Ostrze. Mroki Kopenhagi. Tom 1 (okładka miękka)

Znakomity debiut Anne Mette Hancock opowiada o krzywdzie, zemście i szukaniu sprawiedliwości. Autorka ma ogromne szanse na zostanie gwiazdą skandynawskiego kryminału, bo napisała świetną powieść, wpasowującą się w ten gatunek. Kto zabił, teoretycznie wiadomo od początku, ale nie wiadomo, dlaczego tak się stało? Mroczny klimat fabuły wciąga wyjątkowo powoli i podstępnie, a zawiła zagadka, którą trzeba rozwiązać wraz z Heloise Kaldan i komisarzem Erikiem Schäferem, staje się coraz bardziej intrygująca. To jedna z tych książek, której nie można odłożyć, dopóki nie pozna się zakończenia. Historia jest mroczna, bolesna i urzekająca, a ostateczny obraz zaskakuje czytelnika. Akcja powieści rozgrywa się na pograniczu dziennikarstwa śledczego i skrzętnie prowadzonego śledztwa. Heloise Kaldan doświadczona dziennikarka śledcza, popełniła bardzo poważny błąd, który może kosztować ją utratę pracy. Gdy ważą się jej losy, otrzymuje niepokojący list z Francji od Anny Kiel, która zniknęła bez śladu od czasu oskarżenia jej o brutalne morderstwo wybitnego duńskiego prawnika i mimo usilnych działań policji jest nieuchwytna. List zawiera informacje o dziennikarce, o których tak naprawdę nikt nie wie. Heloise to kobieta z przeszłością, z mrocznym rodzinnym sekretem. Niesie ze sobą tajemnicę, która jest dla niej wielkim ciężarem, utrudniającym chwilami podejmowanie właściwych decyzji. Czy tajemnica z przeszłości łączy Heloise z domniemaną zabójczynią bogatego adwokata ? Anne Hancock mocno wchodzi w duński świat mafijnych powiązań, szantaży, pedofilów i brutalnych morderstw. W zalewie literatury kryminalnej „Ostrze” okazuje się być jedną z książek, po którą naprawdę warto sięgnąć. Powieść charakteryzuje się szybkim tempem czytania, dynamiczną fabułą, dobrymi dialogami oraz zwięzłym stylem pisania. Powieść ma to wszystko, co powinien mieć prawdziwy mroczny thriller. Autorka stworzyła naprawdę dopracowaną i zaskakującą intrygę kryminalną. Konstrukcja powieści skupia się nie tylko na morderstwie sprzed lat, ale także na mrocznych powiązaniach duńskich elit i wymiaru sprawiedliwości. Zawiera również odniesienia do traumatycznych wydarzeń, które mają nie tyle podłoże patologiczno-psychologiczne, co tragiczne skutki. Hancock wykreowała różnorodne postacie, co z jednej strony wychodzi na plus, ponieważ tworzy interakcję zapewniającą bogatą różnorodność, z drugiej zaś, wydaje się, że autorka posługuje się stereotypami, że bogaci mogą postępować wbrew przyjętym regułom, bez ponoszenia konsekwencji. Interesująco wypadł ten wzajemny wpływ postaci na siebie. Anna Kiel przeżyła traumatyczne dzieciństwo i szuka sprawiedliwości dla siebie i innych, których spotkał podobny los. Heloise popełniła błąd dziennikarski, ale chce to zrekompensować, pisząc artykuł na temat wykorzystywania dzieci. Detektyw sierżant Erik Schäfer to doświadczony policjant, który będzie musiał wykorzystać swoje umiejętności, by doprowadzić sprawę do końca. Heloise i Erik to mocny duet przeciwieństw. O ile mężczyzna na chłodno, w pełni racjonalistycznie