Orzechowa czarownica (okładka  miękka, 02.2020)

Dla mnie książka sztos. Fabuła mnie wciągnęła. Postacie mi się podobają. Wątek naukowy sprawia że książka jest dla mnie bardzo pociągająca.

Czasami sięgam po… literaturę młodzieżową. Po co? Bo w ten sposób odpoczywam i przypominam sobie dawne, coraz odleglejsze, czasy. Elisa Puricelli Guerra główną bohaterką „Orzechowej czarownicy” uczyniła 13-letnią Hazel, sierotę, która przechodząc jak rzecz z jednej rodziny zastępczej do drugiej, czuje się samotna i niekochana. Jej ostatni opiekun to zamożny architekt z Londynu, który wciąż przebywa poza domem i dziewczyna nawet nie zdążyła go poznać, a pod jego nieobecność pieczę nad nią sprawuje oschła sekretarka. Ogromny dom sprawia wrażenie zimnego i odpychającego gmachu z pozamykanymi pokojami. Społeczność szkolna też nie reaguje nazbyt przyjaźnie na pojawienie się Hazel. W sumie gorzej być nie może. W szkole jest jeszcze jeden swoisty dziwak, chłopak w wiecznie naciągniętym na głowę kapturze i z nosem w książkach. Początkowo zdaje się nie reagować na obecność dziewczyny, z czasem Colin i Hazel będą rozwiązywać zagadkę tajemniczego, zamkniętego na cztery spusty, ogrodu. Nie pierwszy i nie ostatni to raz, gdy konstrukcja książki opiera się na tandemie „dziewczyna i chłopak”. Na dodatek tandemie o osobliwie odmiennych cechach. Ona spontaniczna, otwarta i bezpośrednia, z emocjami i sercem na dłoni. On raczej skryty, pasjonat matematyki, przekonany, że nauka na wszystko może znaleźć rozwiązanie, jednak okazuje się, że uczuć nie da się sprowadzić do równania matematycznego, choćby nawet najbardziej skomplikowanego. Ona szuka odpowiedzi na pytanie, co kryje w sobie tajemniczy ogród, on próbuje się dowiedzieć, co było przed Wielkim Wybuchem. I – o dziwo – mimo że to dość różne dziedziny zainteresowań, okazuje się, że można połączyć siły i wspólnie odkrywać nieznane. W „Orzechowej czarownicy” pojawia się całe mnóstwo pytań, wątpliwości i dylematów, autorka prowadzi bohaterów przez nowe dla nich obszary, odkrywają siebie samych, siebie nawzajem i innych, po prostu poznają świat. Poszukiwanie, poznawanie i odkrywanie jest motywem przewodnim powieści. Znajdziemy tu nie tylko wątek szukania klucza do ogrodu, lecz także kwestię poszukiwania przyjaciół, doznawania nowych, nieznanych dotychczas uczuć i emocji, zaufania, odwagi, poczucia przynależności, troski o bliskich i wyzbycia się egoizmu, radzenia sobie z zagrożeniem i wrogiem, przełamywania słabości. To zaledwie przykładowe tematy, które pojawią się w „Orzechowej czarownicy”. Dzięki temu, że mamy dwójkę bohaterów, autorka pokazuje, zróżnicowane podejścia do tej samej sprawy, bo przecież choć oboje outsiderzy, choć oboje wyjątkowi, choć oboje z głębokim poczuciem odmienności, to jednak różni w swych zapatrywaniach i odczuciach. Autorka nie moralizuje, a stawiając pytania (i umiejętnie podsuwając wskazówki), pozwala Hazel i Colinowi samodzielnie szukać na nie odpowiedzi, pozwala im popełniać błędy, pozwala się wspierać i przekraczać granice. To chyba lepszy sposób na poznawanie świata przez nastolatków niż system nakazów i zakazów? Jak widzisz, drogi rodzicu, gdy Twoje dziecko sięgnie po „Orzechową czarownicę”, i Ty, i ono możecie się czuć bezpiecznie, bo znajdzie tu ono wartościową historię inspirującą do własnych przemyśleń i wartości godne naśladowania. Dla urozmaicenia autorka zastosowała też znany i sprawdzony sposób przenoszenia się w czasie. Czytelnicy kojarzą go choćby z „Wehikułu czasu” H. G. Wellsa (o czym mowa wprost w „Orzechowej czarownicy”) czy serii filmów przygodowych pt. „Powrót do przyszłości” w reżyserii Roberta Zemeckisa. Tu podobnie Elisa Puricelli Guerra połączyła na potrzeby opowieści elementy fantastyczne, naukowe i przygodowe, czyli składniki, które zmiksowane w odpowiednich proporcjach, przynoszą profity w postaci ekscytującej fabuły. Hazel i Colin to przeciwieństwa, każde z nich ma inną naturę, każde z nich ma odmienny charakter, inną przeszłość i inaczej patrzy na świat. Ona ma odwagę być inna, on nieśmiało chowa się za fasadą nauki. Ona jemu pomaga wydostać się z kokonu i przełamać tłamszone w sobie inwazyjne emocje, on jej pomaga przybliżyć racjonalną postać zjawisk. Choć nie mogą zmienić przeszłości, mogą się starać kształtować teraźniejszość. Odkrywając stopniowo tajemnice świata i tajemnice człowieka dowiadują się, że nie wszystko jest fantazją, ale też nie wszystko da się wyjaśnić nauką. Taką wciąż niezbadaną sferą pozostaje człowiek ze swoimi pragnieniami, marzeniami i uczuciami. W „Orzechowej czarownicy” nie ma odpowiedzi na wszystkie pytania i właśnie dlatego jej treść może się okazać tak atrakcyjna dla młodzieży.

Dotychczas mój kontakt z literaturą młodzieżową był raczej sporadyczny, więc optymistycznie zakładałam, iż jej poziom jest przynajmniej zbliżony do tego, który dominuje w młodszej grupie wiekowej. Nie jestem w stanie opisać swojego zdziwienia, kiedy to zaczęłam przyglądać się tematowi bliżej. Zewsząd otoczyły mnie publikacje, które nawet w przypływie największej litości nie jestem w stanie nazwać „literaturą”. Kalki językowe, bazowanie na najniższych i najprostszych uczuciach oraz prostactwo językowe to moje główne zarzuty. Boli serce i rozum, ale przynajmniej już wiem DLACZEGO w tym wieku czytelnictwo odchodzi do lamusa. Nie dziwię się, też nie chciałabym czytać takich bzdur. Klasyka gatunku jest istotna i zawsze należy o niej pamiętać, ale mając kilkanaście lat człowiek potrzebuje odnośnika do tego, co jemu jest bliskie. Swojej córce zawsze powtarzam- najpierw podstawy, to co znane i lubiane od lat, a później wariacje na temat, czyli szukaj siebie i swojego własnego gustu w literaturze. Dostałam ostatnio sporą paczkę książek od wydawnictwa „Akapit Press”. Moja czternastoletnia Marysia zainteresowała się nimi równie mocno jak ja i z pewnością w niedalekiej przyszłości pojawi się na blogu kilka Jej opinii. „Orzechową czarownicę” postanowiłam jednak przeczytać jako pierwsza, ponieważ piękna ciepła okładka i opis wydawcy sprawiły, że nie chciałam czekać w czytelniczej kolejce. Elisa Puricelli Guerra to włoska autorka, której powieści wzbudzają ogromne zainteresowanie i sympatię. Na naszym rynku jest już kilka Jej książek i cieszą się one wysokimi notami wśród odbiorców. Jej najnowsza powieść bazuje na najlepszych tradycjach literackich i ma do nich sporo odnośników. „Tajemniczy ogród”, lub „Pozytonowy detektyw”? Proszę bardzo! Nie zdradzę z jaką bohaterką kojarzy się tytułowa Orzechowa Czarownica, bo nie chcę nikomu zepsuć niespodzianki, ale wierzcie, że czytając nie będziecie się nudzić! Problemy bliskie nastolatkom nie zawsze podane są w bezpośredni sposób, ale sądzę, że to spora zaleta tej historii. W tym wieku można wymagać już od czytelnika, aby samodzielnie poszukiwał głębszego sensu powieści, drugiego dna, które można dostrzec, jeśli tylko przyjrzymy się dokładniej. Brak akceptacji w grupie rówieśniczej, samotność, niespotykane zainteresowania, które nie zawsze będą popularne wśród innych to ciemna, ale niezwykle prawdziwa i szczera