Pielęgniarka (okładka  miękka)

Książka wciągająca, z serii moich ulubionych. Dotychczas moje serce skradła Tess Gerritsen swoimi thrillerami medycznymi. Myślę, że w/w "Pielęgniarka" J.A. Corrigan będzie następna, już nie mogę się doczekać kiedy ją rozpocznę czytać.

Zaskakujący zwrot akcji. Bardzo wciągająca. Polecam

Czyta się ciężko. Próby dalsze są

Świetny thriller

Fajna

Nie wiem czy lubicie książki z wątkami medycznymi, ale ja co jakiś czas lubię coś takiego przeczytać. Lekarze i pielęgniarki to w zasadzie osoby, którym ufa się niemal bezgranicznie. Przecież od nich często zależy nie tylko nasze zdrowie, ale i życie. Lektura "Pielęgniarki" to niesamowite przeżycie, dla mnie tym bardziej, że ostatnio mam zbyt częsty kontakt z lekarzami i pielęgniarkami i często jestem właściwie od nich zależna. Po lekturze tej książki wiem, ze mam w takim razie dużo szczęścia do personelu medycznego... Książka ta z pewnością na długi czas zapadnie w mojej pamięci i podczas spotkania z pielęgniarką jakieś światełko mi będzie w głowie zapalało. Poznajemy Rose Marlowe, która jest bardzo sumienną pielęgniarką, szczęśliwą mężatką, życzliwa osobą, ale została oskarżona o zabicie bezbronnego pacjenta, można powiedzieć z zimną krwią. Kobieta przyznaje się do winy i nie chce się bronić. Zostaje skazana na 20 lat więzienia. "Jestem tu, gdzie powinnam być. Gdzie chcę być. Trafiłam do miejsca, na które zasłużyłam." Po trzech miesiącach pobytu w więzieniu, do Rose napisał list Theo Hazel, który chciałby się z nią spotkać i napisać książkę na podstawie jej opowieści. Kobieta odmawia, nie chce się z nim spotkać ani korespondować. Jednak po odwiedzinach młodej studentki Rose nagle zmienia zdanie i postanawia spotkać się z Theo. Już podczas pierwszego spotkania nawiązują nić porozumienia i była pielęgniarka zaczyna snuć swoją opowieść. Pisarz zaczyna się zastanawiać, ma coraz więcej wątpliwości czy faktycznie Rose jest winna zabójstwa pacjenta. Czy tak miła, tak krucha i wrażliwa osoba może być bezwzględną morderczynią? "- Niby jak wygląda pisarz? - A jak wygląda morderczyni? - Ha. No właśnie." Historię poznajemy z perspektywy Rose i Theo. Im bardziej zagłębiamy się w książkę, tym bardziej autorka stara się zwodzić czytelnika, że w końcu nie można z całą pewnością stwierdzić, kto jest tutaj ofiarą a kto złoczyńcą. Co jakiś czas następują niespodziewane zwroty akcji a już samo zakończenie wywróciło mi całkowicie mój tok myślenia. "Pielęgniarka" to mroczna opowieść z coraz bardziej gęstą atmosferą i wieloma tajemnicami, które odrywane są powoli i co chwilę dajemy się zwieść. Książkę czyta się bardzo szybko i mogę powiedzieć, że trudno jest się od niej oderwać. Chociaż czasem trzeba się nieco zatrzymać i zastanowić nad tekstem, bo zagmatwana intryga może sprawić trochę kłopotu. Może to nie jest taki typowy mroczny thriller, bardziej przypomina powieść obyczajową z elementami romansu i thrillera, lecz mnie się podobała. Oczywiście opinie jak zawsze są różne, lecz ja ze swojej strony zachęcam do przeczytania tej książki. Po przeczytaniu można wtedy ocenić samemu czy warto było ją przeczytać. Przekonajcie się o tym sami. Bardzo dziękuję Wydawnictwu SŁOWNE (dawniej Burda Media Polska Sp. z o.o.) za egzemplarz recenzencki.

