Pod taflą

Zgadzam się z opinią że książka jest mroczna i jej adaptacja różni się od dobrze nam znanej Małej Syrenki- Disnay'a, jednak dla czytelników z wieloletnim stażem, nie jest czymś zaskakującym. Raczej dało się przewidzieć akcję książki, niemniej jednak jest to lektura której można poświęcić uwagę, ze względu na poruszany w niej temat zniewolenia kobiet. Książka pięknie się prezentuję dzięki swojej okładce, i z całą pewnością jest to dobry pomysł na prezent dla czytelnika Teen Adult.

Przeczytałam w parę wieczorów. Opowieść nie dla dzieci. Bardzo mi się spodobała. Remake oryginału znanej opowieści który naprawdę daje do myślenia i pod koniec książki jest cytat skierowany dziewczynom dla którego warto orzeczytac całość.

Ładna okładka. Poza tym fabularnie wypada blado, jest kilka istotnych nieścisłości.

Ciekawy, choć trochę niedopracowany retelling

Świetna książka, bardzo polecam

Wspaniała książka polecam

"- Nazywam się Ceto - Podnosi się gwałtownie z fotela i po chwili już góruje nade mną. - To twój ojciec nazwał mnie „wiedźmą”. W ten sposób mężczyźni określają kobiety, które się ich nie boją. Kobiety, które nie chcą spełniać ich rozkazów." Wszyscy znamy baśń Hansa Christiana Andersena o Syrenie. Wielu z nas wychowało się na jej filmowej adaptacji, którą zawdzięczamy Disneyowi. Ciągle powstają kolejne reinterpretacje baśni. Do takich zalicza się „Pod Taflą” autorstwa Louise O'Neill. Autorka pochodzi z Clonalkilty w Cork (Irlandia). Po ukończeniu anglistyki na dublińskim Trinity College, rozpoczęła studia magisterskie na kierunku Fashion Buying. Spędziła rok w Nowym Yorku pracując z Kate Lanphear z redakcji magazynu ELLE. Następnie wróciła do domu i napisała pierwszą powieść, „Sama się prosiła”. Przebyła drogę od przebywania z najsłynniejszymi celebrytami do spędzania większości czasu w piżamie, stukając w klawiaturę i pisząc powieści. Nigdy nie była szczęśliwsza.* Louise O'Neill w swoich powieściach skupia się na problemach wciąż obecnego w życiu wielu kobiet patriarchatu. Porusza problemy toksycznych związków i przemocy. Jej teksty są silnie feministyczne. „Pod taflą” nie należy do wyjątków. Niezależnie od tego, którą wersję baśni znamy, mogliśmy zauważyć, jaką władzę ma nad syrenkami Tryton, ich ojciec i król podwodnego królestwa. Otaczające go kobiety muszą uważać na swe słowa i zachowanie w obecności władcy. Autorka książki pyta - dlaczego? Dlaczego syreny nie mogą zobaczyć świata nad powierzchnią wody, skoro tego najbardziej pragną? Pozbawia baśń cukierkowej otoczki znanej kreskówki i zwraca uwagę czytelnika na kwestie, których z oczywistych względów nie poruszył Andersen. Władza mężczyzny stała się w życiu księżniczek powszechna. Przyzwyczajenie sprawiło, że nie zauważają wyrządzanej sobie krzywdy. Żyją w ciągłym strachu przed gniewem ojca, znoszą ból i stres powodowany dążeniem do idealnej prezencji. Wszystko to, by podobać się mężczyznom. Autorka przekazuje czytelniczkom w każdym wieku, że związek nie może być życiowym celem, trzeba żyć w zgodzie z sobą. Bohaterka przebywa długą drogę, by uświadomić sobie, co jest naprawdę ważne. Dodatkowym elementem przemawiającym do czytelnika jest realizm przeżyć małej syreny. Ból, upokorzenie czy strach - dogłębne opisy emocji i odczuć bohaterki sprawiają, że razem z nią przeżywamy jej życiową tragedię. Powieść pozbawiona jest też słodkich uogólnień i przymykania oczu na problematyczne kwestie, zabiegów typowych dla historii o syrenkach. Jednak książka nie tylko dołuje i pokazuje, jaki świat jest zły. Zakończenie napawa siłą i wiarą w sens działań kobiet walczących o swoje prawa. Jeśli te wszystkie zalety nie zachęcą Was do sięgnięcia po „Pod taflą” Louise O'Neill, na pewno dokona tego okładka. Nie bez powodu zdobyła ona pierwsze miejsce w głosowaniu na najpiękniejszą okładkę 2019 roku na blogu Książki Dobre Jak Czekolada. Przedstawia ona twarz syreny okoloną długimi czerwonymi włosami, po których rozrzucone są różne przedmioty ze świata ludzi. Przedstawia spokój syreny w konfrontacji ze wszystkim, co kiedykolwiek było dla niej ważne - w czasach, kiedy dla jej otoczenia liczyła się tylko nieziemska uroda, a ona pragnęła czegoś więcej. „Pod taflą” stanowi uzupełnienie wszystkich dotychczasowych adaptacji baśni Andersena. To książka, którą powinna przeczytać nie tylko nastolatka, ale także każda kobieta, która czuje, że zasługuje na coś lepszego.