strona tej książki. Rodzące się uczucie, bazujące na przyjaźni, zrozumienie i wzajemny szacunek do drugiego człowieka to nie tylko mocny punkt „Orzechowej czarownicy”ale i druga, jaśniejsza strona. Poetycki styl całej historii, jej lekkość i dobre tłumaczenie sprawiają, że oddycham pełną piersią. Borykanie się z różnymi problemami adolescencji nie jest prostą ani przyjemną sprawą. Myślę, że podsuwając „Orzechową Czarownicę” możemy liczyć, iż młody człowiek znajdzie w niej odpowiedź na chociaż kilka dręczących go pytań. Trochę pewności siebie i pozytywnych emocji bez wychodzenia z domu. Serdecznie polecam! Blog Pod Małym Aniołem

Hazel jest sierotą i od lat tuła się po rodzinach zastępczych. Kiedy zamożny architekt z Londynu oferuję jej dom, opiekunowie dziewczynki ochoczo wysyłają ją do nowego miejsca. Rzeczywistość okazuję się nieco inna, bo tajemniczy Pan Grymes wyjechał w podróż, a nad Hazel pieczę sprawuje sekretarka właściciela domu. Nowe miejsce potrafi przytłoczyć, szczególnie tak młodą osobę, jaką jest Hazel. Na szczęście dziewczynka jest pełna energii i kiedy znajduję opuszczony ogród, do którego nikt nie ma kluczy, dostaje niemal obsesji, by poznać jego zakamarki. Czy uda jej się poznać sekrety ogrodu? Co tak naprawdę miało w nim miejsce lata temu? Czy wszyscy są bezpieczni? Elisa Puricelli Guerra jest znaną mi pisarką i jej książki pozostawiły po sobie bardzo pozytywne wrażenia. Autorka pisze lekko i bardzo dojrzale. Jest to książka dla dzieci i młodszej młodzieży, a jednak mimo swoich lat, cudownie czytało mi się tę książkę i jest to zasługa głównie języka, oraz wątków poruszonych przez autorkę. Z jednej strony mamy Hazel, która szuka stabilizacji i swojego miejsca w świecie. Nieco buntownicza, z pewnością odważna i pełna dobrej energii, szybko zaskarbiła sobie moją sympatię. Drugim ważnym bohaterem jest Colin, który jest przeciwieństwem Hazel. Cichy, wycofany, zamknięty w sobie i bardzo lojalny względem rodziny. Kocha fizykę i do każdego zagadnienia podchodzi z prawdziwie naukowym zapałem. Oboje przykuwają uwagę i stanowią kwintesencje tej powieści. Wielki plus za mnogość wątków. Oczywiście motyw ogrodu jest najważniejszy i nieustannie wpływa na przebieg wydarzeń. Ogród jest tajemniczy i wszystko z nim związane jest niejasne i bardzo intrygujące. Autorka nie skupia się tylko na magicznym aspekcie powieści, bo poświęciła dużo uwagi na szkolne i rodzinne perypetie. Porusza problemy, z jakimi muszą mierzyć się dzieci w obliczu choroby rodzica, z samotnością i porzuceniem. Doskonale te sprawy się dopełniają i tworzą spójną całość. „Orzechowa czarownica” to idealna powieść dla młodych czytelników, którzy szukają wspaniałej przygody i sporej dawki tajemnic. Akcja jest zawrotna, trzecioosobowy narrator cudownie opowiada historię Hazel i Colina, a dzięki temu czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Bardzo dużo emocji i poruszających zdarzeń. Nawet starszy odbiorca znajdzie w niej coś dla siebie. Jak najbardziej polecam, jest to kolejna piękna książka tej autorki! 8/10

