Orlando (okładka  miękka)

„Lepiej być nieznanym i pozostawić po sobie kamienny łuk, piwniczkę, mur, na którym dojrzewają brzoskwinie, aniżeli spłonąć jak meteor, nie pozostawiając ani pyłku” Skromność nie jest modna w czasach, kiedy tworzymy swoje wizerunki. Czy to jest znak czas? Pragniemy czuć się dowartościowani, potrzebni, oryginalni. Czy właśnie teraz jest czas na radykalne zmiany? Marzyć to za mało. Aby przemienić się, trzeba wyjść poza granice marzeń, urealnić swoje potrzeby? „Człowiek, który potrafi druzgotać iluzje, jest zarazem bestią i powodzią. Iluzje są tym dla duszy, czym atmosfera dla planety” Orlando, syn szlachetnego i dzielnego ojca pragnął kontynuować dzieło rodziciela. Kiedy w zasięgu klingi nie pojawiał się przeciwnik, trzeba było choćby spróbować walki z duchami przeszłości. Trzeba dorosnąć, ażeby spełnić oczekiwania opiekuna, patrona. Szczęśliwym był, kto doznał zaszczytu z ręki swego władcy płci jakiejkolwiek. Wierność koronie miała przymieść młodzieńcowi zaszczyty. „Miał być synem jej wieku starczego, opoką jej ułomności, drzewem dębowym, na którym znajdowało wsparcie jej zwyrodnienie” Jeszcze nie pomyślał o przyszłych godnościach niedoświadczony młody poeta, a już na swej drodze spotkał kobiety. Większość z nich rubasznością i swobodą obyczajów dorównywała ptakom. Jedna tylko młoda Rosjanka była tą przy której najtwardszy lód topniał. Kiedy emocje poruszają serce, otwierają się nowe perspektywy. „Bowiem słuszność miał filozof, który mówi, że granica miedzy szczęściem a melancholią nie grubsza jest aniżeli ostrze noża” Jak nagle pojawiły się nad kochankami rajski ptak miłości i sęp pożądania, tak szybko uciekły, przerażone niewiernością, a może naiwnością. Orlando, zmęczony gniewem, zasnął na siedem dni, aby obudzić się w nowej tożsamości. „Jakąż fantasmagorią jest umysł, jakimż miejscem schadzek niepodobieństw” Skąd bierze się pomysł współcześnie żyjących ludzi na świadomą zmianę płci? Symbole kolorystyczne miały duże znaczenie już dla Virginii Woolf, autorki „Orlanda”. Tęczowe barwy nie są tylko modnymi kolorami. Trzeba przekroczyć most porozumienia, aby odnaleźć się w nowej codzienności. Dawniej kobiety ukrywały swoje walory pod krynolinami. Widok zgrabnej kostki budził pożądanie mężczyzn. A co rodzi się w umyśle obserwatora, kiedy nad szpilką dominuje kosmata goleń? Zmiana płci nie oznacza utraty wrażliwości i estetyki, jeśli takowe sercem dotychczas władały. Pamiętać tylko warto, że nie wszystko, co jest na transparentach, budzi powszechne zaufanie. Dyskrecja to cnota, która wciąż z nadzieją towarzystwa pragnie. Wybaczcie proszę, słownictwo niedzisiejsze, ale to konsekwencja przeczytanego doskonałego dzieła z przełomu wieków. Zaskoczyła mnie pani Dorota Kotas swoim wstępem do dzieła Virginii Woolf. Moja ścieżka życiowa nie biegnie obok LGBTQ, ale swiatłość umysłu Mrs Woolf w mistrzowskim stylu odsłoniła tę kurtynę niedyskrecji.

Czy 100 lat temu można było przewidzieć naszą przyszłość? . "Mężczyzna ma dłoń swobodną, by w każdej chwili chwycić za miecz, kobieta używa swojej, by nie zsunęły się jej z ramion satyny (...) Gdyby nosili te same stroje, możliwe że i spojrzenie na świat mieliby to samo". . Jak to możliwe, by w tak genialny sposób przekraczać wszelkie istniejące granice? Virginia Woolf udowadnia, że można przesuwać je tak daleko, jak pozwoli na to własna wyobraźnia. Naginając rzeczywistość, zaciera również różnice między kobietą a mężczyzną. Sprawia, że podział ten staje się nie tak oczywisty, jak wcześniej się wydawał. . Autorka przedstawia tytułowego Orlanda jako mężczyznę zajmującego wysokie stanowisko, z zaplanowaną przyszłością. Mężczyzna ten pewnego dnia jednak budzi się i odkrywa, że stał się kobietą. . Virginia Woolf pragnie uświadomić czytelnika, że nie musi wciskać się w schematy na siłę i być tym, kim powinien być. Namawia na wsłuchanie się w wewnętrzne "ja" i życie w zgodzie ze sobą, z takim sobą, jakim się czuje. . Zadziwiające, jak ponadczasowy problem opisała autorka, już sto lat temu wyprzedzając nawet dzisiejsze czasy. To daje do myślenia. Czy od tamtej pory coś się zmieniło? Czy nie powinno było się zmienić? . Książka, przez wzgląd na lata, w których została napisana, charakteryzuje się dość trudnym językiem. Nie ukrywam, że niełatwo było mi przebrnąć przez początkowe strony. Potem jednak, gdy historia mnie pochłonęła, strony przewracały się same, a fabuła nabierała tempa. . Uwierzycie, że Orlando żył/a na przestrzeni trzystu lat? 🙃

