Najważniejsze momenty Festiwalu Filmowego w Cannes 2024
Podczas 77. edycji Festiwalu Filmowego w Cannes nie zabrakło sensacji, wzruszeń, kontrowersji i... polityki. W tym roku jury przewodniczyła Greta Gerwig (reżyserka kasowego hitu „Barbie”), a podczas dwóch tygodni projekcji festiwal dostarczył fanom kina wielu niezapomnianych momentów.
Podczas ceremonii otwarcia Juliette Binoche nie zdołała powstrzymać łez wręczając Meryl Streep honorową Złotą Palmę za całokształt twórczości. Amerykańska aktorka pięknie opowiedziała, jak przyjeżdżając pierwszy raz do Cannes, w wieku 40 lat, była przekonana, że jej kariera właśnie dobiega końca.
Juliette Binoche, Meryl Streep i Greta Gerwig z honorową Złotą Palmą dla Streep za całokształt twórczości.
Fot: Niviere David/ABACAPRESS.COM/Abaca/East News
Emocji nie był w stanie powstrzymać także Kevin Costner po projekcji pierwszego filmu z tworzonej przez niego sagi pt. „Horyzont”. Reżyser-gwiazdor włożył w projekt 20 milionów dolarów z własnych pieniędzy, co zostało nagrodzone na festiwalu owacjami na stojąco przez około 11 minut.
Kevin Costner.
Fot. Valery Hache /AFP/East News
Statuetkę za całokształt dokonań artystycznych i wkład w rozwój kina odebrał również George Lucas, twórca „Gwiezdnych Wojen”.
Nie zabrakło także wątków politycznych. Sztab Donalda Trumpa zapowiedział, że złoży pozew w związku z „fałszywymi twierdzeniami” zaprezentowanymi w filmie Aliego Abbasiego pt. „The Apprentice”.
Zaprezentowano także filmy odzwierciedlające wściekłość wobec irańskiego reżimu, w tym nagrodzony „The Seed Of The Sacred Fig” Mohammada Rasoulofa.
Największym zaskoczeniem festiwalu okazał się krwawy i intrygujący horror „The Substance” w reżyserii francuskiej reżyserki Coralie Fargeat, z pierwszoplanową rolą Demi Moore, który nagrodzono 13-minutową owacją, najdłuższą podczas tegorocznego festiwalu. Tak się już zresztą utarło, że owacja na stojąco jest w Cannes czymś w rodzaju miernika sukcesu filmu.
Do Cannes powrócili także wielcy reżyserzy. Francis Ford Coppola zaprezentował „Megalopolis” - epopeję science fiction, dzieło, które planował zrealizować od blisko 40 lat! Natomiast ekscentryczny Yorgos Lanthimos przedstawił kolejny dziwaczny dramat, który rzuca wyzwanie widzowi i jest niewygodnym spojrzeniem na pogoń za miłością i akceptacją.
Gwarancja najniższej ceny 
Polski akcent na Festiwalu Filmowym w Cannes 2024
W tym roku o Złotą Palmę walczył także polsko-duńsko-szwedzki film pt. „Dziewczyna z igłą” Mangusa von Horna, szwedzkiego reżysera od lat związanego z Polską, laureata Odkryć Empiku 2020.
„Dziewczyna z igłą” to dramat kryminalny luźno oparty na faktach, nawiązujący do jednej z najsłynniejszych spraw duńskiej seryjnej morderczyni skazanej za zamordowanie dziewięciorga dzieci.
Magnus von Horn z ekipa filmu „Dziewczyna z igłą”.
Fot. Valery Hache /AFP/East News
Akcja filmu toczy się w Kopenhadze po I wojnie światowej, a opowieść skupia się na postaci Karoliny, krawcowej, która zachodzi w niechcianą ciążę i w wyniku splotu różnych wydarzeń staje się bezrobotna i bez dachu nad głową. W tej sytuacji ma tylko dwie opcje: dokonać aborcji za pomocą igły do robienia na drutach albo urodzić dziecko i oddać je Dagmar, właścicielce sklepu ze słodyczami, która prowadzi nielegalną agencję adopcyjną. Kobieta chce skorzystać z usług Dagmar, ale wtedy jej położenie staje się jeszcze bardziej skomplikowane.
