Opętania. Historie prawdziwe (okładka miękka)

Świetna książka . Czyta się ją jednym tchem . Polecam .

Daj się przestraszyć! Mało co jest w stanie tak przerazić, jak produkcje filmowe dotyczące opętania. No, chyba że z opętaniem mamy do czynienia w swoim otoczeniu. Jeśli jednak nie, to właśnie te wstrząsające obrazy, pokazujące demoniczne odbicie człowieka, w którego wstąpił sam szatan. Filmy o opętaniu są tym bardziej zatrważające, zapadające na długo w pamięć, że bardzo często przedstawione przez reżyserów historie oparte są na faktach. I nie trzeba być osobą wierzącą, by doświadczyć tego zła, które powoduje zamianę niewinnych osób w prawdziwe potwory, miotające przekleństwami w obcych językach, wyczyniające niezwykłe rzeczy ze swoim zmienionym, gnijącym ciałem. Nie ma chyba osoby, która nie widziała jednego z najlepszych filmów o opętaniu, czyli „Egzorcysty” w reżyserii Williama Friedkina czy też „Egzorcyzmów Emily Rose” Scotta Derricksona, których scenariusz został inspirowany prawdziwymi wydarzeniami. Jednak, aby reżyser mógł nakręcić taki film, musi istnieć ktoś, kto te historie wyśledzi, kto podejmie się badania tematu opętania. Tym kimś była niezwykła para – Ed i Lorraine Warrenowie, którzy zajmowali się analizą spraw związanych ze zjawiskami nadnaturalnymi. Wspólnie napisali wiele prac temu poświęconych, szczególnie że Ed był jedynym świeckim egzorcystą zaakceptowanym przez Watykan, a jego specjalizacją były przypadki nawiedzeń i opętań. Jak się okazuje , materiału zebranego przez Warrenów wystarczyło nie tylko na artykuły, ale i na książki. Po znakomitej publikacji „Nawiedzenia. Historie prawdziwe” przyszedł czas na kolejną, pt. „Opętania. Historie prawdziwe”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Replika książka, napisana przez Roberta Davida Chase ujawnia wybrane, pono te najbardziej przerażające i zaskakujące dochodzenia, prowadzone przez „łowców duchów”. Po książkę sięgnąć mogą nie tylko wielbiciele horrorów, którzy z zapartym tchem śledzą mroczne historie, tym bardziej emocjonujące, im większa jest doza prawdopodobieństwa ich zaistnienia. Lektura przyciągnie również tych, którzy dali się przestraszyć pierwszej publikacji, a także tych wszystkich, których opętanie jako kontrowersyjne zjawisko fascynuje – nie ważne, czy w nie wierzą czy też nie. Poznamy zatem ducha z West Point, historię szesnastoletniej dziewczyny, której nawiedzenie miało podtekst seksualny, zaś demon został wezwany nieumyślnie do domu, odkryjemy kulisy morderstwa Barbary Harris, której ciało zostało wepchnięte do betonowego kanału, odwiedzimy upiorny dom w West Pittson w stanie Pensylwania, zamieszkany przez małżeństwo Smurl, w którym dochodziło do wielu paranormalnych incydentów. Poznamy również szczegóły śledztwa określonego przez Warrena jako jedna z „najdziwniejszych i najstraszniejszych spraw całym naszym życiu”, a także prawdę na temat słynnej posiadłości w Amityville. To zaledwie kilka z wielu wątków, a właściwie spraw prowadzonych przez to niezwykłe małżeństwo, zrekonstruowanych na podstawie ich notatek, czy licznych wywiadów, jakich udzielali. Mimo iż ta wielość form prezentacji kolejnych przypadków może dekoncentrować czytelnika, to przystępny język oraz obrazowe opisy dochodzeń, uruchamiające wyobraźnię i tym bardziej przerażające, że te zapisy przybliżają nam upiorną rzeczywistość. O ile oglądając horrory możemy zachować dystans, tak w tym przypadku mamy świadomość tego, że Warrenowie doświadczyli tego wszystkiego osobiście! Justyna Gul Qultura słowa

