Ostatnie królestwo. Wojny wikingów. Tom 1 (okładka twarda)

Wikingowie to jedno z tych słów, które od zawsze wzbudzają we mnie swego rodzaju fascynację. Gdy tylko pojawia się zapowiedź jakiejś powieści, czy też książki typowo historycznej, która ma poruszać tę tematykę, to sięgam po nią w ciemno – nie muszę nawet jakoś specjalnie zagłębiać się w zarys widniejący z tyłu okładki, wystarczy, że ma to dotyczyć ludzi północy. O ile mam na swojej półce już kilka tytułów, które uznałam za bardzo dobre, to niestety są to raczej publikacje naukowe, brakuje tam naprawdę porywającego cyklu powieści… A właściwie to brakowało, bo wszystko wskazuje na to, że Wojny Wikingów Bernarda Cornwella zajmą to zaszczytne miejsce. Zawsze gdy sięgam po literaturę, która aż promieniuje historią, to mam pewne obawy – często miałam do czynienia z tym, że były to powieści dosyć ciężkie, takie typowe opasłe tomiska, przez które ciężko przebrnąć. Niby mają wiele do zaoferowania, ale jednak brakuje im pewnej lekkości, dobrego stylu, który sprawiłby, że płynęłoby się przez opowiadaną historię – niezależnie od tego, ile jest w niej prawdy, a ile fikcji. Wiecie, to tak jak z dobrym nauczycielem historii – są tacy, którzy potrafią w bajeczny i wciągający sposób uczyć tego przedmiotu, że siedzicie na lekcji, a przed waszymi oczami rozgrywa się to, o czym wykładowca opowiada, a są i tacy, którzy po prostu wyłożą wam na stół suche fakty i ogrom dat. Bernard Cornwell należy do tego pierwszego grona. Akcja Ostatniego królestwa rozgrywa się na terenach dzisiejszej Anglii, w IX wieku. Wtedy to właśnie Wikingowie rozpoczęli swoje wielkie podboje Europy, a trzeba przyznać, że byli zdecydowanymi mistrzami. Zdobywali praktycznie każdą ziemię, na którą przybywali, a na ich czele stał Ragnar Nieustraszony. W trakcie jednego z podbojów Uhtred, syn ealdormana Northumbrii, trafia w duńską niewolę, choć nie jest to typowa niewola, jaką być może teraz macie przed oczami. Ragnar dostrzegł w tym chłopaku charakter, coś, co szkoda byłoby marnować. Od tej pory Uhtred, będący jeszcze zaledwie kilkuletnim chłopcem, wychowuje się wśród wielkich wojowników, jakimi są wikingowie. Uczy się ich zwyczajów, przyjmuje ich wierzenia, a z jego szyi zaczyna zwisać młot Thora. Staje się częścią rodziny Ragnara, ale mimo wszystko nadal pamięta, że jest Anglikiem. Wobec kogo będzie lojalny, gdy dojdzie do ostatecznej rozgrywki? Tym, co najbardziej mnie ciekawiło w trakcie czytania tej powieści, było zachowanie głównego bohatera, Uhtreda. Jest on narratorem tej historii, opowiada ją w formie wspomnień, a czytelnik ma okazje zobaczyć wszystkie wydarzenia z jego perspektywy, aczkolwiek nie do końca może mu zajrzeć do głowy. Choć Uhtred wiele ujawnia w trakcie swojej opowieści, to i tak pewne cechy jego osobowości pozostają tajemnicą. Do tej pory nie jestem pewna, czyją stronę tak naprawdę trzymał – cały czas zastanawiałam się, czy jest wierny wikingom czy może jednak Anglii? W końcu doszłam do wniosku, że Uhtred jest wierny ludziom, jest lojalny wobec tych, którzy mu pomogli, aczkolwiek jego balansowanie na granicy dwóch walczących ze sobą nacji było niejednokrotnie dziwne i niepokojące. Można by odnieść wrażenie, że to bohater elastyczny, który po prostu dostosowuje się do danej sytuacji, aby przeżyć. W takim rozrachunku można by go nawet nazwać sprytnym, ale jak było naprawdę? Już po kilku pierwszych stronach moje wątpliwości, co do tego, że książka będzie trudna w odbiorze, zostały rozwiane. Bernard Cornwell ma niesamowicie lekkie pióro, jego styl jest po prostu znakomity i idealnie dopasowany do opowiadanej tutaj historii. W końcu natrafiłam na taką powieść o wikingach, która pochłonęła mnie bez reszty, bowiem łączyła w sobie wszystko to, co najważniejsze – krwawe podboje, ciekawych bohaterów, wciągającą fabułę i przyjemny język. Cornwell stopniowo wprowadził nas w życie Uthreda, a to zaledwie początek całej sagi, która ma liczyć osiem tomów. To w dużej mierze okres dorastania głównego bohatera, czas kształtowania się, a trzeba przyznać, że nie miał ku temu wyjątkowo sprzyjających okoliczności, aczkolwiek wzbudza on sympatię czytelnika, podobnie jak i kilka innych postaci. Nie brakuje też tutaj znakomitego przedstawienia zasad panujących wśród wikingów, a także odrobiny mitologii skandynawskiej. Oczywiście istotnym elementem staje się też konflikt religijny pomiędzy Anglikami a Duńczykami, który niejednokrotnie stanowi temat dyskusji pomiędzy bohaterami. Jestem przekonana, że Ostatnie królestwo to wstęp do obłędnej sagi, która zajmie specjalne miejsce w mojej biblioteczce. Czuję się w pełni usatysfakcjonowana tym, co zaoferował nam Bernard Cornwell, bowiem jego dzieło wciągnęło mnie na kilka dobrych godzin. To kawał dobrej lektury, który przypadnie do gustu przede wszystkim tym czytelnikom, którzy przepadają za porządną fikcją historyczną, ale myślę, że jeżeli są wśród Was osoby, które nigdy jeszcze nie obcowały z tym gatunkiem, a chciałyby spróbować, to będzie to strzał w dziesiątkę.