Zaczynając "Pod taflą" zaczęłam się zastanawiać, czy ja w ogóle lubię Małą Syrenkę. Ta myśl rodziła się we mnie wraz z zagłębianiem się w lekturę tej książki i jednak po bliższym poznaniu stwierdzam, że nie za bardzo przepadam akurat za tą bajką Disneya. Już pomijając tę kwestię, czy historia Louise O'Neill przypadła mi do gustu? Gaia to główna bohaterka książki, którą poznajemy w chwili gdy syrena świętuje swoje piętnaste urodziny. Zgodnie z tradycją może już wypłynąć na powierzchnię i obejrzeć świat, który wygląda całkiem inaczej jak ich podwodne życie. Wypływając na powierzchnię Gaia spotyka chłopaka, w którym zakochuje się od pierwszego wejrzenia, a za sprawą pewnych wydarzeń ratuje mu życie. Od tego zdarzenia syrenka pragnie innego życia, takiego bez zasad i nakazów ojca, który oczekuje od nich posłuszeństwa i podporządkowywania się jego zachciankom. Pewnej nocy Gaia buntuje się i postanawia odwiedzić Wiedźmę morską wierząc, że tylko ona pomoże jej stanąć na lądzie. Jednak każde zaklęcie oczekuje czegoś w zamian. Ile będzie musiała poświęcić Gaia, by stąpać po lądzie i spełnić swoje marzenie? "Pod taflą" to jak już każdy zdążył się zorientować retelling jednej z najpopularniejszych baśni Disneya Małej Syrenki. Loiuse O'Neill wykorzystała zarys tej baśni, by przedstawić nam mroczną, pełną sprzeczności i niesprawiedliwości opowieść o świecie, w którym kobiety nie mają prawa głosu i są całkowicie podporządkowane mężczyznom. Świat Gai, naszej małej syrenki okazał się być brutalny i wbrew moim oczekiwaniom okazał się być całkiem inny, niż go sobie wyobrażałam. Autorka wykreowała ten świat w dosyć ciemnych barwach. Początkowo główna bohaterka strasznie mnie irytowała, nie potrafiłam zrozumieć jej poczynań, z tego względu, że Gaia raz zobaczyła mężczyznę i zakochała się w nim na zabój i była gotowa zaryzykować wszystko, byle tylko być z nim. Ten wątek mi się nie podobał, jednak odgrywał kluczową rolę w tej powieści. Syrena wychodząc na powierzchnię liczyła, że ten świat, który zamieszkują ludzie różni się od tego ich morskiego królestwa, jednak spotkało ją wielkie rozczarowanie. Pisząc tą recenzję nasuwają mi się przeróżne myśli odnośnie tej książki. Autorka poruszyła w nim wiele ważnych tematów dla współczesnego świata wykorzystując do tego baśń, którą wszyscy znają bardzo dobrze. "Pod taflą" prowadzi do dyskusji, mam wrażenie, że autorka otworzyła wiele wątków, do końca ich nie zamykając i teraz zostawia czytelnikowi możliwość zinterpretowania tej historii na własny sposób. Każdy z nas ma swoje poglądy i przekonania, każdy wierzy w co innego i właśnie dzięki tej pozycji możemy się zastanowić, jakie są nasze poglądy i jak my odbieramy tę historię i ostatecznie, jaką lekcję z niej wynosimy. Końcowa scena tej książki podobała mi się najbardziej z całej tej historii, gdzie syreny odkryły w końcu swoją wartość i przeciwstawiły się mężczyznom, którzy tylko im narzucali jak powinny się zachowywać, wyglądać, a nawet w co się ubierać. Podsumowując "Pod taflą" to pozycja, na którą warto zwrócić uwagę. Porusza wiele ważnych kwestii, które mogą rzucić nowe światło na nasze poglądy. Historia Gai nie jest idealna, jednak wciąga już od pierwszych stron i niesie ze sobą dobitne przekazy. Ta historia może być również przestrogą dla wielu z nas, dlatego jak najbardziej polecam sięgnąć po "Pod taflą".

