Oskar i pani Róża (okładka twarda)

[ r e c e n z j a ] "Oskar i Pani Róża" to książka o której istnieniu wiedziałam, zawsze chciałam ją przeczytać, ale kompletnie nie wiedziałam o czym jest. Okazała się przepiękną historią życia Oskara. Przez całą książkę dorastamy razem z nim ; dziesięcioletnim chłopcem, który jest chory na białaczkę i nie ma zbyt wiele czasu. Każdego dnia towarzyszy nam Ciocia Róża, która według mnie jest wcieleniem anioła. Ta złota kobieta ma w sobie coś z troskliwej i opiekuńczej babuni, jednocześnie będąc silną i odważną kobietą. Czytając książkę razem z Oskarkiem czekałam na jej przyjście. To właśnie Pani Róża kierowała chłopca przez jego ostanie dni, to ona namówiła go do pisania listów do Boga, i to ona pomogła mu dobrze spędzić resztki czasu. Mówiła, żeby każdy dzień swojego życia liczył jako dziesięć lat, by niczego nie tracąc mógł się zestarzeć. I tak właśnie stajemy się obserwatorami życia Oskarka. Razem z nim możemy przeżywać miłosne rozterki, kłótnie z rodzicami, kryzys wieku średniego, aż kończąc książkę czujemy się równie starzy i doświadczeni jak on. Książka jest wspaniała , pouczającą, wzruszająca i piękna. Opis choroby i życia z perspektywy małego chłopca sprawił, że dotknęło mnie to gdzieś głęboko w sercu. Mimo niewielkiej ilości stron czułam się jakbym przeczytała ponad tysiąc kartek o życiu Oskara, ale ani razu się przy tym nie nudząc. Oskar okazał się mądrzejszy niż niejedna postać we współczesnych książkach dla młodzieży. Doskonale wiedział jak wykorzystać czas i te kilkanaście dni przeżył tak, jakby chciał przeżyć swoje życie. Myślę, że nie miał czego żałować i cieszył się, że udało mu się poślubić Peggy Blue i stać się jej bohaterem. W pewnym sensie Oskar staje się dla nas świetnym przewodnikiem, małym aniołkiem, który pomaga nam zmagać się z problemami i kieruje nas na krętej drodze życia. Ig: @ksiazkowa_marzycielka

Schmitt jak zwykle pokazuje swoje pisarskie umiejętności,opowieść jest przewzruszająca, czasami z humorem i dramatem. Spodobało mi sie to, że Pani Róża nie traktuje Oskara jak umierającego tylko jak normalnego chłopca i pomaga mu cieszyć sie z ostatnich chwil i na moment zapomnieć o chorobie i złości do rodziców. Arcydzieło i tyle. Choć książka mogłaby zawierać więcej wydarzen. Książka dla każdego. A dla rodzin chorych dzieci fantastyczna pomoc i może nawet wskazówka jak powinno się rozmawiać na ten temat z dzieckiem.

Przeczytałam wiele różnych książek, ale żadna nie wzruszyła mną tak bardzo. "Oskar i Pani Róża" porusza do łez i daje wiele do myślenia. Sądzę, iż jest to książka, którą NAPRAWDĘ warto przeczytać. Jest napisana bardzo krótko i treściwie, co mi się podoba, gdyż w niewielu książkach można taką zaletę znaleźć. Zachęcam do przeczytania tej niezwykłej i ponadprzeciętne książki.

Warta przeczytanie książeczka- niesamowicie krótka, lecz bardzo poruszająca, dająca do myślenia. POLECAM!

~ "Codziennie patrz na świat jakbyś oglądał go po raz pierwszy." - nigdy nie wiadomo kiedy będziesz musiał wyprzeć się zakrwawionego noża ~

Dziesięcioletni Oskar żyje w świecie, który pozbawia złudzeń. Spotyka się ze szpitalną rzeczywistością, gdzie - pomimo że jest to "sympatyczne miejsce", jak sam przyznaje, musi zmierzyć się ze swoją chorobą i tchórzostwem otaczających go dorosłych. Na szczęście pani Róża zna wyjście z każdej sytuacji. A nawet wie, jak można w ciągu dwunastu dni przeżyć okres dojrzewania, ha! nie pomijając przy tym uroków starości i zdrady małżeńskiej.