„Dziewczyna z igłą” to mroczny, czarno-biały film z subtelnymi zdjęciami Michała Dymka. Zaskakująca, stylowa i odważna historia o zdesperowanej kobiecie, która w kraju, gdzie obowiązuje zakaz aborcji jest pozostawiona sama sobie. Film zebrał bardzo dobre recenzje krytyków i został okrzyknięty przepustką do światowej kariery dla reżysera.
Cannes 2024: filmy, które trzeba zobaczyć
-
„Anora” reż. Sean Baker - Złota Palma
Przygodowa komedia romantyczna twórcy „Mandarynki”, „Red Rocket” i „The Florida Project”, opowiada o prostytutce z Nowego Jorku (Mikey Madison), która poznaje w klubie syna potężnego rosyjskiego oligarchy. Zostaje jego towarzyszką na noc, ale po namyśle postanawia zmienić to w coś trwalszego, aż w końcu trochę pod wpływem impulsu poślubia go w Vegas. Brzmi, jak historia o Kopciuszku? Nie do końca. Po ślubie sytuacja się komplikuje, gdy rodzice Ivana zaczynają robić wszystko, co w ich mocy, aby małżeństwo zostało unieważnione. Kobieta zostaje uwikłana w rosyjski dramat rodzinny.
Ta (kolejna) opowieść Seana Bakera o ludziach na marginesie, oferuje wciągające budowanie świata, przedstawia rosyjsko-amerykańskie enklawy Brighton Beach i Sheepshead Bay i rysuje całą masę komiksowych postaci, pełnych wad, ale głęboko ludzkich. Jest też niesamowicie zabawna, ze świetnie zarysowanym tłem społecznym.
Sean Baker ze Złotą Palmą za film „Anora”.
Fot: Loic Venance/AFP/East News
-
„Rodzaje życzliwości” reż. Yórgos Lánthimos
Najnowszy film Yorgosa Lanthimosa to jednocześnie już trzecia, po „Faworycie” i „Biednych istotach”, współpraca uznanego reżysera z Emmą Stone.
Film skupia się na trzech luźno ze sobą powiązanych historiach – o mężczyźnie, który pragnie przejąć kontrolę nad swoim życiem; policjancie, którego zaginiona żona po powrocie wydaje się inną osobą; oraz kobiecie poszukującej kogoś, kto ma zostać wielkim duchowym przywódcą.
„Rodzaje życzliwości”, film określany jako współczesny dramat zapowiada się na intrygującą eksplorację ludzkich emocji przez mistrza tego, co niepokojące. To ekscytująca pozycja także ze względu na obsadę. W filmie występują: Emma Stone, Willemem Dafoe, Jesse Plemons, Margaret Qualley i Hunter Schafter.
-
„Megalopolis” reż. Francis Ford Coppola
Francis Ford Coppola od około 40 lat próbował nakręcić ten film, który jest historią zbudowaną wokół koncepcji utopii, wizjonerów oraz wzlotów i upadków imperiów. Produkcja kosztowała ponad 120 mln dolarów, a reżyser, aby ją sfinansować podobno nawet sprzedał swoje winnice.
„Megalopolis” to alegoryczny epos science fiction o mieście przyszłości, wzorowanym na Rzymie, Nowym Jorku i „Metropolis” Fritza Langa.
Akcja rozgrywa się w dystopijnej Ameryce, w której przeciwni sobie przywódcy walczą o przyszłość podzielonego miasta, a być może i o samą ludzkość. Architekt Cesar Catilina (Adam Driver) ma nadzieję wykorzystać swoją zdolność manipulacji czasem do przekształcenia podupadającej metropolii w nową utopię, ale spotyka się ze sprzeciwem burmistrza, który wolałby zachować status quo. Pomiędzy nimi jest córka burmistrza, Julia (Nathalie Emmanuel), która szuka sensu w swoim życiu.
„Megalopolis” oferuje serię oszałamiających obrazów, luźną fabułę, która podkreśla autodestrukcyjny charakter rodzaju ludzkiego.