"Orzechowa Czarownica"to przygodowa książka przeznaczona dla młodszej młodzieży, która wciągnęła mnie niesamowicie. Od lektury nie mogłam się oderwać i bardzo żałowałam, że jest taka krótka. Hazel to buntownicza, ciekawska i pewna siebie trzynastolatka, o niespotykanych rudych włosach i orzechowych oczach. Niestety przez13lat swojego życia mieszkając u różnych rodzin zastępczych nie doświadczyła szczęścia rodzinnego i miłości. Jednak nagle, zupełnie obcy, samotny i bogaty człowiek postanawia zostać jej opiekunem. Zdezorientowana Hazel trafia do domu pana Grymesa, tam jednak okazuje się, że jest on bardzo zapracowany i ich spotkanie raczej odbędzie się nieprędko. Domem pana Grymesa pod jego nieobecność zajmuje się Hermione, która ma zadbać o to, aby dziewczynce niczego nie brakowało. I tak też się dzieje- Hazel dostaje piękny pokój i nowe ubrania, oraz zaczyna chodzić do pobliskiej szkoły. To jednak nie zapełnia pustki w jej sercu. W domu czuje się samotna, a w szkole jest odmieńcem, dziwną dziewczyną, którą przezywają Orzechową Czarownicą. Jednak kłopoty szkolno- rodzinne nie są głównym wątkiem tej książki. Wszystko to jest zaledwie wstępem do rewelacyjnej przygody, dziwnej zagadki i tajemnicy. Przy ulicy, na której stoi dom pana Grymesa znajduje się duży, zapomniany ogród, i dziwnym zbiegiem okoliczności nikt z mieszkańców nie wie jak się do niego dostać. Zamknięty ogród mógłby być tylko starym skwerkiem, jednak Hazel zaczyna słyszeć, że ogród w jakiś sposób ją woła... Oczywiście myśli, że zwariowała, ale w chwili, gdy zyskuje pierwszego prawdziwego przyjaciela- Colina, razem z nim próbuje rozwiązać zagadkę zamkniętego ogrodu. Główni bohaterowie Hazel i Colin to para dzieciaków, z którymi niejeden młody czytelnik będzie mógł się identyfikować. Oboje są ciekawie wykreowani i świetna sprawą jest to, że możemy im towarzyszyć w budowaniu swojej przyjaźni. Zakończenie jest niezmiernie zaskakujące, a wszystko, co dzieje się wokół sprawy ogrodu chwilami przyprawia o dreszcze. Wyszedł z tego świetny kryminał dziecięco- młodzieżowy z intrygującym wstępem, tajemniczym problemem i świetnym zakończeniem.

Tajemniczy ogród wzywa nas do poznania pięknej historii o tym jak to przeszłość potrafi przed długie lata mieszać w naszej teraźniejszości. Hazel po raz kolejny trafia do rodziny zastępczej, tym razem adoptował ją pan Grymes, niestety kiedy dziewczynka trafia na miejsce wita ją tylko nieuprzejma sekretarka. W szkole dziewczynka jest gnębiona, rówieśnicy nazywają ją Orzechową Czarownicą i co chwila dokuczają, Hazel znajduje przyjaciela w Colinie, cichym i mądrym chłopcu. Kiedy dziewczynka odkrywa że tajemniczy ogród który codziennie mija ma cztery bramy i wszystkie one są zamknięte postanawia rozwikłać zagadkę i odnaleźć do nich klucz, pomóc ma jej w tym jej przyjaciel. Książka pomimo to że wydaje się krótka skrywa w sobie długą i ciekawą historię, chociaż na początku może nudzić i łudząco przypominać inną opowieść wciąga gdzieś w środku i do końca trzyma w napięciu. Hazel to dziewczynka która niczego się nie boi, jest wścibska i lubi doprowadzać sprawy do końca, jest przy tym też miła, próbuje rozmawiać z mieszkańcami i ich poznać. Nie rozumie sytuacji w której się znalazła, nie wie dlaczego tajemniczy pan Grymes ją zaadoptował i teraz nie chce jej poznać, czuje sie związana z zamkniętym ogrodem, jest pewna że kiedy tam wejdzie dowie się dlaczego został on zamknięty na tyle lat a żaden mieszkaniec nie posiada klucza. Historia przedstawiona w książce jest nierealna, pomieszanie przeszłości z teraźniejszością, uczy nas tego że przeszłości nie da się zmienić i nie wolno tego robić. Czasami żałujemy że coś w przeszłości zrobiliśmy źle, ale gdyby nie to pewnie nie bylibyśmy w tym miejscu w którym jesteśmy teraz i nie mielibyśmy nauczki na przyszłość żeby tego nie robić, nic nie dzieje się bez przyczyny a wiele naszych czynów można naprawić. Pamiętajmy że gdzieś tam daleko może znajdować się tajemniczy ogród, który kiedyś przyjdzie nam odkryć.