E.E. Schmitt stworzył historię, która wydaje się mieć na celu, z całą swoją tajemnicą oraz niejednoznacznością, poruszenie tematu, który jest bardzo bolesny, ale obecny i o którym trzeba mówić. Książka przypomina mi dokumentacje "z życia chorego", tylko że to sam chory ją tworzy. I tym właśnie jest.

Trzynaście - tyle listów napisał Oskar do Boga.
W tych trzynastu listach poznaliśmy ból niezrozumienia przez bliskich, samotność i oblicze choroby. Czytając, nietrudno jest, oczywiście, zwrócić uwagę na powiedzmy humorystycznych pacjentów: Pop Corna, chłopca z dużą nadwagą, mocno poparzonego Bekona, czy Peggy Blue - siną dziewczynkę (co moim zdaniem, z humorem nie ma nic wspólnego - przeraża mnie). Jednak na pierwszym planie jest autor listów - Oskar, chłopiec, który wie, że umrze.

Oskar jest chory na białaczkę. Wie on, wie lekarz, wiedzą rodzice - dzieciak umiera. Fakt ten najbardziej dotyka nie chłopca, a dorosłych wokół niego. Co swoją drogą jest dosyć zrozumiałe. Wszyscy mówią: Oskar jest dojrzały. Nie neguję tego, to prawda, no ale umówmy się, skąd w dziesięciolatku postawa akceptacji choroby i śmierci? To chyba trochę tak, że pani Róża buduje w nim pewną świadomość. Ale w końcu i tak Oskar staje przed chorobą sam. Nikt za niego nie będzie walczył.
Z drugiej strony pomimo tej całej dojrzałości możemy zobaczyć jak naiwny jest Oskar. Jak bardzo wciąż jest dzieckiem. Myślę, że to ważne. Gdzieś po drodze nie zgubił wiary w zapaśnicze walki cioci Róży.
Postać Oskara, jak dla mnie, to symbol, który mówi: I tak wszyscy umrzemy. Niektórzy po prostu wcześniej od innych.

Kiedy zadaję sobie pytanie: Czy książka mi się podoba? Odpowiedź jest prosta: nie.
Spotkałam się wcześniej z bardzo pochlebnymi opiniami, toteż narobiły mi chętki. Dlatego pod koniec poczułam rozczarowanie. Gdzie to wzruszenie? Sympatia do bohaterów? Prawdą jest, że nie mamy czasu na poznanie Oskara, bo on sam go nie ma. I nie ma w tym nic dziwnego. Po co nam fabuła upstrzona natłokiem akcji, gdy dostajemy tę książkę?

Mimo to, nie tak powinniśmy na to patrzeć. Może bardziej jak na lekcję, świadectwo. Kiedy już to zauważymy, możemy wyłuskać dla siebie jak najwięcej. Spojrzeć, na to, co miało nam zostać przekazane, bo tak właśnie traktuję "Oskara i panią Różę" jako przekaźnik czegoś ważnego.
Zakończenie nie jest szczęśliwe. A jednak nie pozostawiło we mnie smutku czy żalu. Dojrzała postawa Oskara, sprawia, że po przeczytaniu przez chwilę po prostu siedzimy i myślimy. I nie o tym jaki to biedny jest Oskar, ani jaka była pani Róża. Właśnie.

Kończąc, "Oskar i pani Róża" to nie pozycja, którą się lubi albo nie. To po prostu pozycja, która jest obowiązkowa, która bez względu na nasze zdanie, wciąż będzie przedstawiać życie jako kruche i delikatne, a zarazem piękne.

http://niewolnik-slow.blogspot.com/

Drodzy czytelnicy książka "Oskar i Pani Róża"to swoisty majstersztyk literacki.Arcydzieło literatury.Czytałam ją już wielokrotnie, a mimo to za każdym razem odkrywam w niej nowe wartości.
Jest to piękny zapis niezwykłej przyjaźni śmiertelnie chorego chłopca-tytułowego Oskara i Pani Róży- byłej zapaśniczki.Chłopcu zostało tylko,a może aż 12 dni życia w czasie których dzięki nietuzinkowej, wspaniałej cioci Róży dziecko przeżywa wszystkie etapy ziemskiego bytu; od dzieciństwa poprzez okres dojrzewania,aż do starości i śmierci. Jak to się dzieje? Tego już musicie dowiedzieć się sami...

