Oficer. Czego ludzie żałują przed śmiercią (okładka miękka)

Cała prawda o służbach specjalnych i o świecie pełnym zła w którym ludzie poszukują dobra. Książka która niepokoi i autentycznie przeraża ale tez zmusza do głębokiej refleksji i przewartościowania swojego życia. Mocna, wartościowa pozycja, którą czyta się w jedną noc, by rankiem odmienić swoje życie.

Książka wybitna, perłka po prostu. Porusza jak film "Wołyń" Smarzowskiego, ale czego bym nie napisał i tak nie oddam tego co czuję po przeczytaniu. Trzeba przeczytać samemu, by zrozumieć o czym mówię. Naprawdę bardzo dobra robota!!!

Taka sobie bardzo przeciętna książka, która niestety pozostawia niedosyt...

Osoba przekazująca pewną historię może być dobrym pisarzem, dobrym opowiadaczem, bądź jednym i drugim. Jak to jest z redaktorem Sumlińskim? Po raz pierwszy z jego pracą zetknęłam się dopiero w 2015 roku. Lepiej późno niż wcale. Zdaje się, że „wypłynął” mi jeden z jego wywiadów umieszczonych na YouTubie, gdzieś między wykładami Brauna, Michalkiewicza, Przybyła i innych ludzi, którzy próbują dojść do sedna, odkryć prawdę o historii, polityce i wszystkim tym, co wydaje się poza wpływem przeciętnego człowieka. Tak naprawdę, są to tematy niehermetyczne, przenikają się wzajemnie i sprowadzają do kwestii bardzo podstawowych, związanych z kulturą i naturą człowieka. Jak bardzo ukazuje tę prawidłowość jedna z ostatnich książek Sumlińskiego „Oficer”! Mam już za sobą lekturę wielu jego książek (choć nie wszystkich). Dlaczego zdecydowałam się na zrecenzowanie jednej z nich dopiero teraz? Ponieważ poprzednim nie miałam nic lub prawie nic do zarzucenia! Jakże nudna i nieprzyzwoicie tandetna byłaby recenzja całkowicie pozbawiona krytyki? Tak że w tym przypadku nie obędzie się bez krytyki. Zachowując jednak pewną strategię dyplomatyczną zacznę od pochwał. W moim domu książek nie brakuje. Można je odkryć w różnych miejscach, czasami zaskakujących. „Oficer” znajdzie swoje miejsce gdzieś pod ręką. To jest książka do której zdecydowanie powrócę jeszcze nieraz. Przede wszystkim ze względu na jej ładunek informacyjny o pracy i prawidłach rządzących pracą służb, co dla mnie – osoby piszącej o światku przestępczym i środowisku policyjnym, stanowi rzecz niezwykle wartościową. Może niektórzy z was już wiedzą, że Sumliński jest „moim człowiekiem”, czyli takim, którego czytam, słucham i podziwiam. Nie bez powodu główny bohater „Polowania na Wilka” został oderwany od lektury „Lobotomii”. Dla tych, którzy nie wiedzą, bo nie pokusili się sprawdzić, spieszę z wyjaśnieniem, że jest to książka autorstwa właśnie redaktora. Lektura „Oficera” od pierwszych stron przynosiła mi wiele satysfakcji, ponieważ przypominała „rozmowę” z dobrym znajomym. Gawędziarski styl, stałe, charakterystyczne dla niego frazy i określenia, jak na przykład te: „Wyglądał, jakby coś sobie ważył.”, albo „Patrzył na mnie wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu”. Szkoda tylko, że owe formy powtarzają się co kilka stron. Cała narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Nie ma wątpliwości, kim jest opowiadający. Nie. Właśnie jest mała wątpliwość. Opowiada Tomasz Budzyński (tytułowy „Oficer”), jednak robi to słowami Sumlińskiego. Redaktor twierdzi, że opowieść spisał major, z kolei po jego stronie stała edycja tekstu i nadanie mu formy przystępnej dla czytelnika. Mam jednak poczucie, że zmiany były dość daleko idące. Ba! Zaszły tak daleko, że pod koniec książki, kiedy dochodzi do spotkania oficera i redaktora, narrator myli się, który z nich to „ja”, a który „on”. Powiem szczerze – nie mam serca winić za tę gafę autora. Gdzie był korektor, gdzie redaktor, kiedy ich potrzeba?! Niestety tekst wygląda jak “surówka”. Brak akapitów, liczne powtórzenia, literówki… O interpunkcji się nie wypowiem, bo sama nie jestem w niej orłem, ale domyślam się, że i tutaj znalazłyby się liczne „farfocle”. Nie wiem, jaki był nakład tej książki, ale jeśli będzie szykował się dodruk (a życzę tego panu Sumlińskiemu z całego serca), bardzo proszę pomyśleć nad zmianą ekipy edytorskiej, bądź powrotem do starej. Trochę w książce popisałam, trochę pozaznaczałam (a nie robię tego często). Opowieści majora Budzyńskiego są tak niepokojące jak fascynujące. Jak można wyprać pieniądze? Jak zabezpieczyć operację zakładania podsłuchu? Jak prawidłowo przeprowadzić obserwację? Jak pozyskać współpracownika? Odpowiedzi na te i inne pytania zawarte są w książce. Nie jest to jednak podręcznik pokroju „Specsłużby dla idiotów”. Wszystkie informacje wplecione są w barwne opisy przeprowadzanych operacji. Miejscami czyta się je jak dobrą powieść sensacyjną. Mój ulubiony rozdział: „Przypadek – nie przypadek” (w tym światku „przypadki” nie istnieją), jest świetnym materiałem na bestsellerową powieść lub film. Z czym zostajemy po lekturze „Oficera”? Jakie towarzyszą nam emocje? Dla mnie była to książka gorzka, lecz pozostawiająca za sobą ślad nadziei. Nie sposób o niej mówić w oderwaniu od rzeczywistości. Opowiada ona przecież historię prawdziwą, a jej narrator jest człowiekiem z krwi i kości. Niepodobna wyobrazić sobie, jaki zgotowano mu los. Nie sposób osądzić człowieka, kiedy nie przeszło się przez podobne do jego przedpiekle. Opis tragicznego zdarzenia, jakim było pogrzebanie żywcem, musiałam przeczytać kilka razy próbując zrozumieć. Nie tekst a człowieka. Czy naprawdę możliwa jest taka zmiana? Dogłębna metanoja? Ile po takim doświadczeniu pozostaje w człowieku goryczy, a ile pokory i nadziei? Na te pytania nie znajdę jednoznacznej odpowiedzi i może wcale nie chcę jej znaleźć. Wolę wierzyć, że nawet jeśli człowiek zapomni o Bogu, ten nigdy n

Tak jestem w szoku i to niemałym a wielkim. Przeczytałem książkę Sumlińskiego raz, a potem drugi, a teraz czytam trzeci i cały czas nie mogę uwierzyć, że to wydarzyło się naprawdę. Rzeczywistość jaką pokazuje nam autor, przecież autentyczna, pełna prawdziwych postaci i faktów po prostu wbija w fotel i nie daje złapać tchu. Są książki których po prostu nie można nie przeczytać. To właśnie jest taka książka. Do bólu autentyczna, szczera, a do tego jak napisana! Nie oglądam telewizji za to czytam pasjami. I potrafię odróżnić książkę dobrą od przeciętnej. Ta zdecydowanie nie jest przeciętna! Trzeba naprawdę bardzo, ale to bardzo dużo złej woli, by taka książkę, tak napisaną, od której nie można oderwać się nawet na moment, określić mianem "niedosytu". Albo po prostu trzeba być z opisywanych tu patologicznych służb specjalnych lub z konkurencji...

Nie można było napisać tego lepiej. Autentyczna historia szefa delegatury ABW w Lublinie dosłownie powala i długo nie pozwala dojść do siebie. Sposób przekazu o działaniach ABW bezcenny, a już same działania, to prawdziwa masakra, zapewne niewielu ma świadomość, że tak ten świat wygląda. Mnie jednak najbardziej z tego wszystkiego poruszył opis szkolenia funkcjonariuszy służb specjalnych, bo czegoś takiego, takiej dawki wiedzy podanej w tak ciekawy i niesamowicie autentyczny sposób (ten autentyzm przebija na każdej stronie książki) nie było dotąd w polskiej literaturze, a wiem to, bo czytam wszystko co jest na ten temat. Zdecydowanie najlepsza książka o służbach specjalnych, do bólu prawdziwa i autentycznie poruszająca. I chyba też najlepsza książka Wojciecha Sumlińskiego. Zdecydowanie godna polecenia.

Jeżeli kogoś interesuje świat służb specjalnych, a to interesuje wielu, i jeżeli kogoś interesuje jak to się dzieje, i gdzie jest ta niewidzialna granica, na której dobro przeistacza się w zło, a to interesuje już bardzo wielu, to jest to książka dla niego. Szokująco prawdziwa i trafia w tak zwany punkt. To Jedna z tych książek, których po wzięciu do ręk juz się nie odkłada do ostatniej strony. Zawalona noc, ale naprawdę było warto. Gorąco polecam.

Bardzo dobra książka , polecam

ok