Nie dajcie się zwieść cukierkowej okładce i opisowi, który kształtuje w wyobraźni odbiorcy ckliwą historię miłosną rodem z bajki. O czym jest Mała Syrenka z pewnością każdy wie. Kultowa baśń, na której się wychowaliśmy. Małe dziewczynki marzyły o księciu z bajki, o pięknych sukniach i syrenim ogonie (od razu przypomina mi się serial "H2O Wystarczy kropla" 😂). Jednak teraz Louise O'Neill wkracza z piórem w nasze dzieciństwo i zaczyna je deformować. Jak jej to wychodzi? Poznajemy małą syrenkę, która w wieku 15 lat po raz pierwszy będzie mogła odwiedzić ląd. Długo o tym marzy, wpatruje się w górę, wyobrażając sobie, jak wygląda życie ludzi. Ma dość życia u boku despotycznego ojca. Ma dość życia, w którym kobieta musi być posłuszna swojemu panu, ładnie wyglądać i nie może mieć swojego zdania. Muirgen zostaje "sprzedana" Zale'owi, staremu trytonowi, który nie potrafi uszanować prywatności i przestrzeni swojej przyszłej żony. Nawiedza ją w nocy w tajemnicy przed wszystkimi i próbuje wykorzystać do zaspokojenia swoich potrzeb. Od pierwszych stron miałam łzy w oczach, gdy czytałam, jak w morzu traktowane są kobiety. Nie mogłam znieść tego poniżenia, szufladkowania, oceniania pod względem wyglądu. Gdy doszłam do momentu, o którym wspomniałam wyżej (dla zainteresowanych: strona 99), nie wytrzymałam. Muirgen podczas pierwszej wyprawy na powierzchnię trafia na sztorm. Ratuje onieśmielającego młodzieńca, lecz gdy ten się budzi, syrenka ucieka. Nie może jednak o nim zapomnieć - rozmyśla, wspomina i czuje, że go kocha. Pragnąc wyrwać się spod ogona i trójzębu ojca, a także pielęgnując uczucie do ziemskiego stworzenia, postanawia porzucić całe swoje dotychczasowe życie i uciec na ląd. Wyobraża sobie, że czeka ją tam lepszy byt i to u boku ukochanego. Szybko jednak się przekonuje, że pozycja kobiety na ziemi, nie różni się zbyt wiele od tej morskiej. Mężczyźni zawsze i wszędzie próbują trzymać pieczę nad kobietą. Jak wspomniałam na początku, "Pod taflą" nie jest słodką opowieścią o miłości. Ta książka jest pełna goryczy. Chciało mi się płakać podczas lektury, denerwowałam się, sama czułam się poniżana. Może i autorka zbyt mocno zaatakowała w tej książce płeć męską, nie postawiła ich w dobrym świetle, ale miało to swój cel. To miał być przekaz, dosadny. W fabule poruszonych zostało wiele bardzo ważnych kwestii. Nie na wszystkich autorka skupiała większą uwagę, ale dało się je wyczuć. Wbijały szpileczkę. Książkę czytało się błyskawicznie, chociaż tak naprawdę ciężko jest mi wytłumaczyć, co mi się w niej podobało. Nie dało się tu polubić bohaterów, każdy miał swoje wady, ale z całym klimatem tej książki, z tym feministycznym wydźwiękiem, przekazem, stworzyli cudowną, mroczną baśń, która otwiera oczy, daje do myślenia. Polecam każdemu sięgnąć po tę pozycję. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to brak informacji o kategorii wiekowej odbiorców tej lektury czy też zaznaczenia, że są w niej brutalne sceny. Książka przyciąga okładką i opisem, które za nic nie ostrzegają przed tym. Warto byłoby to zaznaczyć, zanim książka trafi do naprawdę młodego czytelnika.

