Poryw (okładka  miękka, 01.2020)

Byłam pod wielkim wrażeniem czytając "Poryw" . Autorka zachwyciła mnie od pierwszych stron . Cięty język, twarda Pani Komisarz i milutki Sierżant po prostu mnie zachwycili. To wszystko było tak intensywne i porywające , że nie wiedziałam kiedy dotarłam do końca . Byłam pod takim wrażeniem , że po odłożeniu książki od razu biegłam do księgarni po "Spektakl" . Polecam z całego serca .

Świetna. Od początku porywa czytelnika. Polecam.

Seria OK

super

Mglisty poranek w Łodzi; Lena budzi się obok mężczyzny, którego poznała poprzedniego wieczoru w barze. Bez słowa wychodzi, wracając do swojego mieszkania. Niedługo później otrzymuje wiadomość o odnalezieniu zwłok- prawdopodobnie jest to Klemens Chmielny, spokojny księgowy z hotelu prowadzonego wraz z żoną, którego zaginięcie dzień wcześniej zgłosili rodzice. Ktoś dźgnął go kilkakrotnie ostrym przedmiotem, pozostawiając na pewną śmierć. Przed Leną kolejne zadanie- musi się wykazać, aby utrwalić swoją mocną pozycję. W końcu nie od parady nazywana jest najlepszym komisarzem w ich mieście. Żeby tego było mało, facet, z którym spędziła upojną noc, okazuje się być jej nowym partnerem, a zarazem synem jej przełożonego. Marcel ma od tej pory towarzyszyć jej we wszystkich działaniach, zdobywając wiedzę i doświadczenie. O ile towarzystwo nie do końca cieszy Rudnicką, o tyle sprawa morderstwa pomoże jej skupić się na tym, co dla niej ważne- praca. I będzie mogła wyrwać się z ramion koszmaru, jaki czeka na nią w domu... Gdy w moje ręce trafia pierwszy tom nowej serii, zawsze jestem ciekawa, co też czeka na mnie w środku; pamiętam jeszcze rozpoczęcie przygody z Lipowem pani Puzyńskiej, gdzie pierwszy tom w miarę mi się podobał, ale każdy kolejny to już był fenomen. Może i w przypadku owej serii będzie podobnie? Czasami tęsknię za zwykłymi, spokojnymi bohaterkami książek- jeżeli chodzi o policjantki oczywiście. Każda, na jaką ostatnio trafiłam, jest wyszczekana, bezczelna, daleko w tyle ma konsekwencje swoich działań, a do tego jest uzależniona od adrenaliny. Lena Rudnicka od razu skojarzyła mi się z główną bohaterką trylogii pana Borlika, Agatą Stec. Panie mogłyby sobie uścisnąć dłonie, tak są do siebie podobne. Chociaż pewnie po bliższym kontakcie tych dwóch bohaterek wyszłaby jakaś awantura. To nie tak, że szanuję damskie postacie jedynie w wersji soft; po prostu to, co kiedyś było oryginalne, teraz stało się odgrzewanym kotletem. Klemens Chmielny niby był zwykłym, spokojnym człowiekiem, będącym w szczęśliwym małżeństwie, a jednak przy dokładniejszym rozpytaniu pracowników i bliskich okazuje się, że wcale nie był tak kryształowy, jak mogłoby się wydawać. Początkowo mamy tylu podejrzanych, że ciężko jednoznacznie wskazać jedną osobę. Żona jest w końcu najbardziej oklepanym i mimo wszystko nierealnym wyjściem, prawda? Czegoś mi w tej historii brakowało. Tego uczucia, że jak najszybciej chcę doczytać do końca, aby poznać odpowiedzi. Tego charakterystycznego uczucia, gdy w głowie powoli wszystkie elementy wskakują na właściwe miejsce. W jakiejś części powieści kryminalnej czytelnik ma wrażenie, że towarzyszy bohaterom w rozwiązaniu zagadki; w tym wypadku było jednak inaczej. Zostaliśmy tylko obserwatorami, Rudnicka nie dopuszcza nas zbytnio do swojego śledztwa, jakbyśmy byli natrętnymi gapiami w realnej sprawie o morderstwo. Zakończenie i wskazanie sprawcy było o tyle zaskoczeniem, że pani Wójcik poprzez swoich bohaterów nie podzieliła się z nami ani krztyną