Cała historia jest nieskomplikowana. Piotr, zwany przez mamę Piotrusiem lub Moje kochanie. Mój ciapuś. Mój królewicz malutki. planuje oświadczyć się ukochanej. Jak to możliwe? Przecież jego mama była dla niego wszystkim, a raczej on był wszystkim dla swojej mamy. A teraz? Inna kobieta? Obca kobieta? A on taki nieprzygotowany! Co dalej? Oto wstęp do tej prześmiewczej komedii rodzinnej, która niby fikcyjna - ma w sobie aż zbyt wiele prawdy.
Za co docenimy więc Katarzynę Grocholę, czytając „Wyluzuj, kobieto!”?
Humor
Już od pierwszych zdań przy lekturze wybuchamy radosnym, beztroskim śmiechem. Jak ona to zrobiła? Te kilka jakże prawdziwych matczynych określeń na swojego dorosłego już syna (a jednocześnie tak zabawnych). Te kilka scenek rodzajowych, których nic nie jest w stanie opisać. Te kilka rzuconych przemyśleń bohaterki, która przecież nosiła syna pod sercem, a teraz coś takiego! Jakieś kobiety się do niego kleją! A jedna gorsza od drugiej... Chichoczemy, rechoczemy, a jednocześnie nabieramy dystansu do wszystkich podobnych sytuacji, których byliśmy świadkami lub, których świadkami staniemy się pewnego dnia. Nie ma co udawać - w pewien sposób, wszystkich nas to czeka.
Dystans
Jest w tej powieści najważniejszy. Już sam tytuł nakazuje nam się uspokoić, wziąć oddech i nie brać życia aż tak poważnie, o ile sytuacja naprawdę tej powagi nie wymaga. Główna bohaterka jest napięta jak struna. Nie może uwierzyć, że to WSZYSTKO spotyka właśnie ją! Jak do tego doszło? Kiedy zamieniła się w parodię samej siebie i straciła obiektywny sposób myślenia? A może nigdy w życiu nie bywamy obiektywni? Grochola pokazuje, że dystansu łatwiej nabrać, spoglądając wstecz na własne życie, na wybory, jakich dokonaliśmy.
Katarzyna Grochola z nową książką „Wyluzuj, kobieto!”.
Fot. Weronika Kuzma/mat. wydawnictwa
Życiowość
Nic nie jest tak wielkim ciosem dla matki syna, jak pożegnanie się z rolą tej najważniejszej kobiety w jego życiu. Wie o tym każda synowa. W końcu, dowcipy o teściowych nie biorą się znikąd. Katarzyna Grochola wprowadza nas w życie zwykłej niby rodziny, która staje się niezwykła, bo przyglądamy się jej z bliska. Ich codzienne zmagania stają się nagle perypetiami, a matczyne przemyślenia - dobrym wyjściem dla gagów. Chociażby taki telefon do rodziców, przy którym zawsze zwracamy się w liczbie mnogiej, co udręczona - opuszczona - matka traktuje niczym obelgę i cios w plecy.
Rodzinność
To gniazdo, to azyl, to miejsce, z którego nikt nie powinien tak sobie wyfruwać nieproszony. Co to, to nie! Nasza bohaterka snuje wspomnienia, wyciąga anegdoty jak z rękawa. Powracają scenki z jej dzieciństwa, żarciki męża, wspomnienie byłych dziewczyn synka, których imiona celowo myliła. Włączyłam ekspres i myślałam, myślałam, myślałam. I z tych rozmyślań zrobiła się cała książka.
Świadomość
Lubię w twórczości Katarzyny Grocholi całkowitą świadomość tego, dla kogo pisze swoje książki. Dla kobiet. Zwykłych kobiet, które lubią odbijać się w czytanej prozie jak w lustrze. Takich, które lubią widzieć swoją rzeczywistość w literaturze. Swoje rodziny, swoich bliskich, siebie. I co z tego, że to takie krzywe zwierciadła? Musi coś w tym być, bo śmiejemy się sami z siebie podczas lektury i sprawia nam to mnóstwo czytelniczej frajdy. Po prostu.
A cała powieść jest króciutka i aż się prosi, by zostać przeniesiona na deski teatru!
Więcej recenzji książek znajdziecie na Empik Pasje w dziale Czytam.
Komentarze (0)