Ostatni cud (okładka twarda)

Wiara w zjawiska paranormalne w dzisiejszych czasach, dla niektórych są bzdurą wywołującą jedynie uśmiech i politowanie. Z podobnymi reakcjami można się spotkać, gdy mowa o cudach. A jednak faktem jest, że stale stykamy się z przypadkami, które są niewytłumaczalne z naukowego punktu widzenia. Człowiek posłuszny swej naturze stara się wyjaśnić niewytłumaczalne zjawiska na płaszczyźnie logiki i rozumu, ale niektóre z nich pozostają tajemnicą. Strzelmieszyce Wielkie, to mała miejscowość, jakich w Polsce wiele, tutaj żyje zwyczajna para pięćdziesiątaków ze swoimi problemami. Jolanta oczekuje narodzin dziecka, chociaż w tym wieku zupełnie się tego nie spodziewała i ciąża jest dla niej kompletnym zaskoczeniem. Obawia się, o przyszłość potomka, ponieważ jedno dziecko już stracili. Pewnego dnia syn wyszedł do szkoły i już nigdy nie wrócił. Mały Jasio od samego początku zawładnął całym jej światem i spowodował, że nowa nadzieja wkrada się w serce zmęczonej życiem kobiety. Mały radosny promyczek z niecodziennymi zdolnościami połączy losy kilku osób i całkowicie odmieni ich życie na zawsze. Bardzo dobra powieść, bardzo dobrze napisana, wyróżnia się ciekawą fabułą oraz szczegółowymi portretami postaci, myślę, że to zasługa niekwestionowanej wiedzy z pola zawodowego, która pomogła autorce w stworzeniu realistycznych bohaterów. Jest przyjemną lekturą dla tych, którzy chcieliby w szarej rzeczywistości dostać odrobinę magii. Pełna zagadek i niedopowiedzeń. Realizm pomieszany z fantastyką. Autorka opisuje specyficzne problemy, z którymi boryka się ludność małej miejscowości. Począwszy od elementów stylu życia i obyczajowości, przez kwestie światopoglądowe i religijne, po preferencje polityczne. Marzena Orczyk – Wiczkowska napisała nieśpieszną, poruszającą, ciepłą powieść o zwyczajnych ludziach ich kłopotach, przywarach, radościach i smutkach. O cudach w zwykłym codziennym życiu, których zazwyczaj nie dostrzegamy. Powieść, którą należy smakować i delektować się jej treścią. Dałam się ponieść aurze roztoczonej piórem autorki. Nie do wiary, że "Ostatni cud" jest jej debiutem. Przemyślana, pięknie opowiedziana historia z ogromną znajomością szczegółów, napisana pięknym językiem. Wyborne portrety psychologiczne bohaterów, wspaniale przedstawiona małomiasteczkowa rzeczywistość. Na koniec warto dodać, że książka jest bardzo starannie wydana. Wydawnictwo Lira postarało się o piękną oprawę. Estetyczna szata graficzna, twarda oprawa oraz porządne szycie sprawiają, że ta powieść wyróżnia się na tle innych. Pomimo zachwytu nad piękną prozą Orczyk i magicznym przekazem tej powieści, ciepłym i dobrym, od połowy książki, a może już wcześniej miałam cały czas wrażenie, że autorka w bardzo zawoalowany sposób porównuje wiarę katolicką z hinduizmem, chociaż zrobiła to bardzo delikatnie, w przemyślany sposób, wykazując się przy tym niezwykłą wiedzą w tym temacie. Owszem księży katolickich obowiązuje dyscyplina kościelna, podobnie jak żołnierzy we wojsku, także osoby wierzące podlegają przykazaniom, a hinduizm według autorki to wolność. Nie będę się na ten temat rozpisywać, wystarczy samemu o tym poczytać i wtedy się okaże, że wyznawców tej wiary obowiązuje jeszcze większy reżim niż katolików. Imię Hindusa pojawiającego się w powieści raczej też nie jest przypadkowe. Balaram w religii hinduistycznej jest imieniem starszego brata bóstwa Kriszny. Bez względu jednak na to, w co, czy w kogo się wierzy, każdy potrzebuje uśmiechu, życzliwości, miłości i dobra i to jest właśnie cud, którym mogą się dzielić wszyscy, wierzący z niewierzącymi. Najważniejsze, żeby na wszystko patrzeć przez pryzmat miłości i dobra, bo to ono ma największy potencjał. Fantastyczna opowieść o potędze miłości i wszechobecnym dobru. Polecam każdemu, kto szuka wytchnienia. Wszystkim nam są potrzebne słowa otuchy, a kiedy już te ludzkie nie wystarczą, szukamy tej nadziei w innych wymiarach. Potrzebny nam jest cud, ale czasami ten cud to po prostu dobry człowiek z wrażliwym sercem, który wyciągnie do nas rękę.

