zasady są ważne. Zasady trzeba mieć. Zasady wiele ułatwiają, wyjaśniają i pomagają w podejmowaniu ważnych decyzji. To wszystko prawda, tyle że jednak nawet najlepsze, najbardziej dopracowane i szczegółowe zasady postępowania człowieka nie są w stanie przygotować go na to, czym jest prawdziwe życie. Przekonać się o tym przyszło głównemu bohaterowi porywającej powieści fantasy pt. "Kroniki mroku. Powiernik mieczy", która ukazała się właśnie w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów! Zapraszam do poznania recenzji tej książki. Oto Rezkin - młody mężczyzna, który całe swoje dotychczasowe, dziewiętnastoletnie życie spędził za murami pilnie strzeżonej fortecy, gdzie jako jedyne dziecko pobierał nauki i szkolenia na perfekcyjnego wojownika, zabójcę, szpiega, dyplomatę i wiele innych funkcji. Oto jednak dziś jego mistrzowie i nauczyciele nie żyją, ich ciała zalegają dziedziniec fortecy, a Rezkin pozostaje z wyznaczonym mu rozkazem. I tak też po raz pierwszy opuszcza on swój dom i udaje w podróż na grzbiecie bojowego rumaka wraz z parą bezcennych mieczy przy boku, by rozpocząć największą przygodę życia... Kel Kade - amerykańska autorka niniejszej pozycji, oddała w nasze ręce pasjonującą powieść spod znaku przygodowego fantasy, której karty wypełnia jednocześnie potężna porcja znakomitego humoru. Z jednej strony mamy tu podróż po niezwykłym świecie quasi średniowiecznej rzeczywistości z magią, przygodą i walką z mieczem w ręku w tle, z drugiej zaś fascynującą relację o zderzeniu się wychowanego przez wojowników młodzieńca z zewnętrznym światem i tą jego bardziej zagadkową stroną - kobietami, miłością i ludzkim emocjami. I o ile pierwszy z wątków funduje nam moc wrażeń i ekscytacji, o tyle drugi spotkanie ze świetną komedią! Konstrukcja powieści opiera się na ukazywaniu kolejnych losów głównego bohatera - Rezkina. Początkowo obejmują one dziecięce i młodzieńcze lata szkoleń w fortecy, by wraz z dramatycznym dniem jej opuszczenia, rozpocząć główny nurt zdarzeń. Podróż przez miasta i miasteczka królestwa Ashai, spotkanie z pewną młodą dziewczyną i jej przyjacielem, wspólna droga i stawianie czoła niebezpieczeństwom - to kilka z podejmowanych tu wątków, które składają się na interesującą, barwną, ale też wciąż wielce zagadkową, całość. Nie brak tu dynamicznej akcji, bardziej statycznych i emocjonujących chwil, szczypty autentycznej grozy, jak i też wspominanego humoru, który nie jest naiwnym, ale naprawdę udanym. Wielce interesującą postacią jest z pewnością osoba Rezkina - młodego człowieka, który wydaje się być niepokonanym, niemalże niezniszczalnym i obeznanym ze wszystkim, czego tylko człowiek mógłby się nauczyć z ksiąg. To niejednoznaczny bohater, który z jednej strony budzi naszą ciekawość, sympatię i w jakiejś mierze współczucie..., ale z drugiej też i pewien niepokój względem łatwości, z jaką przychodzi mu odbieranie życia innym. Niemniej, poznawanie i odkrywanie tej postaci jest bardzo intrygującym doświadczeniem. Mamy tu również innych bohaterów z drugiego planu, aczkolwiek wobec Rezkina wypadają oni bardzo zwyczajnie, a chwilami wręcz nieco bezbarwnie. Barwnie zaś przedstawia się obraz tej całej powieściowej rzeczywistości, w której brak - przynajmniej jak dotąd, demonów, potworów i baśniowych nacji, ale jest za to magia. To jednak głównie ludzka rzeczywistość ze wszystkim tym, co nasz gatunek sobą reprezentuje, a więc wielkie różnicie na poziomie życia biednych i bogatych, wyzysk, przestępczość, czy też wreszcie skomplikowana polityka, której poświęcono tu wiele miejsca i uwagi. To także sekrety, tajemnice i niedopowiedzenia na temat przeszłości królestwa Ashai i roli Rezkina w tym, co już się wydarzyło i co ma wydarzyć się wkrótce. To dobre, świetnie napisane i potrafią zaintrygować czytelnika, literackie fantasy. Fantasy trudne do jednoznacznego zaszufladkowania pod względem swojego charakteru, gdyż z jednej strony jest to z pewnością lżejsza, łagodniejsza i bardziej komediowa twarz tego gatunku, ale z drugiej nie brak tu przemocy i kilku naprawdę mocnych, odważnych i dramatycznych scen. To też jednak sprawia, że lektura tej książki jest zaskakującą i nieprzewidywalną do samego końca, który zresztą zapowiada nie mniej pasjonujący ciąg dalszy. Tradycyjnie też muszę docenić znakomity przekład Piotra Kucharskiego, który razem stanął przed naprawdę trudnym zadaniem, ale i podołał jemu wyśmienicie. Powieść Kel Kade pt. "Kroniki mroku. Powiernik mieczy" to książka, która bawi, porywa i emocjonuje od pierwszych stron, utrzymując nas w tym stanie aż do samego finału. I oczywiście są tu liczne podobieństwa do klasyki literackiego fantasy, ale też i kilka ciekawych rozwiązań, które z pewnością nas zaskakują. Jeśli chodzi o moją osobę, to bawiłam się świetnie podczas spotkania z tym tytułem, wobec czego z jak największym przekonaniem zachęcam was do sięgnięcia po tę pozycję.

