„Czy 11 września to prowokacja neokonserwatystów? Czy w Pentagon uderzyła rakieta? I kto wysadził WTC 7? Już połowa Amerykanów nie wierzy w rządową wersję wydarzeń. I czeka na wiarygodne wyjaśnienia.” – zastanawia się Marcel Andino Velez w najnowszym "Przekroju".

„Wszyscy wiemy, jak było. Tamtego dnia nad Wschodnim Wybrzeżem Stanów Zjednoczonych niebo było bezchmurne. Miejsca dramatu skąpane były w ciepłym, jesiennym świetle. Dziesiątki kamer telewizyjnych, aparaty fotograficzne i tysiące ludzkich oczu oglądały tragedię „na żywo”, a świat wraz z nimi. Cztery porwane samoloty. Dwa uderzają w wieże WTC, trzeci w Pentagon, czwarty, podobno w drodze do Waszyngtonu, rozbija się w szczerym polu w Pensylwanii. Najwyższe wieżowce Ameryki walą się w gruzy. – Al-Kaida wypowiedziała wojnę Stanom Zjednoczonym – ogłasza Biały Dom.
Tyle że pięć lat po 11 września wokół zamachów pozostaje więcej pytań niż wiarygodnych odpowiedzi. Jakim cudem wysoki na 13 metrów boeing 757 wyrąbał w Pentagonie dziurę na zaledwie siedem metrów? Czy możliwe, by eksplozje na wysokich piętrach wież WTC doprowadziły do rozsypania się tych budowli w proch w zaledwie 10 sekund? Dlaczego trzeci wieżowiec – WTC 7 – który tamtego dnia runął na Manhattanie, walił się tak, jakby wysadzili go fachowcy od wyburzania? Dlaczego Biały Dom, wielokrotnie uprzedzany o zagrożeniu, nie udaremnił ataków? Dlaczego zabrakło natychmiastowej reakcji, gdy samoloty zostały już porwane? Dlaczego zawiodła obrona przeciwpowietrzna? Czy rzeczywiście wiemy, jak było?
Ruch na rzecz Prawdy o Zamachu na Amerykę, w skrócie zwany 9/11 Truth, to dziś potężna siła społecznego sceptycyzmu wobec oficjalnej wersji wydarzeń z 11 września. Według wyników majowego sondażu Instytutu Zogby’ego 48 procent Amerykanów akceptuje końcowy raport Komisji 11 Września i wyjaśnienia Białego Domu. Że rząd i komisja tuszują prawdę, uważa 42 procent obywateli. Prawie połowa domaga się ponownego śledztwa w sprawie zamachów.
Mniej lub bardziej amatorskie filmy dokumentalne demaskujące domniemane kłamstwa i zaniedbania Waszyngtonu stają się codziennym chlebem surfującej po Internecie Ameryki. Teoria „wielkiego matactwa” już dawno opuściła domenę paranoików. Naukowcy dotychczas uważani za autorytety piszą dziesiątki książek. Decydują się na takie publikacje, mimo że przystąpienie do 9/11 Truth uchodzi za kompromitację.
Żywiołem ruchu jest Internet. Stamtąd idea, że rząd jest współodpowiedzialny lub po prostu odpowiedzialny za zamachy, przenika do uniwersyteckich kampusów, regionalnych rozgłośni radiowych, pomniejszych gazet. Szczególną rolę odgrywają rodziny ofiar, które wciąż nie rozumieją, dlaczego prezydent Bush po informacji o uderzeniu samolotu w drugą wieżę WTC siedział bezczynnie, z bezmyślną miną wśród sześciolatków w szkole na Florydzie.
Jednak kamykiem, który wywołał tę lawinę sceptycyzmu, był los samolotu American Airlines rejs numer 77. Tę historię od początku wiele osób przyjęło z niedowierzaniem. Przypomnijmy: o godzinie 09.37 uprowadzony boeing 757 lecący z Lotniska imienia Dullesa pod Waszyngtonem do Los Angeles rozbija się o zachodnią ścianę Pentagonu.
Porywacz Hani Hanjour, który miał wówczas zasiadać za sterami odrzutowca, zdobył licencję pilota dwa lata wcześniej na popularnym modelu awionetki firmy Cessna. Jego nauczyciel Marcel Bernard w jednym z filmów dokumentalnych opowiadał, że Hanjour był beznadziejnym pilotem. Wycelowanie w pięciokondygnacyjny budynek, lot z pełną prędkością kilka stóp nad ziemią – to wszystko wydaje się cudem pilotażu.
Cudem wydaje się też to, że po samolocie nie zostały praktycznie żadne szczątki, a dziura wybita w żelbetonowej ścianie Pentagonu miała zaledwie pięć metrów średnicy. Brak śladu po uderzeniu skrzydeł, ogona, silników.
Spustoszenia dokonane wewnątrz budynku są przedmiotem dyskusji inżynierów, fizyków i chemików rozmaitych specjalizacji.”

No proszę, a niektórzy znawcy tematu twierdzą, że to Polacy mają monopol na teorie spiskowe. 
I.J.

Całość artykułu dostępna w nr 36/06 tygodnika „Przekrój”