Początki nowej technologii danych

Organizacja Digital Home Working Group (która później zmieniła nazwę na DLNA) została założona w 2003 roku przy współdziałaniu Intela, Sony oraz Microsoftu. Cel tej organizacji handlowej był dalekosiężny i jest zbieżny ze współczesnym myśleniem o technologii: było nim stworzenie uniwersalnego standardu bezprzewodowego przesyłania multimediów w celu ograniczenia plątanin kabli, stosów płyt i innych fizycznych nośników danych w codziennym życiu. Producenci, którzy chcieli opatrzyć swoje produkty tym standardem, musieli wystąpić do firmy z oficjalną prośbą o przeprowadzenie testów danego sprzętu oraz wydanie certyfikatu. Przesyłanie plików odbywa się poprzez serwer DLNA.

Rozwiązanie firmy nie oznacza końca idei

Choć Digital Living Network Alliance została rozwiązana w 2017 roku, certyfikacja w ramach tego standardu jest wciąż kontynuowana przez inny podmiot — SpireSpark International. Statystyki pokazują, że liczba certyfikowanych w ten sposób urządzeń wynosi aż cztery miliardy jednostek różnego rodzaju. Zgodność z DLNA można sprawdzić dwojako: szukając naklejki z logiem na produkcie lub korzystając ze specjalnej wyszukiwarki dostępnej na stronie SpireSpark.

Struktura połączenia DLNA: „nadajnik i odbiornik”

W ramach tego standardu dokonano skomplikowanej klasyfikacji poszczególnych urządzeń elektronicznych, z których wszyscy korzystamy na co dzień. Z perspektywy użytkownika najważniejsze są trzy typy sprzętu, które trzeba mieć w posiadaniu w celu bezprzewodowego przesyłania danych w tym standardzie: jest to łączność Wi-Fi (czyli router), urządzenie nadające (tablet, smartfon, kamera cyfrowa), a także urządzenie odbierające (najczęściej jest to telewizor). Jak skorzystać z tej możliwości?

Jak stworzyć serwer DLNA?

Pierwszym krokiem jest zapamiętanie, że zarówno urządzenie wysyłające dane, jak i odbierające je, muszą być połączone do tej samej sieci Wi-Fi (bezprzewodowo lub fizycznie). Przyjmując, że urządzeniem wyjściowym ma być telewizor, trzeba sprawdzić jego kompatybilność z DLNA — poszukaj naklejki albo nazwy modelu naszego urządzenia na liście SpireStark. Następnie możesz przystąpić do tworzenia serwera.

Komputer lub laptop (PC/Mac)

Skonfigurowanie DLNA Server na Windowsie jest bardzo proste: wystarczy zajrzeć do ustawień sieciowych komputera i włączyć opcję „strumieniowego przesyłania mediów”. Następnie należy nadać nazwę bibliotece danych, a także wybrać z listy dostępnych urządzeń nazwę telewizora. Dzięki temu z jego poziomu uzyskasz dostęp do określonych plików. W przypadku komputerów Apple sprawa jest nieco bardziej skomplikowana, ponieważ firma ta oferuje własny standard bezprzewodowego udostępniania treści (AirPlay). DLNA jest jednak wciąż dostępne, lecz trzeba w tym celu zainstalować zewnętrzną aplikację.

Smartfony lub tablety z Androidem/iOS

W przypadku telefonów komórkowych sytuacja jest nieco prostsza — zarówno App Store, jak i Sklep Google Play posiadają dużą ilość aplikacji umożliwiających skorzystanie z DLNA w telefonie. Wystarczy wyszukać odpowiednią aplikację, sprawdzić, czy wspiera multimedia, które chcesz wyświetlać, a następnie zainstalować ją i uczynić podobne kroki jak w przypadku konfiguracji serwera na komputerze.

Ostatni krok. DLNA w TV

Po zakończeniu konfigurowania serwera i urządzenia wysyłającego, można przystąpić do odbioru przesyłanych danych na telewizorze. Przede wszystkim upewnij się, że sprzęt obsługuje ten standard. Każdy producent posiada nieco odmienny porządek korzystania z odbierania plików poprzez DLNA: należy sprawdzić w tym celu instrukcję obsługi, a także dostępne opcje w panelu smartTV lub innym systemie danego producenta. Wszystkie informacje na ten temat można też odnaleźć na stronie internetowej dystrybutora lub producenta. Wybrane telewizory dostępne w naszej ofercie posiadają możliwość obsługi DLNA, i są to egzemplarze produkcji takich firm, jak m.in. LG, Samsung, Philips czy Thomson lub Kruger&Matz.

Rozwiązywanie ewentualnych problemów z łącznością

Skoro wiesz już, co to jest DLNA, w jaki sposób działa i jak z niej skorzystać, trzeba wspomnieć o granicach tego rozwiązania. Przede wszystkim, za jego pomocą można przesłać najpopularniejsze formaty plików dźwiękowych (MP3, WMA, AAC i inne), obrazów (JPG, PNG) oraz, co chyba najważniejsze, filmów (standardem jest obsługa MP4 i WMV). Z bardziej „wyszukanymi” formatami (takimi jak np. FLAC dla audio czy MKV dla wideo) może być problem. Wówczas najlepszym rozwiązaniem jest zainstalowanie dodatkowych aplikacji na telewizorze. Ostatnią deską ratunku będzie kontakt z pomocą techniczną producenta danego telewizora.

Wizja technologii z 2003 roku wciąż jest aktualna

Oceniając z dzisiejszej perspektywy funkcjonalność DLNA nie sposób nie zauważyć trafności tego rozwiązania. Przede wszystkim, całkowicie wpisuje się ono we współczesny design technologii: zmniejsza obecność elementu technicznego przy korzystaniu ze sprzętu, stawiając na płynność i plastykę contentu, który nas interesuje. Dodatkowo, stanowi przykład współpracy nierzadko rywalizujących ze sobą firm: wykorzystując technologię DLAN można przesłać zdjęcie ze smartfona Sony na telewizor LG, choć obie te spółki toczą wzajemną walkę o rynkowego konsumenta zarówno na polu telefonów, jak i większych urządzeń multimedialnych.

Jednak niezależnie od rywalizacji firm i wielkich technologii jedno jest pewne: transfer Twojego szkicu graficznego z tabletu na telewizor czy zorganizowanie rodzinnego wieczoru filmowego jest prostsze niż kiedykolwiek.