Pieśń Bogini Kali (okładka twarda)

"Pieśń bogini Kali" to powieść z roku 1985. To właśnie za nią Simmons w roku następnym otrzymał World Fantasy Award. Z kolei na pierwsze polskie wydanie Czytelnicy musieli czekać kolejnych osiem lat. Teraz Vesper wydał to po swojemu: w twardej oprawie, w nowym tłumaczeniu, z ilustracjami i posłowiem. Ale o czym właściwie jest ta książka? Hmmm... To osadzona w latach '70 mroczna i duszna opowieść o Kalkucie. Tak uważam. To miasto gra tu główną rolę. Miasto podnoszące się z gruzów wojny, zatęchłe, śmierdzące, nędzne, ale przede wszystkim mroczne i złe. Simmons fenomenalnie oddał atmosferę Kalkuty tamtego okresu, nakładając na to dodatkowo filtr grozy. W tę scenerię wrzucony zostaje Robert Luczak, dziennikarz, literat, a przy okazji Amerykanin polskiego pochodzenia. Luczak przybywa do Kalkuty wraz z żoną i malutką córeczką, z zadaniem pozyskania praw do publikacji najnowszego poematu hinduskiego poety M. Dasa. Problem w tym, że Das kilka lat temu zniknął bez śladu, a niektórzy nawet uważają, że facet jest trupem. Po przyjeździe do Kalkuty, Luczak zupełnie nieświadomie (przynajmniej z początku) daje się wciągnąć w mroczną intrygę, w której nie bez znaczenia wydaje się bardzo stary kult bogini Kali, który z kolei - choć nasz bohater zupełnie nie zdaje sobie z tego sprawy - przeżywać w zrujnowanej Kalkucie swój renesans. Ogólne wrażenie? Bardzo pozytywne. Pomijając kilka niedociągnięć, wybaczalnych u debiutanta, "Pieśń bogini Kali" to powieść grozy, która szarpnęła u mnie kilka czułych strun i sprawiła, że niemal od razu dałem się wciągnąć w tę czarną dziurę, jaką była przedstawiona przez Simmonsa Kalkuta. A trzeba to zaznaczyć, odtworzył ją bardzo szczegółowo, z wnikliwością, jaką znam z innych jego powieści, jak choćby wspomnianego już wyżej "Terroru". Miejsce akcji ma fundamentalne znaczenie, jeśli chodzi o odbiór powieści, jest równie istotne jak maczeta dla Jasona Voorheesa czy charakterystyczne znamię na głowie Damiana Thorna. Bez tego nie byłoby legendy. Bez brudu Kalkuty nie byłoby "Pieśni bogini Kali". [IG @mroczne_strony]

Niestety nie jestem zachwycona. Opisy kultu i samej Kalkuty - rzeczywiście barwne , natomiast styl pisania przypomina mi twórczość Dana Browna, której fanką nie jestem. Przemycane wzmianki o dziecku i seksualizacja żony, która pojawia się jako ta piękna i zmysłowa jest doprawdy obrzydliwa - mam wrażenie, że sam bohater momentami zdziwiony jest jej inteligencją, tak jakby skladała się głównie z pięknego ciała. Zakończenie miało być zaskakujące, ale po przeczytaniu go nie byłam zdziwiona. Nie potrafiłam zanurzyć się w tę książkę, niestety, bo wiązałam z nią spore nadzieje.

Bardzo udany debiut Simmonsa, choć na pewno nie jego najlepsza powieść.

Doskonała pozycja. Gęsty, ciężki i duszny klimat.

Nie podobała mi się fabuła 😳

Rewelacyjna książka.

Piekne wydanie!