wskazówek, więc mieliśmy już na starcie zerowe szanse odnośnie właściwego wytypowania mordercy. Polubiłam Marcela Wolskiego, czyli nowego partnera pani komisarz; wydawał się takim człowiekiem z krwi i kości, do rany przyłóż. Zupełnie inna sytuacja niż w przypadku Rudnickiej- jej postać z kolei wydawała mi się przesadzona, a jej tajemnica... niczym, z czym tak twarda babka nie mogłaby sobie poradzić. Miałam wrażenie, że powody jej izolowania się od ludzi były wymyślone naprędce- swoiste alibi dla jej zachowania. Znamy wielu bohaterów, którzy przeżywali gorsze katusze i naprawdę nie mieli dobrego wyjścia z sytuacji, a na ich tle historia pani komisarz wypada po prostu... blado. No nic, może kolejne tomy będą czymś, co będzie się chciało przeczytać na już, na wczoraj, na zaraz i teraz; mam przynajmniej taką nadzieję.

Lubię kryminały, choć przyznam, że rzadko kiedy, po zamknięciu książkowych przedstawicielek tego gatunku, czuję się w pełni usatysfakcjonowana. Trudno bowiem zestawić w jednej książce klasyczną zagadkę (z nieśmiertelnym pytaniem "kto zabił?") z udaną intrygą, jednocześnie nie niszcząc bohaterów. Mam wrażenie, że silne postacie z mocno zarysowaną osobowością nie pasują do kryminałów i wymykają się autorom z ram, w które próbują je wsadzić. A ja lubię jak bohater powieści wie, czego chce i uparcie dąży do wyznaczonego celu. W powieści pt. "Poryw" mamy klasyczną zagadkę, której rozwiązanie stanowi odpowiedź na pytanie: kto zabił? W ten sposób najmniej wymagający punkt został spełniony. Zagadka jest dobrze skonstruowana i pochłania czytelnika od samego początku. Ślady, które prowadzą do mordercy są dość zagmatwane, ale autorka dała radę. Nie ma tu nieścisłości (a przynajmniej ja ich nie zauważyłam), a elementy układanki, które doprowadzą nas do mordercy odkrywane są pomału i rozważnie. Ofiarą jest księgowy hotelu "Retro", który zostaje znaleziony w krzakach łódzkiego parku. Na początku trudno było przyczepić się do czegokolwiek, a co dopiero znaleźć motyw i osobę potencjalnego sprawcy. A krąg osób, które mogłyby mieć motyw jest dość szeroki. Mamy bowiem żonkę, będącą właścicielką hotelu, która, delikatnie rzecz ujmując, nie pałała miłością do męża. Mamy rodziców denata – ojciec od początku wydawał mi się podejrzany, a mama… to odrębna historia. Jest jeszcze kilka kobiet, które związane były z naszym nieżyjącym bohaterem i które zbyt wiele dobrego od niego nie otrzymały. Rozdział za rozdziałem, coraz więcej faktów wychodzi na jaw i coraz więcej elementów układanki wskakuje na swoje miejsce. Bardzo mi się podobało zwłaszcza pod koniec lektury, kiedy czułam podskórnie, że rozwiązanie jest bliziutko … jeszcze chwilka… Trochę mniej udana jest kreacja głównych bohaterów. Początkowo duet bohaterów wyraźnie wzorowany był na znanym wszystkim duecie stworzonym przez Remigiusza Mroza. Chyłki i Zordona nikomu raczej nie trzeba przedstawiać. Łączyły ich bardzo podobne więzi jak te, przedstawione w "Porywie". Ona poharatana przez los, wulgarna i podła, on - młody żółtodziób, nie bardzo radzący sobie z chamską wręcz mentorką… Byłam zniesmaczona. Na szczęście nie trwało to długo. Pomimo podobieństw, przestało mnie to kłuć w oczy w momencie, kiedy rozwiązanie zagadki zaczęło nabierać rumieńców. Wówczas związki pomiędzy Leną Rudnicką, a Marcelem zeszły na drugi plan i nawet podobało mi się, gdy autorka trochę zagmatwała między nimi. Należy jednak podkreślić, że polubiłam zarówno Lenę jak i Marcela, przy czym tego drugiego bardziej. I teraz