Opowieść niewiernej (okładka  miękka, 09.2021)

Super historia

"Opowieść niewiernej" to już czwarte wydanie cieszącej się dużą popularnością książki Magdaleny Witkiewicz, którą pisarka oddała w ręce czytelników w 2010 roku. Skusiłam się na lekturę, gdyż akurat tej powieści jakoś nie miałam okazji wcześniej przeczytać, a słyszałam o niej wiele dobrego. Tradycyjnie autorka mnie zachwyciła, choć tym razem jej książka różniła się od tych, które czytałam wcześniej. Było jednak warto po nią sięgnąć... Na kartach powieści czytelnik poznaje Ewę, kobietę która zdradziła swojego męża. Ewa w swojej opowieści cofa się w czasie o kilka lat rysując czytelnikowi ścieżkę, która poprowadziła ją do takiego, a nie innego wyboru. Bohaterka była zwyczajną kobietą niczym nie wyróżniającą się z tłumu. Jak wiele kobiet marzyła o bajecznym ślubie w białej koronkowej sukni z welonem, niezapomnianym weselu, dzieciach i miłości aż po grób. Kiedy poznała Maćka myślała, że jej marzenia są już na wyciągnięcie ręki. On jednak zupełnie inaczej podchodził do życia. Zgadzała się więc na kolejne ustępstwa zaślepiona miłością i obietnicami ukochanego. Zamiast wielkiego wesela musiała zadowolić się kameralnym ślubem cywilnym w towarzystwie świadków i rodziców, zamiast spotkań ze znajomymi wieczorami przed telewizorem. Na dziecko też musiała jeszcze poczekać, bo warunki mieszkaniowe na to nie pozwalały. Dla Maćka najważniejsza była praca, której poświęcał się bezgranicznie, a kiedy wracał wieczorem do domu zasypiał przed telewizorem zupełnie nie zauważając swojej żony. Czy w takim układzie można mówić o szczęściu? Czy mając męża można czuć się samotnym? I w końcu czy mając męża można wciąż poszukiwać miłości? Autorka w swej powieści opowiedziała czytelnikom historię kobiety, która przemierzyła bardzo długą drogę w poszukiwaniu swojej drugiej połówki. Jest to refleksyjna opowieść o braku akceptacji, nieszczęśliwym małżeństwie, trudnych wyborach, przyjaźni i oczywiście miłości, której tak bardzo pragnęła bohaterka. Ewa przez długi czas próbowała ratować swoje małżeństwo. Starała się za nich dwoje, ale w tej walce była zupełnie sama. Chociaż wychodząc za mąż nie dopuszczała do siebie myśli, że mogłaby kiedykolwiek zdradzić, to kiedy tak się stało nie miała zupełnie żadnych wyrzutów sumienia. Jej małżeństwo było fikcją od samego początku. Dla Maćka układem i rozwiązaniem czysto ekonomicznym oraz wygodnym. Dla niej było wszystkim i bardzo powoli odkrywała w jak wielkim błędzie żyła łudząc się, że cokolwiek może się jeszcze zmienić. Uwielbiam powieści Magdaleny Witkiewicz. Tę także czytało mi się naprawdę fantastycznie. Jest przyziemna i chwyta za serce. Jest też niezwykle emocjonująca, poruszająca i optymistyczna, bo ostatecznie bohaterka dostrzega to czego przez tak długi czas nie chciała zobaczyć i postanawia zawalczyć o własne szczęście. Autorka świetnie wykreowała swoich bohaterów, są wyraziści i naturalni, popełniają błędy i jak każdy z nas szukają miłości. Nie wyidealizowała ich więc w żaden sposób. Każdy ma swoje wady i zalety. Fabuła natomiast jest wciągająca, a temat wokół jakiego krąży ważny i trudny zarazem. Jest to zdecydowanie lektura, którą warto przeczytać. Jeżeli wiec jeszcze tego nie zrobiliście przy okazji wcześniejszych wydań warto nadrobić zaległości. Trudno się od niej oderwać, a jeszcze trudniej nie zgodzić z mądrościami jakie przemyciła w niej sprytnie pisarka. Gorąco zachęcam do lektury ;)