podchodzi do sprawy morderstwa, o tyle bohaterka postępuje dość impulsywnie, nie bacząc na skutki podjętych działań. Natknęłam się na informację, że ta niecodzienna para pojawi się także dwóch kolejnych częściach trylogii, oraz że autorka sprzedała prawa autorskie do adaptacji filmowej. Dopuszczenie do głosu Anny Kiel, kobiety podejrzanej o brutalny mord, impulsywne postępowanie Heloise oraz rozważne działania starszego policjanta sprawiają, że ta historia jest niesamowita i im bliżej końca, tym bardziej wciąga i intryguje. Niewątpliwie największym atutem tej powieści jest czynnik psychologiczny, który moim zdaniem najbardziej przykuwa uwagę. Autorka stworzyła wiarygodne postacie i niezwykle oryginalne dialogi. Styl pisania Hancock, zachwyca solidnym warsztatem pisarskim i pomimo że nie jestem fanką kryminałów skandynawskich, to z wielką przyjemnością sięgnę po kolejną część „Kopenhaskich mroków”

Do debiutów już dawno przestałam podchodzić ostrożnie, ponieważ niejeden raz przekonałam się, że debiut może okazać się czytelniczą petardą. Tak jest i z tą powieścią. Kiedy zaczęłam ją czytać, po kilku stronach wiedziałam, że nie będę się mogła od fabuły oderwać. Moim zdaniem przed autorką tej książki właśnie otworzyły się drzwi wielkiej kariery pisarskiej. Mam nadzieję, że uda mi się przeczytać następne powieści tej autorki, chociaż przyznam szczerze, że nie przepadam za skandynawskim kryminałem. Ale dzięki tej książce przekonam się do niego. Cały czas coś się dzieje i chociaż akcja książki nie należy do tych zbyt dynamicznych, to nie można określić jej nudną. Oprócz ciekawej, trzymającej prawie cały czas w napięciu akcji, mamy świetnie wykreowane postacie i mam tu na myśli zarówno postać dziennikarki i postać policjanta jak i inne osoby występujące w książce. Czytając nie można nie zwrócić uwagi na porządne przygotowanie się autorki do tematów jakie porusza i opisuje w swojej powieści. Niektóre wątki są jakby dokładnie wyjęte z akt policyjnych. Świetnie ukazany wątek poświęcony szczegółowemu opisowi sekcji zwłok jest jak relacja z prosektorium albo sprawozdanie lekarza medycyny sądowej. Autorka nie szczędzi dość mocnych i drastycznych szczegółów, ale dzięki temu przedstawiony przez nią obraz nabiera autentyczności. Oprócz historii kryminalnej mamy tutaj również odniesienia do traumatycznych wydarzeń, które mają nie tyle podłoże patologiczno-psychologiczne co brutalne w skutkach. Poruszony w powieści wątek pedofilii jest drastyczny i wzruszający jednocześnie. Zakończenie książki (które mnie osobiście bardzo się podobało) zaskoczy zapewne niejednego czytelnika. Zanim jednak do niego dotarłam końcówka książki wydobyła ze mnie ogrom emocji i muszę przyznać, że przez jakiś czas nie mogłam opanować łez, które w pewnym momencie całkowicie mną zawładnęły. No cóż, taka już ze mnie płaczka, że nawet podczas czytania kryminałów nie potrafię opanować wzruszenia. Polecam tę książkę szczególnie miłośnikom dobrych kryminałów, myślę, że nikt nie powie o tej lekturze, że była nudna, bo tak jak wspomniałam wcześniej, cały czas coś się dzieje.

