Niebo ze stali Opowieści z meekhańskiego pogranicza. Tom 3 (okładka  twarda, 03.2012)

Polecam całą serię.

Po dwóch tomach opowiadań Wegner powraca z Meekhaskim pograniczem w formie powieści, rozwijając wątki znane z dwóch poprzednich tomów. I choć jako pisarz opowiadań dał się pokazać czytelnikom ze świetnej strony, to dopiero jako autor powieści z prawdziwego zdarzenia, udowodnił ile potrafi i stworzył najlepszą rodzimą historię fantasy, jaką miałem przyjemność czytać.

Wielkie wydarzenia dzieją się w Meekhanie. Górska straż pod wodzą Kennetha-lyw-Darawyta nie ma lekko. Sprawa tajemniczych morderstw, po sprawcach których nie pozostaje najmniejszy ślad, to nie jedyne zmartwienie jakie spada na ich głowę. Wozacy wyruszają bowiem odzyskać swoje dawne tereny, szykują się do wielkiej wojny o honor i tradycję, a Straż ma przeprawić ich nieznaną drogą na miejsce. Pech chce, że do ludzi Kennetha dołączają nowi – grupa najgorszych wyrzutków, jakich posiada armia.

Tymczasem posiadająca wozackich krewnych Kailean, wraz z przyjaciółką, z którą służy w czardanie generała Laskolnyka, podejmują się niebezpiecznej misji powiązanej z tajemniczymi morderstwami. Udając księżniczkę i jej służkę, przybywają do zamku hrabiego, gdzie zdają się zbiegać jedyne ślady zabójstw. Nic nie idzie jednak tak, jak to sobie zaplanowały…

Nagroda Zajdla za rok 2012, nagroda Sfinksa, najlepsza książka w plebiscycie Fantastyka 2012, nominacja do nagrody Żuławskiego… Wegner wytacza najcięższe działa, sięgając po najlepsze postacie poprzednich tomów i splatając je w krwawej zawierusze wojennej, domykającej wątki, które intrygowały fanów. A wszystko to w świetnym stylu, lepszym nawet niż dotychczas. Nie jest to fantasy pełne smoków i baśniowych istot, autor, o wiele bardziej przyziemny, snuje realistyczną, brutalną, ale honorową historię, w której magia, i owszem, pojawia się, ale wydaje się równie prawdziwa, jak broń, którą posługują się żołnierze.

Akcja jest tu szybka i dynamiczna, wojna, która stanowi jeden z najistotniejszych aspektów powieści, prawdziwa do bólu – nie przedstawiona frazesami, ale uderzającym realizmem właśnie. Zagadka zbrodni zaś naprawdę intryguje, ciekawi i wciąga. Jednym słowem, Wegner dopracował należycie wszystkie elementy, łącząc je ze sobą z głową i talentem. I optymistycznie nastrajając na przyszłość.

Lubicie fantasy? Sięgnijcie koniecznie, bo „Meekhan” udowadnia, że Polacy potrafią stworzyć poważną historię w tym gatunku na najwyższym poziomie. Historię w sam raz na ekranizację – miejmy jednak nadzieję, że jeśli do takiego projektu dojdzie, powstanie z niego coś lepszego, niż choćby „Wiedźmin”. Póki co zaś, pozostaje świetna seria książkowa, godna polecenia fanom gatunku. A ja dziękuję wydawnictwu Poergraph za udostępnienie mi powieści do recenzji.

Robert.M.Wegner, ze swoim cyklem o Imperium Meekhańskim, wpisał się znakomicie w konwencję monumentalnych sag fantasy, w których, dla potrzeb akcja, a także zadowolenia czytelnika, od podstaw stworzony jest nowy świat, zamieszkały przez różnego rodzaju ludy.Każdy z tych ludów włada własnym językiem, ma własne wierzenia, a krainę zamieszkują rozmaite zwierzęta.To największy plus, właśnie ta różnorodność, można się poczuć jednym z mieszkańców.

Trzeci tom cyklu opowiada dwie, jakby odrębne historie.

W pierwszej z nich Kenneth, wraz ze swym oddziałem, ma przeprowadzić, przez niedostępne tereny naród Verdanno, którego wozy liczące setki tysięcy sztuk, chcą przedostać się do legendarnej krainy swoich przodków, zamieszkałej już przez inne nacje.Imperium oficjalnie o niczym nie wie, a cała podróż nabiera głębszego znaczenia dla wszystkich, po jakimś czasie.
Druga z tych opowieści to historia dwóch dziewczyn, które w przebraniu przenikają na zamek, pewnego hrabiego.W okolicy jego posiadłości dochodzi bowiem do makabrycznych mordów, a ślady prowadzą donikąd.Czy hrabia ma z tym coś wspólnego, a jeśli tak, jaka magia zaciera wszelkie ślady? W pewnym momencie losy oddziału i dziewczyn zaczynają się przeplatać, prowadząc do ciekawego finału.