𝙊𝙨𝙩𝙖𝙩𝙣𝙞 𝙘𝙪𝙙 - 𝙧𝙚𝙘𝙚𝙣𝙯𝙟𝙖 Obiecuję (i nie krzyżuję palców za plecami!), że w grudniu będę błogo leniuchować i dam odpocząć moim oczom i nie będę Was bombardować dziesiątkami postów! Musicie mi wybaczyć, ale ta jesień obfitowała w tak wspaniale, cudowne, jedynie w swoim rodzaju premiery, że chciałam być ze wszystkim w miarę na bieżąco. Dlaczego czytałam, czytałam, czytałam! ...z krótkimi przerwami na zajęcia, kawę, zabawy z psem, spacery z mężem. Ale tak, głównie czytałam! I czytam nadal, bo mam dla Was jeszcze kilka perełek! A tą dzisiejszą perełką jest powieść, którą pokochałam całym sercem! • Państwo Łapkowie są bezdzietną parą pięćdziesięciokilkulatków, zamieszkują Strzemieszyce Wielkie - małą miejscowość, która nie wyróżnia się absolutnie niczym. Do czasu! Wiadomość o ciąży Jolanty była ogromnym zaskoczeniem dla rodziny i sąsiadów. Jednak dla przyszłych rodziców był to prawdziwy cud! Dziecko przyszło na świat zdrowe i uszczęśliwiło wszystkich wokół! Każdy, kto patrzył jak mały Janek rośnie nie mógł przypuszczać, że mały brzdąc na zawsze zmieni oblicze swojej rodziny i całej wioski... • Marzena Orczyk-Wiczkowska uratowała moje czytelnicze serce! „Ostatni cud” czytałam z zapałem i wzruszeniem. Ta powieść jest magiczna - niesie ze sobą porządną dawkę dobra i miłości. Autorka zadbała o wyraźne charaktery - te dobre i te mniej dobre, które rywalizują ze sobą na każdym kroku. Akcja całej powieści kręci się wokół małego chłopca, jego szczególnych mocny i wpływów, jakie próbują wywierać na nim poszczególne osoby. Przeczytajcie „Ostatni cud” - nie będziecie żałować ani minuty spędzonej z tą powieścią! Jestem o tym przekonana! To jedna z tych książek, do których uśmiecham się każdego dnia, gdy widzę ją na półce! @wydawnictwolira zadbało o cudowną szatę graficzną, która jest najpiękniejszą wizytówką tej pozycji!

Dzisiaj kilka słów o książce Marzeny Orczyk – Wiczkowskiej „Ostatni cud” @wydawnictwolira Akcja książki dzieje się w małej  miejscowości Strzemieszyce Wielkie. Właśnie tutaj zupełnie niespodziewanie małżeństwo pięćdziesięciolatków dostaje od losu dar – dziecko. Dziecko, które ma nadprzyrodzone zdolności i które swoim nagłym pojawieniem się ma wpływ na losy fizjoterapeutki Marleny, paparazziego Fortunata, wikarego z rockową przeszłością oraz Hindusa Balarama. Niniejsza książka jest debiutem autorki, debiutem, napisanym niezwykłą polszczyzną. To przykład literatury pięknej, który potrafi poruszyć serce i pozostać w pamięci na długo. Autorka w niesamowity sposób ukałazała cała paletę zachowań ludzi, których wykreowała w niezwykle dokładnie. Zarówno alkoholizm, depresję, utratę dziecka przedstawiła w bardzo poruszający sposób. Ukazała problemy, uczucia i emocje, które były tak bardzo realne, wyraźne i tak bardzo namacalne, że miałam wrażenie, iż dzieją się gdzieś obok mnie…  Do tego książka dopracowana w każdym calu – rozpoczynając od cudownej, twardej oprawy, a kończąc na jej znakomitej konstrukcji. Bardzo polecam tym, którzy mają ochotę na ucztę literacką – lekko magiczną, ale też taką, która niesie ze sobą miłość, dobro i wiarę – bo przecież „Cuda nie zdarzają się nikomu z wyjątkiem tych, którzy widzą je wszędzie”.  I to zakończenie, które daje nadzieję na pojawienie się kontynuacji.

"Ostatni cud" to jedna z najpiękniejszych powieści nie tylko tego roku, ale całego mojego życia. Brzmi poważnie i jestem tego świadoma, dlatego z pełną odpowiedzialnością stwierdzam, że Marzena Orczyk-Wiczkowska popełniła dzieło. Stworzyła powieść, która z powodzeniem mogłaby zawalczyć o Nagrodę Literacką Nike. Komu więc polecam "Ostatni cud"? Komuś, kto weźmie w dłonie tę książkę z nadzieją i oczekiwaniem, że oto ma przed sobą powieść, która skruszy jego serce, wzruszy pięknem i nigdy, ale to nigdy nie da o sobie zapomnieć. Jeśli masz wrażenie, że mówię o Tobie, "Ostatni cud" z całą pewnością czeka właśnie na Ciebie. To pozycja obowiązkowa dla każdego, kto ceni wyborną ucztę literacką.

Bycie odmiennym - czy to zawsze oznacza wyjątkowość? A może przekleństwo, nad którym ciężko zapanować? A może każdy dar oznacza zarówno ciężar jak i błogosławieństwo... * Janek to chłopiec, który niespodziewanie pojawił się na świecie, kiedy jego rodzice osiągają już dojrzały wiek. Chłopiec jest jednak niezwykły, czym u jednych budzi radość u innych niedowierzanie i rezerwę. To trudne dzieciństwo również u jego matki zmienia codzienność, uczy ją nowego podejścia do życia, do obycia się z nietypo