trzeci punkt wyliczanki o dobrych kryminałach, czyli intryga. Zasadniczo jest, ale dość prosta i dość szybko domyśliłam się, dookoła czego krążyć będzie zagadka kryminalna. Wprawdzie osoby mordercy nie wskazałam prawidłowo, ale tylko dlatego, że autorka nie daje czytelnikowi żadnych śladów do ręki. Dopiero moment kulminacyjny, w którym Lena dopasowuje do siebie elementy układanki powoduje, że można domyślać się, kto zabił. Przypuszczam, że autorka bardzo chciała uzyskać efekt zaskoczenia, ale mnie osobiście pozbawiła zabawy w szukanie mordercy. Czy powieść jest dobra? Tak. Na pewno warta przeczytania, zwłaszcza, że jest to debiutująca autorka. Jeżeli przyjmiemy, że każda kolejna książka będzie lepsza, to zapowiada się naprawdę niezła jazda.

Na łódzkim komisariacie z dwunastoletnim stażem pracuje komisarz Lena Rudnicka. To twarda niczym głaz kobieta, która przeszła przez coś, czego żaden funkcjonariusz nie chciałby nigdy doświadczyć. Pozostał ślad na ciele i na umyśle. Ta sytuacja ciągle w niej tkwi. Ale ona sienie poddaje. Bezkompromisowa i ekscentryczna. Ze specyficznym niewyparzonym językiem. Niczym pies myśliwski tropi i węszy, aż znajdzie sprawcę. Nie ustaje w kluczeniu labiryntem, by dopaść sprawcę. Spostrzegawczość godna oka sokoła. Tym razem jej partnerem zostaje nowicjusz Marcel Wolski. Mężczyzna młodszy od niej, kulturalny, stonowany. Jak odnajdzie się w pracy w nowym miejscu i to z kobietą wulkan, jako przełożoną? Osobą, której wystarczy iskra, by wybuchła? Ale zanim połączy ich praca, połączył ich pożar. Jaki? Musicie przeczytać sami. Muszą odnaleźć się w nowym położeniu i nowej rzeczywistości. Przy okazji mają złapać mordercę Klemensa Chmielnego. Człowieka, który miał tyko zaginąć - nie stać się celem. Przykładny mąż i księgowy, na pokaz ideała za uszami tyle, że można kopać łopatą. Komu zawinił na tyle, że ten ktoś odebrał mu życie? Dlaczego w ty wieku spotkał śmierć? Tutaj każdy dzień dostarcza nowych tropów i nowych zagadek. Nić się rwie i za nic nie można odkryć sprawcy a tym bardziej motywu. Na domiar złego Lena musi zmierzyć się ze swoimi odczuciami do Marcela pamiętając o Krzysztofie. Nie może o nim zapomnieć. Ten mężczyzna jest kimś więcej niż tylko prokuratorem. W "Porywie" jest tyle samo bohaterów co tabletek w buteleczce. Ale ta ilość nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie. Każdy z nich ma swój odrębny charakter i jest indywiduum. Nie ginie w tłumie, choć mogło by się właśnie tak wydawać. Nie. Tutaj każda osoba ma określona rolę i postępowanie. Jeśli chodzi natomiast o śledztwo to zostało bardzo ładnie, idealnie w moim odczuciu przeprowadzone. Trop się rwał, wątków przybywało a Lena ze swoim myśliwskim nosem nie dała się zapędzić w kozi róg. Uwielbiałam jej przepychanki słowne. Nie rozumiem tylko jej postępowania jeśli chodzi o Krzysztofa. I tutaj jest tylko ten jeden malutki wątek, który mi się nie spodobał. To jaka Lena jest na co dzień, w pracy i ogólnie w obyciu gryzie mi się z zachowaniem według prokuratora. Normalnie nie pasuje mi ten puzzel w tej układance. Zdecydowanym plusem jet historii jest lekkie pióro autorki. To ono przyciągało mnie niczym magnes. Ciężko było mi odkładać książkę, gdy obowiązki wzywały. Najchętniej przeczytałabym cała historię na raz. Najgorsze jest teraz to, że muszę czekać na drugą część przygód Leny a tak bardzie chciałabym czytać już. Książkę czytało mi się przyjemnie. Mimo swoich pokaźnych rozmiarów nie było ani jednego momentu, który by mnie zmusił bądź zniechęcił do dalszej lektury. Jestem zaskoczona - naprawdę szczerze, pozytywnie zaskoczona. Pierwsza część serii o nietuzinkowej Lenie Rudzkiej wciągnęła mnie już od pierwszych wydarzeń. Moim spostrzeżeniem i takim nakierowaniem jeśli chodzi o styl tej książki, jest twórczość Alka Rogozińskiego. Tak mi się skojarzyło. Nie było wprawdzie tak wesoło ale nie wiało grozą czy arktycznym mrozem. Książka Kingi Wójcik okazała się być dla mnie strzałem w dziesiątkę. Jestem oczarowana i proszę o więcej. Polecam