To nie jest zwykła historia kobiety, która zdradza męża. To opowieść Ewy o jej życiu, samotnym życiu u boku męża, przerażająca zawartą na kartkach prawdą i smutkiem. Porusza wiele strun w sercu, daje wiele emocji. Gdy czytamy o tym jak wyglądało jej małżeństwo chce się krzyczeć by odeszła, by otworzyła oczy i zobaczyła, że nie warto. Ale to wcale nie jest takie proste, prawda? Trudno powiedzieć komuś z zewnątrz, że ten związek nie jest niczego wart tak by nie urazić czy zostać źle zrozumianym. Trudno zakończyć małżeństwo gdy ślubowało się coś zgoła innego, nie ważne czy przed urzędnikiem czy przed księdzem. Bo nie zawsze nieudany związek łączy się z przemocą fizyczną, nie zawsze są to czyny namacalne i widoczne. Ale brak zaangażowania, dostrzegania drugiej osoby i jej potrzeb, rozmowy, wspólnego spędzania czasu także jest formą destrukcji nawet najlepiej zapowiadającej się relacji. Ewa, główna bohaterka, ma świetną pracę, dobrego męża i własne mieszkanie. Mąż nie pije, nie bije, dużo pracuje ale dzięki temu też dobrze zarabia. Czego chcieć więcej? Wraz z upływem czasu Ewie coraz bardziej brakuje bliskości, czułości, drobnych gestów, nie wspominając już o tym, że chciałaby zostać matką. A z mężem nie może się dogadać w żaden sposób. Więc zaspokojenia potrzeb fizycznych szuka u boku starego znajomego, wysłuchania u dwójki przyjaciół. Lecz pomimo wielu zawirowań ona nadal nie znajduje w sobie odwagi by definitywnie zakończyć małżeństwo. Czy trwanie po to by trwać, by zachować ten sam stan cywilny i obrączkę na palcu są tego warte? A może chodzi o coś więcej? Strach przed samotnością, przed opinią innych, przed przyznaniem się, że zmarnowało się kilka lat swojego życia? Powodów może być wiele i choć oceniając z boku mogą wydać się błahe, to gdy tak jak Ewa stoi się w samym środku huraganu zwanego życiem, niełatwo jest podjąć decyzje ostateczne. Bo której ścieżki by się nie wybrało i tak będzie boleć. Od napisania tej książki minęło 11 lat ale nie traci nic na swojej aktualności. Stawia przed czytelnikiem mnóstwo wyzwań, w tym to najważniejsze- jak ocenić bohaterkę? A nijak! Nikt kto nie był w czyichś butach nie powinien brać się za ocenę postępowania innych ludzi. I nie zarzekajmy się, że "ja na jej miejscu..." bo nie mamy pojęcia jak byśmy postąpili. Dla mnie w tej książce jest najważniejszy jej przekaz, a także to, na co próbuje nam zwrócić uwagę Autorka. Mamy jedno życie i powinniśmy starać się by spędzić je w miarę szczęśliwie. Może się zdarzyć tak, że jeden wybór może pociągnąć za sobą mnóstwo błędnych decyzji ale nie ma takiej sytuacji, z której nie da się znaleźć wyjścia. Walczmy o swoje szczęście, oczywiście nie krzywdząc przy tym innych, ale też nie patrząc na ich opinię . Poza tym to genialna opowieść zmuszająca do refleksji nad istotą małżeństwa. Nie jest wyczynem spędzić obok siebie kilkunastu czy kilkudziesięciu lat, a spędzić je razem, w dobrych i złych chwilach, bo zawsze takie będą. Ta książka jest fenomenalną propozycją niezależnie od wieku czy płci. Mnie pochłonęła kompletnie i ogromnie Wam ją polecam.