"Przeznaczenie jest wszystkim" Wikingowie, Duńczycy, poganie, najeźdźcy z Północy – tyle określeń dla jednego narodu, który potrafił zawojować Anglię, Ruś i dotrzeć nawet pod mury Paryża płynąc Sekwaną na swoich łodziach ze smoczymi łbami. Ta fascynacja wojownikami ze Skandynawii i Danii zaowocowała nakręceniem serialu Upadek królestwa, opartego na dziesięciotomowej sadze Bernarda Cornwella. Epickie dzieło angielskiego pisarza to, bazująca na faktach, historia, od której ciężko się oderwać i która fascynuje swoim rozmachem. IX wiek, Anglia. Uhtred, syn Uhtreda, to ealdorman Bebbanburga. Dziewięciolatek, wychowywany najpierw pod innym imieniem, dopiero po śmierci starszego brata otrzymuje to miano, które przechodzi z ojca na pierworodnego syna. Gdy chrześcijańską Anglię najeżdżają pogańscy Duńczycy, chłopiec trafia do ich niewoli, gdzie zajmuje się nim jarl Ragnar. Od tej pory jego losy splatają się w skomplikowaną nić, w której o lepsze walczą miłość do rodzimego kraju i rodzimej ziemi, poczucie bycia Sasem, a fascynacja Duńczykami, miłość do człowieka, który go uratował, i niechęć do chrześcijaństwa. To wszystko dzieje się na tle przemian zachodzących w kraju, który powoli przekształca się w jedno, zjednoczone królestwo, na skutek upartych działań króla Alfreda, dążącego do konsolidacji tych ziem, i na tyle ciągłych walk z obcym najeźdźcą z odległej Północy. Brak mi słów by opisać pierwszy tom Wojen Wikingów. Ta książka po prostu zapiera dech. Po dość nudnym i ciągnącym się jak rozgotowany makaron początku akcja nabiera tempa i do samego konća ciągle coś się dzieje. Z jednego pola bitwy trafiamy na drugie, a pomiędzy kolejnymi walkami podążamy za głównym bohaterem przez jego życie. Uhtred, miotany przez los od jednego walczącego obozu do drugiego, poszukuje sam siebie, swojej tożsamości i swojego miejsca na ziemi w tej całej skomplikowanej układance. Z jednej strony, służąc królowi Alfredowi, gorliwemu chrześcijaninowi, sam musi przynajmniej stwarzać pozory religijnego człowieka, a z drugiej wciąż ciągnie go do pogańskich wierzeń jego przodków i Duńczyków, wolnych i nieskrępowanych. Za wszelką cenę chce odzyskać utraconą na rzecz zdradzieckiego wuja ojcowiznę, ale trzy prządki jego przeznaczenia wciąż odciągają go od tego celu, aż w końcu przywiązują do kawałka ziemi po drugiej stronie kraju. Ostatecznie, chociaż nie porzuca tego marzenia, to zostaje poddanym króla Alfreda i pojmuje za żonę wyznaczoną mu przez władcę dziewczynę, by móc być dowódcą angielskiej floty. Co wcale nie ułatwia powrotu do ukochanego Bebbanburga. Losy Uhtreda Uhtredsona rozgrywają się na tle ważnych wydarzeń w dziejach Anglii. Chrześcijaństwo, wciąż młoda religia na tych ziemiach, stara się wykorzenić pogańskie wierzenia. Powstają nowe kościoły i klasztory, a każdy mieszkaniec musi być ochrzczony. Oczywiście, wśród prostego ludu, żyjącego z dala od dworu, wciąż silne są dawne tradycje i obrzędy, a także wiara w wielu bogów opiekujących się ludzkością. Król Alfred za wszelką cenę stara się, by nowa religia zapuściła korzenie w jego kraju. Ponadto Alfred dąży ze wszyskich sił do obronienia swojej ziemi, Wessexu, czyli najbogatszej części kraju, przed najazdem Duńczyków, co dzięki odrobinie szczęścia (czy też boskiej pomocy) udaje mu się. Natomiast jego wieloletnim planem jest odzyskanie reszty ziem i zjednoczenie pod swoim berłem jako spójnego organizmu państwowego. Uda się to dopiero jego wnukom, ale podwaliny pod współczesną Anglię położył właśnie Alfred w IX wieku. Na koniec słówko o stronie technicznej wydania tej książki – czarna, minimalistyczna okładka i biały grzbiet z kawałkiem rysunku, który ułoży się w całość po zebraniu wszystkich dziesięciu tomów, skradły moje serce już od pierwszego wejrzenia. Ponadto w środku na wklejce do okładki znajdziemy mapę Anglii z zaznaczonymi miejscami wydarzeń z ich ówczesnymi nazwami, a także współczesnymi odpowiednikami. Bardzo cieszyło mnie to, że autor postanowił zachować dziewięciowieczne nazewnictwo (jedynym odstępstem był Londyn), chociaż można sobie na tych nazwach czasami język połamać. Co więcej, Cornwell naprawdę postarał się by przybliżyć czytelnikowi wszystkie aspekty życia z tamtej epoki, więc wszystko zostało dokładnie opisane, począwszy od muru tarcz, czyli sposobu walki zarówno Duńczyków i Sasów, poprzez prace gospodarskie na każdą porę roku, aż po wytwarzanie węgla drzewnego. Jest to kawał solidnej roboty, której źródłami pisanymi były kroniki z dziewiątego wieku. Oparta na faktach historycznych powieść Ostatnie Królestwo to wspaniały portret ówczesnej epoki, pozwalający nam przyjrzeć się nie tylko bitwom tamtych czasów, ale też kulturze i obyczajom. Opisane z rozmachem sceny batalistyczne porywają czytelnika, a gdy czyta się o murze tarcz ma się wrażenie, że stoi się w nim wraz z innymi wojownikami. To jednocześnie poruszające studium ludzkiej psychologii i poszukiwania samego siebie, swojego miejsca na ziemi, którego ze wsz

Wydawnictwo Otwarte zaczyna rok 2019 z przytupem, bo debiutujący właśnie na rynku polskim cykl „Wojny Wikingów” to jedna z najgłośniejszych serii autorstwa brytyjskiego pisarza, Bernarda Cornwella. Na jej podstawie stacja BBC wyprodukowała w 2015 roku serial „The Last Kingdom” („Upadek królestwa”), którego trzeci już sezon mogą podziwiać widzowie Netflixa (czwarty jest w trakcie realizacji). Powieść historyczna „Ostatnie Królestwo” („The Last Kingdom”) to pierwsza część „Wojen Wikingów” („The Saxon Stories”), już ponad dziesięciotomowego cyklu opisującego próby zjednoczenia Anglii pod rządami króla Alfreda, jedynego władcy w jej dziejach, któremu nadano przydomek Wielki. Narratorem jest jednocześnie główny bohater – Sas Uhtred z Bebbanburga, syn Uhtreda, syna Uhtreda. Ów chłopak z Northumbrii – porwany za młodu przez Duńczyków, po tym, jak najeźdźcy w bestialski sposób zabili jego starszego, siedemnastoletniego brata oraz zmasakrowali armię jego ojca, jednocześnie pozbawiając ealdormana Uhtreda życia – jest więźniem Wikingów. Więźniem, który – traktowany niemal jak rodzony syn – staje się częścią rodziny jarla Ragnara Nieustraszonego i dorasta na jego ziemiach. Uhtred – z niespełna dziesięcioletniego sieroty – przeistacza się w dorosłego