Ostatnie słowo (okładka miękka)

Główny bohater książki jest biografem. Kiedy trafia mu się zlecenie, by napisał o znanym pisarzu - Mamoonie, widzi w tym niezwykłą okazję. Ma szansę na to, by jego nazwisko zaczęło coś znaczyć. A oprócz tego wierzy, że dzięki niej stanie się bogatszy. Jednak tak naprawdę wpada w pułapkę manipulacji. Próbuje nim kierować wydawca, żona pisarza, sam Mamoon. Biograf - Harry wierzy jednak, że to on jest kreatorem, niemal bogiem - ale kto ma naprawdę to ostatnie słowo? Hanif Kureishi w sposób błyskotliwy, autoironiczny opowiada o tym, jak to jest być pisarzem. Z tej zabawnej historii, wypłynie sporo poważnych pytań. Na ile pisarz jest osobą, która ma wpływ na świat. Czy ktoś go w ogóle słucha? Oprócz tego widzimy kondycję współczesnego świata. Bohater trafia na prowincję gdzie wcale nie jest tak sielsko, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Okaże się też, że ludzie, by stać się sławnymi, czy bogatymi, nie cofną się przed grzebaniem w błocie. Ale czy Harry też nie zawaha się przed tym, by pokazać Mamoona w taki sposób, by obnażyć wszystkie jego grzeszki?

Mistrz ciętej riposty i bezogródkowych dialogów. Ciężko było znaleźć moment idealny na to, by odłożyć ją na półkę i zjeść coś czy wypić herbę. Totalnie mnie pochłonęła i oczarowała stylem Kureishiego, jego odwagą i szczerością. Cenna

Nie za bardzo wiedziałam czego mogę się po tej książce spodziewać, bo nie czytałam wcześniej nic tego autora, ale styl Ostatniego słowa szybko mnie wciągnął. To historia z humorem, w której pełno nieszablonowych, barwnych postaci, napisana z przenikliwością i bystrością obserwacji. Czyta się gładko i lekko.

,,Budda z przedmieścia” wiadomo – jest rewelacyjny, dlatego postanowiłam przeczytać też inną książkę Kureishiego. I cóż… Ostatnie słowo jest jak dla mnie mniej wyraziste i wymowne, ale tej powieści również nie brakuje mądrości i błyskotliwości. Samo obcowanie z literaturą Kureishiego to dobra zabawa i ciekawa przygoda.

Ludzie bez żadnych masek, pokazani takimi jakimi są, zepsuci, śmieszni i groteskowi. Kureishi potrafi pisać tak, że nie sposób oderwać się od jego dynamicznej narracji pełnej ciekawych zwrotów akcji. Idealna powieść nie tylko na wakacje. Uniwersalna, myślę, że to taka książka która spodoba się każdemu – tak jak okładka zresztą.

Ciekawa pozycja, myślę, że po niej rozpocznę poznawanie innych książek tego autora. Przypadł mi do gustu jego sposób pisania - taki lekki, z rozmachem, idealny w dialogach, słowa same płynął po kartce i można się nie spostrzec i już się jest o wiele stron dalej.

Zainteresowała mnie okładka, czasem właśnie to jest jakimś impulsem dla mnie. Zapowiedź i zachęta złożona w okładce sprawdziła się w 100%. Hipnotyzująca opowieść, z tematyką przypominającą mozaikę- o życiu, przemijaniu, władzy, manipulacji, seksie.

Dawno nie czytałam takiej książki, aż ciężko ją porównać do innej. Autor tworzy swój własny styl i gatunek, pełno tu humoru i ironii, ale powagi, gry między bohaterami i gry z czytelnikami.

Potrzeba powiedzenia ostatniego słowa, zarówno w kłótni jak i w pamięci osób, które po nas zostaną jest tak wielka, że rozgrywają się o nią liczne gry, gierki i manipulacje. Nikt nie chce przegrać i zostać zapomnianym. Niezwykła książka która to wszystko porusza z nutą ironii i żartu.