Mamy ostatnio wysyp książek kryminalnych, gdzie autor próbuje urozmaicić czytelnikowi historię pikantnym wątkiem romansowym, a żebyśmy nie sądzili, że to tylko o wątek kryminalny oraz romans chodzi to smaczku ma nam dodać cięta w języku niczym osławiona już Chyłka pani komisarz Lena Rudnicka. Bardzo dobrze, że kreuje się w książkach coraz silniejszy damski charakter, bo ileż można czytać tylko o niepokornych męskich bohaterach? Czyż kobieta nie może być równie wdzięcznym i sprytnym bohaterem? Może być i taka jest właśnie bohaterka Kingi Wójcik. Niby nudny, niby małostkowy, a jednak wiodący bogate życie seksualne Klemens Chmielny zostaje znaleziony martwy w parku. Wraz z żoną prowadzili hotel, który niespecjalnie dotychczas prosperował, a wręcz wisiało nad nim widmo bankructwa. W miarę upływu śledztwa, które prowadzi ambitna Lena wychodzą na jaw coraz bardziej zagmatwane wątki z życia księgowego, denata. Wójcik raczy nas prywatnym życiem kobiety prowadzącej śledztwo – Rudnicka wikła się w chłodny, pozbawiony emocji romans i w sumie te słowa pasują idealnie do jej osoby. Zdystansowanie do współpracowników, niepokorna postawa, cięty język – z jednej strony zarysowana charyzmatyczna, wyraźna postać. Z drugiej myślę…, ale to już było! A jednak w połowie „Porywu” autorka wprowadza niespodziewany zwrot akcji w życiu osobistym komisarz, gdzie za silną kobietą kryje się ofiara. Silna na zewnątrz, okazuje się pokiereszowana w środku – przyjmuje mocną, bezuczuciową skórę, w której pokazuje się światu zewnętrznemu. W środku zaś to mieszanka ofiary i „autokata” kroczącego w mgle po traumatycznym przeżyciu, którego szczegółów długo autorka nie chce przybliżyć czytelnikowi. Ta atmosfera tajemnicy, niedopowiedzenia w pewnym momencie sięga zenitu. Lena natomiast jako bezkompromisowa, bezuczuciowa kobieta, która musi dopasować się do twardego męskiego świata – łokciami dopomina się o należne jej miejsce w świecie bezwzględności. Zatwardziałość, złośliwość oraz wulgarny język stają się jej sposobem na obronę i ukrywanie słabości oraz czułych punktów. Bardzo dobrze, że Kinga Wójcik wprowadziła zwrot w życiu prywatnym bohaterki, bo za długo Lena dawała się poznać, jako wyrachowana, beznamiętna, pozbawiona jakichkolwiek emocji kobieta; doczekał się jednak czytelnik wydarzeń, w których patrzy na Lenę przychylniejszym okiem, a wręcz zaczyna jej współczuć. Książkę czyta się nad wyraz dobrze i przyjemnie, a moja ocena związana jest bardziej z tym, że większość wydarzeń oraz ich finał są nader przewidywalne. Zdając sobie sprawę z powtarzalności pewnych schematów, które zauważam u polskich autorów kryminałów – wiem, że będzie coraz trudniej zaskoczyć czytelnika czymś świeżym. „Poryw” ma potencjał, ma werwę, a to czego niestety nie ma dla wprawionego już w kryminalnych nowościach czytelnika to nietuzinkowi, oryginalni bohaterowie. Ciekawa jestem co „urodzi się” w kolejnej części serii o Lenie Rudnickiej i w jaki sposób bohaterka stawi czoła swoim koszmarom.