Do debiutów już dawno przestałam podchodzić ostrożnie, ponieważ niejeden raz przekonałam się, że debiut może okazać się czytelniczą petardą. Tak jest i z tą powieścią. Kiedy zaczęłam ją czytać, po kilku stronach wiedziałam, że nie będę się mogła od fabuły oderwać. Moim zdaniem przed autorką tej książki właśnie otworzyły się drzwi wielkiej kariery pisarskiej. Mam nadzieję, że uda mi się przeczytać następne powieści tej autorki, chociaż przyznam szczerze, że nie przepadam za skandynawskim kryminałem. Ale dzięki tej książce przekonam się do niego. Cały czas coś się dzieje i chociaż akcja książki nie należy do tych zbyt dynamicznych, to nie można określić jej nudną. Oprócz ciekawej, trzymającej prawie cały czas w napięciu akcji, mamy świetnie wykreowane postacie i mam tu na myśli zarówno postać dziennikarki i postać policjanta jak i inne osoby występujące w książce. Czytając nie można nie zwrócić uwagi na porządne przygotowanie się autorki do tematów jakie porusza i opisuje w swojej powieści. Niektóre wątki są jakby dokładnie wyjęte z akt policyjnych. Świetnie ukazany wątek poświęcony szczegółowemu opisowi sekcji zwłok jest jak relacja z prosektorium albo sprawozdanie lekarza medycyny sądowej. Autorka nie szczędzi dość mocnych i drastycznych szczegółów, ale dzięki temu przedstawiony przez nią obraz nabiera autentyczności. Oprócz historii kryminalnej mamy tutaj również odniesienia do traumatycznych wydarzeń, które mają nie tyle podłoże patologiczno-psychologiczne co brutalne w skutkach. Poruszony w powieści wątek pedofilii jest drastyczny i wzruszający jednocześnie. Zakończenie książki (które mnie osobiście bardzo się podobało) zaskoczy zapewne niejednego czytelnika. Zanim jednak do niego dotarłam końcówka książki wydobyła ze mnie ogrom emocji i muszę przyznać, że przez jakiś czas nie mogłam opanować łez, które w pewnym momencie całkowicie mną zawładnęły. No cóż, taka już ze mnie płaczka, że nawet podczas czytania kryminałów nie potrafię opanować wzruszenia. Polecam tę książkę szczególnie miłośnikom dobrych kryminałów, myślę, że nikt nie powie o tej lekturze, że była nudna, bo tak jak wspomniałam wcześniej, cały czas coś się dzieje.

Hancock to nazwisko, które nie było mi znane, ale Kopenhaga, kryminał, tytuł, opis tej książki sprawiły, że bardzo chciałam ją przeczytać. Całkiem niedługo pojawi się też na polskim rynku wydawniczym drugi tom, ale dzisiaj o pierwszym kilka słów :) Poznajemy główną bohaterkę, Heloise już na samym początku by razem z nią zagłębić się w dziennikarskie śledztwo. Dlaczego? Otóż, dostaje ona listy, od kobiety, która kilka lat wcześnie została zarejestrowana przez kamerę w dniu i w miejscu, gdzie doszło do morderstwa. Wtedy zabito bardzo ważną osobę, a mianowicie adwokata. Anna Kiel ma wrażenie, że jej losy są powiązane z Heloise, do której zaczęła do niej wysyłać listy, ale w międzyczasie dochodzi do kolejnej zbrodni. Sprawą zajmuje się starszy aspirant Erik, a nasza główna bohaterka chce mu pomóc w rozwiązaniu zagadki. Czy faktycznie kobieta pozbyła się kolejnego człowieka? A może tylko intryga została uknuta tak, by czytelnik odniósł takie wrażenie i z góry założył kto jest tym złym? Mimo że "Ostrze" objętościowo nie powala, to autorka poruszyła w niej mnóstwo tematów i zahaczyła o wiele problemów. Wszystko to w duńskim klimacie, który pewnie kojarzy się czytelnikom, tak jak z resztą mi, z powolną akcją. Nic bardziej mylnego. Ten debiut... tak, to debiut! To świetnie skonstruowana opowieść o bohaterach, których nie da się nie lubić, bo wydaje się, że się ich zna, że gdzieś się ich spotkało i teraz czyta się o przygodach i problemach znajomych osób. To nie lada wyczyn i myślę, że jedna z największych zalet tej książki. Trzeba pamiętać, że to kryminał, ale też wątek obyczajowy został mocno rozbudowany nie bez powodu. Mają się one ze sobą ścierać, dosłownie. Między nimi ma nie być żadnej granicy tak, by poczuć, że dla bohaterów życie prywatne i zawodowe są niemal ze sobą zespojone. Fantastyczny początek serii. Mam nadzieję, że nie tylko trylogii, ale właśnie dłuższej serii, w której przyjdzie jeszcze mi spotkać przynajmniej część osób z "Ostrza". Wydawnictwu MOVA bardzo dziękuję za egzemplarz!

