Opowieści o nadziei (okładka  miękka, 02.2021)

Super książka

Ok polecam

Polecam

Super

Super

Bomba

Heather Morris snuje opowieść na podstawie swoich rozmów z Lale Sokołowem oraz poszukiwań prawdy o Cilce. Tym razem zapoznaje czytelnika z wieloletnim procesem zbierania informacji do poprzednich książek, a przede wszystkim skupia się na kilkuletniej znajomości z Ocalałym, która była obfita w wiele doświadczeń życiowych oraz zdobywanie wiedzy. Miejscami natomiast zamieszcza informację, jak prawidłowo powinien wyglądać proces wysłuchiwania opowieści innych ludzi, w tym dzieci, oraz punktuje, na czym słuchacz powinien się skupić. Widząc tę książkę w zapowiedziach byłam bardzo ciekawa, co tym razem wymyśliła autorka. Czy może uda jej się w końcu mnie do siebie przekonać? A może tym razem zdobędę pewność, że nie sięgnę już po ani jedną książkę jej autorstwa? Postanowiłam dać jej szansę i muszę przyznać, że mam mieszane uczucia. Były momenty ciekawe, jak chociażby te, w których Morris opisuje proces rozwijania się wzajemnego zaufania pomiędzy nią i Lalem, czy też to, jakim człowiekiem był ten Ocalały w późniejszym życiu, Uważam, że każdy człowiek jest interesujący sam w sobie, ponieważ każdy ma swoją własną historię, a już zwłaszcza ten, który stanowi niemal żywą historię. Natomiast muszę przyznać, że nie za bardzo wiem, co autorka chciała osiągnąć w tej książce. Jest tutaj taki prawdziwy miszmasz, czyli wszystko i nic. Z jednej strony wspomnienia, z drugiej jakieś porady o słuchaniu, trochę autoanalizy, przebieg procesu twórczego. Gdybym miała zakwalifikować ją do konkretnego gatunku literackiego, to tak naprawdę nie byłabym w stanie wskazać tego jednego konkretnego. Czy to pamiętnik? A może poradnik, biografia? Nie mam pojęcia o co tak naprawdę w tej książce chodzi i to mnie strasznie frustruje. Za dużo wszystkiego i niczego, autorka nie skupiła się w zasadzie na niczym konkretnym, a dodatkowo bardzo często się powtarza, co wzbudza we mnie irytację. Uważam, że z tej książki powinny postać dwie odrębne – jedna o wspomnieniach tworzenia poprzednich książek, a druga to poradnik odnośnie słuchania ludzkich historii. Wtedy zdecydowanie łatwiej byłoby się połapać. Autorka po raz kolejny mnie do siebie nie przekonała. Nie podoba mi się jej styl pisania, który pełen jest chaosu i powtórzeń. Były fajne momenty, ale zdecydowanie więcej widzę tutaj cech, które na mnie zrobiły złe wrażenie. Myślę, że już nie sięgnę po żadną książkę autorki, chyba tylko w tym celu, aby ładnie wyglądały wszystkie razem w biblioteczce.

Sięgając po tę książkę spodziewałam się otrzymać kolejną poruszającą pozycję, pełną wartości i pięknych przesłań. Niestety nie odnalazłam tego w najnowszej pozycji Heather Morris. Trudno mi tak naprawdę napisać o czym jest „Opowieść o nadziei”. Znajdują się w niej wątki biograficzne – autorka opowiada o swoim domu rodzinnym, w jaki sposób nauczyła się aktywnie słuchać innych a także większą cześć książki poświęca na opowieść o spotkaniach z Lalem – słynnym tatuażystą z Auschwitz i bohaterem jej pierwszej powieści. Możemy też znaleźć tutaj rady i wskazówki, jak słuchać, żeby chciano z nami rozmawiać, co niewątpliwie wskazuje na poradnik. Jednak w moim odczuciu książka ta nie jest ani biografią ani poradnikiem. W pozycji tej nie odnajduję również tytułowej nadziei. Mam wrażenie, że autorka pisze tutaj wszystko, co przychodzi jej do głowy – jest to dość chaotyczne i pomieszane. Wiele faktów i jej spostrzeżeń powtarzanych jest po kilka razy, w kółko krąży wokół tych samych historii. Czytając poszczególne rozdziały miałam wrażenie, że ciągle czytam o tym samym i nawet napisane dokładnie tymi samymi słowami. Rozumiem, że autorka chciała zwrócić uwagę na pewne znaczące dla niej fakty i rzeczy, ale kompletnie to do mnie nie trafiło. Jeśli chodzi o rady umieszczone w książce to nie dowiedziałam się niczego nowego na temat słuchania, aczkolwiek sam pomysł podsumowywania tak każdego rozdziału to mały plusik w całej tej pozycji. Nie uważam również, abym dzięki tej pozycji lepiej poznała samą autorkę, dlatego że otrzymałam tylko mały skrawek jej życia. Skupiła się głównie na historiach powstawania swoich powieści „Tatuażysta z Auschwitz” oraz „Podróż Cilki” a także zachęcała do zapoznania się z kolejną pozycją, którą chce stworzyć. Uważam, że zdecydowanie lepiej autorce wychodzi pisanie powieści. Bardzo męczyłam się w czasie czytania tej książki i chciałam jak najszybciej ją skończyć. Do gustu przypadło mi samo zakończenie, w którym autorka uchyla rąbka tajemnicy o swojej kolejnej powieści. Pozycja ta absolutnie nie zniechęca mnie do twórczości samej autorki i z wielką chęcią sięgnę po jej kolejne książki. Niemniej tę uznaję za kompletnie nieudaną.