mężczyznę, wojownika, który jest równie dziki, niezwyciężony i nieustępliwy co jego wikińskie plemię. Kocha swoich okrutnych bogów, przybraną rodzinę i nowych pobratymców, wśród których szybko zyskuje przyjaciół. Nie krępują go tu nakazy religijne chrześcijaństwa ni ograniczenia dworu ojca. Poznaje za to sztukę walki Wikingów, ich kulturę, wierzenia i obrzędy. Poznaje w końcu niezwykłą kobietę – tak jak i on porwaną przez Duńczyków, gdy była dzieckiem. Brida zajmuje wśród Wikingów miejsce szczególne – z nimi walczy, z nimi dzieli łupy a jednocześnie rozmawia z ich bogami. Niezwykła kobieta w czasach, gdy kobiety żyły głównie w cieniu mężczyzn. Kiedy śmierć Ragnara na polu bitwy pozbawia Uhtreda przybranej rodziny – musi pomyśleć o zjednoczeniu się z Sasami, których najpierw kochał, potem zdradził. Dorastający w nienawiści wobec pobratymców krwi, Anglików, Uhtred miota się między dwoma narodami, które go wychowały, i do których należy. Zuchwały i arogancki ealdorman początkowo gardzi królem Alfredem, z czasem jednak zaczyna rozumieć, że jego mądrość i przenikliwość oraz rozwaga są bronią równie potężną i zabójczą, co ostre miecze wojowników. Doskonałe sceny walk (jakże licznych, bo przecież czasy, które opisuje autor obfitowały w ich ogrom), bogate opisy uzbrojenia, taktyk i strategii wojskowych, architektury, ubiorów, języka oraz wierzeń i guseł. Życie codzienne – zarówno możnych, jak ich poddanych, widziane oczami najpierw chłopca, potem dorastającego młodzieńca (w tamtych czasach – już dorosłego mężczyzny). Świat twardych praw, walk na śmierć i życie, sojuszy i rozejmów, zdrad i podstępów. Świat bogaty, piękny, inny. Świat, na oczach którego tworzyła się historia a jego mieszkańcy byli jej bohaterami. Język powieści jest lekki, płynie zgrabnie. Mimo mnogości opisów, autor nie zanudza czytelnika, ale z finezją wprowadza w meandry wieków średnich na Wyspach Brytyjskich. W codzienność bohaterów, jak i w wyprawy bitewne, w których biorą udział. Plecie historię złożoną z wielu kolorowych wątków, tworzącą wspaniały arras ówczesnych czasów, kipiący żywotnością barw, tętniący krwią wojowników i śpiewem kapłanów oraz mocą pogańskich bogów. „Wojny Wikingów” to cykl cieszący nie tylko zawartością wnętrza, ale i wyglądem. Seria jest bowiem pięknie zaprojektowana i wydana – twarda oprawa, czarno-białe okładki z zaznaczonym kolorem imieniem i nazwiskiem autora oraz tytułem kolejnego tomu. Wierzch grzbietów tworzy obraz będący mozaiką wojowników anglosaskich i Wikingów. Przednia wyklejka to mapa terenów, tylna – rysunek przedstawiający głównego bohatera. Powieść składa się z prologu („Northumbria 866-867”) oraz jedenastu rozdziałów, ujętych w trzech częściach („Pogańskie dzieciństwo”, „Ostatnie królestwo”, „Mur tarcz”). Rozpoczyna ją nota od autora – „Nazwy geograficzne” – w której Bernard Cornwell pokrótce wyjaśnia dowolność sposobu zapisu nazw geograficznych (a – jak się później okaże – i własnych) w czasach anglosaskich. Jest tu też lista używanych przez niego nazw, która pozwala choć trochę zorientować się czytelnikowi w bogactwie i braku konsekwencji językowej czasów, gdy Wielka Brytania jeszcze nie istniała. Pierwszy tom „Wojen Wikingów” zamyka nota historyczna, w której autor kreśli postać Alfreda –władcy, który – mimo że niewielkiej postury, wodzem był wielkim. „Ostatnie Królestwo” to wspaniałe wprowadzenie do tytułowych „Wojen Wikingów” i przedsmak tego, co czeka czytelnika w dalszych częściach saksońskich opowieści.

Tematyka podbojów Wikingów jest w modzie już od kilku lat, głównie za sprawą dwóch świetnych seriali: Wikingów i Ostatniego Królestwa. Powieści Bernarda Cornwella, na podstawie których powstał właśnie ten drugi tytuł, w Polsce nigdy nie zostały wydane w całości, ale w tym roku tego zadania podjęło się Wydawnictwo Otwarte i miejmy nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze. Jestem właśnie po lekturze pierwszego tomu i już niecierpliwie czekam na kolejny – a kolejne tomy powieści mają się ukazywać przez cały rok, mniej więcej co miesiąc. Akcja pierwszego tomu pt. „Ostatnie Królestwo” dzieje się w IX w., gdy Anglia była podzielona na siedem niezależnych królestw. Wikingowie, czyli po prostu Duńczycy, systematycznie starali się podbić te terytoria. Miałam okazję parę lat temu obejrzeć też pierwszy sezon „Upadłego Królestwa”, a obrazuje on wydarzenia z pierwszych 2 tomów powieści. Fajnie było wrócić do tej historii, przypomnieć ją sobie i zgłębić dzięki niesamowitej wyobraźni pisarza. Głównym bohaterem powieści jest Uhtred syn ealdormana Northumbrii, jednego z królestw Anglii. W wyniku podboju Duńczyków cała rodzina Uhtreda ginie, a on sam cudem zostaje ocalony, trafia jednak w niewolę. Chłopak, w akcie dziecinnej odwagi, rzuca się na przywódcę wroga, i to tak rozśmiesza samego Ragnara, że postanawia go wziąć pod swoje skrzydła jako maskotkę. Uhtred czuje rozdarcie, ponieważ powinien nienawidzić swojego wroga, pomścić śmierć bliskich, tymczasem wcale nie jest traktowany jak jeniec. Zaprzyjaźnia się z Wikingami, staje się jednym z nich. Podoba mu się ich swobodny styl życia oraz zamiłowanie do walki. Uhtred z jednej strony czuje się Saksończykiem i wierzy w to, że kiedy dorośnie, zdoła odbić ziemie, należące do niego po ojcu, z drugiej staje się częścią rodziny Duńczyków i kocha Ragnara bardziej niż własnego ojca. Z czasem to rozdarcie będzie się tylko pogłębiać, a znajdując się na polu walki Uhtreda nigdy nie opuści pytanie, czy staje po właściwej stronie, kim tak naprawdę jest, a może nie należy do żadnej ze stron? Bardzo polubiłam bohaterów tej książki i sposób prowadzenia akcji. Mimo że Uhtred jest głównym bohaterem i to jemu oddano narrację, każda z przewijających się przez strony powieści postaci ma swój niepowtarzalny charakter i przekonania. Podobały mi się świetne opisy bitew, niezapomniane starcia Anglików i Duńczyków, ich sposoby walki, dedukcji, szukanie forteli, by zaskoczyć wroga. Znane mi z ekranu mury tarczy zagościły na kartach powieści i czytanie o tym, co przeżywali wojownicy stojąc w takim szyku, czekając na sygnał do ataku, dało nowe, świeże spojrzenie na ten spektakularny sposób walki. W powieści wielką rolę odgrywa także wiara. Uhtred wychowywał się w katolickiej