Trzeba to zabić. Pan na Wisiołach. Tom 3 (okładka  miękka, 12.2014)

Bezwzględnie godne polecenia - bardzo ciekawa historia - autor ma nietypowe spojrzenie na świat i potrafi przelać to na papier :D polecam!

Po przeprowadzce na wieś o nazwie Wisioły, życie Smutów miało być idealne. Każdy z członków rodziny miał realizować opracowany plan, w którego wizji wszyscy mieli być szczęśliwi. No właśnie… Mieli. Tymek, Magda i Czaruś oddalili się od siebie tak daleko, że posklejanie rozbitej rodziny może już nigdy nie być możliwe. A wszystko za sprawą tajemniczych mieszkańców na czele z cyganem Gajgaro, który niekoniecznie jest tym, za kogo rodzina go wzięła. Czy Wisioły okażą się dla Smutów ostateczną zgubą i apokalipsą? Jaka jest kontynuacja losów tejże rodziny, zaprezentowana w trzeciej części serii „Pan na Wisiołach” – „Trzeba to zabić”?

Po burzliwych wydarzeniach rujnujących rodzinę Tymka mija kilka lat. Mężczyzna przebywa z zakładzie zamkniętym, oskarżony o morderstwo. Wykazując zdolności przewidywania niektórych wydarzeń zwraca uwagę prowadzącej jego terapię Anity, która, jak się później okaże, będzie pełniła w jego życiu dosyć istotną rolę. Sporo pozmieniało się także w życiu Magdy. Teraz samotnie wychowuje nie tylko dorastającego Czarka, ale i Anielkę – owoc namiętnego, pamiętnego zdarzenia. Dziewczynka cierpi jednak na straszną przypadłość – progerię, wynikiem czego przedwcześnie się starzeje. Jej zachowanie i to, co widzi, z pewnością nie klasyfikuje jej do kategorii przeciętnego dziecka. Na tym jednak nie koniec. Anielka wzbudza zainteresowanie organizacji o nazwie HUMAGEN, która zajmuje się przypadkami starzenia się. Dom Smutów nie opuszcza pech i nieszczęście, a zło, które czai się dookoła ich posiadłości, pragnie dostać się do środka. Dlaczego? Czy Tymek, Magda, Czaruś i Anielka będą jeszcze rodziną? Czy wszystkim uda się przeżyć? Jak wielkie są mroczne chmury zła, które okryły płaszczem rodzinę Smutów i co je stale przyciąga?

Trzecia część, opowiadająca o losach wspomnianych bohaterów, nie odbiega jakością od swoich poprzedniczek. Autor nie spoczął na laurach i wyposażył trzeci tom w wiele zaskakujących wydarzeń i zatrważających momentów. Pojawiają się przykładowo lalki, które potrafią mówić ludzkim głosem. Przekazują jednak dziwne wiadomości Anielce, zaś nikt oprócz dziewczynki ich nie słyszy. Są atakujące kociska, egzorcyzmy i jest ta aura niepewności, która musi pojawić się w każdym dobrym horrorze. Nie brak wątków kryminalnych, wrogów, ale i przyjaciół. Kim jest tajemniczy mężczyzna nawiedzający Magdę? Kto w tej całej historii okaże się tym złym, komu uda się przetrwać i kto na tym wszystkim wyjdzie najlepiej?

Historia stworzona przez Piotra Kulpa dobiega końca. To właśnie w tej części wszystko się rozstrzyga i nie pozostają już żadne niedopowiedzenia czy niepewności, tak jak było to po przeczytaniu pierwszej i drugiej części.

Ów autor ma swój szczególny styl, który został zachowany także tutaj. Żeby jednak zrozumieć o co w tych wszystkich trzech częściach chodzi, należałoby sięgnąć do moich recenzji poprzednich tomów. Tutaj bohaterowie nie kryją już żadnych tajemnic. Poznajemy ich także z nieco innej strony, ponieważ wszystkie przebyte wydarzenia oraz upływ czasu wpłynęły na każdego z osobna.

Intrygujące wydarzenia, wartka akcja, mroczne wydarzenia i wiele zagadek do odgadnięcia. Tak w skrócie można byłoby opisać trzecią część serii „Pan na Wisiołach”. Ci, którzy polubili poprzednie tomy, z pewnością się nie rozczarują. Warto wspomnieć także o okładce. Przygnębiona, dziwnie wglądająca dziewczynka. Kimże jest? Teraz pozostały Wam tylko domysły i jedyne wyjście, jakim jest przeczytanie tejże książki.

Tę powieść grozy polecam osobom lubiącym mroczne tajemnice. Rekomenduję wielbicielom horrorów, choć warto wspomnieć, że ta seria jest w tej kategorii czymś wyjątkowym. Wiem też, że spodobała się tym, którzy nigdy dotąd nie przepadali za „strasznymi” książkami. Was pozostawiam z decyzją wyboru i oby nie przeszła Wam koło nosa okazja do przeczytania tej ciekawej serii.

Piotr Kulpa to mistrz budowania nastroju i wyciągania z postaci ekstremalnych emocji - żadna z jego postaci nie jest jednoznacznie zła lub dobra. Szkoda że wiele osób nie rozpoznaje jeszcze jego nazwiska, bo jest to niesamowity pisarz. Gorąco zachęcam do lektury trzeciego tomu Pana na Wisiołach, w których wiele się wyjaśnia, ale też wiele komplikuje. Mam nadzieję, że to nie jest ostatni tom tej opowieści...

Powieść tak samo dobra jak dwie poprzednie. Liczyłem, że autor nie odpuści i utrzyma ten wspaniały klimat w tym tomie i nie zawiodłem się. Wciągająca fabuła, doskonale nakreślone postacie główne oraz bijąca zewsząd groza sprawiają, że ciężko oderwać się od tego tytułu. Dla mnie powieść godna polecenia.