Ewa od zawsze marzyła o wielkiej miłości. Biała sukienka, wesele do białego rana, potem gromadka dzieci. Rzeczywistość okazała się jednak inna. Mężczyzna, który został jej mężem, ujął ją wytrwałością, wiedzą, opiekuńczością. Randki w jego wykonaniu były niezwykłe i zaskakujące. Jednak z czasem coś zaczęło się zmieniać. Nie wiadomo kiedy motyle w brzuchu zaczęły przysypiać, ślub z bajki okazał się niepotrzebną fanaberią, a Ewa niepostrzeżenie zaczęła mieć marzenia męża. To Maciej decyduje, że ona nie musi pracować, gdzie będą mieszkać, na co wydadzą oszczędności, czy z kim się spotkają. Jednak przychodzi czas, że kobieta zauważa, że nie na tym polega szczęśliwy związek. Nie omieszkam tu wspomnieć o zasługach przyjaciółki Ewy- Gośki, która jako uważny obserwator, stara się dopingować ją w odzyskaniu niezależności. Ewa wraca do pracy, a to zapoczątkuje rewolucję w jej życiu. Uwielbiam, kocham, tę odsłonę Magdy Witkiewicz. Tę nieśpieszną narrację, delikatność, mnóstwo emocji, to ukazywanie pragnień kobiecych tak bliskich wielu z nas. "Opowieść niewiernej" nie jest lekką, błahą lekturą. To książka poniekąd o samotności, o tym jak ludzie ją oswajają, albo próbują przed nią uciec. Jak się przekonujemy, nie każdy sposób jest dobry. Tym razem autorka wzięła "na tapetę" małżeństwo i to, co z nim związane. Pokazała, jak się zmieniamy, kiedy wpadamy w rutynę, kiedy życie przytłacza obowiązkami, trudami dnia codziennego. Obnaża ludzkie zaniedbania względem uczuć drugiej połowy, pokazując, że miłość niepielęgnowana marnieje. Z jednej strony kibicowałam naszej bohaterce Ewie, która jako młoda dziewczyna pokładała w swoim małżeństwie wielkie nadzieje, a potem okazuje się, że jedyną osobą, która ją wspiera, jest przyjaciółka. Swoją drogą, uwielbiam postać Gosi, jest rewelacyjna! Wszystkim wokoło wydaje się, że Ewa ma zbyt wielkie wymagania wobec męża, a ten, nie ukrywajmy, ma swoje za skórą. Jednak z drugiej strony, doskonale widziałam, że Ewa nie jest uczciwa w swoich zachowaniach. Łaknąc zainteresowania, czułości, pogubiła się, raniąc po drodze innych. I tak jak w realnym życiu, przychodzi pora na zapłatę za błędy. Czy było warto? Przekonajcie się sami sięgając po tę książkę. To powieść bardzo wiarygodna, bohaterowie sprawiają, że czytelnik w myślach robi przegląd znajomych osób, szukając podobieństw, bo przecież takich historii jest coraz więcej. Nie mogę Wam więcej tu napisać, bo popsuję frajdę z poznawania historii. Ja po prostu bardzo polecam!