„Aby zrozumieć zbrodnię, bezwzględnie należy przeniknąć do umysłu ofiary – oraz mordercy”. Poznajcie Rose Marlowe. Kiedyś marzącą o byciu pediatrą, posiadaniu kochającego męża i gromadki dzieci, piękną, młodą kobietę pełną życia i pasji. W wyniku życiowych zawirowań kobieta nie została jednak lekarzem, a wykwalifikowaną pielęgniarką sumiennie wypełniającą swoją pracę, oddaną żoną anestezjologa. Niestety nie było jej dane być matką.. Dziś Rose ma 48 lat i odbywa wyrok pozbawiania wolności za morderstwo. Sama przyznała się do zbrodni i została uznana przez wymiar sprawiedliwości za bezlitosną morderczynię, która z zimną krwią pozbawiła życia młodego człowieka, swojego pacjenta. Dzisiejsza Rose sprawia wrażenie jakby zrezygnowała z życia, zabarykadowała się we własnym umyśle. Na tyle już poznała jego tajniki, że potrafi w jednej chwili się wyłączyć, sama siebie oszukać, że jest kimś zupełnie innym niż jest.. Poznajcie również Theo Hazela, powieściopisarza, autora książek z kategorii literatura faktu, który w historii Rose upatrzył sobie receptę na swój zawodowy sukces. Theo chce stworzyć niebeletrystyczną opowieść w duchu dziennikarstwa śledczego o ofierze i o mordercy. Mężczyzna, który potrafi zadawać właściwe pytania szybko nawiązuje z Rose nić porozumienia. Orientuje się, że gdzieś w meandrach historii Rose kryje się powód tragicznych zdarzeń i to on jako pierwszy chce go poznać. Jest zdeterminowany, by rozwikłać zagadkę życia tej niezwykłej kobiety. Z czasem ogarnia go fascynacja nie tylko jej tajemnicą, ale i samą Rose.. A ona stopniowo, z każdym kolejnym widzeniem, otwiera się przed Theo. Wraca myślami, tam gdzie do tej pory stara się nie przebywać zbyt często, do dawnych czasów, innego życia. Okazuje się, że jej umysł skrywa wzburzoną rzekę, która na pierwszy rzut oka wygląda jak łagodny strumyk.. Historia Rose przypomina równanie z wieloma niewiadomymi. Potrzeba czasu, intuicji i wyobraźni, by początkowo rozmyta opowieść nabrała kształtów. Kim jest Rose? Niewinną kobietą? Czy wyrachowaną morderczynią, zastawiającą sidła na naiwnego pisarza? „Pielęgniarka” to niezwykle wciągający thriller psychologiczny. Klimatyczny, mroczny. Historia życia Rose wrzyna się w umysł, gra na emocjach i intryguje do tego stopnia, że ciężko jest przerwać czytanie przed dotarciem do finału. Tajemnica wydaje się być gdzieś w polu widzenia, kusi, majaczy.. ale długo pozostaje nieuchwytna. Autorka stworzyła skomplikowaną i nieszablonową intrygę pełną zwrotów akcji, gdzie miłość, kłamstwo, naiwność położono na szali z wyrachowaniem, nadzieją i zdradą. Co i kiedy przeważyło o życiu Rose? Prawda jest szokująca. „Koniec tej historii jest zbyt tragiczny i wstrząsający, zbyt mroczny w swej ironii, by dało się go w pełni pojąć”. Polecam.

