Oficer. Czego ludzie żałują przed śmiercią (okładka miękka)

ok_______________________hjvgjuvkkkkkkkkkkkkkkjkjj

Ok

Bardzo dobra książka , polecam

Świetna książka dla ludzi, którzy lubią takie klimaty :)

Osoba przekazująca pewną historię może być dobrym pisarzem, dobrym opowiadaczem, bądź jednym i drugim. Jak to jest z redaktorem Sumlińskim? Po raz pierwszy z jego pracą zetknęłam się dopiero w 2015 roku. Lepiej późno niż wcale. Zdaje się, że „wypłynął” mi jeden z jego wywiadów umieszczonych na YouTubie, gdzieś między wykładami Brauna, Michalkiewicza, Przybyła i innych ludzi, którzy próbują dojść do sedna, odkryć prawdę o historii, polityce i wszystkim tym, co wydaje się poza wpływem przeciętnego człowieka. Tak naprawdę, są to tematy niehermetyczne, przenikają się wzajemnie i sprowadzają do kwestii bardzo podstawowych, związanych z kulturą i naturą człowieka. Jak bardzo ukazuje tę prawidłowość jedna z ostatnich książek Sumlińskiego „Oficer”! Mam już za sobą lekturę wielu jego książek (choć nie wszystkich). Dlaczego zdecydowałam się na zrecenzowanie jednej z nich dopiero teraz? Ponieważ poprzednim nie miałam nic lub prawie nic do zarzucenia! Jakże nudna i nieprzyzwoicie tandetna byłaby recenzja całkowicie pozbawiona krytyki? Tak że w tym przypadku nie obędzie się bez krytyki. