Okrutna siostra (okładka miękka)

Bardzo dobra powieść Karen Dionne, która opowiada historię rodziny w dwóch równoległych czasach, kawałek po kawałku, by w końcu złożyć ją w jedną całość. Rachel spędziła w zakładzie psychiatrycznym piętnaście lat, bo była przekonana, że w dzieciństwie zabiła swoich rodziców. Wciąż się tym obciąża i obwinia, a pobyt w tym miejscu uważa za karę, na jaką zasłużyła. Z nikim nie rozmawia, jedynie z niepełnosprawnym Scottym i pająkiem w pokoju. Rachel nie jest osobą niespełna rozumu, jak mogłoby się wydawać, ale kimś o wyjątkowej wrażliwości. Od dziecka obdarzona jest wyjątkową zdolnością komunikowania się ze zwierzętami. Rachel nie potrafi sobie przypomnieć, co tak naprawdę wydarzyło się wtedy lata temu w ich domu, a jej przeświadczenie o winie nie mija, ani po lekach, ani terapiach wstrząsowych, którym jest poddawana. Być może nadal tkwiłaby w zakładzie, gdyby nie pojawiający się na odwiedzinach u Scottiego jego brat Trevor ,dziennikarz śledczy, który bardzo jest zaintrygowany tym, co spotkało Rachel i postanowił jej historię opisać. Zaczyna zgłębiać tę sprawę i wychodzi na jaw kilka faktów, o których kobieta nie miała pojęcia. Z raportu policyjnego wynika, że ona nie jest winna śmierci rodziców, to nie ona zabiła. W takim razie kto ? Postanawia się wypisać i wrócić do domu rodziców, w którym mieszka teraz siostra Diana z ciotką Charlote, by dowiedzieć się prawdy. Niestety czeka ją nie lada wyzwanie, bo oprócz tego, że przyjdzie jej zmierzyć się z własnymi lękami, będzie zmuszona przeciwstawić się swojej siostrze, która od dziecka ma mordercze zapędy i jest wspierana przez zafascynowaną jej osobą, ciotkę. Obie razem stanowią niebezpieczne połączenie. Kiedy w końcu Rachel Cunningham przypomina sobie, co wydarzyło się wtedy w lesie, gdy miała jedenaście lat, jest zdana tylko na samą siebie i swoje królestwo zwierząt, w którym się wychowywała. Narracja pierwszoosobowa prowadzona jest z dwóch punktów widzenia, dzięki czemu można poznać zdarzenia z innej perspektywy oraz ich alternatywny przebieg. Te wątki przeplatają się i uzupełniają. Z jednej strony w czasie teraźniejszym Rachel próbuje przypomnieć sobie, co wtedy zaszło, a z drugiej przeszłość, kiedy Jenny i Peter zmagają się ze śmiercią dziecka z sąsiedztwa, w której ewidentnie miała swój udział Diana. Wtedy to rodzice nie mając innego wyjścia, porzucają swoje dotychczasowe życie i przeprowadzają się na odludzie, gdzie jak sądzą uda się wyprostować psychikę córki. Ma w tym pomóc również pojawienie się na świecie kolejnego dziecka. Rodzice nie zdają sobie jednak sprawy, że pozbawiona emocji córka nie ma szansy na zmianę charakteru i życie z nią pod jednym dachem, będzie dla nich nie lada wyzwaniem. Autorka świetnie wykreowała bohaterów, zwłaszcza postać pozbawionej uczuć psychopatki, której postępowanie w zasadzie jest łatwe do przewidzenia, lecz sposób, w jaki Dionne tego dokonała, zasługuje na pochwałę i uznanie, ale to Rachel głównie przyciąga uwagę ze swoim prywatnym śledztwem i godną podziwu determinacją, by odkryć prawdę, pomimo przeszkód i zagrożenia. „Okrutna siostra” jest pełna makabrycznych sytuacji, przyprawiających o ciarki na plecach, a podróż po mrocznych zakamarkach pokręconego umysłu psychopatki przerażająca, bo aż trudno uwierzyć, że człowiek może postępować gorzej od dzikich zwierząt, których w powieści nie brakuje. Karen Dionne stworzyła niesamowicie wciągającą i intrygującą fabułę, która sprawiła, że cały czas czekałam w napięciu na to, co miało się wydarzyć. Umiejscowienie akcji w odciętym od świata domostwie, tworzy niesamowitą i mroczną atmosferę, swój niezaprzeczalny urok mają także opisy przyrody otaczającej rodzinny dom głównych bohaterów. Fani skomplikowanych i mrocznych thrillerów psychologicznych powinni być usatysfakcjonowani.

Przez piętnaście lat spędzonych w szpitalu psychiatrycznym Rachel Cunningham żyła w przeświadczeniu, że zamordowała własnych rodziców. Gdyby nie zwykły przypadek, nigdy nie poznałaby treści raportu, który wykluczał ją z grona potencjalnych sprawców. Rachel nie pamięta nic z dnia śmierci swoich rodziców, ale subtelne przebłyski wspomnień nie dają jej w spokoju, a w połączeniu z nowymi dowodami sprawiają, że postanawia wrócić do rodzinnej posiadłości i raz na zawsze rozprawić się z demonami przeszłości. Kobieta pragnie w końcu dowiedzieć się, co dokładnie wydarzyło się feralnego dnia i kto faktycznie zabił jej rodziców. Na miejscu będzie musiała zmierzyć się nie tylko z własnymi lękami, ale również zmuszona będzie poskromić mroczne zapędy swojej starszej siostry. Czy Rachel uda się poznać prawdę i rozwikłać skomplikowaną rodzinną łamigłówkę? Okrutna córka była dla mnie sporym zaskoczeniem, głównie ze względu na swój niekonwencjonalny charakter. O ile w Córce króla moczarów dominował niczym nierozproszony mrok i aura niepewności, to tutaj mordercze klimaty były w odpowiednich proporcjach zmieszane z ciekawą kryminalną zagadką. Niekwestionowanym atutem tej pozycji jest miejsce osadzenia fabuły, malowniczy klimat Górnego Półwyspu w stanie Michigan współtworzy niepowtarzalny klimat thrillera i podbija napięcie związane z przedstawioną historią. Okrutna córka jest thrillerem stricte psychologicznym, a dzięki narracji pierwszoplanowej mogłam dosłownie wniknąć w głąb umysłów głównych bohaterek. Karen Dionne zdecydowała się na przeplatankę wydarzeń teraźniejszych z przeszłymi, dzięki czemu poznajemy dwie alternatywne wersje- Jenny i Rachel, co było dla mnie interesującym emocjonalnym doświadczeniem. Sporo miejsca poświęcone zostało przyrodzie otaczającej rodzinny dom głównych bohaterów, o ile na początku takie zabiegi miały swój urok, na dłuższą metę były nieco męczące. W pewnych partiach książki czułam przesyt opisów fauny i flory, które zaburzały dynamikę zaprezentowanej historii. Uwaga autorki skupia się głównie na Rachel i jej prywatnym śledztwie, wzlotach i upadkach oraz godnej pozazdroszczenia determinacji na drodze do odkrycia prawdy. Najciekawszą i jednocześnie najbardziej przewidywalną jednostką w zaprezentowanym zestawieniu osobowości okazuje się Diana. Starsza siostra głównej bohaterki kieruje się w życiu prostymi zasadami- zrobi wszystko, by uprzykrzyć życie innym i nie widzi żadnego problemu w dążeniu po trupach do celu w bardzo dosłownym sensie. Pojęcie psychopatii w takiej propozycji weszło na zupełnie nowy level, według mnie Dionne świetnie poradziła sobie z wątkami dotyczącymi psychopatologii. Jako całość ta historia z pewnością mnie urzekła, ale niepokoiło mnie nadmierne przeciąganie poszczególnych wątków. Karen Dionne wykreowała perfekcyjny portret okrutnej psychopatki, który na przemian szokuje i fascynuje. W książce mistrzowsko oddane zostały zmienne stany nastroje bohaterów, a napięcie dawkowane było z iście aptekarską precyzją. Dla takich thrillerów, jak ten warto zarwać noc- wciąga praktycznie od pierwszej strony, dosłownie nie mogłam się oderwać od książki. Zakończenie pod wieloma względami było zaskakujące i stanowiło idealne podsumowanie dla zaprezentowanej historii. Lektura mnie usatysfakcjonowała i mam ochotę na więcej tego typu scenariuszy. Autorka w swojej elektryzującej zmysły historii udowadnia, że najgorszy koszmar kiedyś w końcu może się ziścić, a taki scenariusz może mieć okropne konsekwencje. Okrutna siostra z pewnością spodoba się fanom thrillerów psychologicznych, którzy nie boją się trudnych emocjonalnych wyzwań.

Recenzja powstała dla @Fantastyka_na_luzie To już moje drugie spotkanie z twórczością Karen Dionne i niesamowicie cieszy mnie, że było to tak rewelacyjnie dobre spotkanie! Po śmierci rodziców jedenastoletnia Rachel, będąca świadkiem tragedii, w której ponieśli śmierć, trafia do zakładu dla psychicznie chorych. Podświadomie wie, że to nie ojciec zabił matkę. Do dziś prześladuję ją wizja, gdy stoi z bronią w ręce nad nieruchomym ciałem matki, spod którego sączy się krew. Jednak gdy po piętnastu latach pobytu w zakładzie, trafia na raport policyjny i informacje niezgodną z tym, co zapamiętała, zaczyna wątpić w swoje wspomnienia. Czy to ona skrzywdziła rodziców? Zniszczyła rodzinę oraz swoją przyszłość? Czy może… mógł zrobił to ktoś inny? Postanawia opuścić zakład i powrócić do rodzinnego domu, osadzonego głęboko w lesie i oddalonego od cywilizacji o wiele kilometrów. Tylko tam, w miejscu zamieszkałym przez jej siostrę oraz ciotkę, ma szansę dowiedzieć się co wydarzyło się naprawdę. Od samego początku, kiedy zanurzyłam się w historie Rachel, jej siostry Diany oraz matki Jenny, podejrzewałam, w jakim kierunku zmiesza opowieść. Pomimo tego, wręcz z chorą fascynacją, śledziłam losy bohaterów i nie mogłam się oderwać. To tak jak, wtedy gdy oglądacie w internecie film z dwoma pędzącymi autami i wiecie, że zaraz dojdzie do katastrofy, ale i tak nie przestajecie patrzeć i śledzicie każdego ruchu. Tak było i w tym przypadku. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jakaś powieść pochłonęła mnie tak bardzo i przeczytałam ją jednym tchem. Właściwie stworzony bohater to podstawa dobrej powieści. Pomimo skromnego zasobu postaci w książce, każda z nich została intrygująco wykreowana, wywołując we mnie lawinę emocji. Poprzez strach, poczucie zagrożenia i niepewność, przez złość, irytację, a na śmiechu i westchnieniu ulgi kończąc. Autorka poruszyła delikatny temat problemów psychicznych, skłonności sadystycznych oraz dojmującego strachu, że nie zna się członków własnej rodziny. Postać Diany, osoby o zaburzonym sposobie odczuwania i myślenia, niezdolnej do empatii i wrażliwości, wywoływała we mnie autentyczny niepokój. Przedstawiona historia jest wciągająca i intrygująca, ale również wiarygodna, a jej bohaterowie z krwi i kości. Tym, co dla wielu może być plusem, ale dla mnie akurat nie było, są stosunkowo małe ilości dialogów zastąpione bogatymi opisami przyrody czy zwierząt. Zauważyłam jednak pewną zgodność między „Okrutną siostrą”, a poprzednią książką autorki „Córką Króla Moczarów”, gdzie również występował podobny zabieg. Jednak tutaj zdecydowanie mniej mi to przeszkadzało, najprawdopodobniej dlatego, że czułam się bardzo mocno wciągnięta w historie i niezwykle ciekawiło mnie co wydarzy się dalej. Pomimo że okładka jest ciekawa i wizualnie cieszy oko, to odczuwałam niewielki dysonans poznawczy między ilustracja małego domku, a opisami wielkiej rezydencji z dziesięcioma sypialniami, każdy z własną łazienką, pokojami dla służby, biblioteczką i wieloma, wieloma innymi. Zdecydowanie jest to pozycja dla starszych i dorosłych czytelników. Pomimo że przedstawione sceny nie są brutalne, krew nie leje się w nich litrami, zawierają krótkie opisy aktów przemocy wobec zwierząt i dzieci. Może to również nie być pozycja dla osób wrażliwych na temat przemocy w rodzinie oraz znęcania się. Jednak dla osób szukających intrygującego i wciągającego thrillera, może to być strzał w dziesiątkę.

Po lekturze "Córki króla moczarów" byłam pozytywnie zaskoczona twórczością Karen Dionne, ale przyznaję, że nie spodziewałam się niczego ciekawszego od tej autorki. To była dla mnie klimatyczna, mroczna, ale jednocześnie spokojna historia, która zamykała się w kameralnej atmosferze. Nie sądziłam, że autorce uda się wyrwać przed szereg i napisać coś z mocniejszym przesłaniem a jednak "Okrutna siostra" skutecznie absorbuje uwagę czytelnika. Tym razem przypatrujemy się historii widzianej oczami Rachel Cunningham, dwudziestosześcioletniej kobiecie, która od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Jej umysł płata figle, podsyła obrazy, które nie powinny mieć miejsca a w innym przypadku odbiera wspomnienia pozostawiając w głowie dziewczyny ogromne luki. Czy powrót w rodzinne strony pozwoli jej odzyskać wspomnienia związane ze śmiercią jej rodziców? Czy dom na moczarach udzieli w końcu konkretnych odpowiedzi? Bardzo się cieszę, że autorka utrzymała klimat ze swojej pierwszej książki. To bowiem wyszło jej rewelacyjnie. Właściwie mam wrażenie, że nawet spotęgowała mrok oraz lęk, który towarzyszył mi podczas lektury "Córki króla moczarów". Może to fakt, że wiedziałam już poniekąd czego się spodziewać, może to sama historia Rachel wydała się bardziej przerażająca, ale przerzucałam kolejne strony z zapartym tchem mając na rękach gęsią skórkę. Sama historia jest właściwie prosta. To jeden motyw otoczony mnóstwem niedopowiedzeń oraz sprzecznymi emocjami. Wydarzenia sprzed lat rzucają cień na aktualne życie głównej bohaterki a Rachel mimo pewnych obaw jest postacią zdeterminowaną, by w końcu odkryć prawdę. Zabiera więc czytelnika ponownie w miejsce, które wydaje się koszmarem na ziemi a to co tam się wydarzy zaskoczy wielu z Was. Muszę przyznać, że moje sceptyczne nastawienie wobec lektury ulotniło się szybciej niż podejrzewałam a sama opowieść podobała mi się nawet dużo bardziej niż poprzednia, ponieważ autorka postawiła na wszechobecną tajemnicę oraz walkę z przeszłością co zawsze owocuje niezapomnianą przygodą. "Okrutna siostra" to lektura, która na pewno zaskoczy wszystkich fanów Karen Dionne oraz miłośników oryginalnych lektur. Nic w tej książce bowiem nie jest oczywiste. Powieść napisana jest w taki sposób, że każdy się w niej odnajdzie a kameralny klimat oraz jeden, choć głęboki motyw, skupią uwagę czytelnika na tym co dzieje się tu i teraz. Osobiście uważam, że to doskonały wybór na jesienny ponury dzień, w duecie z kubkiem gorącej herbaty, ponieważ to tylko uatrakcyjni prezentowane wydarzenia. Nie mniej niezależnie od dnia i pory, kiedy zdecydujecie się na lekturę jestem pewna, że duszny klimat i mroczna atmosfera porwą Was w swoje ramiona.

Sekrety z przeszłości. Znana szerszej publice za sprawą świetnej "Córki króla moczarów" Karen Dionne serwuje nam kolejny thriller psychologiczny, w którym nic nie jest oczywiste, a napięcie trzyma czytelnika w swych szponach od pierwszej do ostatniej strony. "Okrutna siostra" to znakomita książka, która tylko i wyłącznie potwierdza ogromną skalę talentu autorki. Dwa pokolenia sióstr. Niewybaczalna zbrodnia. Sekret, który może zniszczyć rodzinę. Zbrodnia z przeszłości zaważyła na życiu dwudziestosześcioletniej Rachel Cunningham, która od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Ma luki w pamięci i wini siebie za śmierć rodziców. Gdy na światło dzienne wychodzą nowe szczegóły dotyczące zabójstwa, Rachel decyduje się wrócić do domu i tam znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia? Jakie tajemnice kryje dom na moczarach? "Okrutna siostra" to dwutorowy pod kątem fabularnym thriller, który zostawia po sobie same pozytywne wrażenia. Fabułę poznajemy w przybliżanych nam stopniowo dwóch liniach czasu - w perspektywie obecnej i sprzed lat. Na każdym kroku pełno jest tajemnic, których rozwikłanie może zaważyć na niejednym ludzkim istnieniu. A także na psychice tych, którzy są ofiarami dawno minionych wypadków. Znakiem firmowym Dionne jest zawsze znakomita warstwa psychologiczna powieści i nie inaczej jest także tym razem. Przeżycia zamkniętej od lat w szpitalu psychiatrycznym Rachel robią wrażenie już same w sobie, a sposób przybliżenia nam ich przez autorkę budzi podziw - mamy tu bogatą skalę emocji bohaterów, surrealizm psychologiczny zaburzający właściwą perspektywę i mnóstwo emocjonalnych koszmarów, przez które bohaterowie muszą przedrzeć się na drodze ku prawdzie. To naprawdę robi wrażenie - brawo! Nie można w tym miejscu pominąć po mistrzowsku nakreślonej przez Dionne perspektywy umysłu psychopaty, który znajdziemy na łamach książki. Dodatkowo mocnym atutem powieści jest umiejscowienie znacznej części fabuły w odciętym od cywilizacji domu na moczarach - cała ta sceneria nie tylko zwiększa napięcie, ale budzi także autentyczną grozę, przez co książkę czyta się po prostu fantastycznie i z całą pewnością nie jest to lektura, o której można łatwo i szybko zapomnieć. Życzyłbym sobie jak najwięcej takich lektur :) Polecam! Dziękuję Media Rodzinie za egzemplarz recenzencki. #okrutnasiostra #karendionne #thriller #thrillerpsychologiczny #mediarodzina #cosnapolce #bookstagram #bookreview #czytamksiazki #sensacja #napięcie #mocnalektura https://cosnapolce.blogspot.com/2021/12/okrutna-siostra-karen-dionne.html

Zbrodnia z przeszłości zaważyła na życiu dwudziestosześcioletniej Rachel Cunningham, która na własne życzenie od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Ma luki w pamięci i przekonanie, że jest odpowiedzialna za śmierć swoich rodziców. Gdy na światło dzienne wychodzą nowe szczegóły dotyczące zabójstwa, Rachel decyduje się wrócić do domu i tam znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia? Jakie tajemnice kryje dom na moczarach? Podobnie jak poprzednia książka autorki „Córka króla moczarów” osadzona jest na Górnym Półwyspie Michigan w domu do którego prowadzi leśna droga a jedynymi sąsiadami są dzikie zwierzęta. Narracje przeplatane są opowieścią Rachel w czasie teraźniejszym oraz jej matki Jenny w przeszłości. Na szczególną uwagę zasługuje historia z przeszłości gdzie poznajmy rodziców Rachel oraz jej starszą siostrę Dianę. Oczywiście od początku możemy się domyślić kto tak naprawdę stoi za zabójstwem rodziców, ale odniosłem wrażenie że nie jest to tutaj chyba najważniejsze. Trochę rozczarowało mnie zakończenie tej historii, bo o ile zabawa w kotka i myszkę między siostrami która zbliżała nas do nieuniknionej konfrontacji, finał historii nie był żadnym zaskoczeniem, poza kilkoma szczegółami. Drugą sprawą która nieco mi przeszkadzała to wprowadzone wątki nadprzyrodzone do fabuły, a konkretniej rozmowy Rachel ze zwierzętami. Oczywiście zdaje sobie sprawę, że są ludzie obdarzeni pewną nicią porozumienia ze zwierzętami i nieraz mówi się że ktoś ma dar rozmawiania z nimi to tutaj można było go sobie odpuścić… Na szczęście nie było to przesadzone a jedynie zaakcentowane więc dramatu nie było. To co było dużym atutem tej historii to poruszona kwestia wychowania dzieci i pytania które się nasuwają po decyzjach matki. Każdy rodzić przecież kocha swoje dzieci więc jak sobie poradzić z informacją że twoje dziecko z natury jest złe i od małego przejawia cechy psychopaty oraz jest pozbawione wszelkich uczuć. Co byśmy zrobili sami gdyby nasz sześciolatek był wstanie zabić inne dziecko, nie okazując przy tym żadnych emocji? Książa zagłębia się w kwestię winy i konsekwencji życia bez żadnego poczucia empatii, wyrzutów sumienia czy wątpliwości. Karen Dionne kolejny raz zanurza nas w kolejny dysfunkcyjny dramat rodzinny, który mimo wielu odkrytych kart chce się czytać. Mimo kilku swoich wad to uważam, że jest to ciekawsza historia niż debiut autorki.

„Czasami, gdy zamykam oczy, trzymam w rękach karabin. Moje dłonie są drobne, a palce pulchne. Mam jedenaście lat. Karabin niczym się nie wyróżnia, jest taki sam jak każdy inny remington, tyle tylko, że to on zabił moją matkę. W swojej wizji stoję nad nią i celuję w jej pierś. Mama ma rozchylone usta i zamknięte oczy. Jej piersi znaczy czerwień”, czyli nowa powieść autorki Córki króla moczarów. Nie czytałam wcześniej żadnej książki Karen Dionne, ale opis Okrutnej siostry mnie zaintrygował, więc postanowiłam dać szansę tej opowieści. Powieść zbiera świetne opinie, co mnie zachęciło do przeczytania jej. Zbrodnia z przeszłości zaważyła na życiu dwudziestosześcioletniej Rachel Cunningham, która od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Ma luki w pamięci i wini siebie za śmierć rodziców. Gdy na światło dzienne wychodzą nowe szczegóły dotyczące zabójstwa, Rachel decyduje się wrócić do domu i tam znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Co tak naprawdę wydarzyło się tego feralnego dnia? Jakie tajemnice kryje dom na moczarach? Akcję śledzimy dwutorowo – w teraźniejszości oraz w przeszłości. Te dwie linie czasowe przeplatają się ze sobą, tworząc spójną całość. Fabuła rozkręca się dosyć powoli, co może trochę przeszkadzać tym, którzy lubią, jak ciągle coś dzieje. Mimo że historia sama w sobie jest przewidywalna, to autorka wykreowała ciekawych bohaterów i umiejętnie gra na emocjach czytelników. Okrutna siostra to thriller psychologiczny, w którym nie do końca wiemy komu kibicować, komu współczuć – postacie nie są jednoznaczne i mogą nie raz zaskoczyć. Sporą rolę odgrywa tutaj natura, która jest wszechobecna i bardzo szczegółowo opisana przez autorkę. Dzika przyroda i zwierzęta dostają tutaj mnóstwo miejsca. Mnie te długie opisy troszeczkę nużyły, gdyż nie jestem fanką tak szczegółowych i barwnych rozważań. Autorka powoli buduje akcję, nie zdradza zbyt wiele na raz, dzięki czemu podczas czytania towarzyszy nam nutka niepokoju. Całość to mroczna i klimatyczna opowieść, która na pewno spodoba się fanom thrillerów psychologicznych. Nie brak tutaj tajemnic i kłamstw, które powoli będą wychodziły na światło dzienne. Okrutna siostra to thriller jakich wiele i, mimo że jest dosyć przewidywalny, to czyta się go z przyjemnością. Nie wymaga większego zaangażowania od czytelnika, ale nie nudzi i potrafi zaskoczyć. Styl Dionne jest lekki, dzięki czemu książkę szybko się czyta.

W „Okrutnej siostrze” widać te same elementy, które występowały również w „Córce króla moczarów”. Akcja znów toczy się w odludnym miejscu, w lesie, na łonie natury. W fabułę wplecione są ciekawostki o otaczającej nas faunie i florze. Jest również kilka wzmianek o ulubionych baśniach, w które bawiły się siostry. A jednak temat na jakim autorka oparła swoją opowieść jest w mojej ocenie, o wiele bardziej wciągający niż w poprzedniej książce. Karen Dionne bardzo dobrze ujęła wątpliwości jakie mnożą się w głowie rodziców i ich sprzeczne emocje. Naprawdę warstwa psychologiczna tej powieści jest jej najmocniejszą stroną. Rodzinną tajemnicę poznajemy dzięki dwóm osiom czasowym. Relacja Rachel, która spędziła 15 lat w zakładzie psychiatrycznym po śmierci swoich rodziców, za których zamordowanie się obwinia, przeplata się z opowieścią jej mamy, Jenny. Powoli przed czytelnikiem pojawia się obraz rodziny, która zmaga się z ogromnym i niebezpiecznym problemem. Rachel jest postacią, której nie da się nie lubić. Choć wydaje się krucha i złamana przez los, to wbrew pozorom ma w sobie ogromną wolę walki. Jest zdeterminowana do zmierzenia się z prawdą, którą przez lata jej umysł wypaczył. A będzie to szalenie niebezpieczna misja. Trochę mi zabrakło wyjaśnienia motywacji Charlotte, czyli siostry Jenny. Miała ona bardzo dobry kontakt z Dianą, siostrą Rachel. Jednak ich relacja jest dla mnie nie do końca zrozumiała. Uważam, że w książce jest jej poświęcone za mało czasu. A szkoda, bo myślę, że jej charakter również wart jest rozwinięcia. „Okrutna siostra” jest godna polecenia. Z kart książki wyłania się historia, która jest szalenie realna, a zarazem przerażająco okrutna. Ja znów musiałam sobie dozować jej treść, by przetrawić kolejne wydarzenia w życiu rodziny Cunningham. Nie znaczy to, że powieść nie trzyma w napięciu, bo to rośnie w miarę czytania. Jednak na tyle mocno wczułam się w ich sytuację, że emocjonalnie musiałam chwilę odpocząć. A to oznacza, że książka spełnia swoją rolę i zmusza do refleksji. Najnowsza powieść Karen Dionne, podobnie jak poprzednia, łapie czytelnika za serce i wywołuje w nim burzę uczuć. Autorka znów stworzyła historię pełną niepokoju i trudnych do podjęcia decyzji. I choć akcja z początku rozwija się dość wolno, to zdecydowanie nabiera tempa pod koniec. Jeśli lubicie thrillery psychologiczne, to warto zwrócić uwagę na tę powieść.

"To, że spędziłam piętnaście lat w szpitalu dla umysłowo chorych, odsiadując wyrok, który sama na siebie wydałam za zbrodnię, której prawie na pewno nie popełniłam, jest tak nie do przyjęcia, że łagodnie rzecz biorąc, czuję się potężnie oszukana i zdradzona." Karen Dionne powraca z kolejnym thrillerem "Okrutna siostra", który ponownie wciągnie w problemy rodzinne bohaterów. Rachel spędza w szpitalu psychiatrycznym piętnaście lat pewna, że zabiła swoich rodziców. Dzięki dziennikarzowi, który przeprowadza z nią wywiad, dowiaduje się, że według lekarza sądowego, to nie ona popełniła zbrodnię. Postanawia wrócić do domu, w którym mieszka jej siostra i ciotka, by móc poznać prawdę. W "Okrutnej siostrze" jest podobny schemat jak w "Córce króla moczarów". Osoba, która wyrządza krzywdę jest spokrewniona z bohaterką. Rodzinny dom znajduje się na posiadłości oddalonej od innej społeczności. Bohaterowie związani są mocno z naturą, tutaj ze zwierzętami. Akcja, która nie ma szaleńczego tempa. Podoba mi się, że autorka buduje akcję w kręgu najbliższej rodziny. Nie ma zamieszania, postronnych bohaterów, którzy nie wnoszą nic do fabuły. Jest ścisłe grono, którego dotyczy historia i tego się Karen Dionne trzyma. Wstrząsające jest to, że najbliższa ci osoba, może wyrządzić najgorszą krzywdę, w tym wypadku rodzona siostra. Najbardziej zaciekawił mnie wątek siostry, u której będąc dzieckiem, stwierdzono osobowość psychopatyczną. Jak się ona objawiała, jak próbowali sobie poradzić z tym rodzice Rachel, jak trudno było podejmować decyzje względem starszej córki - według mnie to był najmocniejszy wątek całej powieści. Akcja toczy sie dwutorowo i jest napisana z perspektywy dwóch postaci - Rachel w czasie teraźniejszym, kiedy to wychodzi ze szpitala psychiatrycznego, oraz Jenny, matki Rachel, dzięki której bliżej poznajemy zachowanie Diany i zmagania, z jakimi kobieta wraz z mężem musieli się zmierzyć. Nie jest to thriller mrożący krew w żyłach, gdzie akcja brnie jak pendolino. Po poprzedniej książce autorki można było się tego spodziewać i tak właśnie było. Karen Dionne skupia się na portrecie psychologicznym "psychopaty" i tym, jak jego obecność i zachowanie wpływa na resztę rodziny. Jeśli szukacie thrillera z gatunku tych lekkich, to zachęcam do przeczytania 🙂

Rachel od piętnastu lat przebywa w szpitalu psychiatrycznym, do którego sama się zgłosiła. Do tej decyzji doprowadziła ją śmierć rodziców, za którą wini siebie. Gdy na światło dzienne wypływają nowe fakty dotyczące zabójstwa, kobieta decyduje się na powrót do rodzinnego domu, gdzie ma nadzieję znaleźć odpowiedzi na nurtujące ją od lat pytania. “Okrutna siostra” to druga książka autorki "Córki króla moczarów” i od pierwszej strony jest to mocno wyczuwalne. Karen Dionne ma swój styl opowiadania historii, którego konsekwentnie się trzyma. W tej książce dialogów nie jest zbyt wiele, opowieść opiera się głównie na pierwszoosobowej narracji, w teraźniejszości narratorką jest Rachel, natomiast w rozdziałach z retrospekcjami jest nią matka kobiety – Jenny. Klimat “Okrutnej siostry” jest bardzo zbliżony do tego z poprzedniej książki autorki, bohaterowie są mocno związani z przyrodą i spory nacisk został położony na opisy natury, które moim zdaniem są naprawdę udane. Kolejnym podobieństwem jest skupienie się na osobie bliskiej głównej bohaterce, która jest swego rodzaju antagonistą, w tym przypadku jest to siostra Rachel – Diana. Obserwujemy zmagania rodziców z trudną sytuacją w jakiej się znaleźli, są bezsilni i mogą jedynie patrzeć jak ich córka wymyka się spod ich kontroli. Bardzo lubię tego rodzaju opowieści o rodzinnej tragedii owianej tajemnicą, choć często są one dość przewidywalne. Nie jest to książka, która w kulminacyjnym momencie serwuje nam zapierające dech w piersi zwroty akcji. Tutaj historia toczy się niespiesznie, konsekwentnie prowadząc czytelnika po nitce do kłębka. Zupełnie niepotrzebny jest pewnego rodzaju wątek fantastyczny, który mocno zgrzytał w tej opowieści i w zasadzie do niczego nie prowadził. Autorka chciała dodać pewnego mistycyzmu bohaterce będącej mocno związaną z naturą, jednak moim zdaniem nie wyszło to najlepiej. “Okrutna siostra” to niezobowiązująca książka wręcz idealna na jesienne wieczory. Jest napisana lekkim i przyjemnym językiem, opisy przyrody relaksują i dodają historii tajemniczego, wręcz pierwotnego klimatu. Sama fabuła jest moim zdaniem ciekawsza niż w debiucie autorki, z czystym sercem mogę Wam polecić te książkę.