Uwielbiam mroczne, odurzające skandynawskie kryminały, które wyróżniają się swoim gęstym, ciężkim klimatem, a także niełatwą głęboką tematyką, zarazem wstrząsającą, jak i skłaniającą do zadumy. Tym razem nie było inaczej, a jednak Anne Mette Hancock dodatkowo przełamała pewien schemat, nadając książce świeżości i nieszablonowości, jakie tak bardzo kochamy. Tym razem morderca jest doskonale znany od samego początku, a jednak jego motyw wciąż pozostaje tajemnicą. Co skłoniło Annę do tak makabrycznej zbrodni? I co łączy ją z dziennikarką, którą prosi listownie o napisanie szczerego, dopracowanego artykułu? Anne Mette Hancock bezsprzecznie umiejętnie prowadzi fabułę i stopniuje napięcie, czytelnik z wypiekami na twarz kroczy po kolejnych stronach, nawet nie spodziewając się, jak wielką bombę szykuje pisarka. Gdy dojdzie do wybuchu, z pewnością będzie już za późno, by móc się wycofać. Ta otumaniająca powieść was porwie, rozszarpie, po czym wypluje, zszokowanych, skołowanych i niedowierzających. Wkroczcie na ścieżkę bolesnych, mrocznych sekretów i dajcie się porwać sugestywnemu pióru utalentowanej autorki, które z niebywałą lekkością zaangażuje w historię wszystkie wasze zmysły, fundując kilkugodzinne, duszące i oszałamiające doświadczenie, po jakim niełatwo powrócić do normalnego funkcjonowania. "Ostrze" to wciągająca, silnie angażująca, mroczna opowieść o makabrycznej zbrodni, w której poświęcono wiele uwagi oprawie psychologicznej, czyniąc z historii wyjątkowo zniewalające, osobliwe doświadczenie. Magnetyczne, stale wzrastające, otumaniające napięcie, mroczne tajemnice, które spędzają sen z powiek, dopracowane, doskonałe postacie, z jakimi nie sposób się nie utożsamić i brutalna, zwalająca z nóg tematyka, siejąca w duszy spustoszenie i nieopisany gniew czy poczucie niesprawiedliwości. To bezsprzecznie powieść nieodkładalna, lektura obowiązkowa dla wszystkich fanów silnych, skrajnych emocji i fenomenalnych skandynawskich kryminałów. Polecam całym sercem!

Dzisiaj chciałabym Wam zaproponować pierwszą część z cyklu „Mroki Kopenhagi” Anne Matte Hancock. Książka „Ostrze” jak dla mnie to strzał w 10. Przyznam, że biorąc ją do ręki, nie nakręcałam się na nią, a nawet kilka razy odkładałam ją na półkę. Dopiero jak zobaczyłam drugą część w zapowiedziach, pomyślałam, że to już najwyższy czas, by po nią sięgnąć. Bardzo żałuję, że ją odkładałam, bo okazała się rewelacyjna, a akcja wciągnęła mnie na maksa. Zaczyna się bardzo emocjonująco i nie odpuszcza do ostatniego rozdziału. Książka zaczyna się od opisu rzekomego morderstwa adwokata Christoffera Mossinga. Kamery monitoringu zarejestrowały młodą kobietę Annę Kiel, która opuszcza miejsce zbrodni, cała we krwi. Morderczyni ucieka z miejsca zbrodni i policji nigdy nie udało jej się schwytać. Heloise Kaldan dziennikarka duńskiej gazety otrzymuje od morderczyni sprzed lat list, w którym pisze, że coś wspólnego je łączy. Cała książka jest usiana tajemnicami, które dziennikarka próbuje połączyć. Próbuje poznać tamtą historię od początku i zdobywa wszystkie informacje. Odwiedza wszystkie osoby, które Annę znały i które mogą rzucić więcej światła na tę sprawę. Małymi krokami poznamy kobietę, która od lat ucieka i zrozumiemy, czemu właśnie teraz dała o sobie znać. Co ją dopchnęło do tak strasznego czynu, jakim jest morderstwo? Czy się do tego przyznaje? Czy może chce udowodnić swoją niewinność? To, co odkryje, nigdy nie przypuszczała, że może ją tak zranić i nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo jest w to zamieszana. Książka jest bardzo emocjonująca i porywa zwrotami akcji. Ciągła ciekawość każe przewracać kartki i zbierać informację, dlaczego został zamordowany właśnie ten człowiek i co za tym się kryje. Zakończenie jest niesamowite i to do czego sami dojdziemy włos się jeży, a na ciele nie raz pojawi się gęsia skórka. Bardzo wysoko oceniam tę książkę i wiem, że bez zastanawiania zamówię drugą część z tej serii. Polecam, nie zawiedziecie się.