Trzecia książka autorki "Tatuażysty z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki". Gdy tylko usłyszałam o tym tytule od razu wiedziałam, że bardzo chcę sięgnąćpo książkę, gdyż poprzednie książki autorki bardzo przypadły mi do gustu. Dlatego spodziewałam się, że i w tym przypadku nie rozczaruje się twórczością autorki. Nic bardziej mylnego. O poprzednich książkach czytałam różne recenzje, ale dla mnie były zdecydowanie na tak, być może również dlatego, że literatura obozowa jest przeze mnie bardzo chętnie wybierana. Myślałam, że "Opowieści o nadziei" będą utrzymane w podobnym klimacie. Poznam ciekawą historię, z której dodatkowo wiele się nauczę. Stąd pewnie podwójne rozczarowanie. Autorka w książce nie opowiada nowej historii, a jedynie swoje przemyślenia i dodatkowo nieco poszerza nam obraz pisania poprzednich tytułów. Możemy poznać genezę powstawania "Tatuażysty z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki". Autorka opowiada o swojej przyjaźni z Lalem Sokolowem oraz o umiejętności słuchania. Dla mnie książka była męcząca i nudna. Owszem przebrnęłam przez nią, ale to również ze względu, że zawsze gdy sięgam po jakiś tytuł to czytam go do końca. Niemniej jednak przy okazji "Opowieści o nadziei" niezwykle się męczyłam. Odnosiłam wrażenie, że książka napisana jest wyłącznie dlatego, że poprzednie okazały się hitem i miały genialną sprzedaż, więc czytelnicy i na tą się skuszą. Książka napisana tylko dla sztuki, żeby był kolejny tytuł. Niestety dla mnie treść na zasadzie masła maślanego, wciąż powtarzane te same tematy, co tylko czytelnika nudzi. Pisanie o umiejętności słuchania drugiej osoby bardziej powinny znajdować się w poradnikach, najlepiej poradnikach psychologicznych. Fajnie było poznać kulisy powstawania poprzednich tytułów autorki, ale można wszystko było spisać w maksymalnie stu stronach, aby nie nudzić czytelnika. Tak niestety ja czułam się rozczarowana i znudzona podczas czytania. Niestety ten tytuł mnie bardzo rozczarował. Autorka w książce zapowiada swój kolejny tytuł, niestety tym razem, po tym rozczarowaniu nie jestem już taka pewna, że skuszę się na kolejną książkę autorki.

Heather Morris w najnowszej książce dzieli się z nami swoimi wspomnieniami niezwykłej przyjaźni z Lalem Sokołowem. Spotkali się w 2003 roku. Starszy pan opowiedział jej historię, którą mogliśmy poznać w dwóch wcześniejszych powieściach „Tatuażysta z Auschwitz” oraz „Podróż Cilki”. Teraz do naszych rąk trafia „Opowieść o nadziei” książka przepełniona wspomnieniami autorki. Inspiracją do jej napisania, były listy, które otrzymywała od czytelników. Dzielili się z Heather tym, jak bardzo historia Sokołowa wpłynęła na jej życie. Historia ta miała również ogromne znaczenie dla pisarki, która tak samo jak my zastanawia się nad życiem. „Opowieść o nadziei” przepełniona jest właśnie takimi rozważaniami nad sensem rozmowy z drugim człowiekiem. Rozmowy, która dla każdego z nas może mieć ogromne znaczenie. I choć nie poznajemy tutaj dalszych losów Lalego, dowiadujemy się jak wcześniejsze poznanie Sokołowa wpłynęło na myślenie autorki. I myślę, że każdego, kto poznał historię jego życia. Po odłożeniu tej książki odnosiłem nieodparte wrażenie, że jest ona podsumowaniem tego, co poznaliśmy we wcześniejszych książkach. Jest również okazją do pewnego rodzaju podsumowania naszych myśli, zebrania ich w jedną, spójną całość. Ta powieść uświadamia nam, że umiejętność słuchania jest ważna, że poznawanie historii drugiego człowieka ma dla nas i przyszłych pokoleń ogromne znaczenie. Dodaje sił, uświadamia, co w życiu jest najważniejsze. I tak jak wcześniejsze książki pozwoliły poznać nam historię Lalego, tak „Opowieść o nadziei” daje możliwość poznania Heather Morris. To ciekawe podsumowanie i dopełnienie historii opisanej w dwóch wcześniejszych powieściach. Autorka we wstępie książki powraca do początku 2020 roku, kiedy Australię trawiły pożary, a COVID-19 zdawał się jeszcze odległą katastrofą. Jak wiele zmieniło się w tak krótkim czasie, wie każdy. I choć „od tego momentu świat zmienił się ponad miarę, ponad wiarę, ponad wszelkie pojęcie” to jednak mądrość, płynąca z tej książki jest unikatowa. Siła rozmowy z drugim człowiekiem jest najmocniejsza. Jest fundamentem relacji międzyludzkich. Heather Morris doskonale o tym wie, i przekonuje nas na kartach swej najnowszej książki. Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Marginesy https://marginesy.com.pl/ http://www.czyt-nik.pl/recenzje/wspomnienia-heather-morris/