Nastoletni szlachcic z epoki elżbietańskiej i trzydziestosześcioletnia kobieta w 1928 roku. Od razu nasuwa się pytanie, co ich łączy, gdzie jest wspólny mianownik. Otóż to ta sama osoba, wędrująca przez czas, łącząca epoki i wymykająca się schematom persona. „Orlando” jest powieścią z działu klasyki, jednak jej brzmienie jest mocno modernistyczne. Pełna feminizmu, queerowa, niepozbawiona przemyśleń, przemian oraz wzorców, które społeczeństwo wiernie naśladuje mimo upływu lat. Pokazuje nam, że nasza tożsamość jest jedynie wytworem mody danego wieku, a my jesteśmy jedynie masą, która jej ulega. Książka jest wyjątkowa, nie czytało mi się jej łatwo, co od razu daje wniosek, że jest w niej pewna trudność. Wynika ona z wielu abstrakcyjnych wydarzeń, niewielu dialogów, garści przemyśleń, kwiecistych opisów, strumienia świadomości oraz dużej ilości wynurzeń. Na pewno pokochają ją osoby, dla których takie elementy są wysoko cenione. Powieść niesie w sobie piękny przekaz, oprawiony w fantastyczną oprawę słowną. Niestety, nie jest to książka, którą ja pokochałam, po prostu nie jest dla mnie- zjadła mnie forma i dużo chaosu. Doceniam jednak kunszt autorki, bo nie każdy umiałby napisać w taki sposób, jaki uczyniła to ona.

Virginia Woolf nierozłącznie od czasów studiów kojarzy mi się z jednym określeniem - z powieścią strumienia świadomości (zapis dzieła literackiego w formie monologu wewnętrznego). Dzięki powieści Orlando do powyższego hasła dopisałabym jeszcze jedno skojarzenie - zatarcie granicy między płcią. Orlando czytam już po raz drugi i za każdym razem odkrywam w tej powieści coś nowego. To nie jest łatwa w odbiorze książka i mam tego pełna świadomość, gdyby nie studia na literaturiznastwie pewnie brakowałoby mi narzędzi do jej analizowania. Tą powieścią autorka łamie wszelkie zasady i obala mity dotyczące płci. Dziś jestem mężczyzną, jutro budzę się kobietą - co w tym trudnego do rozumienia? Takiej postaci jak Orlando literatura wcześniej nie znała. Na poły nieprzewidywalny, indywidualista, samotnik wyróżniających się swoją odrębnością. Ten bohater budzi się pewnego dnia i odkrywa, że stał się kobietą. Mija prawie 100 lat od ukazania się tej powieści, a temat pozostaje wciąż aktualny. Tylko, czy nasze społeczeństwo jest na niego gotowe? Jak to możliwe, że autorka żyjąca na początku XX wieku mogła napisać książkę tak współczesną?

„Orlando” jest powieścią, którą można przeczytać tysiąc razy i zawsze odnajdzie się w niej coś nowego, innego. Jestem pod wrażeniem kunsztu pisarskiego autorki. Zachwycać się mogę wszystkim - fabułą, grą słowem, humorem, metaforami, przepięknym językiem. Lektura jest „płynna” - niemożliwym jest zamknąć ją w schemacie, wyznaczyć jeden poprawny sposób jej odbioru. Nieprzewidywalność, poszukiwanie siebie, wyznaczanie indywidualności - wszystko to składa się na tekst, który mimo upływu prawie stu lat wciąż zachwyca, prowokuje, rozpala w czytelnikach chęć przyjrzenia się autorce i sięgnięcia po jej inne dzieła. Polecam „Orlando” dla osób, które cenią literaturę przez duże L - książki nieoczywiste, wciąż aktualne, które bawią się słowem, czytelnikiem, konwenansami. Książka zachęca do zadania sobie pytań - czym jest płeć, tożsamość, jak literatura wpływa na człowieka. Gwarantuję, że jeśli przeczytacie „Orlando”, to pióro autorki poznacie już wszędzie, a historia na długo pozostanie w waszej pamięci. Jednak pamiętajcie, by nie spieszyć się podczas lektury, bo wiele może wam umknąć.

Autor: Virginia Woolf Tytuł: Orlando Wydawnictwo: Literackie Ta książka sprawiła mi lekki problem. Niestety na początku nie potrafiłam się w nią wczuć ze względu na język jakim jest napisana. Po prostu skupiałam się, żeby zrozumieć dane zdanie bez całego kontekstu. Ten problem minął po jakimś czasie, jednak przez moment miałam myśli, że może nie jest to pozycja dla mnie. Historia mężczyzny, który później budzi się jako kobieta była dla mnie pełna wzruszeń. Wywołała we mnie mnóstwo uczuć, które ciągle się zmieniały. Byłam pod wrażeniem wielu faktów. Mogłam zobaczyć w niej trudności, a zarazem różnice związane z różnymi podstawowymi czynnościami u kobiet i u mężczyzn. Orlanda musiała zmienić swoje poprzednie nawyki. Kiedy wszystko dopracowała, to w końcu mogła całkowicie cieszyć się swoim życiem. Nie mogłam wyjść z podziwu tego, jak ona się zmieniła. Nawet czytając tę historię czułam, że jest ona w końcu w takim miejscu jakiego pragnęła. Chociaż zaczęła się ona dla mnie w taki nieciekawy sposób, to dobrze się przy niej bawiłam. Ocena 3,5/5