Czytając opis Pielęgniarki byłem przekonany, że czeka mnie mroczna, pełna tajemnic i zagadek lektura. Oto Rose - tytułowa pielęgniarka o nieposzlakowanej opinii i oddana żona, zostaje oskarżona o morderstwo. Oskarżona i szybko skazana, bo przyznaje się do winy, ale jednocześnie niespecjalnie się broni. Ląduje w więzieniu, który ma być jej domem na najbliższe dwadzieścia lat. Trzy miesiące po ogłoszeniu wyroku Theo Hazel - pisarz, którego kariera w ostatnim czasie mocno wyhamowała, prosi Rose o spotkanie. Pragnie opisać historię kobiety oraz historię zamordowanego przez nią pacjenta. Rose zgadza się opowiadać i otworzyć przed pisarzem. Zaczyna odkrywać przed nim swoje sekrety, uczucia i myśli, które towarzyszyły jej od momentu, kiedy dwadzieścia cztery lata wcześniej poznała i pokochała ojca swojej późniejszej ofiary... Nie wiem jak dla Was, ale dla mnie brzmi to ciekawie, wręcz intrygująco i naprawdę nabrałem chęci na poznanie tej historii. Może nie była to jakaś wielka euforia, ale myślałem, że to będzie jedna z tych książek, które będę Wam polecał i w recenzji użyję zwrotu: "trzymający w napięciu, mroczny thriller". Chciałbym, to teraz napisać, serio, ale gdybym to zrobił, skłamałbym. Pielęgniarka nie ma w sobie krzty mroku, tajemnice i owszem, ale są to raczej te znane z oper mydlanych, a nie mrożących krew w żyłach thrillerów. J. A. Corrigan, dla której ta powieść była drugą w Jej karierze, swoją Pielęgniarką nie zdołała utrzymać mojego zainteresowania. Początek był całkiem niezły: kobieta trafia do więzienia za morderstwo, ale wiemy, że z tą zbrodnią łączą się jakieś tajemnice, a czytelnik liczy, że są to tajemnice z gatunku tych, które mocno ryją banię i sprawiają, że spadasz z fotela, ale potem Rose zaczyna snuć swoją opowieść. Wraz z nią cofamy się do 1991 roku i czytamy o jej związku ze starszym i bogatym mężczyzną. Robi się z tego, momentami przyprawiające o mdłości romansidło - tania obyczajówka, w której Corrigan wplata swoją intrygę. Ta, jest nawet nieźle pomyślana - to muszę oddać Autorce, a sam finał, choć można się go domyśleć już wcześniej, określiłbym jako mocny. Mam z Pielęgniarką podobny problem co z To jej wina Andrei Mary. Nie jest to książka całkowicie zła, czy źle napisana, ale silne, wręcz dominujące wątki obyczajowe, sprawiają, że ciężko mi o tej powieści pisać "thriller". Nie, to zdecydowanie nie jest thriller czystej krwi i nie opowieść dla lubiących taplać się w historiach budzących grozę, przyprawiających o ciarki. Pielęgniarkę muszę potraktować jako literaturę kobiecą z elementami thrillera. Dlatego, jeśli jesteście fanami tego typu powieści, to super i ta książka jest jak najbardziej dla Was, jeśli nie - to lepiej sięgnijcie po coś innego. No i tyle, bo co tu więcej radzić? 😉

IG: Zaczytana_archiwistka „Gdy wydaje Ci się, że wiesz już wszystko, Rose opowie kolejną historię, która zbije Cię z tropu...” „Pielęgniarka” autorstwa niejakiej J.A.Corrigan stanowi dość dobry thriller psychologiczny z wątkiem medycznym. (Lektura ta przypomniała mi o innej książce, która muszę przeczytać - „Pacjentka” - czytał ktoś z Was może?) Autorka zaserwowała mi całkiem ciekawą intrygę - z każdym rozdziałem budowała napięcie, co sprawiło, że byłam bardzo ciekawa jak to wszystko się zakończy. Poznajcie Rose - sumienną pielęgniarkę, która odsiaduje wyrok za zabicie swojego pacjenta. Pomimo, że przyznała się do zbrodni, trudno jest uwierzyć, że tak delikatna kobieta byłaby zdolna do zabicia z zimną krwią bezbronnego pacjenta. Jej historia przykuwa uwagę pisarza - Theo Hazel’a, który pragnie napisać o niej książkę. Podczas regularnych spotkań mężczyzna odkrywa, że Rose i jej ofiarę łączyła skomplikowana sieć zależności... Kim naprawdę jest Rose? Bezwzględną morderczynią, czy niewinną ofiarą? Niestety sam początek tej historii nie był zbyt obiecujący - momentami był wręcz męczący, jednak czym dalej w las, tym moja ciekawość rosła. Z każdym przeczytanym rozdziałem ilość pytań w mojej głowie rosła i dopiero na koniec uzyskałam odpowiedź na każde z nich. Bardzo się cieszę, że autorka zastosowała tutaj narrację z wizji Rose oraz Theo. Dlaczego? Momentami miałam wręcz wrażenie, że nasza pielęgniarka zmyśla niektóre sprawy - bardzo się cieszę, że większość wątków mogłam poznać z wizji osoby trzeciej, a nie samej morderczyni. Sama historia Rose spowodowała u mnie wiele emocji. Jej smutna opowieść może być przestrogą dla wielu kobiet, które tracą głowę dla mężczyzn, których prawie w ogóle nie znają. Coś czuję, że szybko o niej nie zapomnę. Dzięki osobnym rozdziałom poświęconym przeszłości głównej bohaterki, autorka pozwala nam poznać jej portret psychologiczny, który został przedstawiony bardzo dogłębnie. Troszeczkę żałuję, że pisarka nie zastosowała tego do wszystkich bohaterów - coś czuję, że ten manewr jeszcze bardziej urozmaiciłby fabułę. Czy książkę polecam? Mimo, że domyśliłam się jednego z dość ważnych elementów zakończenia, to uważam, że warto zapoznać się z tym tytułem. Może sam początek historii Rose wydaje się zbyt powolny i nudny, to jednak nadaje on świetny klimat fabule oraz pozwala czytelnikowi odnaleźć się w nowej sytuacji. Na samym końcu tej pozycji autorka zaserwowała nam wiele zwrotów akcji, które co chwilę będą zmieniać Wasze podejrzenia.