„𝓞𝓹𝓸𝔀𝓲𝓮ść 𝓷𝓲𝓮𝔀𝓲𝓮𝓻𝓷𝓮𝓳” Hej kochani. Czy macie czasami odczucie, że książka którą właśnie czytacie jest o was? Dla mnie taką książką jest „Opowieść niewiernej”. Co prawda w moim małżeństwie nigdy nie doszło do zdrady i nam nadzieję, że tak zostanie, ale opisywana przez autorkę rutyna to już co innego. Znaleźliśmy na szczęście sposób by z nią walczyć 😉 Bohaterką powieści jest Ewa, która opowiada nam o swoim małżeństwie. O jego ekscytującym początku, monotonnym przebiegu i smutnym zakończeniu. Ewa nie była wymagającą partnerką. Chciała tylko czuć się kochana. Wystarczyła by jej odrobina uwagi, miły gest, trochę czułości. To tak niewiele a jednak nawet tego nie był w stanie dać jej Maciek. Pochłonięty pracą przestał dostrzegać i tym samym dbać o Ewę. Wracał do ciepłego, wysprzątanego domu gdzie na stole zawsze czekał na niego ciepły obiad i to mu wystarczyło. Do zbliżeń intymnych nie dochodziło bo zmęczony zasypiał na sofie przed telewizorem nie mając siły by dojść do sypialni. Następny dzień wyglądał tak samo i kolejny też... W końcu, w życiu Ewy pojawił się Paweł, znajomy, z którym nie miała kontaktu od wielu lat. Mężczyzna ofiarował jej to czego nie dawał mąż. Bardzo szybko z tej znajomości wywiązał się romans. Czy Ewa żałuje swoich czynów? Czy ma wyrzuty sumienia? Nie. Ewa chciała być szczęśliwa i te szczęście znalazła w ramionach Pawła. Zanim zaczniecie obrzucać Ewę kamieniami poznajcie jej historię. Spójrzcie na całą sytuację jej oczami. To nie jest tak, że Ewa zrezygnowała z małżeństwa bo taki miała kaprys. Nie jest też tak, że przestała kochać Maćka. Ona starała się na różne sposoby ratować ich związek. Jednak aby miało się to udać potrzebne są chęci obu stron. Zdrada Ewy była wołaniem o uczucia. Był to punkt zwrotny w życiu kobiety i ostatnia chwila by coś w nim zmienić. Autorka ma lekkie pióro co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. „Opowieść niewiernej” jest to powieść prosta. Nie znajdziecie tu zagmatwanej fabuły czy pędzącej na złamanie karku akcji. Jest to książka o prawdziwym życiu i realnych problemach. Powieść Magdaleny Witkiewicz skłania do refleksji. Uświadamia, że nie wszystkie związki da się uratować. Nie warto na upartego tkwić w toksycznej relacji tylko dlatego, że tego oczekuje od nas rodzina. Czasem lepiej odpuścić. Spróbować ułożyć sobie życie na nowo i być szczęśliwym. I nie powinniśmy oceniać ludzi nie znając ich historii. Polecam.

Czy warto walczyć o związek, w którym nie jest się szczęśliwym i spełnionym? I czy mamy prawo oceniać ludzi oraz ich poczynania, jeśli nie znamy całej sytuacji? To tylko dwa z całej listy pytań, jakie nasuwają się w trakcie tej przejmującej, niesłychanie przemawiającej historii. Magdalena Witkiewicz nakreśliła wyjątkowo refleksyjną opowieść, jaka trafia w samo serce i otwiera oczy. Nie jest to absolutnie pochwała czy wytłumaczenie czynu jakim jest zdrada małżeńska, a próba uświadomienia, że nie można nikogo potępiać tylko dlatego, że w końcu odważył się zawalczyć o siebie i prawdziwe szczęście. Uwielbiam pióro autorki i sposób w jaki prowadzi fabułę, czytelnik z każdą kolejną stroną zatraca się coraz mocniej w poznawanej, wyjątkowo angażującej historii, dlatego kartki same przelatują przez palce. Możliwość zagłębienia się w psychice głównej bohaterki sprawia, że dosłownie wchodzimy w jej skórę, widzimy jej oczami, zaznajemy tych samych, równie intensywnych