rodzinie, ale bardzo szybko przyswoił sobie wierzenia Wikingów, zaczął wyznawać boga Odyna i nosić na piersi miecz Thora. Wiele razy zdarzy mu się jeszcze wybierać, do kogo powinien zanosić swoje modły. Zdarzy się czas, gdy opuści brutalnych Duńczyków i powróci na służbę do rodzimego ludu, jednak ascetyzm wiary chrześcijańskiej nigdy nie będzie dla niego atrakcyjny. Książkę czyta się jednym tchem, i nie można się przy niej nudzić. Opisy są bardzo barwne i konkretne, a przede wszystkim ukazywane z perspektywy dorastającego, szukającego swojego miejsca chłopaka, dzięki czemu są pełne emocji, wrażliwości i przemyśleń. Dosłownie odczuwamy rozterki Uhtreda na własnej skórze i pragniemy, by wreszcie zaznał spokoju. Ale jego honor i lojalność nie zawsze pozwalają mu pójść ścieżką, jaką miałby ochotę. Czasem obowiązek bierze górę nad sercem. Uhtred nie łamie raz danego słowa, nawet gdy własne pragnienie mówi mu co innego. Uhtred wierzy w to, że przeznaczenie jest wszystkim. Oddaje swój los w ręce bogów. Wyrasta na walecznego, pewnego siebie mężczyznę, który z jednej strony ma wielkie serce i zrobi wszystko dla ludzi, których kocha, z drugiej wciąż czuje w sobie głód walki i chęć odebrania tego, co prawnie do niego zależy. W pierwszym tomie żegnamy go, gdy ma około 21 lat, wiele jeszcze przed nim. Z wielką ochotą poznam jego dalsze losy i chyba nie pozostaje mi nic innego jak zabrać się za 2 sezon serialu, by jakoś uprzyjemnić sobie ten czas oczekiwania 😊 Gorąco polecam Wam książkę. To wydanie jest piękne – ma klimatyczną, twardą okładkę, ładne wklejki z przodu i z tyłu (przedstawiające mapę ówczesnej Anglii i wizerunek samego bohatera). Grzbiet okładki przedstawia fragment czarno-białego szkicu, po skompletowaniu wszystkich tomów ułożą się one w jeden rysunek – to jest po prostu genialne :)

Nie zdarza mi się czytać fikcji historycznej. Chyba w ogóle nigdy żadnej nie czytałam. Ale ten pierwszy raz musiał nadejść. Traf chciał, że stało się to z Bernardem Cornwellem, autorem kilkudziesięciu powieści. Na podstawie książki "Ostatnie królestwo" powstał nawet serial. Cieszę się, że pierwszy raz z tym gatunkiem przeżyłam właśnie z tym autorem. Mamy rok 866. Dziesięcioletni Osbert jest drugi w kolejce do dziedziczenia posiadłości w Norhumbrii. Barbarzyńscy Duńczycy wracają do Anglii, by grabić i zabijać. Starszy brat Osberta jako jeden z pierwszych pada ofiarą pogan. Z powodu tradycji, Osbert przyjmuje imię starszego brata, staje się pierworodnym. Od tego dnia znany jest jako Uthred z Bebbanburga. Podczas jednej z potyczek młody Uthred zostaje schwytany przez najeźdźców. Przez lata mieszka z niebezpiecznymi Wikingami i dorasta pod czujnym okiem jarla Ragnara. Tak zaczyna się opowieść o Saksie, który stał się Duńczykiem. O człowieku, który jest rozdarty i nie wie, wobec kogo powinien być lojalny. Imię tego człowieka jest szeptane razem z wykonywanym znakiem krzyża. Tak zaczyna się opowieść o Uthredzie. Jestem zachwycona postacią Uthreda. Jego żarliwość w bitwie, miłości i wierze nie ma sobie równych. Po obu stronach konfliktu ma swoich bliskich przyjaciół. Przez to staje się niezwykle interesującą postacią, która ciągle wątpi w swoją tożsamość, miejsce w świecie i lojalność. Jest to jeden z najlepszych protagonistów w historii literatury fikcyjnej. Cornwell ma niesamowite umiejętności w zakresie kreowania bohaterów. W każdym rozdziale książki kryje się mnóstwo wspaniałych postaci. Od bezwzględnych i krwiożerczych Wikingów do saskich przywódców, których pobożność przekraczała ich umiejętności żołnierskie. Od pogańskich czarownic do intrygujących kapłanów. Od najskromniejszego niewolnika na statku nordyckich najeźdźców do królów i księżniczek walczących o władzę. Niestety czasami można się w tym pogubić. Postacie są ciekawe, ale miałam wrażenie, że jest ich za dużo. Imiona są podobne, a duża część z nich nie ma dużo miejsca na rozwinięcie się i wyraźnie zaznaczenie swojej roli w historii. Zaczynając czytać tę książkę obawiałam się, że mogę zostać zanudzona przez nadmiar niepotrzebnych informacji. Historia jest obfita w daty, niuanse, które wielokrotnie zniechęcają. Autor doskonale poradził sobie z tym problemem. Motyw Wikingów jest niezwykle popularny w popkulturze. Cornwell postanawia zaspokoić ciekawość czytelników i przybliżyć ich postać w najlepszy możliwy sposób. Poznajemy ich codzienne życie, sens ich religii i postawy, które są im wpajane od dziecka. Wiele opisów dotyczy krwawych rytuałów, które niejednokrotnie przerażają. Ale mimo wszystko, pałałam do nich sympatią. Dialogi w książce są zniwelowane do minimum. Akcja budowana jest na opisach. Są tu opisy wojen, bitew, kultu, życia codziennego, ludzi, przyrody czy miast. Są one niezwykle obrazowe, rozbudowane, ukazujące wiele detali. I to jest ogromna zaleta. Bez tych szczegółów opisy mogłyby być puste i nierealne, trudne do wyobrażenia sobie. Trzeba przyznać, że okres, w jakim toczą się wydarzenia w powieści, jest jednym z najciekawszym w dziejach średniowiecznej Europy. Historycy cały czas dyskutują o negatywnych i pozytywnych skutkach najazdów Wikingów. Jestem zaskoczona z jaką szybkością udało mi się przeczytać tę książkę. Te kilkaset stron minęło mi jak czytanie kilkudziesięciu. Ciągłe zwroty akcji, potyczki, ale też przemiana wewnętrzna bohatera nie pozwalają na odłożenie tej pozycji na bok. Ci z Was, którzy interesują się książkami z kategorii fikcji historycznej, mogą już kojarzyć ten tytuł. Na polskim rynku wydawniczym "Ostatnie królestwo" po raz pierwszy pojawiło się w 2010. Wydawnictwo Otwarte postanowiło wznowić tę serię. I uważam to za naprawdę świetną decyzję. Wielu czytelników wtedy było za młodych na czytanie tych książek. Teraz, kiedy historie inspirowane Wikingami przeżywają swoją kolejną młodość, o twórczości Bernarda Cornwella dowie się więcej osób. Nie pozostaje mi nic innego, jak polecenie Wam tej książki. I wcale nie musicie być wielkimi fanami historii. Ekscytujący styl pisania Cornwella, dramatyczna relacja pierwszoosobowa, wspaniałe wczesnośredniowieczne otoczenie, ciekawy bohater, niesamowite połączenie realizmu historycznego z mistrzowską opowieścią składają się na prawdziwie fascynującą historię wojny, miłości i śmierci w anglosaskiej Anglii.

