Opowieść podręcznej (okładka miękka)

ŚREDNIA adaptacja, chociaż na plus ze nie tłumaczono imienia jednego bohatera co w książce było dość uciążliwe

Nie oceniam treści książki tylko Formułę powieści graficznej - zdecydowanie nie dla mnie

Kupiona jako ciekawostka, uzupełnienie powieści. Ciekawe i estetyczne wykonanie.

Bardzo polecam :) Świetnie odwzorowanie powieści P. Atwood ;)

Piękne wydanie historii, którą powinien poznać każdy.

Książka przyszła lekko pognieciona

Super 💙💙💙💙

Do powieści Margaret Atwood podchodziłam niczym pies do jeża. Nie dlatego, że uważam ją za coś złego i niegodnego mojej uwagi. Bardziej chodziło tutaj o ładunek emocjonalny, jaki niesie za sobą ta historia. Niedawno dotarła do mnie jednak jedna z najnowszych premiery wydawnictwa Jaguar, czyli Opowieść podręcznej w formie opowieści graficznej. Uznałam więc, że to świetna okazja do poznania tej historii, chociażby w takiej lżejszej odsłonie. Czy przypadła mi ona do gustu? O tym opowiem za chwilę. Kiedy zaczęłam czytanie tej powieści, nie miałam żadnego pojęcia o tym, czego mogę się tutaj spodziewać. Już pierwsze sceny jednak pokazały mi, że poznawanie historii Fredy i innych podręcznych nie będzie prostą i przyjemną lekturą. Mimo tego, że jest to przedstawienie tej ciężkiej i niesamowicie przerażającej powieści w formie graficznej, to i tak czuć tutaj ten ogromny ładunek emocjonalny - zwłaszcza patrząc na ostatnie wydarzenia, które wydarzyły się w naszym kraju. Warto w tym miejscu wspomnieć, o czym właściwie jest to powieść. Otóż autorka ukazuje dystopijną wizję świata i społeczeństwa, gdzie kobiety nie mają żadnego prawa głosu i służą za narzędzie rozrodu - są zapładniane, nie mogę się temu sprzeciwić, a po urodzeniu dzieci są im odbierane. Ich kolor to czerwień, która często kontrastuje z ich bladą, zniszczoną cerą. Podręczne nie mają dostępu do środków pieniężnych i są całkowicie zależne od mężczyzn. Główna bohaterka została ciekawie wykreowana i muszę przyznać, że udało jej się wzbudzić we mnie nie tylko moją sympatię, ale też i pewnego rodzaju współczucie. To, co musiała przechodzić ta kobieta (oraz inne podręczne) było okropne, straszne i absolutnie nie chcę sobie wyobrażać, jak ja bym postępowała w takiej sytuacji. Powiem szczerze, że pisanie tej opinii jest dla mnie dość ciężkie. Opowieść podręcznej wzbudziła we mnie mnóstwo emocji i sprawiła, że zaczęłam realnie obawiać się o naszą przyszłość. Nie chcę też zabrzmieć jak stara ciotka, która panikuje na myśl o każdym, nawet najmniejszym zagrożeniu, jednak tak to wygląda z mojej strony – i wiem, że nie tylko, bo kilka innych czytelniczek tej pozycji wyraziło podobne stanowisko. Powieść graficzna ma świetną kreskę, a kolory, które dobrano do przedstawienia całej historii, zostały idealnie wręcz dopasowane, potęgując jeszcze odbierane bodźce emocjonalne ze strony tej książki. Jestem zachwycona talentem Renée Nault, ponieważ ilustratorka wykonała genialną robotę, jeśli chodzi o rysunki i dopełniła tym samym całą historię, nadając jej smaczku. Jakby tego było mało, co nie? Po skończeniu tej pozycji jestem przekonana, że sięgnę w przyszłości po pełen egzemplarz Opowieści podręcznej oraz drugiego tomu tej historii. Poczułam się nie tylko zachęcona do tego, ale również zaintrygowana tym, co jeszcze autorka zawarła na kartach swojej powieści. Jeśli chodzi natomiast o tę książkę, to uważam, że ona bezsprzecznie zasługuje na uwagę każdego czytelnika, bez względu na jego płeć, wyznanie, kolor skóry czy sposób patrzenia na świat. Ta książka poraża, uczy, przestrzega i pokazuje, jak będzie wyglądać nasze społeczeństwo, gdy dopuścimy do tak okropnych czynów. Zdecydowanie nie jest to książka dla czytelników o słabych nerwach - jeżeli należycie do tej grupy, zalecałam na ten moment odłożyć tę lekturę w czasie. Jednak, jeśli czujecie się na siłach, to koniecznie przeczytajcie tę historię i przekonajcie się o jej genialności.