emocji, dostrzegamy fakty, jakie pobocznym świadkom z pewnością by umknęły. Gdyby nie to zjawisko, z pewnością skreślilibyśmy Ewę już na samym starcie, nie próbując nawet zrozumieć jej motywów. W momencie, gdy całą sytuację poznajemy powoli, krok po kroku, przeżywamy każdą nieudaną, jednostronną próbę naprawy związku, wszystko nabiera zupełnie innego znaczenia, a z tyłu głowy tli się pytanie, jak wiele małżonków w świecie realnym boryka się z samotnością w związku. Nakreślone postacie są niesłychanie autentyczne, przemawiające, dlatego ich historia dotyka duszy i wywołuje wiele wzruszeń. Nie sposób przejść obok nich obojętnie, czytający angażuje się wyjątkowo silnie, kibicuje Ewie, przeżywa jej rozterki niczym swoje własne i nawet jeśli początkowo pochopnie ją oceniał, w pewnym momencie dochodzi do wniosku, że po prostu nie ma prawa oceniać jej ani jej decyzji. "Opowieść niewiernej" jest poruszającą, niesłychanie prawdziwą, skłaniającą do refleksji powieścią, którą pochłania się z zapartym tchem. To głęboka, chwytające za serce historia o walce o małżeństwo oraz o samotności we dwoje, lecz także o emocjonującej bitwie o poczucie bycia docenioną i zauważoną, po prostu o siebie. Ta poruszająca duszę opowieść angażuje wyjątkowo silnie i otwiera oczy, nie tylko na życie toczące się wokół, ale i na nas samych. Polecam całym sercem!

Opowieść niewiernej to poruszająca historia o samotności we dwoje, o walce o małżeństwo i o siebie. Magdalena Witkiewicz po raz kolejny wykreowała historię, obok której nie można przejść obojętnie. Warto zagłębić się w nią, rozważyć zawarte w niej treści i czasem odmienić swoje życie, zawalczyć o siebie. Opowieść niewiernej Ewa i Maciej są małżeństwem. Nie jest to para, która nieustannie sączy sobie do uszka czułe słówka i wychodzi na romantyczne kolacje. Zachowują się jak stare dobre małżeństwo, które lata świetności i namiętności ma już dawno za sobą. Przypominają bardziej typowe małżeństwo z rozsądku. Do tego dochodzą problemy dnia codziennego, brak starań jednej ze stron, kłótnie i pretensje oraz odmienne spojrzenia na życie. Mimo wszystko Ewa stara się ze wszystkich sił ciągnąć związek w górę, ratować małżeństwo wszelkimi sposobami. Problem polega na tym, że… jest w tym osamotniona. Rozgoryczona samotnością we dwoje kobieta dopuszcza się w końcu zdrady. Łamie wyznawane przez siebie wartości. Jak się z tym czuje? Czy warto walczyć o związek mimo wszystko? Wiwisekcja zdrady Magdalena Witkiewicz w powieści obyczajowej Opowieść niewiernej dokonuje bardzo szczegółowej wiwisekcji zdrady. Dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej narracji czytelnik ma wgląd w myśli, uczucia i motywację osoby zdradzającej. W tym przypadku – kobiety, żony. Poznajemy całą historię związku, krok po kroku, etap po etapie, dzięki czemu możemy się przyjrzeć temu związkowi i wysnuć własne wnioski. Autorka nie ocenia swoich bohaterów, pozostawia to czytelnikom. Pokazuje jednak, że w życiu nic nie jest dane raz na zawsze i że zawsze warto walczyć o miłość, ale i o siebie samą. Nie można odkładać życia ani swojego szczęścia na później. Małżeństwo to sztuka kompromisu a zdrada nie jest czymś, co można zamieść pod dywan. Nigdy. Opowieść niewiernej została ponownie wydana w nowej szacie graficznej dzięki Wydawnictwu W.A.B. Te z Was, które, podobnie jak ja, nie miały możliwości wcześniejszego zapoznania się z tą książki Magdaleny Witkiewicz, gorąco zachęcam do nadrobienia zaległości. Autorka pokazała tutaj swoje inne oblicze – wnikliwej obserwatorki, pisarki trącającej najczulsze struny w duszy czytelniczek. Magdalena Witkiewicz wzrusza tutaj jak w żadnej innej swojej powieści! www.lady-in-red.pl