Opis fabuły Gdy do Anglii w IX w. przybywają Duńczycy, niedawno schrystianizowana ludność jest przerażona. Ci doskonali żeglarze i tym samym bezwzględni łupieżcy dopuszczają się krwawych mordów, a żaden skarb nie pozostanie poza ich zasięgiem. Gdy wikingowie brutalnie zabijają brata Osberta, chłopiec musi przybrać imię swoich przodków - Uhtred. Podczas bitwy rzuca się on na dowódcę Duńczyków, zyskując jego uznanie oraz opiekę po wymordowaniu mieszkańców Bebbanburga. Pod okiem Ragnara Uthred będzie się szkolił na wojownika, czując się jak u swoich. Jednakże, czy Anglik może wyprzeć się swojego dziedzictwa i na zawsze stać się Duńczykiem? Opinia Bernarda Cornwella znam już ze swojej półki, jako autora Trylogii arturiańskiej, której jeszcze nie przeczytałam. Jednak nowe, wspaniałe wydanie Wojen wikingów od Wydawnictwa Otwartego to coś, obok czego nie mogłam przejść obojętnie. Na początku spodziewałam się jakiegoś mocnego fantasy, które przeniesie mnie w inny świat, a otrzymałam powieść historyczną, która również podbiła moje serce. Narratorem powieści jest Uhtred, opowiadający nam o swoim życiu. Jego historia ma formę gawędy, często zwraca się on do czytelnika, zdarzają mu się pewne dygresje lub nieznaczne wyprzedzanie wydarzeń. Czyni to jednak powieść niezwykle naturalną, łatwą w odbiorze - jakbyśmy siedzieli z Uhtredem w gospodzie przy kuflu piwa, a on, pewnie już w średnim lub podeszłym wieku, opowiadał nam o swoim życiu. W ten nastrój wprowadza nas także wielokrotnie powtarzane na kartach powieści motto - Przeznaczenie jest wszystkim. Skłoniło mnie ono do refleksji nad moim losem i tym, co trzy prządki z nim robią. Na kartach powieści Uhtred się zmienia, nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Czytelnik może obserwować jego dorastanie i to, jak perspektywa dziecka, które skupia się na swoich emocjach i tym, czego doświadcza, przeistacza się w opowieść dorosłego mężczyzny, zagłębiającego się w polityczne szczegóły i intrygi. W pewnym momencie dostrzegamy, że opisy postaci stają się subtelniejsze i bardziej obiektywne, nieprzysłonięte władającymi dzieckiem uczuciami. Uhtred to typowy samiec alfa, twardy wojownik, wewnątrz którego kryje się wrażliwość i miłość okazywana tylko wybranym. Musi on poradzić sobie z oczekiwaniami innych wobec niego, nową kulturą oraz wyborem religii - czy ufać starym bogom, czy zawierzyć życie chrześcijańskiemu Bogu wymagającemu braku uciech w życiu. Autor opisuje przygody młodego Anglika jak najlepszą powieść fantasy, trzymając się historycznych faktów. W umieszczonej na końcu nocie historycznej pokazuje, co musiał zmienić, co wydarzyło się naprawdę, a co było tylko fikcją. Nie mam wątpliwości, że Cornwell przyłożył się do researchu, by usatysfakcjonować swojego czytelnika, a przez wybrany sposób narracji udało mu się nawiązać ze mną pewnego rodzaju więź. Co bardzo ciekawe, nie mamy tutaj powolnego budowania napięcia i późniejszego efektu wow. Jest za to wiele bitew i ciekawych wydarzeń, które umieszczone między (równie interesującymi!) opisami życia codziennego nadają powieści lżejszy, doskonale zbilansowany wymiar. Osobiście, nie mogłam oderwać się od pasjonujących losów Uhtreda i ze zniecierpliwieniem czekam na ich ciąg dalszy. Jak przez kolejne tomy potoczy się życie głównego bohatera? Czy uda mu się spotkać swych bliskich? Jak już wspomniałam, powieść ma charakter gawędy i dzięki temu pozwala nam doskonale poznać świat wykreowany przez Cornwella. Pozycja narratora, jego niezdecydowanie, po której stronie chce stanąć, ułatwia nam poznanie wartości i ideałów Anglików oraz ich najeźdźców. Nowe wydanie jest po prostu nieziemskie. Twarda oprawa, wklejka z mapą i druga z rysunkiem oraz fragment rysunku na grzbiecie, będący częścią większej ilustracji. Wszystkie pomyłki i niedociągnięcie korektorsko-redaktorskie zostały ograniczone do minimum. Jedyne co mnie dziwi to nietypowe przetłumaczenie tytułu, który dosłownie powinien brzmieć Upadłe Królestwo. Książka jest niestety dość podatna na uszkodzenia lub rysy, więc zalecałabym czytanie jej w domu, najlepiej w specjalnym pokrowcu i nienarażanie jej na mróz lub inne destrukcyjne źródła. Polecam tę książkę miłośnikom powieści historycznych oraz wielotomowych cyklów. Okładkowe sroki również poczują się usatysfakcjonowane, a lubiący przygody otrzymają możliwość poznania zupełnie innego świata, który porwie ich bez reszty. Ines de Castro

Opis fabuły Gdy do Anglii w IX w. przybywają Duńczycy, niedawno schrystianizowana ludność jest przerażona. Ci doskonali żeglarze i tym samym bezwzględni łupieżcy dopuszczają się krwawych mordów, a żaden skarb nie pozostanie poza ich zasięgiem. Gdy wikingowie brutalnie zabijają brata Osberta, chłopiec musi przybrać imię swoich przodków - Uthred. Podczas bitwy rzuca się on na dowódcę Duńczyków, zyskując jego uznanie oraz opiekę po wymordowaniu mieszkańców Bebbanburga. Pod okiem Ragnara Uthred będzie się szkolił na wojownika, czując się jak u swoich. Jednakże, czy Anglik może wyprzeć się swojego dziedzictwa i na zawsze stać się Duńczykiem? Opinia Bernarda Cornwella znam już ze swojej półki, jako autora Trylogii arturiańskiej, której jeszcze nie przeczytałam. Jednak nowe, wspaniałe wydanie Wojen wikingów od Wydawnictwa Otwartego to coś, obok czego nie mogłam przejść obojętnie. Na początku spodziewałam się jakiegoś mocnego fantasy, które przeniesie mnie w inny świat, a otrzymałam powieść historyczną, która również podbiła moje serce. Narratorem powieści jest Uthred, opowiadający nam o swoim życiu. Jego historia ma formę gawędy, często zwraca się on do czytelnika, zdarzają mu się pewne dygresje lub nieznaczne wyprzedzanie wydarzeń. Czyni to jednak powieść niezwykle naturalną, łatwą w odbiorze - jakbyśmy siedzieli