Byłem bardzo ciekaw tej książki i to ze względu na trzy zdania z okładkowego opisu. Trzy porównania głównego bohatera do słynnych postaci z różnych dzieł kultury. "Waleczny jak Conan. Honorowy jak Aragorn. Logiczny jak Sheldon." Lubię historię z charyzmatycznym i wyrazistym bohaterem, dlatego bardzo zainteresował mnie Rezkin. Wychowany i wyszkolony w odosobnieniu, w fortecy, przez swoich Mistrzów i Adwersarzy. Posiadł wszelkie Umiejętności i poznał Zasady, którymi musi się kierować. Zmuszony jest jednak opuścić swój dom, po tym jak wszyscy nie żyją, lecz jeden z ludzi, których miał zabić, uniknął rzezi. A Rezkin musi dokończyć dzieła. I dowiedzieć się prawdy, którą być może zna uciekinier. Co jednak jeśli ludzie ze świata zewnętrznego nie kierują się Zasadami i nie wiadomo kto jest przyjacielem, których ma chronić? Zderzenie Rezkina z prawdziwym światem nie będzie proste. Tylko dla kogo, dla bohatera czy całego świata... Już na wstępie muszę przyznać, że na książce się nie zawiodłem. Może początek nie był nadzwyczajny i w historię trzeba się wczytać, ale gdy już się wczujemy to nie można się od niej oderwać. Bohater zachwycił mnie chyba równie mocno co wszystkie młode dziewczyny podczas swej podróży. I mężczyzn też. W sumie na każdym Rezkin robi wrażenie, przede wszystkim swoimi Umiejętnościami. Bo te są niebywałe, ale nie będę Wam ich zdradzał. Jednak najlepszy w tej książce jest komizm, wynikających z nieporozumień pomiędzy wychowanym w odosobnieniu Rezkinem, a pozostałymi ludźmi. Prowadzi to do wielu przekomicznych dla mnie sytuacji i rozmów. Ponadto, wpływ na to mają również Zasady, których nikt nie rozumie, lecz dla Rezkina są najważniejsze. Fajnie opisane są także jego relacje z innymi postaciami, przede wszystkim z towarzyszami podróży, zapatrzoną w niego Frishą oraz jej przyjacielem Tamem, lecz również z innymi bohaterami pobocznymi. Co do fabuły, nie jest ona zbyt odkrywcza, ale jednocześnie nie powiela schematów z typowego fantasy. Spora część książki opiera się na motywie drogi, gdzie Rezkin wraz z grupą innych bohaterów podróżuje z miasta do miasta, po drodze napotykając różne przeszkody i natykając się na kolejne niebezpieczeństwa. Ciekawsze są jednak epizody w kolejnych miastach Królestwa. Rezkin dzięki swoim Umiejętnościom realizuje swoje plany, dzięki którym może snuć swoje intrygi. Wszystko jest dosyć tajemnicze, dzięki czemu już mam ochotę na drugą część. Bo "Powiernik mieczy" to dopiero pierwsza odsłona z serii "Kroniki mroku". Książka ma również swoje wady, choć tutaj są to jedynie detale. Przede wszystkim akcja jest trochę nierównomierna, to znaczy, na początku i pod koniec dzieje się niewiele, całość jest mało dynamiczna, natomiast rozwinięcie historii jest o wiele ciekawsze i lepsze. Jak już mówiłem, na początku w powieść trzeba się wczytać, tak na końcu może delikatnie powiać nudą. Ponadto, liczyłem, że przynajmniej część tajemnic, dotyczących bohatera, zostanie rozwiązana pod koniec fabuły. Tak się jednak nie stało, przez co z jednej strony bardziej czekam na kontynuację, z drugiej dobry cliffhanger mógłby jeszcze mocniej podsycić to oczekiwanie. Na koniec jeszcze dwa zdania o wydaniu książki przez Fabrykę Słów. Całość jest wydana fajnie i naprawdę solidnie. Okładka jest prosta, ale wpadająca w oko, w środku na początku każdego z rozdziałów znajdują się małe, ale przyjemne ilustracje, brakuje może jakichś