"Poryw", który wcale nie porywa od pierwszych stron. Za to uparcie walczy o swoje dobre imię, by w konsekwencji okazać się całkiem zgrabną powieścią kryminalną. Nie było to jednak takie oczywiste. Z chwilą rozpoczęcia przygody z powieścią długo byłam nastawiona dość sceptycznie do niej, jak i jej bohaterów. Wszyscy lekko "poparani" życiem tworzyli razem wybuchową mieszankę. Trudno było odnaleźć w niej pozytywnego bohatera a jeszcze trudniej winnego śmierci Klemensa. To jednak było dużym plusem. Klemens to na pozór stateczny i sumienny księgowy, którego życie w mniemaniu jego otoczenia to nudy. Idealny mąż i syn. Komuś jednak musiał nadepnąć na przysłowiowy "odcisk" skoro został zamordowany. Podejrzani wydają się niemal wszyscy, bez wyjątku — a to mnie miło zaskoczyło. Aż takiej zagadki się nie spodziewałam. To sprawiło, że powieść nabrała smaku, a adrenalina rosła z każdym kolejnym tropem. Moja początkowa niechęć ulotniła się bezpowrotnie. Podobnie miała się sytuacja w stosunku do głównej bohaterki — Leny Rudnickiej — bezkompromisowej i ekscentrycznej pani komisarz, która przywoływała w mojej pamięci postać Chyłki. Wulgarna, obcesowa, pełna ignorancji i ironii. Początkowo było to nieco irytujące. Takie trochę skopiowanie postaci. Lena nie była więc bohaterką, którą można łatwo polubić. Wielokrotnie miałam ochota nią potrząsnąć. Typowe kobiece role nie były jej domeną. Za to jako glina miała wyniki. Ale czy nie da się pogodzić tych dwóch ról — zastanawiałam się wciąż bez odpowiedzi. Mimo to rozumiem taką, a nie inną kreację głównej bohaterki. Przetrwać w świecie zdominowanym przez mężczyzn nie jest łatwo. A jeszcze trudniej, kiedy skrywa się w sobie tajemnice. Początkowa niechęć do pani komisarz zaczęła nabierać zupełnie innego kształtu. Nie byłoby jednak tego wszystkiego bez udziału młodego i nieco nieśmiałego śledczego, z którym przyszło jej pracować, a którego zdążyła już wcześniej poznać, w okolicznościach niewiele mających wspólnego z pracą. Za to stosunki, które łączą Lenę z prokuratorem Nawrockim są jeszcze bardziej pogmatwane. Tym sposobem mój sceptycyzm przerodził się w prawdziwą fascynację, a oderwanie się od powieści było niemożliwe, aż do samego jej końca. Ciekawość i dobra zabawa wzięły górę. Teraz przyszło mi już tylko czekać na kolejną część przygód Leny Rudnickiej, która wcale nie jest taka zła, na jaką się kreuje. Czasem losy kobiet mogą być bardziej pokręcone niż widać to na pierwszy rzut oka. Moim zdaniem Kinga Wójcik stworzyła całkiem interesującą postać głównej bohaterki, nawet jeśli jest w niej sporo z wcześniej już wspomnianej Pani prawnik. I nawet jeśli powieść nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle masowo publikowanych kryminałów, to jest świetną rozrywką, w której odnalazłam pokłady wielkich emocji i przestrzeni, którą warto wykorzystać, idąc za ciosem. Zostaje mi już teraz tylko czekać na kolejną część pt."Spektakl".