z Uthredem w gospodzie przy kuflu piwa, a on, pewnie już w średnim lub podeszłym wieku, opowiadał nam o swoim życiu. W ten nastrój wprowadza nas także wielokrotnie powtarzane na kartach powieści motto - Przeznaczenie jest wszystkim. Skłoniło mnie ono do refleksji nad moim losem i tym, co trzy prządki z nim robią. Na kartach powieści Uthred się zmienia, nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Czytelnik może obserwować jego dorastanie i to, jak perspektywa dziecka, które skupia się na swoich emocjach i tym, czego doświadcza, przeistacza się w opowieść dorosłego mężczyzny, zagłębiającego się w polityczne szczegóły i intrygi. W pewnym momencie dostrzegamy, że opisy postaci stają się subtelniejsze i bardziej obiektywne, nieprzysłonięte władającymi dzieckiem uczuciami. Uthred to typowy samiec alfa, twardy wojownik, wewnątrz którego kryje się wrażliwość i miłość okazywana tylko wybranym. Musi on poradzić sobie z oczekiwaniami innych wobec niego, nową kulturą oraz wyborem religii - czy ufać starym bogom, czy zawierzyć życie chrześcijańskiemu Bogu wymagającemu braku uciech w życiu. Autor opisuje przygody młodego Anglika jak najlepszą powieść fantasy, trzymając się historycznych faktów. W umieszczonej na końcu nocie historycznej pokazuje, co musiał zmienić, co wydarzyło się naprawdę, a co było tylko fikcją. Nie mam wątpliwości, że Cornwell przyłożył się do researchu, by usatysfakcjonować swojego czytelnika, a przez wybrany sposób narracji udało mu się nawiązać ze mną pewnego rodzaju więź. Co bardzo ciekawe, nie mamy tutaj powolnego budowania napięcia i późniejszego efektu wow. Jest za to wiele bitew i ciekawych wydarzeń, które umieszczone między (równie interesującymi!) opisami życia codziennego nadają powieści lżejszy, doskonale zbilansowany wymiar. Osobiście, nie mogłam oderwać się od pasjonujących losów Uthreda i ze zniecierpliwieniem czekam na ich ciąg dalszy. Jak przez kolejne tomy potoczy się życie głównego bohatera? Czy uda mu się spotkać swych bliskich? Jak już wspomniałam, powieść ma charakter gawędy i dzięki temu pozwala nam doskonale poznać świat wykreowany przez Cornwella. Pozycja narratora, jego niezdecydowanie, po której stronie chce stanąć, ułatwia nam poznanie wartości i ideałów Anglików oraz ich najeźdźców. Nowe wydanie jest po prostu nieziemskie. Twarda oprawa, wklejka z mapą i druga z rysunkiem oraz fragment rysunku na grzbiecie, będący częścią większej ilustracji. Wszystkie pomyłki i niedociągnięcie korektorsko-redaktorskie zostały ograniczone do minimum. Jedyne co mnie dziwi to nietypowe przetłumaczenie tytułu, który dosłownie powinien brzmieć Upadłe Królestwo. Książka jest niestety dość podatna na uszkodzenia lub rysy, więc zalecałabym czytanie jej w domu, najlepiej w specjalnym pokrowcu i nienarażanie jej na mróz lub inne destrukcyjne źródła. Polecam tę książkę miłośnikom powieści historycznych oraz wielotomowych cyklów. Okładkowe sroki również poczują się usatysfakcjonowane, a lubiący przygody otrzymają możliwość poznania zupełnie innego świata, który porwie ich bez reszty. Ines de Castro

U schyłku XI wieku, Northumbria i inne okoliczne hrabstwa były celem łupieżczych wypraw przybyszów z Północy. Gwałtem i siłą, plądrowali oni nadmorskie miejscowości, mordując większość mieszkańców. Nieszczęśnicy, którym udało się przeżyć, byli transportowani na daleką Północ, by tam służyć nowym panom jako niewolnicy. Podobny los spotkał Uhtreda, drugiego syna ealdormana Bebbanburgu, który podczas tragicznej bitwy z oddziałami Wikingów dostał się do niewoli u samego jarla Ragnara. Wywieziony z dala od rodzinnego domu, chłopiec dorasta wśród obcych wierzeń i obyczajów. Z czasem, miejsce które na początku było dla niego więzieniem, staje się prawdziwym domem, a morderca jego rodziny, opiekunem i ojcem. Jednak gdzieś w głębi serca, Uhtred nadal pozostaje Anglikiem, a dzień w którym będzie musiał opowiedzieć się za jedną ze stron nadchodzi nieubłaganie. "Na imię mam Uhtred. Jestem synem Uhtreda, który był synem Uhtreda, którego ojca także zwano Uhtredem" Bernard Cornwell z ogromnym rozmachem przybliżył czytelnikowi brutalny świat Wikingów i ich łupieżczych wypraw. To świat, gdzie nie ma miejsca dla słabych, a honor i bogowie to najważniejsze aspekty życia każdego wojownika. Jednak, gdy już opadnie bitewny kurz, to świat zwykłych ludzi, którzy tak samo jak inni cieszą się, kochają i cierpią. Autor posługuje się niezwykle barwnym i plastycznym językiem, by przenieść czytelnika na tereny XI-wiecznej Anglii i Danii. W sposób bardzo wyrazisty, a jednocześnie niewymuszony opisuje zarówno wciągające, krwawe bitwy, co codzienne życie tamtejszej społeczności. Za pomocą słów, bombarduje czytelnika całą paletą barw, zapachów i dźwięków. Szczękiem oręża, gdy ten napotyka na drodze inny metal, krzykami konających gdy strzała przeszywa ich ciało, dławiącym gardło kurzem, który powoli opada nad miejscem śmierci setek wojowników, ciepłem ogniska w domu jarla czy dźwiękami krosna jakie wydaje podczas pracy. Co jednak warto zaznaczyć, język jakim posługuje się autor jest bardzo przystępny. W tego typu powieściach, ciężki styl potrafi zniechęcić nawet największych fanów gatunku, nie wspominając już o nowych czytelnikach. W tej powieści, czegoś takiego nie doświadczymy. Historia właściwie czyta się sama i nim się spostrzeżemy, przyjdzie Nam sięgać po kolejny tom. Poza przystępnym językiem i wciągającymi opisami, na szczególną uwagę zasługują również bohaterowie. Uhtred był ledwie dzieckiem, gdy Ragnar uprowadził go i wymordował jego rodzinę. Wydawać by się mogło, że chłopiec z całego serca go znienawidzi i przy pierwszej nadarzającej się okazji postanowi pomścić najbliższych. Jednak wolność i dzikość, która emanuje od Wikingów