Czytam, że książka została nagrodzona przez Duńską Akademię Kryminalną i myślę sobie, że chyba serio jest dobra, więc wypada się przekonać na własnej skórze. 🤔 . O fabule: W 2013 r. został brutalnie zamordowany Christoffer Mossing. Wiadomo, że tego czynu dokonała Anna Kiel, bowiem kamera rejestruje ją wychodzącą z domu ofiary, całą we krwi. Na dodatek kobieta z premedytacją patrzy prosto w obiektyw kamery, co ewidentnie wskazuje na to, że chce być rozpoznana. Mimo tego służby nie są w stanie jej odnaleźć i zaaresztować. . Parę lat później dziennikarka Heloise Kaldan zaczyna otrzymywać listy od Anny, których treść jest mocno dziwna i wszystko wskazuje na to, że ich życia są w jakiś sposób powiązane. . Kobieta rozpoczyna śledztwo, a w międzyczasie pojawia się kolejny trup. . Na początku szło mi dość opornie, ale to dlatego, że wszystko dookoła mnie rozpraszało. W momencie, kiedy w końcu skupiłam się na książce, nie mogłam się od niej w ogóle oderwać. |I przyznaję, że najbardziej byłam zainteresowana fragmentami właśnie z dziennikarką niż z policjantem. . Autorka doskonale budowała napięcie, a kiedy zaczęła dawkować informacje rozwiązujące zagadkę, szczęka mi opadła. Temat, który poruszyła jest przeokrutny, ale i równie ważny. Pedofilia, patologia w domu, bezkarność winnych. Portret psychologiczny Anny, jej motywy i działania oraz to tytułowe ostrze sprawiło, że autentycznie było mi przykro i nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić co taka osoba może czuć i jak się zachowywać... . "Ostrze" Anne Mette Hancock rozpoczyna cykl książek pod nazwą "Mroki Kopenhagi". Z chęcią przeczytam kolejne części. 😉 . PS. No i poszerzyłam swoją wiedzę o kwiatkach, a dokładniej o... Amorphophallus titanu. Kce to!

Okładka tej książki wygląda świetnie. U dołu z lewej strony widzimy fragment miasteczka, na samym środku tajemnicze spojrzenie jakiejś kobiety... Jaka ja byłam ciekawa tej historii, gdy trzymałam ją w swoich dłoniach! Jest satynowa w dotyku, z wytłuszczonym tytułem. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytamy kilka słów o autorce, a na drugim fragment książki. Stronice są kremowe, a czcionka wystarczająca dla oka. Delikatne wstawki w książce w rozdziale fajnie uzupełniają całość. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Rozdziały nie są ani długie ani krótkie (chociaż czasami zdarzają się naprawdę dosyć krótkie), ale w większej mierze są w sam raz. Mamy kilku narratorów. Moje pierwsze spotkanie z autorką, a ja jestem baaardzo zadowolona! Nie spodziewałam się tak lekkiego i przystępnego pióra. Okej, debiuty są różne, ale ten jest istnym strzałem w dziesiątkę. Autorka ma tak wyczute pióro, że wie jak zainteresować czytelnika i sprawić, by z ciekawości przebierał nogami i obliczał ile jeszcze ma czasu by poczytać i czy zdąży się dowiedzieć, co za chwile się stanie. Tak było ze mną. Byłam do tego stopnia zainteresowana powieścią, że chciałam rzucić wszystko inne i zrobiłam coś, czego dawno nie robiłam. Czytałam czekając na autobus, a następnie w drodze do pracy. Byłam napięta jak struna, nie wiedziałam, jak to się zakończy i nie wytrzymałabym całego dnia w pracy w niewiedzy, jaki to wszystko będzie miało finał. Jestem zadowolona, pióro autorki jest lekkie, czyta się szybko, przyjemnie i bez jakichkolwiek blokad.