Co tu dużo mówić, gdy czytałem tę książkę, po prostu wsiąknąłem w tą atmosferę i mało rzeczy mogło mnie oderwać od lektury.Świetnie przedstawione, nie tylko postaci, ale i krajobrazy, mitologia, czy nawet obyczaje.Jeśli wszystkie debiuty byłyby takie, świat byłby lepszym miejscem.Polecam.

Powieść wydało Wydawnictwo Powergraph.

Lubuje się w czytaniu fantasy i muszę powiedzieć, że to najlepszy cykl, jaki kiedykolwiek czytałam! Jest najlepszy, nie tylko wśród polskiej literatury. Spójny świat wspaniale opisany (opisy bynajmniej nie są nudne, jak to się często zdarza nawet najlepszym),niesamowici bohaterowie, niejednoznaczni i zaskakujący, z każdą przeczytaną stroną, człowiek chce wiedzieć o nich więcej. No i język, jakim została napisana (na razie) trylogia (liczę na "Niekończącą się opowieść z meekhańskiego pogranicza" :) jest po prostu piękny.Zdarza się, że pisarze tak bardzo chcą przekazać fabułę czytelnikom, że zapominają o tym, że to JAK piszą, często decyduje o tym, czy w ogóle się książkę przeczyta (m.in. dlatego nie byłam w stanie przeczytać Wiedźmina- coś strasznego...). No i ta magia...Trzeba naprawdę sporej wyobraźni, by wymyślić coś nowego w świecie fantasy, a p.Robertowi się to udało. Każda z części, każdy jej fragment jest po prostu fascynujący.Już nie mogę się doczekać kolejnej części "Opowieści"

ZDECYDOWANIE NAJLEPSZY POLSKI CYKL FANTASY!!! Każda następna część lepsza od poprzedniej, o ile to w ogóle możliwe :) Dziękuję autorowi za ucztę wyobraźni i życzę nieprzyzwoitej ilości przekładów, jak świat długi i szeroki, i ... Nebuli, bo Zajdla już ma, i pewnie zdobędzie też następnego :) ... a sobie, jak najszybciej 4 tomu :D

Świetna POLSKA powieść fantasy na skalę światową! Od niedawna jestem fanką tego gatunku, ale książek przeczytałam już całkiem sporo. Jak dotąd pan Robert M. Wegner nie ma sobie równych. Moja wyobraźnia podczas lektury działa na najwyższych obrotach. Książka jest po prostu do połknięcia. Polecam wszystkim!

Wegner w ogniu bitew kuje swego żołnierza. Wizja prawdziwie epicka, z ogromem plemion, historii, zwyczajów i języków. Historie, które wzruszają, ukazują patriotyzm i siłę charakteru, przynależność do narodu i jemu oddanie.

Wegner polecił mi Marcin Zwierchowski na jednym z wykładów. Mając za sobą kilkuletnią przerwę w fantastyce, seria o Meekhanie wciągnęła mnie jak Władca pierścieni dobre 20 lat temu. "Niebo ze stali" niepozornie rozwija stare watki, dodaje kilka nowych, kształci i wplata nowych bohaterów. Wszystko z hitchkokowską zasadą "zacznij trzęsieniem ziemi, a potem napiecie niech tylko rośnie". Kolejna ksiązka Wegnera i kolejne zarwane noce. Czytałem Ziemiańskiego, czytałem Grzędowicza, to są dobrzy pisarze, ale moim zdaniem niesłusznia stawiani na jednym poziomie z Sapkowskim. Obu brakowało tego czegoś, tego wgladu w człowieka, w jego relacje, w zasady tyczące się wszystkich społeczeństw. Wegner to rozumie i świetnie opisuje, a jego światu ze swoją historią smiało może konkurować ze światem Wiedźmina. Gdyby wegner pisał po angielsku, Gra o Tron miałaby inna fabułę...

udana kontynuacja poprzednich części. jeśli ktoś miał niedosyt wiadomości co porabiają czerwone szóstki ze straży granicznej- to tu to znajdzie,a nawet więcej. wcześniejsze udane opowiadania przeszły w udaną powieść. jedyny minus- to wydawca. wyszła edycja w twardej, szytej oprawie. rośnie cena i tak już drogich książek, a poza rym dwie wcześniejsze części były tylko w miękkiej. no i na półce mam jeden cykl w rożnych oprawach. ale raz jeszcze polecam.