zupełnie go odurza, tak że w pewnym stopniu staje się jednym z nich. I jest to właściwie jedyny aspekt, do którego mogłabym mieć pewne zastrzeżenia. Ciężko mi wyobrazić sobie, równie silne oddanie jakim Uhtred darzy Ragnara, mimo że ten w brutalny sposób zamordował jego brata i ojca. Oczywiście podobne zachowania, często obserwuje się w relacjach oprawca-ofiara, jednak w tym wypadku nie do końca czuje się przekonana. Zabrakło mi głębszej analizy głównego bohatera, na co szczerze liczę przy kolejnych tomach. „Wszyscy jesteśmy samotni i wszyscy szukamy czyjejś dłoni, którą moglibyśmy potrzymać w ciemnościach. To nie harfa jest ważna, tylko ręka, która na niej gra.” Jednak Ostatnie królestwo to nie tylko Uhtred i Ragnar. Na kartach powieści poznajemy wielu wspaniałych bohaterów, których losy będę śledzić z prawdziwym zaangażowaniem. Co więcej, niektórzy z nich nie są jedynie fikcją literacką, a prawdziwymi ludźmi żyjącymi w tamtych czasach. Autor niezwykle zręcznie, żongluje faktami i fikcją, tworząc niezwykłą opowieść w iście spektakularnym stylu. Ostatnie królestwo to niezwykła wciągająca historia, wprowadzająca czytelnika w świat wojowniczych wikingów i wielkich bitew. To skrupulatnie nakreślony obraz ówczesnego świata, w którym autor, za pomocą bohaterów przybliża czytelnikom wierzenia i obyczaje z dalekiej Północy, a wszystko to okraszone pięknymi opisami i lekkim przystępnym językiem. Serdecznie polecam Wam poznać tę historię, szczególnie jeżeli jesteście fanami takich seriali jak The Last Kingdom czy Vikings.

Uhtreda poznajemy jako małego chłopca, który niedawno skończył dziewięć lat. W tamtym czasie mówiono jednak na niego Osbert, gdyż jego imię zmieniono w późniejszym czasie. Nie zaznał on goryczy tego świata, gdyż jego ojciec był earldormanem (takim można powiedzieć przywódcą, który ma swoje ziemie i ludzie, którzy mieszkają na tych ziemiach są mu posłuszni, ale ma nad sobą króla), więc nie dla niego była ciężka praca. Jego spokój jednak zostaje zaburzony przez najazd Duńczyków, zwanych także wikingami. Zabijają oni jego starszego brata i tym sposobem otrzymuje imię Uhtred i zostaje jedynym następcą swojego ojca. Duńczycy nie atakują Bebbanburgu, gdyż jest to forteca nie do zdobycia, ale sąsiednie miasto co nich należące już nie miało tyle szczęścia. Tak więc Uhtred wyrusza razem ze swoim ojciem na wojnę przeciw wikingom z wielkim przekonaniem, że uda im się rozgromić ich w mig. Jednak Duńczycy są o wiele bardziej inteligentni, niż mogło by się wydawać. Zastawili pułapkę, w którą udało się spędzić wrogów i tym sposobem wygrywają walkę i zostają nowymi panami ziem. Uhtredowi udaje się jednak przeżyć i zostaje razem z nimi, początkowo jako zakładnik, później jako przyjaciel. Uhtred jest postacią wielowymiarową. Czasami nie wie on czego chce i kim tak na prawdę jest, ale nie potrafimy nie żywić co do niego przyjaznych uczuć, gdyż jest nam zbyt bliski. Bernard Cornwell jest dla mnie mistrzem w literaturze historycznej. Pierwszy raz miałam z nim styczność przy serii o Królu Aryurze, która stała się jedną z moich ulubionych. Teraz na pewno to samo stanie się z Wojnami Wikingów. "Ostatnie królestwo" to nie jest książka, którą czyta się w oka mgnieniu, gdyż wymaga od człowieka dużego skupienia aby nie przeoczyć szczegółów, które są tutaj bardzo ważne. Czasami rzecz mało dla nas istotna, później okazuje się tą najważniejszą. Dlatego trzeba tutaj być na maksa skupiony i myśleć o tym co się czyta. To nie jest tego typu powieść, w której można przewrócić pięć kartek i będzie się wiedziało o co chodzi. Tutaj od razu by się zgubiło wątek i nie dało by rady się odnaleźć. Dla mnie jest to ważne, gdyż oznacza, że autor na prawdę skupił się na tym co pisze. Wielkie brawa za to. W tej powieści znalazłam najlepsze sceny batalistycze o jakich czytałam we wszystkich dotychczasowych książkach! Do niedawna myślałam jeszcze, że mnie niczym nie można już zaskoczyć. Wydawało mi się, że widziałam już absolutnie wszystko. Nigdy wcześniej tak bardzo się nie myliłam, gdyż nic nie mogło mnie przygotować na to, czego doznałam w tej powieści. Musicie wiedzieć, że ja bardzo często czytam literaturę historyczną, jednak recenzuję ją bardzo rzadko, gdyż mało ludzi się tym interesuje. Jednak tutaj nie mogłam się powstrzymać i musiałam coś napisać. Bernard Cornwell jest dla mnie mistrzem w pisaniu scen batalistycznych. Są one realne i wydaje się człowiekowi, jakby był w środku całego tego zamieszania, ale jednocześnie nie przytłacza nas szczegółami, które mógłby nas znudzić bądź zniesmaczyć, a to bardzo cenię. Po przeczytaniu "Ostatniego królestwa" długo zastanawiałam się czy umiała bym żyć tak jak Uhtred. Jakby na to nie patrzeć to Duńczycy byli jego wrogami. Zabili jego brata, a później ojca. Jednak on potrafił zacząć traktować ich jak przyjaciół i rodzinę. Co prawda był tylko małym chłopcem, któremu łatwo namieszać w głowie, ale długo nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. Dopiero później zrozumiałam, że on po prostu potrzebował bliskości. Chciał kogoś, z kim mógłby porozmawiać, kto traktował by go z szacunkiem i darzył uczuciem. I właśnie to znalazł w mężczyźnie, który przygarnął go do siebie. Swojej prawdziwej matki nie poznał, bo zmarła w trakcie porodu, a ojciec był zimny jak lód i nie zwracał na niego uwagi. Dlatego właśnie zaczął żyć ze swoimi wrogami, gdyż oni jako jedyni widzieli w nim coś więcej i to jest piękne. "Ostatnie królestwo" to przepiękna powieść o szukaniu samego siebie w miejscu, do którego tak naprawdę nie należymy. Pokazuje, że literatura historyczna to nie tylko bitwy, które choć w wykonaniu Bernarda Cornwella są piękne, to nie najważniejsze. To tutaj wpłyniecie w świat wikingów i już nigdy o nim nie zapomnicie.