Zdrada. Teoretycznie jest czymś "złym, haniebnym i obrzydliwym". Kto jednak bierze pod uwagę to, że sam może kiedyś zdradzić? . Anatomia rozpadu małżeństwa i wiwisekcja małżeńskiej zdrady. Małżeństwo pokazane jako rodzaj układanki, złożonej z malutkich, pasujących do siebie kawałków. Gdzie liczą się zwykłe błahostki i drobnostki. Gdzie liczy się równowaga między pracą i robieniem kariery, a rodziną. Gdzie żadna ze stron nie może czuć się odstawiona na boczny tor, bardzo oddalony od drogi głównej. I gdzie nie ma przyzwolenia na balansowanie na linie, na cieniutkiej nitce dzielącej wierność od zdrady. Bo czasami zdradzić można samymi marzeniami. A potem już tylko krok do tej zdrady właściwej. . Główni bohaterowie- irytujący swoim postępowaniem, ale jednocześnie wzbudzający żal i litość. Narracja pierwszoosobowa głównej bohaterki sprawia, że rozpad małżeństwa widzimy jej oczami. Doświadczamy tego, jak miłość powoli umiera, jakby ktoś "codziennie dolewał kroplę trucizny, której odrobina nie szkodzi, ale gdy jest jej więcej, ma działanie śmiertelne". I zaczyna się wtedy samotność we dwoje. Trochę zgrzyta między tym, co główna bohaterka mówi, a co potem robi. W jej zachowaniu dużo było niezdecydowania, naiwności, łatwowierności. A szara rzeczywistość i zwykła małżeńska codzienność chyba przerastała zarówno ją, jak i jego. Autorka pokazuje również obraz małżeńskiego życia, na pozór usłanego różami, ale "te róże mają długie i ostre kolce, których ukłucie bardzo boli". Wszystko to w konwencji opowieści, przez którą się po prostu płynie, dzięki prostemu językowi, pełnemu emocji. Momentami ta opowieść przytłacza- tak bardzo jest prawdziwa, a każdy z nas znajdzie w niej cząstkę siebie, swoich wątpliwości i przemyśleń odnośnie tego, jak wizja małżeństwa może odbiegać od rzeczywistości. Momentami bardzo wzrusza... Są też fragmenty, które zwyczajnie bawią. . Czy jest to rodzaj "instrukcji obsługi kobiety"? Coś w tym jest. Wskazówki odnośnie obsługi mężczyzn również można tutaj znaleźć... Mimo, że książka napisana 11 lat temu- nic nie straciła na swojej aktualności. Jest przejmująca i skłania do refleksji- że można spaść z tej nitki rozpiętej między prawdą a kłamstwem...

„Zazdrość to cień miłości. Im większa miłość, tym większy cień”. Kapitalny cytat, który stał się niejako punktem wyjściowym do tej historii. Historii o małżeństwie miłości, zdradzie, walce. I o samotności. W małżeństwie Ewy i Maćka stosunkowo szybko pojawia się tzw. znudzenie materiału. Skrawki romantyczności, zrywy spontaniczności zastępuje zwykła szara codzienność, a magię pierwszych miesięcy przepędza rutyna. Ewa dostrzega problem, Maciej - wręcz przeciwnie. Jego pragmatyzm i mocne stąpanie po tym łez padole skutecznie zniechęca Ewę do podejmowania coraz to bardziej wymyślnych sposobów, aby obumierający związek ocucić. Bezskutecznie. Może to pogoń za akceptacją, a może ostateczna próba ratowania małżeństwa popycha Ewę do radykalnego kroku... Pani Witkiewicz w bardzo lekki sposób pisze o rzeczach trudnych, smutnych i mocno przygnębiających. Bo mamy tutaj związek dwóch osób, miedzy którymi już od