"Zależy mu na dobrym temacie. Chce ożywić swoją karierę. To właściwie wszystko, co o nim wiem. Muszę go skusić swoją opowieścią, dać mu do zrozumienia, że jestem gotowa całkowicie się przed nim otworzyć. No, prawie całkowicie." Lubicie, gdy w książkach zawarte są wątki medyczne? Historia Rose Marlowe mrozi krew w żyłach. To, co przeszła i do jakiego miejsca ją to zaprowadziło, mogło spotkać każdego człowieka. Każdą kobietę. Historię tytułowej "Pielęgniarki" poznajemy z perspektywy dwojga bohaterów - Rose, pielęgniarki i żony, a także Theo Hazela, pisarza, który chce napisać nową książkę opartą na faktach z życia Rose. Theo przyciągają tajemnice kobiety, a także nadzieja, iż kobieta nie jest winna morderstwa, za które trafiła do więzienia. Towarzyszymy Teo przy widzeniach z Rose, w których trakcie więźniarka opowiada swoją historię. Z początku zapowiada się na piękne love story, ale nic bardziej mylnego. To, z czym przyjdzie się zmierzyć Theo, nie będzie łatwe ani dla niego, ani dla samej Rose, ani dla nas, czytelników. W dodatku mężczyzna sam będzie musiał poznać kilka faktów, których pielęgniarka nie jest pewna albo ich nie zna. W trakcie czytania przez człowieka przetacza się mnóstwo emocji. Czujemy radość, nadzieję, nawet tą chwilową, bezradność, zdumienie, smutek, ale przede wszystkim współczucie. Ono mi towarzyszyło przez dłuższy czas. Końcowego rozegrania intrygi, którą zaserwowała nam autorka, nikt nie jest w stanie przewidzieć. Można poczuć się jak w shakerze, którym miesza J. A. Corrigan, dorzuca nowych składników i nie wiadomo, co wyjdzie z tego shake'a finalnie. Ostatnie kilkadziesiąt stron rozłożyło mnie na łopatki, tak autorka "bawi się" czytelnikiem. Poznajemy bohaterów, ich bolączki, przykre doświadczenia, wady, nadzieje na lepsze jutro, a to sprawia, że są bardzo realistyczni. Każdy mógłby znaleźć się na ich miejscu, czego oczywiście nikomu nie życzę. Życie pisze różne scenariusze, a te zapisane Rose i Theo były nad wyraz okrutne. Autorka od samego początku wprowadza napięcie i z każdym kolejnym rozdziałem zbliżamy się do poznania prawdy na temat Rose. A może to tylko ułuda? Myślę, że niejeden czytelnik będzie wyprowadzony w pole, ale poczuje z tego powodu satysfakcję. Nie spodziewałam się tak dobrej książki i szczerzę mogę Wam ją polecić.