Papierowe miasta (okładka miękka)

Oglądałam film, ale książka jest jeszcze lepsza. Bardzo mi się podoba.

Książka jest cudowna, warto przeczytać jak i również obejrzeć film ;)

Super książka

Ok

Na film "Papierowe miasta" zabrałam córkę tuż po jego premierze w Polsce. Córa była zachwycona, od razu zapowiedziała, że zamawia na Gwiazdkę DVD, jeśli do tego czasu się ukaże. Na początek postanowiłam zamówić dla niej książkę, żeby mogła porównać ją z filmem i jednocześnie żeby przekonać ją, że czytanie to nie kara, a dobra rozrywka. Udało się :-) Córka kompletnie "wsiąkła" w tę opowieść. John Green zdecydowanie wie, jak dotrzeć do młodego czytelnika - jeszcze nigdy nie widziałam mojej córki czytającej książki z takim przejęciem. Jest to opowieść o młodości, o pierwszych przyjaźniach, miłościach, również o dorastaniu... Napisana lekkim, bardzo przystępnym dla młodego czytelnika stylem, ze sporą dawką dobrego humoru. Myślę, że to jedna z fajniejszych historii dla nastolatków. A za największy jej sukces (i sukces autora oczywiście) uważam to, że córa uznała, iż książka jest jeszcze lepsza niż film. Polecam - dla nastolatek które lubią czytać i dla tych, które jeszcze nie wiedzą, że lubią :-)

To moje pierwsze spotkanie z Greenem 🙈, ale napewno nie ostatnie. Quentin - skromny chłopak z nienaganną frekwencją i Margo - zbuntowana nastolatka z głową pełną pomysłów. Czy ich drogi się zejdą? Czy Q odnajdzie miłość swojego życia? Bardzo mi się podobało to, że w powieść jest wpleciony motyw poetycki. Margo uwielbia poezję i jedną z jej wskazówek jest tomik wierszy jednego z jej ulubionych poetów. Niestety, Q nie zna się na liryce, więc trochę się namęczy, zanim zrozumie, co autor miał na myśli 🙊

Wszyscy mówili: sięgnij po Papierowe miasta, to najlepsza książka Greena. Co tam inne jego powieści, ta jest genialna, nieschematyczna i jakże cudowna zarazem. Wręcz pochłoniesz ją w jeden wieczór, bo nie będziesz mogła się od niej oderwać. A ja, jak to ta głupia owieczka podążałam tymi zapewnieniami i jakże było moje wielkie zdziwienie, gdy książka najprościej w świecie jest średnia.

Jeżeli zdarzają mi się właśnie takie przypadki, że moje oczekiwania kompletnie mijają się z rzeczywistością, to nie pozostaje mi nic innego jak zbierać swoją szczękę z podłogi. Bo w takich sytuacjach zawsze w mojej głowie zapala się lampka: czy to ja jestem jakaś dziwna, czy po prostu reszta czytelników, dążąc za nazwiskiem Autora, nie dostrzega, że pozycja jest nieciekawa?

Znany jest tutaj już schemat, przebojowej dziewczyny, skrytego w siebie chłopaka i jakiejś tajemnicy, która oplata się wokół nich. Gdzieś już o tym czytałam, nawet słyszałam, ale w życiu realnym raczej nie spotkałam. Ale przyznajmy szczerze, książki Greena są wyrwane trochę z kontekstu, są głęboko osadzone w naszych największych rozterkach i przewidywaniach co do trudnego, a czasem i cudownego życia. Autor ukazuje perypetie i bohaterów, w dość niespotykanych sytuacjach, w większości jest to młodzież przebojowa, a przede wszystkim nietuzinkowa. Dołóżmy do tego wspomnianą już tajemnicę i mamy bestseller gotowy.

Papierowe miasta sprawiły, że przejadłam się Greenem. Zawiodłam się, to stwierdzenie trochę za mało związane z rzeczywistością, bo nadal mam chęć na zagłębienie się do kolejnych pozycji, jednak chyba nie uważam go za kogoś wybitnego. Nie zrozumiałam również do jakich przemyśleń miała ukierunkować czytelnika ta historia. Niby czasem bywały ciekawe wątki, które pozwoliły nam bawić się z głównym bohaterem w Sherlocka, ale jest ona jednocześnie przesycona nudą.

Ciągle wręcz myślałam: Długo jeszcze? Ile stron mi zostało? Uratuj mnie ktoś. Nikt niestety mnie nie porwał i byłam skazana na tę nużącą podróż do Papierowych miast. Ani to książka dobra na lato, czy nawet na zimę. Postanowiłam po prostu poznać całą twórczość Greena i zasmakować jego stylu, który muszę przyznać czasem jest genialny. Lecz do tej pory, ta pozycja wydaje się najsłabsza, i mam ogromną nadzieję, że gdy sięgnę po Szukając Alaski, odnajdę ten czynnik wow, który powie mi, że Autor ma w sobie jakąś magię, która pozwala się oderwać od rzeczywistości. Może jednak się trochę wypalił? W końcu Papierowe miasta są ostatnią pozycją, którą wydał…