Wierzycie w duchy, nawiedzenia, opętania? Czy wszystko da się wyjaśnić, czy powinniśmy dopuścić istnienie sił nadprzyrodzonych? Lorraine i Ed Warrenowie przez kilkadziesiąt lat badali zjawiska nie z tego świata. Ed był jedynym egzorcystą zaakceptowanym przez Watykan, a Lorraine bardzo wrażliwym medium. Czy przypadki, których doświadczyli można traktować jako ingerencję sił nadprzyrodzonych? Czy mamy do czynienia raczej z chorobami psychicznymi, wyobraźnią lub zbiegami okoliczności? Może opowieści o opętanych osobach, czy nawiedzonych domach to tylko próba usprawiedliwiania strasznych ludzkich czynów, czy chęć zyskania na atrakcji turystycznej? W książce znajdziemy krótkie, napisane lekkim językiem i dość różnorodne historie opętań, z którymi zetknęła się para demonologów. Jeżeli przekonują Was takie opowieści, to z pewnością książka wywrze na Was duże wrażenie. Ja nadal zostaję po stronie sceptyków, choć chętnie sięgam po straszne opowieści i horrory różnego typu.

Ach te duchy!!! Duchy! Świat nadprzyrodzony. Dalsze życie. Powroty umarłych na ziemię. Wierzyć w nie czy nie? Czy to możliwe by z tamtego świata powracać na ziemski padół? Czy duch, o ile istnieje, może kogoś opętać? Czy egzorcyzmy mają sens? Tak dużo pytań, tak rozległa tematyka. No i ludzkość podzielona na obozy. Zagorzałych zwolenników, niezdecydowanych, którzy podchodzą do tych zagadnień bardzo ostrożnie i sceptycznie oraz tych, którzy śmieją się w głos i mówią, że to wybujała wyobraźnia i wierutne bzdury. Ot tematy na dobry film grozy, na mrożący krew w żyłach thriller. A ja, do którego ja obozu należę? Raczej patrzę nieufnie, z ogromną dozą nieśmiałości. No dobra, duchy i może są, ale mają kontakt z wybranymi, a ja raczej do nich nie należę. Nie znaczy to, że ta problematyka mnie nie interesuje, wręcz przeciwnie. Uwielbiam o duchach czytać, oglądać filmy i słuchać o nich opowieści. Dlatego właśnie sięgnęłam po kolejną książkę Eda i Lorraine Warrenów. "Nawiedzenia. Historie prawdziwe" czytałam. Byłam zatem ciekawa jakie są "Opętania". To także historie prawdziwe, takie które się wydarzyły i z którymi Warrenowie mieli styczność. Gdy zabrałam się za lekturę mój umysł pracował na pełnych obrotach. A ja, niewierny w tym temacie, Tomasz biłam się z myślami. No przecież te opisane historie przemawiają do rozumu, może to ja blokuję się na kontakty z innym światem! No właśnie, to była książka dająca mi bardzo wiele do myślenia. Czytałam o historiach bardzo znanych jak o Amityville i takich o których nie miałam pojęcia. Lektura wyraziście mówiła do mnie, wręcz prowokowała. Elektryzowała, budziła grozę, ale równocześnie, nie było takiego napięcia jak w horrorach, jak w filmach grozy. Autorzy, Warrenowie pisali sobie ot tak zwyczajnie. Jakby pisali o zwykłej codzienności, czymś normalnym i bardzo, bardzo oczywistym. W głowie zaświeciła mi się lampka - ale dlaczego? Odpowiedź przyszła po chwili i dowiodła, że w tej książce są opisane fakty, które miały miejsce. Dla Eda i Lorraine to coś oczywistego, coś z czym stykają się non stop w swojej pracy, w swoim życiu zawodowym. Zatem niepotrzebne jest jakieś sztuczne napięcie, nie jest koniecznie budowanie nastroju. Fakty mają mówić same za siebie. I właśnie dlatego takim niedowiarkom jak ja lektura tej książki jest pomocna w zrozumieniu trudnych tematów. Na tamten świat i na takie zjawiska trzeba się po prostu otworzyć. Spojrzeć bez uprzedzeń, otwarcie, z taką szczerością właściwą małym dzieciom. Książka zrobiła na mnie wrażenie i warto było ją poznać. Polecam ją zwłaszcza osobom, które nie szukają taniej sensacji, a spokojnego, a za zarazem mądrego podejścia do poruszonej problematyki. Duchy są, bywają u nas w gościnie, choć nie każdemu dają się we znaki, nie każdy może odczuć ich obecność. Choć nigdy nie wiadomo co się za chwilę wydarzy...