Ciekawa książka

Napisać, że jestem zachwycona tą książką to mało i nie zrozumiem nikogo, kto będzie miał inne zdanie, choć tak powinnam się zachować, jednak wybaczcie, ale jestem w tej książce zakochana. Jeżeli miałabym ją porównać z innym dziełem, to w trakcie czytania (teraz też) nasuwała mi się melodia i rytm jak w "Magu" Johna Fowelsa, choć to oczywiście dwie różne historie. Ja zauważam podobieństwo jeżeli chodzi o głównego bohatera i sposób narracji oraz prowadzenia czytelnika. W obu książkach mamy do czynienia z młodym człowiekiem, który przybywa do innego kraju i na własne życzenie wplątuje się w sytuację, która go z jednej strony pociąga i ciekawi, a z drugiej strony gdzieś tam z tyłu głowy brzmią dzwony na alarm, które lekceważy. Zwróćcie też uwagę, że obaj młodzi mężczyźni zafascynowani są pewną postacią, u Fowelsa jest nią pewien milioner, u Simmonsa to poeta. Z pewnością w przypadku "Pieśni..." i bohatera tej książki Robert C. Luczak (Polaczek z Chicago) to nie jest postać, którą się lubi, szczególnie za jego bezmyślne decyzje i ich katastrofalne skutki. Oczywiście będzie Nam go żal, ale sympatia nie przyjdzie, co w żadnym razie nie szkodzi ani książce, ani historii, którą snuje Autor. W końcu to groza i jest ona odczuwalna na wielu płaszczyznach , zarówno w wydarzeniach, które obfitują w niezwykłe i zaskakujące zwroty akcji, jak i tym, w jaki sposób przedstawiona została Kalkuta. Tym mnie Autor urzekł, uwiódł, rozkochał. W żaden sposób nie dziwią umieszczane na początku każdego rozdziału cytaty, żaden z nich nie zachęca do odwiedzin tego miasta (są jak przestroga), choć niewątpliwie jest ono fascynujące. Krótko o tym, skąd i dlaczego Robert C. Luczak zostaje wysłany do Indii by napisać artykuł dla "Harper's". Ja wciąż się zastanawiam, czy zawdzięcza to temu, że jego żona Amrita jest hinduską, czy zadziało się w tym temacie coś więcej i zaginiony poeta M. Das to właśnie jego wybrał sobie na pośrednika, który doprowadzić ma do publikacji jego najnowszego dzieła. A może chodziło mu o coś innego? Wciąż nad tym myślę... Autor nie pisze tego wprost, jednak to co przeczytałam budzi moją dociekliwość. W każdym razie jedzie tam razem z żoną i półroczną córeczką Victorią w czerwcu 1977 roku wbrew przestrogom od swego przyjaciela Abe. Jego zadaniem jest nie tylko pozyskać nowe dzieło poety, o którym od lat myślano, że nie żyje, ale też dotrzeć do niego samego, by opisać tę historię. Już po przylocie do miasta, na lotnisku wpada w szpony przedziwnego człowieka, który przedstawia się jako Krishna i pozwala mu zaprowadzać się w przeróżne dziwne miejsca. Mimo, że przychodzi ten moment, gdy Robert czuje niebezpieczeństwo, to jego dalsze postępowanie jest wysoce niezrozumiałe. Już po poznaniu historii Muktanandaiego zwiewałabym z tego miasta w podskokach. Zresztą Krishna to nie jedyna postać, która pojawia się przy tej rodzinie i niepokoi... Finał część z Was już zna, a tym co są przed lekturą powiem, że Robert zasłużył na każde Wasze przekleństwo. Równie, a może nawet bardziej, przerażająca jest sama Kalkuta, którą Autor odmalował w taki sposób, że można było wręcz zobaczyć i poczuć ten upał, hałas, różne języki na ulicach, w końcu zapach, choć może bardziej adekwatnie będzie użyć słowa smród. Z jednej strony miasto kuszące, może i uwodzicielskie, ale chyba uczucie przerażenia i obrzydzenia u mnie jest dominujące. Dzisiaj rozmawiałam o tej książce z kolegą z pracy, który lubi i czyta Dana Simmonsa, i opowiadałam mu o wizji Kalkuty, jaką roztacza Autor. O przerażających hałdach śmieci zalegających na ulicach oraz trupach i o tym, co się dzieje z ciałami umarłych. A on mi na to: "To teraz wyobraź sobie to miejsce w czasie obecnej pandemii". No i zamilkliśmy na chwilę... Kochani, o tej książce mogłabym pisać i opowiadać naprawdę dużo i długo. Jestem przekonana, że jeszcze przynajmniej raz ją przeczytam. Debiut? Oby takich debiutów było więcej!