Opowieści dawnych czasów o bitwach, bohaterach, podróżach, zdobyczach, snute przy świetle ognisk czy śpiewane przez bardów w świetle świec, zawsze budziły we mnie chęć zanurzenia się w nich i wysłuchania ich z zapartym tchem. Miast czekać na wędrownego gawędziarza, dzięki wydawnictwu Otwarte mogę sięgnąć po historię Uthreda w nowej szacie graficznej, z obietnicą wydania wszystkich tomów w bieżącym roku. Miesiąc w miesiąc kolejny tom. Moja czytelnicza dusza jest ukontentowana <3 Wyjątkowo, nim przejdę do treści chciałabym skupić się na projekcie okładki. Początkowo w oczy rzuca się kolorystyka: czarno-biała, złamana jedynie pomarańczowym kolorem liter. Surowa i wzbudzające respekt, jak naród, o którym opowiada. Symbol na środku okładki wydaje się znajomy, a rycina na boku okładki według mojej oceny pięknie koreluje z głównym wątkiem. Całość tworzy przemyślany i spójny koncept, który odzwierciedla dusze utworu. A twarda oprawa oraz gruby, jasny papier świadczy o solidności wydania, które na długie lata pozostanie ozdobą domowej biblioteczki. Lecz koniec zachwytów nad wydaniem, przechodzę do historii zawartej w tekście. Narratorem opowieści jest wspomniany we wstępie Uthred, syn earla, snujący wspomnienia dotyczące życia w Nortumbrii, zmieniającego się pod wpływem najazdu walecznych Duńczyków, próbujących osiedlić się na tych terenach. Opowieść rozpoczyna się, gdy narrator był kilkuletnim chłopcem niezbyt przywiązanych do ojca lecz pełnym odwagi, krytycznych i szczerym okiem patrzącym na otaczający go świat. W wyniku niespodziewanego splotu wydarzeń trafia na dwór wikinga, którego ostatnimi czasy, głównie za sprawą seriali, kojarzy prawie każdy: RAGNARA. Jasnowłosy, cierpliwy, wesoły i otwarty mężczyzna szybko zdobywa serce chłopca, któremu nie został żaden żyjący bliski. I jak można podejrzewać, los doprowadzi go do miejsca, gdzie będzie musiał wybrać: czy w głębi serca nadal kocha swoją ojczyznę czy do cna stał się Duńczykiem. I czy po poznaniu całości historii, zgodzicie się z Uthredem, że "Przeznaczenie jest wszystkim"? I myślę, ze na tym poprzestanę. Zdradzając zbyt wiele, odebrałabym Wam radość jaką niosło mi odkrywanie historii, która jest jedynie preludium do dalszych wydarzeń... Mnie pióro Bernarda Cornwella nieodmiennie zachwyca. Po zapoznaniu się z trylogią arturiańską, wiedziałam jakiego stylu mogę się spodziewać. Niestety miałam obawy, że mój zachwyt mogła spowodować moja ukochana tematyka, nie sam warsztat pisarski autora, który Pani Amanda Bełdowska pieczołowicie ubrała w polskie słowa. Jednak wspomniane uczucia pojawiły się również przy czytaniu I tomu "Wojen Wikingów". Plastyka opowieści, dynamiki akcji dopasowana do sytuacji: wolna przy opisywaniu codziennych czynności, a dynamiczna podczas walk czy nawet zwykłych sporów, tworzy żywy obraz wydarzeń osadzonych na konkretnym tle. Przemycane co rusz fakty dotyczące opinii na temat władców czy zwyczajów obchodzenia świąt, nadają historii rumieniec autentyczności, zaprawiony pisarskim warsztatem dla upłynnienia akcji. Jak dla mnie to idealny sposób na poznanie chociaż fragmentu kultury czy faktów historycznych, bez wyłuskiwania danych z prac naukowych, po które można sięgnąć, gdy zaciekawi nas konkretna rzecz. Warta podkreślenia jest niesamowicie poprowadzona perspektywa dziecka, objawiająca się bezkompromisową szczerością bez skrępowania wynikającego z "dobrego wychowania". Czasem jedno zdanie zwraca czytelnikowi uwagę na rzecz, którą już dawni przestał zauważać czy roztrząsać jako dorosły. Intrygujące jest również obserwowanie, jak ewoluuje spojrzenie Uthreda wraz z upływającym czasem. Podsumowując, ode mnie książka dostaje ogromny plus. Poleciałbym ją fanom książek wykorzystujących fakty historyczna zabarwione fikcją literacką. Jednak jeżeli czytelnik spodziewa się ciągłej akcji i rozlewu krwi co stronę, stanowczo odradzam - tutaj znajdziecie równie szczegółowy opis bitwy, co stroju kobiety podczas prania nad rzeką :) Ciekawi mnie niezmiernie, jakie wybory postawi przed bohaterami kolejny tom. Na okładce widzę statki - cóż może oznaczać ten charakterystyczny żagiel?