Chylę czoła przed autorem.Podziwiam go za odwagę by poruszyć temat,który w naszym społeczeństwie jest pomijany, przemilczany. Temat, od którego się ucieka, a mianowicie kwestię życia i śmierci widzianą oczami dziecka. Éric-Emmanuel Schmitt krzyżując losy Oskara i Róży w wyjątkowy sposób uświadamia nam jak jeden przypadkowo spotkany człowiek może odmienić nasze życie. Więzi, które zrodziły się między tą dwójką sprawiły,że oboje stali się zupełnie innymi ludźmi. Zarówno chłopiec jak i kobieta odkryli nowe oblicze życia. Łączące ich relacje stanowią przykład swego rodzaju symbiozy w przyjaźni.Ciocia Róża jest bezcennym darem dla Oskara. Jest jego przewodnikiem po trudnym świecie dorosłości ale również i on swoją obecnością w życiu opiekunki wnosi w nie bardzo wiele, czego potwierdzeniem są słowa, które kobieta pisze w ostatnim liście do Boga
* " Dziękuję Ci,że dałeś mi poznać Oskara. Dzięki niemu byłam zabawna, wymyślałam legendy, znałam się nawet na zapasach.Dzięki niemu śmiałam się i przeżywałam radości.Bardzo mi pomógł w Ciebie wierzyć.Jestem przepełniona miłością, czuję jak mnie pali, dał mi jej tyle,że starczy na wszystkie następne lata."
Poza wsparciem, miłością, zrozumieniem Pani Róża ofiarowuje chłopcu bezcenny dar. Dar wiary w Boga. I oto dzieje się rzecz niesamowita. Na naszych oczach dziecko, wychowywane w niewierzącej rodzinie, które nigdy wcześniej nie słyszał o Bogu zaczyna wierzyć. Na swój dziecięco-dorosły sposób poznaje Boga. Co więcej Bóg staje się jego przyjacielem do którego pisze listy jak do swojego starego kumpla.

Jest to książka,którą bezwarunkowo trzeba przeczytać. Ja osobiście sięgam po nią w chwilach smutku czy zwątpienia,gdyż paradoksalnie mimo trudnego tematu w niej podjętego jej lektura za każdym razem pozwala mi na nowo docenić wartość swojego życia i przypomina by cieszyć się każdą jego chwilą, gdyż jest ono kruche i dane nam tylko na jakiś czas, o czym często w ferworze codzienności zdajemy się zapominać; bądź tez nie chcemy pamiętać wmawiając sobie,że śmierć dotyczy wszystkich wkoło ale nie nas samych.

Dzieło jak najbardziej polecam.Ostrzegam jednocześnie,że nie obejdzie się bez mnóstwa chusteczek, gdyż przy jego lekturze nie da się nie płakać.A kiedy skończycie czytać nic już nie będzie takie samo.

* cytat z książki str.85

Pozdrawiam,
Agnieszka Kaniuk

Książka jest pisana nietypowo, bowiem w formie listów Oskara do Boga. Opisuje w nich przez 12 dni swoje ponad stuletnie życie. Jak to możliwe? Chłopiec znajduje się w szpitalu, jest chory na białaczkę. W dniu, w którym usłyszał, jak jego lekarz prowadzący mówi rodzicom, iż niedługo umrze, nie załamuje się. Jest po prostu zły na rodziców, że stchórzyli i nie przyszli do niego. Oskarowi udaje się załatwić, aby do końca roku codziennie mogła odwiedzać go ciocia Róża. Gdy opowiada jej, co podsłuchał, ona ma pomysł. Od tego dnia chłopiec każdego z dwunastu ostatnich dni roku będzie "przeżywał" 10 lat. Będzie popełniał błędy młodości, stawał się coraz dojrzalszy, a następnie zmęczony życiem jako starzec. O moich uczuciach wobec lektury napiszę inaczej niż zwykle:
11.06.2014
Szanowny Panie Boże!
Mam na imię Emilia i mam 14 lat. Właśnie poznałam historię Oskara i pani Róży i bardzo mi się ona spodobała. Napisał ją Éric-Emmanuel Schmitt, ale Ty go znasz, bo to Twój stary znajomy. Tak przynajmniej podejrzewam, bo inaczej chyba by o Tobie nie pisał. Uważam, że mimo, iż książka jest bardzo krótka, autor w piękny sposób napisał śmiertelnej chorobie, o wszystkich etapach życia i o miłości zmyślając przy tym tak samo, jak ciocia Róża.
Jednak podczas czytania jedna rzecz mi nie pasowała. Oskar uwierzył w Ciebie pod wpływem słów swojej opiekunki i nie wyglądało to na szczerą, głęboką wiarę, a raczej na to, że chciał prośbami wybłagać od Ciebie spełnienie własnych zachcianek. Mam nadzieję, że sprawisz Boże, aby w końcu pojął ogrom Twojej miłości.
Więcej nie muszę pisać, bo znasz wszystkie moje myśli rozumiesz, to, co czuję, więc nie muszę tłumaczyć tego, co czuję.
Stale kochająca,
Emilia