Nie mogę się niestety nazwać pełnoprawną fanką Simmonsa, ponieważ większość jego twórczości jeszcze przede mną, ale jak dotąd "Hyperion" i jego kontynuacja szturmem zdobyły moje serduszko i awansowały na listę najlepszych książek, jakie zdarzyło mi się czytać. Dlatego, gdy tylko dowiedziałam się o nowym wydaniu debiutanckiej powieści autora, wiedziałam, że jest to pozycja, obok której nie będę w stanie przejść obojętnie! Kilka lat temu Das, jeden z najznamienitszych indyjskich poetów, zaginął bez wieści i wkrótce został uznany za zmarłego. Jednak nagle pojawia się informacja o poemacie, który... prawdopodobnie jest pisany jego ręką. Robert Luczak wyrusza wraz z rodziną do Kalkuty, by zdobyć prawa do publikacji utworu w amerykańskim czasopiśmie. Przy okazji zamierza również napisać artykuł o swojej podróży i "śledztwie", które ma na celu odkryć, czy sławny poeta naprawdę powstał z martwych, czy może ktoś się za niego podszywa. Luczak nie wie jeszcze, że zadanie okaże się dużo trudniejsze, niż się spodziewał, ani że Kalkuta lat 70. jest nieprzyjaznym miejscem, w którym wciąż sprawują władzę starzy bogowie. Pierwszym, co przyciąga naszą uwagę w "Pieśni bogini Kali", są niesamowicie obrazowe opisy miasta - Simmons wie, jak odpowiednio przedstawić miejsce akcji, by oddać jego niepokojący klimat. Pióro autora kreśli przed nami obrazy ludzi brodzących w śmieciach, wszechobecnego brudu, agresji, biedy, rozpadających się budynków i baraków, w których na porządku dziennym zdarzają się przerwy w dostawach prądu (w miejscach, gdzie w ogóle czasem jest prąd), wiecznego zgiełku i chaosu. Wszystko to doprawione zostało dawką wierzeń, przesądów i innych ciekawych aspektów indyjskiej kultury oraz historii, które tylko zachęcają do tego, żeby dowiedzieć się więcej na własną rękę. Równie intrygująco prezentują się w powieści elementy horroru. Czy można w ogóle wybrać w tym celu postać lepszą od "Najgroźniejszej z Wcieleń, Pożeraczki Dusz, Straszliwej Żony Śiwy"? Przecież już sam opis bogini Kali brzmi zachwycająco (jeśli cieszą Was mroczne, makabryczne motywy - a zakładam, że tak właśnie jest)! A jakby nie wystarczył sam fakt, że wizje Simmonsa są niesamowicie sugestywne i mrożące krew w żyłach, to autor uderzył jeszcze w tony, które szczególnie do mnie przemawiają i najbardziej przerażają - do tego stopnia, że gdy skończyłam czytać książkę w nocy, bałam się, że w każdym ciemnym kącie zaraz pojawi się makabryczna postać Kali! Nawet teraz, kiedy na nowo widzę jej obraz przed oczami, znowu zaczynam czuć ten sam niepokój! W "Pieśni" widoczny jest również motyw, który bardzo u Simmonsa lubię - mianowicie opowieść w opowieści. Autor potrafi snuć historie tak wciągające, że czytelnik czuje się, jakby to on sam siedział przed opowiadającym je bohaterem i słuchał relacji z jego ust. I tak jest także tutaj! Gdy jedna z postaci zaczęła swoją historię, po prostu nie mogłam się od niej oderwać! Jeśli chodzi o samych bohaterów, to autor niestety nie poświęca zbyt wiele czasu na ich kreację, natomiast uważam, że Amrita, żona Luczaka, jest bardzo ciekawą postacią, a jej uwagi i rozmowy z głównym bohaterem są niesamowicie błyskotliwe i przyjemne. Mimo że "Pieśń bogini Kali" jest debiutem Simmonsa, już tutaj czuć charakterystyczną dla niego manierę pisania, widać smykałkę, z jaką buduje duszną, ciasno oplatającą czytelnika atmosferę, i wyjątkowy sposób, w który prowadzi zarówno główną historię, jak i opowieść w opowieści. Co prawda nie mogę się pozbyć wrażenia, że czasami brakowało tu czegoś... więcej, a historia wydaje się trochę niedokończona, ale wciąż jest to powieść, którą mogę z czystym serduszkiem polecić zarówno w pełni ukształtowanym, jak i przyszłym fanom Simmonsa (zakładam, że nie będzie to jedyna jego książka, po jaką sięgniecie!).