Pilot F-16. Historia dowódcy 10 Eskadry Lotnictwa Taktycznego w Łasku (okładka twarda)

Dobra książka i wspaniałe zdjęcia, jednak brakuje historii o tym jak Autor wszedł w lotnictwo, jakie studia wojkowe ukończył. 90% książki opisuje głownie treningi w Stanach i Hiszpanii oraz wspólnych ćwiczeń NATO już na myśliwcach T38, później na F16. Dużo detali technicznych i dotyczących uzbrojenia, co niektórych może trochę znużyć. Jedynie pod koniec książki autor opisuje faktyczną wojnę i misje bojowe na Bliskim Wschodzie. Ogólnie polecam ale spodziewałem się czegoś lepszego.

Wspaniała opowieść. Obowiązkowa pozycja dla każdego entuzjasty lotnictwa. Autor świetnie przedstawia losy polskiego programu F-16, od pierwszych, nieśmiałych, raczkujących kroków, po pełen profesjonalizm potężnej machiny bojowej działającej jak mechanizm zegarka. Niesamowita droga, imponująca szczególnie dlatego, że MAHB był jednym z pionierów, dopiero przecierał szlaki. Nie było wtedy precedensu, nie było kogo spytać o rady i wskazówki. Rzucono naszych na głęboką wodę bez koła ratunkowego. A mimo to poradzili sobie znakomicie. Bardzo fajnie widać ewolucję całego programu. Najpierw piloci uczyli się latać na nowoczesnym sprzęcie, potem na Viperach. Gdy dostali nowiusieńkie zabawki, nikt nie do końca wiedział, jak w pełni wykorzystać ich możliwości. Pomału, krok po kroku, ćwiczenia za ćwiczeniami, nasi lotnicy coraz bardziej wpasowują się w standardy NATO, dołączają do światowej czołówki .Widać jak ich możliwości bojowe rosną w postępie geometrycznym, by w końcu z pełnym profesjonalizmem dołożyć swoją cegiełkę do zgładzenia mrocznej potęgi ISIS. Jeżeli jakikolwiek „eFo-sceptyk” nie uzna po tej lekturze, że zakup F-16 stanowił najefektywniej wydane pieniądze w historii polskiej wojskowości, stracę resztę wiary w ludzkość. Bardzo ciekawa postać autora, pasja latania i autentyczna chłopięca fascynacja wszelkiego rodzaju statkami powietrznymi bije z każdej strony, szczególnie miłość od pierwszego wejrzenia do mocarnego Vipera. Trochę widać zmagania z przedstawieniem historii tak, by trzymać się z dala od utajnionych informacji, ale wszystko, co chce się wiedzieć, jest w książce. MAHB zaszedł bardzo wysoko, wypracował stopień podpułkownika, został dowódcą eskadry, a mimo to w książce praktycznie nie pojawiają się wzmianki o awansach i medalach, jakby w ogóle go to nie interesowało. Natomiast czuć ogromną dumę z oceny końcowej na szkoleniu (nawiasem mówiąc, aż oczy mi z orbit wyszły), naszywki z ćwiczeń, czy paru słów uznania ze strony kolegów z kraju i zagranicy. Niesamowite podejście, szczególnie biorąc pod uwagę, że to przecież wojsko. Gdy tylko pojawia się wzmianka o którymś ze Smoków z Łasku, czy to pilotów, czy techników naziemnych, uderzała mnie silna więź emocjonalna, jednoczesna duma, braterstwo i zaufanie na 110% mocy, z pełnym dopalaniem. Jeśli ci chłopaki i dziewczyny mieli takiego dowódcę, nie dziwię się, że stali się tak zgraną drużyną, eskadrą z pierwszej ligi. Praktycznie od zera stworzyli coś wielkiego. Jeśli tacy ludzie bronią polskiego nieba, możemy spać spokojnie. Było wesoło, były momenty, że wybuchałem śmiechem, były też takie, przy których mózg parował. Czułem dumę z autora i naszych lotników. Przy opisie ostatniego lotu, nie ukrywam, ścisnęło gardło. Coś mi jakby do oka wpadło. Jeszcze na drugi dzień trochę nie chce wypaść. Jeszcze jedno zasługuje na uznanie: książka należy do tych, w których autor stawia na inteligencję czytelnika i ukrywa mnóstwo treści między wierszami. Odczuwa się trud i zmagania z kłodami rzucanymi pod nogi przez starsze pokolenie z wężykami na pagonach ze swoimi regulaminami, rozporządzeniami i uchwałami, trudnościami tym cięższymi, im wyżej w hierarchii się zajdzie. Aż do momentu, gdy tępa, bezsensowna biurokracja zaczyna tłumić i gasić nawet tak żywo płonącą pasję. Tym bardziej imponujące jest, że mimo wszystko udało się mu wraz z kolegami przebić skostniały beton niczym Paveway i zbudować bardzo nowoczesną formację o najwyższej światowej jakości. A przy tym najważniejsze: mimo tych trudności nie ma marudzenia, jęczenia i typowego dla autobiografii zjawiska „hindsight”, czyli jak to lubię określać, syndromu „trzeba było”. Wielkie brawa!

Obowiązkowa lektura dla fanów militariów, a w szczególności oczywiście lotnictwa wojskowego. Sporo o taktyce walk powietrznych, drodze do bycia pilotem myśliwców, o byciu w NATO, ćwiczeniach lotników. Bardzo dobrze się czyta, a zdjęcia najlepszych polskich spotterów dopełniają całości. Bardzo dobra jakość wydania, zdecydowanie polecam.

Ciekawa, świetnie wydana i prawdziwa:) Zdecydowanie stabilna😉👍

Syn zadowolony.

Żałuję zakupu, więcej fotografii niż tekstu. Zdjęcia średnio ciekawe, często to portrety autora, ale sa też takie kurioza jak zdjęcie stolika w barze. Na plus oceniam jakość wydania.

W połowie książki odtworzyłem Dos Gringos w tle i zatopiłem się w marzeniach. Szkoda, że to trwało tylko jeden wieczór.

Książka godna polecenia dla ludzi związanych z lotnictwem i nie tylko.

Ciekawe zdjęcia i wartka opowieść dla miłośników lotnictwa...

Dla lubiących lotnictwo i nie tylko.