GRAFICZNA POWIEŚĆ O PODRĘCZNEJ „Opowieści podręcznej” chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Kultowa książka cenionej pisarki – nie do końca spełniona, ale warta uwagi – zekranizowana swego czasu w formie całkiem udanego filmu, w ostatnich latach doczekała się popularnej serialowej wersji (wersji, która nie kupiła mnie tak, jak bym na to liczył, ale nie była złą produkcją). Na fali popularności serialu jednak zrodziła się powieść graficzna właśnie debiutująca na polskim rynku. I jest to komiks wart uwagi nie tylko, jako adaptacja utworu literackiego. Treść „Opowieści podręcznej” jest chyba znana każdemu. Dla formalności jednak przypomnę, o co tutaj chodzi. Świat, w którym żyje nasza bohaterka, Freda, cierpi na niedobór narodzin dzieci. Jednocześnie to świat, w którym kobiety nie mają niemal żadnych praw. Najgorzej zaś mają tzw. Podręczne, których rola jest tylko jedna: dać się zapłodnić. I do nich należy właśnie Freda, która jednak pamięta czasy, kiedy była wolna. Ale czy tamten świat może wrócić? Kwestia praw kobiet jest ostatnio głośnym tematem. Tematem jednak mocno mylonym z chęcią uniknięcia odpowiedzialności. Bo jeśli ktoś uprawia seks, chyba ma świadomość, czym może to grozić i potrafi się zabezpieczyć, a gdy coś idzie nie po jego myśli, jako dojrzały i myślący człowiek, przyjąć konsekwencje (a jeśli w swej infantylności nie potrafi, chyba nie powinien się za to zabierać). Dlaczego więc potem chce uniknąć tej odpowiedzialności? To tak, jakby choćby pijany kierowca chciał uniknąć kary za śmiertelny wypadek, bo skazanie go to nic innego, jak ograniczanie wolności jego wyboru, prawda? A kwestiach powieszonych za robienie czegoś, co w ich czasach było legalne też można by dyskutować, choćby zauważając, że ich powieszenie, tak krytykowane przez autorkę, jest czynem legalnym, a zatem czymś, co powinna uznać za właściwe. To tylko taka uwaga na marginesie, ale myślę, że warta dodania. Wróćmy zatem do samej powieści graficznej. O „Opowieści podręcznej”, jako takiej pisałem już w kiedyś osobnym tekście, więc nie będę się powtarzał. Treść nie uległa bowiem zmianom, bo Nault dość wiernie przeniosła fabułę na strony komiksu. Pozwólcie więc, że skupię się na tym, jak pozycja wypadła, jako adaptacja. A wypadła dobrze. Owszem, pewne skróty zostały tu wymuszone przez samą materię opowieści, a twarze na ilustracjach czasem bywają koślawe, ale to drobiazgi. Cała reszta jest udana. Autorka w dobrym stylu przenosi pierwowzór na kanwę nowego medium, czasem jej prace są klimatyczne, czasem można trafić na poruszające momenty, co głównie zawdzięczamy powieści Atwood, ale i w konwersji na rysunki też potrafi tkwić spora siła. Do tego mamy świetne wydanie na papierze kredowym, w dobrej cenie. W konsekwencji w ręce czytelników trafiona dobry komiks, skłaniający do zastanowienia i dobrze wykonany. Przede wszystkim jednak to po prostu dobra adaptacja kultowej powieści i fanom pierwowzoru warto ją polecić.

Myślę, że są takie książki, które mimo tego jaki ciężar w sobie niosą to jednak trzeba tą historię poznać, zanurzyć się w niej z pomocą książki, powieści graficznej czy serialu, a każde z tych mediów ma w sobie inną siłę przekazu i inaczej dotrze do każdego człowieka. Już na wstępie zaznaczę, że książki nie czytałam jednak jest ona w moich dalekosiężnych planach, wraz z kontynuacją w Testamentach. Teraz pewnie możecie się zastanawiać czemu to moim zdaniem lektura obowiązkowa, bo jej celem jest pokazać nam co się może stać, jeśli jedna płeć zdominuje całkowicie drugą, i to w najgorszy możliwy sposób. Pamiętajcie, to jest fikcja, tylko kiedy ta fikcja może stać się naszą rzeczywistością (odnoszę to ogólnie o świata)? Historię Fredy miałam przyjemność (bardzo niefortunne słowo w tym przypadku, ale nie umiem znaleźć innego) poznać podczas emisji serialu w telewizji i to był moment, gdzie poczułam coś w tej historii, coś nieznanego, ale jednocześnie bardzo znajomego, bo czyż nas kobiet nie umieszcza się w swego rodzaju klatkach stereotypów i biegnących z nimi powinności? W mojej opinii tak właśnie jest i dlatego z dojrzałą widownią ta historia (niezależnie od formy przekazu) rezonuje idealnie, bo młodsi mogą nie zrozumieć i wręcz się przestraszyć tej historii, a taki efekt nie może być nader dobry. Przed zaczęciem lektury znałam już treść serialu i myślę, że to mogło sprawić, że moje emocje sięgały jeszcze wyższego poziomu, bo zostały dotknięte inne struny mojej świadomości w tym przypadku za co jestem bardzo wdzięczna autorce tego pięknego przedstawiania - Renée Nault. Po raz kolejny wydawnictwo Jaguar zaskoczyło mnie po raz kolejny bardzo pozytywnie, jeśli chodzi o ich powieść graficzną, bo tak jak Rok 1984, Opowieść Podręcznej to w mojej opinii mistrzostwo. Mam nadzieję, że kolejne powieści o tak potężnym nakładzie emocjonalnym zostaną u nas wydane. Ja Wam tą powieść zdecydowanie polecam, bo chociaż nie jest to łatwa lektura, jest to coś co nie daje się oderwać jak już zacznie się czytać, nawet jeśli jest to aż tak przerażające, że ma się ciarki podczas lektury, ale też podczas oglądania serialu. Oczywiście nie znajdziecie tu pokazanych wszystkich najmniejszych scen ze szczegółami, bo w formie powieści graficznej manuskrypt musiałby mieć setki kilometrów. Tu zastosowano zabieg, który w tej formie zawsze sprawdza się moim zdaniem świetnie - wybrano najważniejsze sceny oraz to co miało największe znaczenie i pokazano nam czytelnikom w sposób jak najbardziej kreatywny, chociaż też prosty i w sumie w tej prostocie mieściło się też moje przerażeniem tym co się tam działo. Jest to także lektura, po której nie usiądziecie i nie będziecie się uśmiechać, o nie - ona wprawi w zadumę, skłoni do rozliczeń z tym co się dzieje wokół nas i jak zaradzić, aby taka przyszłość nigdy nie miała miejsca