samego początku nie czuć chemii. "Opowieść niewiernej" to doskonała lektura dla osób, które są w związku i odbierają pierwsze sygnały apatii i stagnacji. To ogromny plus tej powieści. Lekkie pióro autorki sprawia, że przez tę historię się płynie, a powieść można przeczytać w jeden wieczór. Szkoda, że Pani Witkiewicz zastosowała tak intensywny kontrast w kreacji postaci. Ona - przykładna pani domu, zaciekle walcząca o związek, on - gość, który ma wywalone na wszytko. Ona gotująca, sprzątająca, nigdy się z tego powodu nie buntująca, on - pan i władca, na kanapie rozwalony. Kruchość małżeńskiej sielanki ewidentnie podeptana została przez Macieja i jego zbyt mocno zaakcentowanym "walimnieto|". Przejaskrawione postaci mocno gryzą się z symboliką i delikatnością podejmowanego zagadnienia. Szkoda, że autorka zdecydowała się na czerń i biel, bo "Opowieść niewiernej" zdecydowanie nabrałaby wiarygodności, gdyby bohaterowie nie podzielono na tych "dobrych" i tych "złych". Nie jest to powieść wybitna, zapierająca dech w piersiach i wyciskająca łzy z oczu. Przyjemna lektura na jesienny wieczór, z nie do końca akceptowanym przeze mnie finałem. Nasz mąż/partner/kochanek może być jednocześnie przyjacielem, ale konfiguracja odwrotna nie ma szans...

Zdrada w małżeństwie może być skutkiem wielu czynników. Jedna wywołana może być popędem seksualnym, inna zaś wynika z potrzeby bliskości z drugim człowiekiem, który zrozumie, przytuli i da ujście namiętności. Obie zdrady są złe i najczęściej dzieją się, gdy w związku czegoś brakuje lub zaniedbujemy drugą połówkę zajmując się swoimi sprawami. Główna bohaterka to Ewa, która opowiada o swoim życiu i małżeństwie z Maćkiem. Niestety jest ono monotonne, bez wzlotów, namiętności i bliskości. Mężczyzna jest pracoholikiem, żyje wyłącznie pracą, gromadzi pieniądze. Nie podziela marzeń żony, która chce zostać matką. Woli wolny czas poświęcić pracy niż Ewie. Nie przytula, nie rozmawia, traktuje ją jak mebel, a nie jak ukochaną. Po latach kobieta dostrzega, że tkwi w martwym związku, który nie daje jej satysfakcji. To pcha ją w ramiona innych mężczyzn. Czy zdrady dadzą jej szczęście i spokój wewnętrzny? Czy skoki w bok zniszczą małżeństwo a może spowodują efekt odwrotny? Muszę przyznać, że książka napisana jest świetnie. Poruszyła bardzo trudny i często występujący w naszej codzienności temat. Styl i konstrukcja zdań autorki spowodował, że lektura czytała się wręcz sama i mega szybko. Wywołuje paletę przeróżnych emocji, które zasmucają jak i szokują. Z jednej strony chciałam wstrząsnąć Maciejem, by przejrzał na oczy i dostrzegł swoje błędy, a z drugiej irytowało mnie zachowanie bohaterki, która była opieszałe i zbyt szybko podejmowała decyzje. Polubiłam i to bardzo przyjaciółkę Ewy Gośkę. Ta dziewczyna jest jak poryw świeżego powietrza, pozytywna, wesoła i dobrze radzi. Według mnie pisarka napisała tę powieść ku przestrodze. To taki poradnik dla zagubionych par, które powinny poznać z innej perspektywy swój związek. W życiu nie liczy się tylko praca, pieniądze i pozycja. Najważniejsza jest bliskość, miłość oraz zrozumienie. Ze swej strony polecam tę pozycję. Uważam, że warto ją poznać, by nie powielać tych samych błędów co bohaterowie książki. Na szczęście w moim domu nie brakuje czułości i uczucia. Staramy się jak możemy by nasz związek był szczęśliwy i niczego w nim nie brakowało. Nie zwlekajcie tylko czytajcie.