"Pod taflą" opowiada historię wszystkim znaną i przez wielu lubianą. Jest no nowa wersja baśni o małej syrence, tym razem w odsłonie dla starszych odbiorców. Porusza tematy będące teraz, można powiedzieć, na czasie: feminizm, problem przemocy, gwałty, wagę własnego zdania, siostrzaną miłość. Główna bohaterka, jak przystało na silną młodą dziewczynę walczy o siebie i swoje marzenia, aż wreszcie zaczyna rozumieć, że to nie ona w tym wszystkim jest najważniejsza. Czy to wszystko już było? Oczywiście. Czy jest to przepis na dobrą książkę (szczególnie dziś)? Jak najbardziej. W takim razie wydawałoby się, że ta pozycja to sukces. Otóż...Nie. Gdyby złożyć całość do kupy mogłoby wyjść z tego coś ciekawego, jednak największym jej problemem jest sposób w jaki została napisana. Mam wrażenie, że autorka nie poradziła sobie ze wszystkimi pomysłami, niewiele rozwinęła, nie udało jej się porwać czytelnika. Mnie osobiście miejscami lektura nudziła, nie ze względu na brak akcji, ponieważ ona cały czas tam jest. Sęk w tym, że jest nijako poprowadzona. Autorka wywróciła do góry nogami to, co znamy z pierwotnej baśni, bohaterowie, którzy byli dobrzy są źli, a świat ludzi jest tak samo zepsuty jak świat podwodny. I chociaż jest to zabieg ciekawy, znowu nic konkretnego za nim nie idzie. Problem miałam również z samą małą syrenką, Gają, która przez całą książkę nie zaskarbiła sobie mojej sympatii. Chociaż próbowałam, nie udało się. Dziewczyna walczy, stara się, a mimo to gubi się w tle. Czasami przerywałam lekturę i zadawałam sobie pytanie: jak to możliwe, że jej nie lubisz? Ba, jak to możliwe, że polubiłaś żadnej z postaci? Dokładnie. Żadnej. Przyznam szczerze, że zdarzyło mi się to pierwszy raz, zawsze jest ktoś kogo przynajmniej lubię i ktoś kogo chciałabym spalić na stosie, wskrzesić i zakopać żywcem. Zresztą ma tak zapewne każdy. Tymczasem tutaj zero uczuć. Gdybym miała się jednak zastanowić nad tym, czy poleciłabym tą książkę innemu czytelnikowi, powiedziałabym, że tak. Nie dlatego, że jest dobra, ale ze względu na tak inne ujęcie znanej baśni. Jest jak najbardziej ciekawe, choć mało porywające. Jedno muszę jednak pochwalić. "Pod taflą" ma jedną z najpiękniejszych okładek jakie w życiu widziałam. Tylko, że w tym przypadku sprawdza się bardzo znane wszystkim powiedzenie.