większych stronicowych, ale trudno. W książce na wewnętrznych stronach okładek znajdują się dwie duże mapy, jedna całego świata, druga Królestwa Ashai, co bardzo przydaje się podczas czytania. Jestem również zaskoczony solidnością wykonania. Książki zawsze mam ze sobą w torbie na ramię, by móc czytać, gdy mam czas. Oczywistością jest, że rogi mogą się zagiąć, a podczas czytania pojawić się zagięcie na grzbiecie. W tym wypadku nie ma mowy o żadnym z tych śladów użytkowania. Gdy natraficie w jakiejś księgarni na "Powiernika mieczy", nie zastanawiajcie się i bierzcie go. Jeśli historia Rezkina się Wam nie spodoba, to nie będę mógł Was nazywać przyjaciółmi i pierwsza Zasada nie będzie Was obowiązywać. Dlatego będę Was ścigał po całym Królestwie, będę przeszukiwał miasto po mieście, będę... Żartuję, ale mam nadzieję, że powieść spodoba się Wam przynajmniej w połowie tak mocno jak mi, bo cała seria ma potencjał, a czuję w kościach, że druga część, czyli "Królestwo obłędu" będzie jeszcze lepsza.

Na początku powieści poznajemy Rezkina – chłopaka od najmłodszych lat szkolonego między innymi w sztukach walki, uzdrawiania i szpiegostwa, w izolacji od świata zewnętrznego. Już na początku młodzieniec staje się tytułowym Powiernikiem Mieczy. Pragnie odkryć tajemnice związane z jego tożsamością i nową funkcją, więc udaje się w długą podróż. Rezkin to bohater dosyć nietypowy. Bezwzględnie kieruje się wpojonymi Zasadami postępowania, które rzadko kiedy uwzględniają przyjęte normy społeczne, więc bohater przeżywa liczne zaskoczenia i nieporozumienia wynikające z nieprzystosowania do życia w społeczeństwie. Wiele z nich chyba miało być z założenia zabawnymi, mnie jednak nie śmieszyły, dla mnie było to raczej przykre i naturalne dla takiej przeszłości bohatera. Czytanie opisów Rezkina w akcji to było coś świetnego! Jako biegły wojownik po mistrzowsku radził sobie z każdym przeciwnikiem, niejednokrotnie były to naprawdę imponujące wyczyny. Podobała mi się też jego przezorność i nieufność wobec obcych, jeszcze nie spotkałam się z postacią literacką, która by tak maniakalnie sprawdzała każde pomieszczenie, w którym miała się zatrzymać na noc. Rezkin to naprawdę fajna postać, ale nie do końca mnie do siebie przekonał. Był po prostu zbyt idealny. Autorka wiele razy podkreślała jego perfekcyjny wygląd, mistrzowskie opanowanie technik posługiwania się każdym rodzajem broni i sposobu walki, znajomość sporządzania trucizn, uzdrawiania. Jest przebiegły i inteligentny, nigdy nie popełnia błędów, nie zna smaku porażki. Rezkinowi mimo morderczego treningu na początku, przez niemal całą książkę wszystko przychodzi zbyt łatwo. Przez to jako postać nie wzbudził we mnie silniejszych emocji. Świat opisany w powieści jest niemal całkowicie pozbawiony magii. Wspomnieni zostają jacyś magowie i główny bohater rozbraja jakieś magiczne zabezpieczenie, ale było tego tyle co kot napłakał. Mnie osobiście nie przeszkadzają opowieści osadzone w klimatach średniowiecza bez magii, jednak jeśli ktoś spodziewa się konkretnych elementów fantasy, to niestety może się rozczarować. W książce występuje klasyczny motyw drogi, który uwielbiam, Rezkin wraz z towarzyszami odwiedza kilka miast i przeżywa przygody w drodze między nimi. Najbardziej irytujące w książce okazały się… postaci kobiece. Są tak denerwujące i płytkie, że po pewnym czasie życzyłam już sobie, żeby wydarzył się jakiś