„MROKI KOPENHAGI. OSTRZE.” Anne Mette Hancock Wydawnictwo MOVA „Ostrze” jest pierwszym tomem trylogii „Mroki Kopenhagi”. W historię opisaną w tej powieści trzeba się wgryźć, żeby ją lepiej zrozumieć. Na początku mnie niestety nie wciągnęła, ale im dalej tym było lepiej. Dziennikarka Heloise Kaldan po otrzymaniu cynku od swojego informatora napisała artykuł. Niestety informacje w nim zawarte były nie prawdziwe. Konsekwencje tego były dla niej bardzo surowe. Nasza bohaterka dostaje tajemnicze listy od Anny Kiel. Dziewczyna jest od kilku lat poszukiwana przez policję. Anna była widziana na miejscu brutalnego morderstwa. Zginął dobrze znany adwokat Christoffer Mossing. Czy młoda dziewczyna mogłaby zamordować postawnego mężczyznę? Przekonajcie się sami. Heloise postanawia przyjrzeć się bliżej tej sprawie. Czy słusznie? Nie wie, że to co odkryje głęboko nią wstrząśnie. Ginie kolejna osoba. Prowadzone śledztwo zachęciło mnie do czytania. Niesamowity i głęboki thriller. Nie oderwiecie się od czytania – o ile lubicie thrillery. Gwarantowana zarwana nocka. Przejmująca historia, która przyprawi was o dreszcze. Podoba mi się styl pisania Anne Mette Hancock. Niesamowita bohaterka, super fabuła i ten klimat – koniecznie przeczytajcie. Czy polecam? Oczywiście, że polecam. Dodam nie zrażajcie się początkiem. Przebrnijcie przez niego i dalej otrzymacie cudowne dzieło. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu.

Jako fanka skandynawskich kryminałów, nie mogłam przejść obok tego debiutu nagrodzonego przez Duńską Akademię Kryminalną. Dziennikarka Heloise Kaldan zaczyna otrzymywać listy od Anny Kiel. Kobieta jest podejrzana o zamordowanie Christoffera Mossing, po tym jak kamery monitoringu zarejestrowały ją opuszczającą miejsce zbrodni. Od tamtej chwili jakby zapadła się pod ziemię. Dlaczego po latach postanawia dać o sobie znać? Heloise jakiś czas temu napisała artykuł powołując się na niesprawdzone informacje i od tej pory nie jest zbyt wiarygodna. Dlaczego to właśnie do niej postanowiła odezwać się Anna? Oczywiście nie zabraknie tu też stróża prawa - Erika Schäfer’a, który wraz z Heloise będzie odkrywał kolejne karty tej układanki. Przekonamy się, że przeszłość skrywa wiele tajemnic. A także, że nie zawsze wszystko jest takie jak się wydaje. Zło potrafi czaić się blisko, tam gdzie się go w ogóle nie spodziewamy. Prawda okaże się szokująca. Książkę czyta się dosyć szybko, choć chwilami łapałam się na tym, że moje myśli gdzieś uciekają. Wbrew moim oczekiwaniom nie czułam niestety tej gęstej atmosfery. Przy przewracaniu kolejnych stron nie towarzyszyło mi uczucie niepokoju, a fabuła nie pochłonęła mnie do reszty. Zabrakło mi tu takiego specyficznego mrocznego klimatu. Poruszane przez autorkę tematy nie są łatwe i wzbudzają emocje, jednak tym razem nie było po prostu efektu WOW