Quentin Jacobsen nazywany także po prostu Q to główny bohater "Papierowych Miast", a przy tym typowy, niczym nie różniący się od innych, nastolatek. Z kolei Margo Roth Spiegelman to szalona, chodząca swoimi drogami, uwielbiająca tajemnice dziewczyna, która za wszelką cenę chce odbiec od wszelkich schematów. Obydwoje znajdą się od dzieciństwa, kiedy to Margo wprowadziła się do sąsiedztwa. Jednak, jak to w każdej znajomości bywa, przez jedno wydarzenie drogi mogą się rozejść. Sęk w tym że Q nigdy nie przestał podkochiwać się w przyjaciółce...To ją uważa za swój "cud" Zdecydowanie nie spodziewałby się tego, że pewnego wieczoru Margo, w stroju ninja, tak po prostu wejdzie do jego pokoju i poprosi o pomoc w wykonaniu kilku zdań. Opisana noc to szaleństwo, bo w końcu kto wpadłby na tak dziwne, a zarazem zabawne pomysły na rozliczenie się z byłym chłopakiem, a także innymi osobami. Niestety następnego dnia dziewczyna nie pojawia się w szkole i nagle znika. Quentin postanawia ją znaleźć, a pomóc mu w tym mają wskazówki, które Margo Roth Spiegelman zostawiła w najmniej spodziewanych miejscach, co zdecydowanie sprawy nie ułatwia. Czy Quentin znajdzie swoją miłość? A przede wszystkim czy pozna prawdę o dziewczynie i o samym sobie? John Green, autor znany również z "Gwiazd naszych wina", po raz kolejny pokazuje realia życia nastolatków w sposób przyjemny i zdecydowanie bliski czytelnikowi, fundując przy tym wiele mądrych obserwacji. Ukazuje znaczenie przyjaźni, miłości, a także drogę, jaką każda z osób musi odbyć, aby poznać prawdę o samym sobie i innych. Mimo, iż poruszany temat jest sam w sobie trudny, nie oznacza to wcale, że w identyczny sposób książkę się czyta. "Papierowe Miasta" są pełne emocji, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Czytelnik cały czas odbywa wraz z bohaterami wędrówkę, która wydaje się nie mieć końca. Ale nie jest to żaden zarzut! Chce się tylko więcej i więcej. A dodatkowo, każdy rozdział kończy się w takim momencie, że nie można tak po prostu przerwać. Do ostatnich stron nie wiadomo, jakie będzie zakończenie. Można tylko przypuszczać, że głównego bohatera nie czeka happy end, jak to zawsze bywa. Książka kierowana jest głównie do młodszych, nastoletnich czytelników, co nie zmienia faktu, że spodoba się również tym starszym! Osobiście naprawdę nie mam się do czego przyczepić, bo wszystko jest wręcz idealne! Mogę to skwitować tylko jednym ogromnym WOW!

[UWAGA, SPOILERY!]
Na "Papierowe miasta" czaiłam się już od dłuższego czasu. Trochę byłam rozczarowana, że były w księgarni tylko egzemplarze z filmową okładką, ale czego się nie robi dla możliwości przeczytania, prawda?
Prolog mnie urzekł. Pochłonął do reszty, czytałam go jeszcze pięć razy, zanim zaczęłam czytać właściwą część pierwszą; "Struny i sznurki".
Quentin Jacobsen jest osiemnastoletnim prawiczkiem, który jest oczarowany swoją przyjaciółką z dzieciństwa, Margo Roth Spiegelman. Ale ostatnio rozmawiali, kiedy mieli po dziewięć lat. Od tego czasu każde z nich poszło inną drogą. Quentin, którego przyjaciele nazywają po prostu Q, chce zostać przyjęty do dobrego colleage'u. Ma stuprocentową frekwencję i obawia się wielu rzeczy. Margo ma wielu znajomych, którzy są popularni, zresztą jak ona sama. Lubi ryzyko i przygody, jest niespokojnym duchem.
Dwie skrajne osobowości. Jak mogą połączyć się w jakiś sposób, zwłaszcza, że Margo ma chłopaka? A jednak zdarza się coś, co może odmienić ich wspólny los.
Blisko północy Margo odwiedza Q i praktycznie zmusza go do pomocy jej w "jedenastu sprawach". Chce zemścić się na swoim chłopaku za zdradzanie go. Przy okazji na przyjaciółce, z którą chłopak ją zdradzał, przyjaciółce, która jej o tym powiedziała, przyjaciółce, która jej o tym nie powiedziała i na losowej osobie. Przy okazji chce włamać się do parku rozrywki. Noc się kończy, Q ma nadzieję, że coś w jego życiu się zmieni. Z pozoru wszystko jest jak dawniej, ale Margo znika.
I z tym niedosytem musicie sobie poradzić, jeśli nie czytaliście książki. Przeczytajcie "Papierowe miasta"! Naprawdę warto!
"Jeśli nikt na świecie nie wie o moim istnieniu - jestem zadowolony,
I jeśli każdy i wszyscy wiedzą o mnie - jestem zadowolony"

"Papierowe miasta" to przede wszystkim książka o przyjaźni. Nie miłości, którą nazywa się przyjaźnią, tylko tej znajomości z dziecięcych lat. W powieści tej poznajemy, co to znaczy kochać osobę, którą okazuje się w ogóle nie znać. Bohaterów w tej książce jest mnóstwo. Są opisani starannie i dokładnie. Jest wiele ciekawych osobowości, co tworzy równie dobrą akcję. Samo zakończenie chyba było dla mnie największym zaskoczeniem i sukcesem. Nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji, ale było warto. Ostatnie rozdziały czytałam jakby to był dopiero początek całej tej historii. Zapraszam na całą recenzję tutaj: https://wysnioneksiazki.blogspot.com/2016/08/16-papierowe-miasta-john-green.html