-
„The Apprentice” reż. Ali Abbasi
Reżyser „Pająka” i „Granicy” zagłębia się w ciemną stronę amerykańskiego imperium Trumpów, śledząc dojście Donalda Trumpa (Sebastian Stan) do władzy poprzez współpracę z wpływowym prawicowym prawnikiem i działaczem politycznym Royem Cohnem (Jeremy Strong).
Film o początkach Trumpa i tego, jak zbudował swoją pozycję na rynku nieruchomości z pewnością wywoła wiele kontrowersji i będzie o nim głośno, zwłaszcza, że ukazuje się w trakcie trwania kampanii prezydenckiej. Ta historia to prawdopodobnie klucz do rozwikłania wszystkich mitów i przekonań, które kryją się za kontrowersyjną postacią Donalda Trumpa, a do tego lekcja o władzy, korupcji i oszustwach na najwyższych szczeblach polityki i biznesu.
- „The Substance” reż. Coralie Fargeat
Jedna z największych niespodzianek tegorocznego konkursu głównego w Cannes 2024. Film reżyserki Coralie Fargeat to tzw. body horror, czyli horror ciała.
Opowiada historię Elisabeth Sparkle (Demi Moore), gwiazdy Hollywood, której kariera zaczyna blednąć ze względu na wiek. Kobieta sięga więc po tajemniczy zabieg medyczny, dzięki któremu można wygenerować nowego siebie: młodszego, piękniejszego, doskonalszego. Jej młodsza wersja „Sue” (Margaret Qualley) zaczyna realizować marzenia o dalszej sławie. Istnieje jednak jedna zasada związana z „The Substance” - równowaga, to znaczy, że co 7 dni należy dokonać wymiany ciał, a niezastosowania się do tej reguły przynosi katastrofalne skutki...
Świetny film gatunkowy, z dynamicznym duetem Moore i Qualley oraz niesamowitą wyobraźnią reżyserki.
-
„Emilia Pérez” reż. Jacques Audiard
Kolejny tytuł, który wywołał sporo szumu to „Emilia Pérez” francuskiego reżysera Jacquesa Audiarda. Jest to muzyczna komedia kryminalna, której akcja rozgrywa się w Meksyku i w której występują Selena Gomez, Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón i Édgar Ramírez. Fabuła skupia się na kobiecie, prawniczce, pomagającej zbiegłemu przywódcy kartelu przejść operację zmiany płci, częściowo po to, by wycofać się z biznesu i uniknąć kłopotów z władzami, ale przede wszystkim, dlatego, by stać się kobietą, o czym zawsze marzył.
„Emilia Pérez” to film, który pulsuje kreatywnością, zawiera porywające piosenki, sekwencje taneczne, zaskakujące ruchy kamery oraz znakomite role.
-
„Parthennope” reż. Paolo Sorrentino
Nowy film Paolo Sorrentino to wspomnienia z młodości w Neapolu i na Capri, które stanowią kolejny hołd złożony jego przeszłości i Włochom.
Fabuła koncentruje się wokół kobiety o imieniu Parthenope; jej imię pochodzi od greckiej syreny, która utonęła i została wyrzucona na brzeg we Włoszech, skąd wzięła się wczesna nazwa Neapolu. Narracja obejmuje okres od 1950 roku do teraz i bada różne aspekty życia kobiety, w tym niespełnione miłości, chwile szczęścia i smutku oraz nieuniknione zmiany w życiu.
Film pełen jest odniesień do rodzinnego miasta reżysera oraz uniwersalnych tematów dotyczących życia i miłości. W rolach głównych występuje m.in. Gary Oldman.
-
„Bird” reż. Andera Arnold
Gwiazda „Saltburn”, Barry Keoghan, wciela się w rolę Buga, ojca samotnie wychowującego 12-letnią Bailey i Huntera. Cała trójka mieszka w skłocie w North Kent. Bug nie ma zbyt wiele czasu dla swoich dzieci, a Bailey, która zaczyna dorastać szuka uwagi i przygód gdzie indziej. Po tym, jak Bailey pewnej nocy wymyka się z domu, spotyka mężczyznę, znanego jako Bird (Franz Rogowski). Na początku przeraża ją jego osobliwa życzliwość, ale w końcu zaczyna widzieć w nim pokrewną duszę.