Nastoletnia Hazel trafia pod opiekę pewnego architekta. Opuszczenie murów sierocińca i oswojenie się z nowym domem nie jest łatwe. Tym bardziej, że dom jest w większości zamknięty na przysłowiowe cztery spusty. A opiekun Hazel? No cóż... Jakoś nie mieli okazji się poznać... bowiem przebywający w delegacji pan Grymes, powierzył opiekę nad dziewczyną swojej sekretarce. Drwiny i wyzwiska w szkole, cichy chłopak, który intryguje i owiany tajemnicą ogród... Ah tak ogród! Zamknięty na klucz, dziwnie martwy, o którym mieszkańcy nie chcą wspominać. No nie ma co, zagadkę trzeba rozwiązać! Jak się okaże naszej bohaterce pomoże w tym wspomniany wcześniej chłopak imieniem Colin - małomówny, wycofany, pogrążony w świecie fizyki i wielkich odkryć. Czy tym dwojgu uda się się rozwiązać tajemnicę martwego ogrodu? "Orzechowa czarownica" to lekka i przyjemna powieść, która swoim ciepłem zachwyci zarówno młodszych jak i starszych czytelników. Świetny pomysł na fabułę. Uważam, że wykorzystanie motywu z tajemniczym, niedostępnym miejscem, które przyciągnęło młodych ciekawskich bohaterów - to kuszący kąsek dla czytelnika. Autorka w swojej książce porusza wiele ważnych tematów dotyczących młodych ludzi m.in. inność, odmienność, wycofanie a to często stanowi powód do drwin. Tak właśnie czuli się Hazel i Colin, których prześladowali rówieśnicy. Serwuje nam także pokaz rodzącego się młodzieńczego uczucia, ukazanego w najczystszej postaci, co niezwykle mnie urzekło. Za bardzo ciekawy uważam wątek problemów rodzinnych Colina. Chłopak, choć sam potrzebował jeszcze opieki, zajmował się swoją rodzicielką. Tak więc książkę z czystym serduszkiem polecam, miło spędziłam czas w towarzystwie Colina i Hazel! Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Akapit Press

Hazel trafia do domu architekta, który ma zostać jej prawnym opiekunem. Jej ciekawska natura nie pozwala przejść obojętnie obok tajemniczego ogrodu, od lat zamkniętego na cztery spusty, na temat którego pobliscy mieszkańcy niechętnie udzielają informacji. Życie w nowej szkole uprzykrzają starsi koledzy. Orzechowa czarownica to pseudonim, który nadają jej przez bujną rudą czuprynę i ciemne oczy. Sprzymierzeńcem Hazel okaże się Colin - cichy i nieśmiały fanatyk zagadnień fizycznych. Czy upór Hazel i wiedza Colina pomogą odkryć sekret ogrodu? Jeśli obawiacie się, że ta książka może do Was nie przemówić ze względu na wiek, ja Wam mówię, że nie ma się czego bać! Orzechowa czarownica to opowieść o przyjaźni i pierwszym młodzieńczym uczuciu. Hazel to dziewczyna o wyjątkowym uporze, niewiele potrafi zniechęcić ją do osiągnięcia postawionego sobie celu. Colin to bohater początkowo zamknięty w sobie, zanurzony w książkach fantasy. W trakcie opowieści ewoluuje, otwiera się, nabiera odwagi, a wszystko za sprawą Hazel. Niesamowicie spodobał mi się motyw związany z tajemnicą ogrodu, ocierający się ciekawe teorie fizyczne. Pomimo pierwszych wątpliwości, książka okazała się niesamowicie wciągająca, a zaledwie 178 stron pozwala pochłonąć ją nawet w jedno popołudnie. Po tej lekturze z pewnością sięgnę kolejne książki tego gatunku. Polecam Orzechową czarownicę! Jestem pewna, że historia Hazel i Colina pozytywnie Was zaskoczy 😊