wypadek, który sprzątnie je z kart powieści. Rezkin upodobał sobie bohaterkę o imieniu Frisha, która niestety towarzyszy mu w podróży od niemal samego początku do samego końca. Jest powierzchowna i myśli tylko o miłosnym zbliżeniu z Rezkinem. Większość postaci drugoplanowych jest nijaka, bez charakteru ani większego wkładu w samą historię. A autorka poświęciła im zdecydowanie zbyt wiele uwagi, którą mogła poświęcić na rozwój fabuły, co moim zdaniem, wypadłoby o wiele lepiej. Przez to wielokrotnie podczas czytania byłam znudzona, momentami książka była rozwlekła i nie działo się nic ciekawego. Mam wrażenie, że fabuła od początku książki prawie w ogóle nie posunęła się naprzód. Rezkin nie dowiedział się niczego nowego, jeśli chodzi o nurtujące go od początku tajemnice. Najbardziej podobał mi się wątek obejmujący świat przestępczy w królestwie. Jest to tematyka, do której mam ogromną słabość, a w dodatku nie obejmował on udziału postaci drugoplanowych, więc te fragmenty były dla mnie świetną przygodą i rozrywką. Jestem bardzo ciekawa jak dalej potoczy się ta sprawa, bo dla mnie była świetna Mimo, że nie wszystko mi się podobało, to i tak chętnie sięgnę po drugi tom.

W świecie zasad. Zasady są w życiu ważne. Bywają też niezmiernie przydatne. Co jednak jeśli dadzą nam one do rąk zabójcze narzędzia służące przetrwaniu, lecz nie przygotują nas nijak do życia w społeczeństwie? Taki właśnie dylemat względem wszystkiego, czego kiedykolwiek nauczył się w życiu, jest udziałem Rezkina - głównego bohatera "Powiernika Mieczy", który wyrusza z północnych krain Ashai... no właśnie: gdzie i po co? Z początku wydaje się, że po to, aby dopaść ostatniego będącego jeszcze przy życiu po morderczym teście przeciwnika, który być może udzieli Rezkinowi odpowiedzi na kilka pytań. Przede wszystkim na jedno - po co w ogóle Mistrzowie i Adwersarze z Fortecy kazali mu przystąpić do testu, w którym zadaniem Rezkina było zabicie wszystkich na placu boju? Samo w sobie zadanie to było bowiem wystarczająco dziwne w swej istocie... Ważniejsze chyba jednak pytanie do ostatniego żywego mieszkańca Fortecy dotyczy tego, co mówi pierwsza zasada wpojona Rezkinowi: "Chroń i szanuj swoich przyjaciół"... Kogo mianowicie ma chronić? Kim są ci przyjaciele? I gdzie ich szukać? Mnóstwo pytań... A odpowiedzi brak. Rezkin nie zwykł nigdy kwestionować poleceń Mistrzów (posłuszeństwo im nakazuje zasada 258). Wychowany od dziecka w Fortecy nie znał innego świata poza światem wpojonych mu Zasad i Umiejętności. Te zaś sprawdziły się znakomicie w dziele stworzenia śmiertelnie niebezpiecznego i skutecznego zabójcy, jednak w świecie ludzi żyjących na zewnątrz Fortecy... No cóż - to już całkiem inna bajka. Tak czy inaczej Rezkin planuje złapać ostatniego Adwersarza, który zdołał umknąć z Fortecy przed jego mieczem. Być może wyciągnie od niego odpowiedzi na wiele pytań - nie tylko o istotę samego morderczego testu, ale także w ogóle o sens jego istnienia oraz o określenie jakiegokolwiek celu, ku któremu Rezkin powinien w życiu podążać. Po drodze nasz bohater spotyka jednak przypadkiem zafascynowaną nim Frishę i jej towarzysza Tama - to spotkanie zmieni bardzo wiele. A przy okazji stanie się przyczyną komedii sytuacyjnych pomyłek i nieporozumień, które ukażą nam naszego śmiertelnie niebezpiecznego przyjaciela w komicznym wręcz wydaniu :) Jeśli bowiem nie jest się przygotowanym do życia wśród innych, to