Lena Rudnicka to polska Saga Noren, a Kinga Wójcik to jedna z najbardziej zdolnych i utalentowanych polskich kryminalistek, z których twórczością miałem przyjemność się zetknąć. Przypomnijcie sobie książkę, po lekturze której żałowaliście, że odkryliście ją tak późno. Jaka przyszła Wam do głowy? Moją listę w kategorii “wstydliwe zaniedbanie” otwiera od dzisiaj seria z komisarz Rudnicką. Jak wiele bólu może znieść kobieta? Czy jest w stanie pomagać innym, podczas gdy sama cierpi i żyje w kłamstwie? Czy ma szansę na zdrowe relacje zawodowe z zazdrosnymi facetami, będąc od nich lepszą i silniejszą? “Poryw” to doskonale skonstruowany i brawurowo poprowadzony kryminał, który nie posiada słabych punktów. W tej powieści są emocje, intryga, wyraziste postaci z paletą osobistych problemów i doświadczeń, armia podejrzanych, zwroty akcji i spektakularny finał, a to wszystko skutkuje całkowitym zawładnięciem uwagi czytelnika i fascynacją dalszymi losami bohaterów. Takie kryminały pragnę czytać i polecać Wam każdego dnia! Komisarz Lena Rudnicka to wypisz wymaluj polska Saga Noren - bohaterka genialnego serialu “Most nad Sundem”. Ta trzydziestopięcioletnia komisarz to bezkompromisowa i szalenie utalentowana śledcza, w pełni zorientowana na cel, której zmysł obserwacji, znajomość psychologii i zdolność łączenia faktów zawstydzają wszystkich wokół. Z tego względu cieszy się szacunkiem i specjalnymi przywilejami komendanta łódzkiej policji, choć ze strony bezpośredniego przełożonego doświadcza wręcz paranoicznego hejtu. Nie myślcie jednak, że to kobieta - heros, barwnie skonstruowana na potrzeby powieści. To postać przejmująco prawdziwa, na skórze której życie odciska sińce i pozostawia blizny, przypominając w ten sposób o sieci kłamstw, z której nie potrafi się wyplątać. Kiedy znika bystry, łódzki księgowy, współwłaściciel Hotelu Retro, Klemens Chmielny, komisarz Rudnicka przejmuje stery śledztwa. Otrzymuje na starcie niechcianą pomoc w postaci młodego sierżanta Marcela Wolskiego - syna komendanta, który dzięki protekcji tatusia zyskuje szansę, by uczyć się od najlepszej. Czy będą sobie skakać do gardeł, czy może stworzą zgrany duet? Czy młody adept będzie kulą u nogi pani komisarz, czy też okaże się realnym wsparciem? Czy finalnie okaże się partnerem czy przydupasem? Jedno jest pewne - zapamiętacie ten duet już od pierwszych stron, o co zgrabnie i z nutką pikanterii zadbała Autorka. Śledztwo doprowadza do odkrycia, że Chmielny został zamordowany, a podwójne życie, które prowadził, daje motyw do zabójstwa co najmniej kilku osobom. W powieści Wójcik znajdziecie zdradę, której skutki wymknęły się spod jakiejkolwiek kontroli, zetkniecie się z zauroczeniem, fascynacją, uzależnieniem od hazardu, a w końcu toksycznymi relacjami w rodzinie i fałszywą przyjaźnią. Będziecie tropić. Będziecie podejrzewać. Poczujecie się wykiwani. I będzie Wam z tym doskonale!