Pomnik cesarzowej Achai. Tom 5 (okładka miękka)

Trzyma poziom pozostałych części dobre zakończenie Gorąco Polecem

Andrzej Ziemiański pisze w taki sposób, że ciężko oderwać się od Jego książek. 5 tom Pomnika cesarzowej Achai czyta się stanowczo za szybko. 1000 stron to za mało. Akcja w książce jest niesamowita i jest to wspaniałe zwieńczenie historii. Szkoda tylko, że to już koniec cyklu.

Zachęcam do przeczytania ostatniego już tomu z serii Pomnik Cesarzowej Achai. Tym razem czeka nas rozwiązanie zagadki. Autor w końcu odkrywa przed nami karty, które od kilku lat skutecznie ukrywał. Książka wciąga tak samo jak poprzednie  Jednak czy to naprawdę koniec tej historii? Przeczytaj a odpowiedź nasunie się sama!

Nareszcie koniec z sensownym połączeniem prawie każdego wątku. Jak dla mnie całość była zbyt rozbudowana a czas oczekiwania na kolejne tomy sprawiał, że w głowie powstawał mętlik i mieszały się niektóre wątki ze sobą

Losy Achai rozpoczęły się w grudniu 2002 roku, kiedy na rynku pojawił się pierwszy z trzech tomów jej przygód. Finał został dopisany dwa lata później, kończąc opowieść. Kończąc? Po ośmiu latach Ziemiański pokazał czytelnikom jak bardzo się mylili, wydając kontynuację zatytułowaną „Pomnik cesarzowej Achai”, która teraz doczekała się wyczekiwanego zakończenia.

Tysiąc lat po śmierci tytułowej bohaterki, w cesarstwie przez nią stworzonym trwa wyścig, którego celem jest Piekło. Po jednej stronie stoi Arkach i wspierający ją Polacy, ale czy mają szansę wygrać z przeciwnikami i osiągnąć swój cel? I co właściwie czeka ich na końcu drogi? Szpiedzy znajdują się po obu stronach, wojna wisi w powietrzu, podobnie jak rewolucja, zagrożenie czai się wszędzie. Jaki będzie finał tej epickiej sagi i jakie da perspektywy na przyszłość?

Czego tutaj nie ma! Ziemiański, który nad „Pomnikiem cesarzowej Achai” spędził kilka ładnych lat postarał się by w jak najlepszym stylu zakończyć opowieść, dlatego też do tego przysłowiowego jednego wora wrzucił fantasy, science fiction, polską armię (a co za tym idzie także i samą Polskę i jej historię), magię, kosmitów, ludzi z obu stron gór, wizje, Ziemian, telewizję, propagandę, rewolucję, walki, przygody, niebezpieczeństwa… Trudno wszystko zliczyć, trudno zatem także i wymienić, ale rzec trzeba jedno – udało mu się, oj udało. A przecież z takiej mieszanki mógł wyjść niestrawny miszmasz, jakaś pulpa bez ładu i składu. Szczególnie, że przez cztery lata narosła liczba pytań i rozpoczętych wątków, które domagały się należytego potraktowania. Ale na szczęście apetyty zostały zaspokojone, a przez cały tom – tom liczący ponad 950 stron – nie można nudzić się ani przez chwilę.

Duża w tym zasługa lekkiego stylu pisania Ziemiańskiego, który doskonale zna się na swoim fachu. Kiedy poznałem przed laty jego twórczość (dla mnie zaczęło się od „Breslau Forever”), doceniłem przede wszystkim język właśnie, oraz poczucie humoru. W piątym tomie „Pomnika…” tego ostatniego zabrakło, ale w żaden sposób nie da się tego zaliczyć in minus. Jest, jak miało być, jest, jak być powinno – tak najprościej można podsumować finał „Achai” i chyba jest to także przy okazji najtrafniejsze podsumowanie tej jakże udanej powieści.

Co zostaje potem? Żal, że to już koniec, ale także i nadzieja, przecież sam Ziemiański zapowiedział, że „Pomnik…” to dopiero środkowa część trylogii (po więcej szczegółów – a także bonus, nigdzie nie publikowany fragment niewydanej nigdy powieści autora – zapraszam do mojego wywiadu z pisarzem http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/05/24/wywiad-z-andrzejem-ziemianskim/), a więc jest na co czekać. Szczególnie jeśli będzie tak dobrze, jak to było w przypadku „Pomnika…”, a w to raczej nikt nie wątpi, prawda?

A zatem jeśli podobała Wam się „Achaja”, jeśli czytaliście poprzednie tomy, sięgnijcie koniecznie. Zabawa jest przednia, fantazja autora zachwyca, a całość – łącznie z wydaniem – jest po prostu znakomita.

Znakomite zwieńczenie serii. Piąty tom w niczym nie odstaje od poprzednich. Ziemiański nie stracił ani wartkości akcji, ani barwnych bohaterów ani charakterystycznego dla siebie humoru. Ostatni tom doskonale zawiązuje wszystkie rozpoczęte w poprzednich tomach wątki, choć pozostawia też pole do popisu czytelniczej wyobraźni. Mogłoby się wydawać, że ponad 900 stron załatwi sprawę i całkowicie zaspokoi głód wielbicieli Achai, jednak stwierdzam, że tylko go pobudził. Wielka szkoda, że to już koniec! Targałbym ze sobą codziennie drugie tyle, gdyby Pan Ziemiański spełnił prośby czytelników i napisał kolejną część, a jest przecież o czym!

Nic dodać, nic ująć, polecam wszystkim z całego serca :)

Bardzo ciekawe zwieńczenie dzieła Ziemiańskiego jakim bez wątpienia jest Pomnik Cesarzowej Achai. Czytać powieść Andrzeja Ziemiańskiego to jak zwykle nie lada przyjemność, książka wciąga, bo autor w niesamowity sposób buduje napięcie. Achaja od początku była dla mnie ważną pozycją w tym gatunku, misternie wykreowana akcja, ciekawe wątki, zaskoczenie, Ziemiański jak zawsze znakomicie się postarał. Kolejna jego powieść którą chcąc nie chcąc, zapamiętuje się na długo. Mam zasadę, książek Andrzeja Ziemiańskiego nigdy nie wypożyczam z biblioteki, muszę mieć swoje egzemplarze. Bo to po prostu Ziemiański.

Generalnie daje radę, ale zakończenie trochę dziwne. Dużo większe zaskoczenie dla mnie było na końcu trzeciego tomu.

Autor jak zawsze znowu zaskakuje twórczością. Piękne dokończenie historii związanej z Achają. Osobiście zaskoczyło mnie ,że autor dodał do książki zdanie ,które zakańczało ostatnią część Achai.