Kto czytał książkę, rozumie, czemu początek listu wygląda tak, jak wygląda. Gdy zaczęłam myśleć o tym, jak napiszę recenzję, od razu pomyślałam o formie listu, a kiedy zaczęliśmy omawiać lekturę na polskim, dostaliśmy takie właśnie zadanie, więc byłam bardzo zadowolona, gdyż miałam już większość zaplanowaną :)

Myślę, że wszyscy słyszeli o tym, że ta książka jest niezwykle wzruszająca i wszyscy nad nią płaczą. Czy ze mną jest coś nie tak? Prócz tego, że nie ryczałam, nawet nie widziałam powodu, dla którego inni to robią. Do tego nie zachwycałam się nią aż tak bardzo. Była to dla mnie jedna z tych ciekawych, króciutkich książek na jedną godzinę.

"Oskar i Pani Róża" Éric Emmanuel Schmitt Dziesięcioletni Oskar jest ciężko chory. Szarą szpitalną codzienność rozjaśniają rozmowy z błyskotliwą Panią Różą byłą zapaśniczką. Róża buduje relację chłopca z Bogiem, pomaga wyprostować tę z rodzicami. To za jej propozycją Oskar zaczyna korespondować z Panem. "Oskar i Pani Róża" to historia po prostu przepiękna, na miarę najznamienitszych opowieści np. "Małego Księcia". Jest to opowieść o niezwykłej, bliskiej a zarazem odległej przyjaźni z Tym, który patrzy na nas z góry. Książka traktuje także o tych ziemskich relacjach z ludźmi, które jak wszystko co istnieje są albo niezdrowe albo piękne, tak jak nić łącząca Oskara z wiele od niego starszą osobą. Relacje międzyludzkie wykreowane przez Schmitta nie znają żadnych granic, trwają wiecznie, aż do grobowej deski. Autor w tymże opowiadaniu pokazuje, że choroba nie zawsze dzieli, prowadzi do nieszczęść i niepowodzeń. Czasami podupadnięcie na zdrowiu stanowi swego rodzaju drogę, która uświadamia członków rodziny, prowadzi do porozumienia, przebaczenia czy nawet odnowienia dawno wygasłych przyjaźni. Jednakże najważniejszą i najcenniejszą wartością jaką Éric Emmanuel Schmitt przekazuje swoim czytelnikom w "Oskarze i Pani Róży" jest to, że w życiu należy cieszyć się każdą chwilą, gdyż nie wiadomo czy będziemy mieli szansę to powtórzyć, a może wydarzy się coś gorszego, coś czego nie chcieliśmy doświadczyć? Mimo to autor poprzez tę jakże piękną historię daje nam radę, że zawsze, ale to zawsze trzeba mieć w sercu ziarnko nadziei, wierzyć w lepsze jutro, bo nigdy nie wiadomo co nam się może przydarzyć, czy coś złego nie wyjdzie nam na dobre. Nie mogę nie wspomnieć o genialnym kunszcie literackim Érica Emmnuela Schmitta. Jest on bardzo prosty, przyjemny w odbiorze, a jednocześnie uderzający z olbrzymią siłą w serce czytelnika. Autor serca czytelników rozbija doszczętnie nie tylko opowiedzianą, poruszającą, wartościową historią, ale też świetnym warsztatem pisarskim. Książkę bardzo polecam. Mimo, że krótka to zapada w pamięć jak żadna inna. ⭐8/10 Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak

" Oskar i Pani Róża"- pamiętam,że sięgnęłam po tę książkę już w podstawówce- z niejasnych przyczyn ( być może braku dojrzałości lub jeszcze innego powodu), odłożyłam niedoczytaną. Kilka lat później w gimnazjum byłam zmuszona do niej wrócić. Podeszłam do książki sceptycznie, ponieważ oprócz Ani z Zielonego Wzgórza, żadna lektura mi się nie podobała. Ale Oskar i Pani Róża to inna historia. Z wielkim zainteresowaniem ( tym bardziej,że autor napisał tę powieść w bardzo młodym wieku i ja, jako osoba również pisząca, pragnąca coś kiedyś wydać, chciałam zobaczyć jak sobie poradził). Sprostał. Sprostał tak trudnej tematyce jaką jest śmiertelna choroba. Oskar przebywa w hospicjum, choruje na białaczkę. Jako 10 latek rozumie więcej niż się komukolwiek wydaje. Jest inteligentny i po mimo tego,że ma w sercu cichą nadzieję na wyzdrowienie, rozumie,że umiera, chociaż niektórzy próbują mu mydlić oczy. W powieści autor pokazuje przyjaźnie chłopca z innymi pacjentami, tak naturalne i zabawne rozmowy niczym beztroskich dzieci na podwórzu. Jest to miła odskocznia w obliczu ogólnej tematyki. Oskara,któremu do tej pory wszystko było w miarę obojętne, który z pozoru wydaje się zachowywać dystans i godzić z własnym losem, zaczyna odwiedzać wolontariuszka, Róża. Rodzi się między nimi niezwykła więź. To jej chłopiec zwierza się z ogromnych dylematów. To Róża pozwala mu zrozumieć co to jest wiara, miłość, kim jest Bóg. Bóg,który dla Oskara był jedynie Świętym Mikołajem. Teraz zaczyna w niego wierzyć i pokłada w nim nadzieje. Róża odbudowuje również relacje Oskara z rodzicami i stara się, aby chłopiec przeżył czas,który mu pozostał w jak najlepszy, najbarwniejszy sposób. Bardzo wzruszająca powieść,która mimo trudnej tematyki, momentami nawet bawi. Wzrusza. Nawet kilka razy potrafiłam się zaśmiać, dzięki tak barwnej postaci jaką jest Oskar jak i jego zabawni koledzy. Książka,która pozostaje w pamięci i uczy wielu wartości życiowych. Polecam.

Wpadłam na pomysł, aby zrecenzować książkę, która została polecona mi jako lektura już w gimnazjum. Dlaczego teraz? Dlatego, że kiedy opowiadam o tej książce wśród znajomych, większość nie ma zielonego pojęcia o czym w ogóle mówię. Na podstawie książki został wyreżyserowany film, który niestety, w mojej opinii, nie oddaje wszystkich uczuć, które towarzyszą podczas czytania.

Chodzi tu o książkę „Oskar i Pani Róża”, którego autorem jest Eric Emanuel-Schmitt. Jestem wręcz zakochana w tym utworze, kilkukrotnie wybierałam go na konkurs recytatorski, jako fragment prozy. Może zaciekawię potencjalnych czytelników fragmentem listu do Pana Boga w wykonaniu młodego, chorego nieuleczalnie chłopca, któremu poświęcona jest cała książka:
„Próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć. Ja, który mam sto lat, dobrze wiem, o czym mówię. Im bardziej się człowiek starzeje, tym większym smakiem musi się wykazać, żeby docenić życie. Musi być wyrafinowany, stać się po trosze artystą. Byle kretyn może cieszyć się życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu lat, ale kiedy człowiek ma sto lat, kiedy już nie może się ruszać, musi uruchomić swoją inteligencję”.

Być może ten fragment jest długi, ale nie na tyle długi, aby zapomnieć, by wziąć go sobie do serca. Jak, więc wspomniałam książka mówi o dziesięcioletnim chłopcu Oskarze, który jest poważnie chory i w szpitalu poznaje pewną tajemniczą kobietę - panią Różę. Jak potoczą się dalsze losy chłopca?
Zachęcam do lektury
Kasia, lat 19
źródło: osemkowyklubrecenzenta.blogspot.com