Intrygujący dramat Andrei Arnold, która jest jedną z czołowych współczesnych kronikarek zaniedbanej młodzieży, jest przesiąknięty humorem i odrobiną magii, ze świetnymi kreacjami Rogowskiego i Keoghana.
-
„Furiosa: Saga Mad Max” reż. George Miller
Podobnie, jak w 2015 roku „Mad Max: Na drodze gniewu” miał swoją premierę w Cannes, również prequel George’a Millera „Furiosa: Saga Mad Max” pokazano na festiwalu.
Wyświetlany poza konkursem film to historia pochodzenia Furiosy, wojowniczki znanej z poprzedniej części i rewelacyjnej roli Charlize Theron. Akcja rozgrywa się prawie dwie dekady przed wydarzeniami z poprzedniej części sagi i podąża za młodą Furiosą, która zostaje uprowadzona z Zielonego Miejsca Wielu Matek i wpada w ręce wielkiej Hordy Motocyklistów dowodzonej przez Wodza Dementusa (Chris Hemsworth). Przemierzając Pustkowie, natrafiają na cytadelę, w której rządzi Immortan Joe. Podczas gdy dwaj Tyrani walczą o dominację, Furiosa próbuje wrócić do domu.
Tym razem w rolę Furiosy wciela się Anya Taylor-Joy.
-
„Armand” reż. Halfdan Ullmann Tøndel
Debiut fabularny wnuka Liv Ullmann i Ingmara Bergmana opowiada o niewidzianym „incydencie” pomiędzy dwójką uczniów szkoły podstawowej.
Film opowiada o pewnym zajściu, które wydarzyło się w szkole między dwoma uczniami, Armandem i Jonem. Oni jednak nawet nie pojawiają się w filmie, a całość opiera się na tym, w jaki sposób społeczność, rodzice i nauczyciele, radzą sobie z sytuacją. W miarę rozwoju akcji staje się jasne, że zdarzenie miało niepokojący podtekst, a dorośli zamiast dążyć do rozwiązania sprawy, będą manipulować prawdą dla własnych celów.
Dość surrealistyczny, z sekwencjami tańca i przeplatany niewygodnym humorem film buduje i rozluźnia napięcie, które ostatecznie musi wybuchnąć. „Armand” zbudowany jest na wzajemnym oddziaływaniu kilku postaci i zwrotach motywów. Jest onirycznym poematem o tym, jak to jest być osądzanym i tłumionym przez własną społeczność.
Cannes 2024. Pełna lista zwycięzców:
- Złota Palma: „Anora”, reż. Sean Baker
- Grand Prix: „All We Imagine As Light”, reż. Payal Kapadia
- Nagroda Jury: „Emilia Pérez”, reż. Jacques Audiard
- Najlepszy reżyser: Miguel Gomes, „Grand Tour”
- Najlepszy aktor: Jesse Plemons, „Rodzaje życzliwości”
- Najlepsza aktorka: Adriana Paz, Zoe Saldaña, Karla Sofía Gascón, Selena Gomez, „Emilia Pérez”
- Najlepszy scenariusz: Coralie Fargeat, „The Substance”
- Camera d’Or: „Armand”, reż. Halfdan Ullmann Tøndel
- Nagroda specjalna: „The Seed Of The Sacred Fig”, reż. Mohammad Rasoulof
- Najlepszy film krótkometrażowy: „The Man Who Could Not Remain Silent”, reż. Nebojša Slijepčević)
Po więcej informacji ze świata filmu zajrzyj do pasji Oglądam.
Zdjęcia okładkowe: East News
Od lewej:
Sean Baker ze Złotą Palmą za film „Anora”. Fot: Loic Venance/AFP/East News
Juliette Binoche, Meryl Streep i Greta Gerwig z honorową Złotą Palmą dla Streep za całokształt twórczości. Fot: Niviere David/ABACAPRESS.COM/Abaca/East News
Kevin Costner. Fot. Valery Hache /AFP/East News
Komentarze (0)