Plac Zbawiciela (okładka  miękka)

"Plac zbawiciela" zadziwia swoją formą, nie ma tutaj bowiem standardowej w powieściach fabuły. Refleksje bohatera przeplatają się z rozmowami z przyjacielem. I to właściwie jedyne występujące postaci. O czym zatem jest "Plac Zbawiciela"? I tutaj właśnie mam problem. Standardowy opis z tylu książki sugeruje, że głównym wątkiem jest rozważanie decyzji powrotu z emigracji. Moim zdaniem, to kompletnie nie trafiony opis. Wątek emigracji w moim odczuciu stanowi jedynie tło dla głębszych rozważań. I to właśnie one stanowią esencję książki. Bohatera, którego imienia nawet nie poznajemy, bardzo szybko możemy powiązać z samym autorem. Przyznam szczerze, że zastanawia mnie ile z tej treści jest fikcją literacką, a ile rzeczywistością. Nie mniej jednak, bohater to naprawdę interesująca postać. Jest ambitny, mądry, zdecydowany, rządny sukcesu i sławy. Czuje się odpowiedzialny nie tylko za siebie, ale także za Polskę i jej przyszłość. Myśli, analizuje i rozważa. Czuje niedosyt, chce wszystkiego, zna swoją wartość. Pragnie stabilizacji. To postać wszechstronna. Z jednej strony matematyk, naukowiec, a z drugiej wielbiciel szeroko rozumianej sztuki. Chaotyczny i uporządkowany. Mający cel i poszukujący celu. Człowiek pełen sprzeczności. Choć dla mnie, to przede wszystkim człowiek poszukujący miłości i ciepła. "Plac Zbawiciela" to powieść, która z całą pewnością dokumentuje przebieg rozważań bohatera o nim samym, ale także o Polsce, polityce, kulturze, życiu i śmierci. To uczta dla osób, które lubią wyszukane słownictwo i filozoficzne rozważania. Czasem można jednak odnieść wrażenie, że między spotkaniami w warszawskich kawiarniach a refleksjami bohatera wkrada się chaos i powtarzanie wcześniej poruszanych wątków. Książka Przemysława Chojeckiego to ta lektura, która skłania czytelnika do refleksji, do rozmyślań nad samym sobą. Przynajmniej taki efekt wywołała na mojej osobie. Początkowo troszkę zazdrościłam bohaterowi, że jest taki wszechstronny, że angażuje się w wiele projektów i w każdym z nich potrafi być świetny, a ja...tak nie potrafię. Szybko jednak doszłam do wniosku, że choć nie potrafię tak jak bohater podejmować się wielu wyzwań jednocześnie, to jestem szczęśliwa, zajmując się tym, czym się zajmuję i... to jest najważniejsze. I właśnie tego chciałabym życzyć bohaterowi - umiejętności czerpania radości z tego, co się robi na co dzień, pamiętania o tym, że czasem mniej znaczy więcej...a także dużo miłości - szczerej, prawdziwej i do grobowej deski.