inaczej niż komicznie kontakty z innymi się po prostu skończyć nie mogą ;) Ostatecznego celu całej tej krajoznawczej wycieczki Rezkina, Frishy i Tama jeszcze w tej części co prawda nie poznamy, jednak emocji będzie tu sporo. Znajdzie się bowiem miejsce na przygotowania do turnieju rycerskiego, będą knowania możnych tego świata, a także podziemne złodziejskie gildie, które ktoś spróbuje opanować i ujarzmić (wszystko po to, aby służyły czemuś wyższemu - na przykład ochronie przyjaciół w myśl zasady numer jeden). Emocje mamy więc gwarantowane! Sytuacyjny humor, komedia pomyłek i świst aż nadto skutecznego miecza Rezkina wypełniają tę opowieść aż po same brzegi. I trzeba przyznać, że czas przeznaczony na tę lekturę minął bardzo miło i przyjemnie. Jak na pierwszą część większej całości przystało wprowadzono nas w nowy świat i w nową historię mocno i z przytupem - oraz z apetytem na więcej. Jeśli więc szukacie ciekawej wakacyjnej lektury, to chyba dobrze trafiliście.

Ci wszyscy ludzie... oni nie znają Zasad ani Umiejętności. W jaki sposób udało im się tyle przeżyć? Dlaczego się tak uśmiechają, rumienią albo patrzą na mnie ze strachem? Przecież nikogo nie zaatakowałem. Nie mam złych zamiarów. W jaką rolę wypada mi się wcielić? Która będzie najlepsza? Rezkin wychował się w odosobnionej twierdzy, leżącej na północy królestwa Ashai. Jego jedyną rodzinę stanowili mistrzowie i adwersarze, rodziców nigdy nie poznał. Jedynymi rzeczami, którym ufa, są Zasady i Umiejętności. I to właśnie one będą mu musiały pomóc przetrwać w świecie zewnętrznym. Chłopak po masakrze w fortecy wyrusza tropem jedynego człowieka, który przeżył. Nie wie, co go czeka, czy faktycznie osiągnie zamierzony cel, ale na pewno nie zamierza odpuścić. Jednak najpierw będzie zmuszony odnaleźć się w obcym miejscu pełnym ludzi, którzy nie posiadają, tego co on. Książka jest dosyć – jak by to ująć – specyficzna. Na wstępie mogę od razu powiedzieć, że liczyłam na coś zdecydowanie lepszego. Nie była zła ani wybitna, tylko po prostu dobra. Sam pomysł świetny – człowiek jako zabójcza broń, sam bohater mówił tak o sobie, oddzielony od społeczeństwa, musi nauczyć się w nim funkcjonować. Tylko wykonanie nie wyszło zbyt dobrze. I nie chodzi tutaj o świat przedstawiony, ponieważ on jest naprawdę świetny. Początek zaczyna się dobrze – wartka akcja, mnóstwo tajemnic, pierwsze próby odnalezienia się w nowej rzeczywistości, pojawienie się nowych bohaterów. To właśnie tutaj jest pies pogrzebany. Autorka całą uwagę skupia na Rezkinie, co w sumie nie dziwi, skoro to on ma być protagonistą, ale odczułam, że tylko on tworzy powieść. Zgarnia wszystko, jakby był tylko on, a inni są, bo są. By nikt się nie czepiał. Reszta postaci wydaje się bezbarwna, są takim tłem i niczym więcej. O ile te męskie są jeszcze do przeżycia, tak żeńskie to istny dramat. Typowe Mary Sue. Głupie, puste, niepotrafiące zrobić nic pożytecznego. Płaczliwe, słabe, widzące w Rezkinie tylko kochanka. Mimo wad dobrze czytało mi się „Powiernika mieczy”. Jestem ciekawa, co stanie się w kolejnym tomie, gdyż zakończenie zostawia wiele kwestii niewyjaśnionych. Co więcej, liczę na rozwinięcie fantastycznego wątku, bo tutaj wiemy jedynie, że magia istnieje, jednak bohater jej nie używa. To kolejny pozytyw, poza tym nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim zabiegiem. Polecam tę książkę, bo naprawdę warto po nią sięgnąć.