Wygraj podwójne zaproszenie na spektakl "Grace i Gloria"!

Jest takie stare porzekadło, które mówi o tym, że przeciwieństwa się przyciągają. Z reguły ową zasadę ukazuje się w kontekście związków miłosnych, dowodząc jej słuszności w niezliczonej ilości filmów i książek. A jak to się ma wobec przyjaźni? Czy różnica charakterów w tym rodzaju relacji międzyludzkich jest tak samo pożądana? I tak, i nie. Bo przecież nikt nas tak nie zrozumie jak osoba, która myśli i czuje tak samo, jak my. Nasza "bratnia dusza", z którą rozumiemy się bez słów i która zawsze wie, co nam w duszy gra. Można by więc zaryzykować stwierdzenie, że różnica charakterów między przyjaciółmi nie jest pożądana. Jednak, jak wszyscy dobrze wiemy, świat nie jest jednoznaczny, oprócz bieli i czerni możemy wyróżnić jeszcze całą paletę innych kolorów. Osoby, które charakterologicznie różnią się od nas tak, jak ogień różni się od wody, mogą inaczej niż my patrząc na świat, udzielić nam tym samym wielu naprawdę cennych lekcji. A to czasem znaczy naprawdę bardzo wiele.

Różnica charakterów w przyjaźni między dwiema osobami może być zarówno zaletą jak i wadą. Bywa tak, że przyjaźń opiera się na podobieństwie charakterów osób w nią zaangażowanych. Wtedy, zwłaszcza w przypadku kobiet, łatwiejsze jest nawiązanie emocjonalnej więzi z drugą osobą - łatwiej nam o empatię i zrozumienie. Choć podobno najbardziej irytuje nas w innych to, co w nas samych :) Z drugiej zaś strony przyjaźń osób o różnych charakterach może okazać się wspaniała - może się okazać, że osoby te nawzajem się uzupełniają i pokazują sobie świat z różnych perspektyw :) Myślę, że jest to tak indywidualna kwestia, która zależy od tak wielu czynników, że nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na powyższe pytanie :)

Jesteśmy zupełnie różne. Jedna jest samodzielna, druga mieszka z rodzicami. Jedna ma bardziej ułożone życie towarzyskie, inna mniej. Jedna jest bardziej racjonalna i pragmatyczna, druga buja w obłokach. Po części jesteśmy trochę podobne do siebie, dążymy do podobnych celów, chcemy korzystać z życia, zwiedzać, wyjeżdżać, doświadczać, marzyć. Dobrze się rozumiemy, bo szanujemy różnice charakteru jak np. sposób komunikowania, poczucie humoru. W przyjaźni najważniejszy jest czas poświęcony dla drugiej osoby i próba jej zrozumienia. Pomimo różnych przeżyć, doświadczeń życiowych, które nas zbudowały jesteśmy dla siebie wyrozumiałe, jesteśmy wsparciem, kiedy jest szaro...

Różnica charakterów w przyjaźni to zaleta. Tylko milczek wytrzyma z gadułą, tylko ekstrawertyk wypełni lukę w życiu nieśmiałego, tylko spontanicznemu wesołkowi uda się namówić marudę do zabawy. Ale też tylko cicha myszka będzie mieć cierpliwość do uspokojenia nerwusa i tylko wyrozumiały wytrzyma z cholerykiem. Przeciwieństwa się przyciągają, pod warunkiem, że mają wspólną podstawę. A ta wcale nie musi być zbudowana na płaszczyźnie charakterów, nawet lepiej, gdy chodzi o zainteresowania. I wtedy, przed tak doskonale uzupełniającą się parą, świat stoi otworem.

W moim mniemaniu, roznica charakterow miedzy dwiema osobami wplywa na bogactwo tej przyjazni/zwiazku. Dwie osoby o roznych usposobieniach wnosza do relacji rozne skladniki, ktore razem wymieszane daja mozliwosc pelniejszego ogladu rzeczywistosci. Z moich osobistych doswiadczen, przyjazn z odmienna charakterologicznie osoba, przerodzila sie w milosc. Roznice napotykane w zyciu codziennym daly nam mozliwosc uzupelnienia sie, ciekawych dyskusji. To zdecydowanie jest zaleta.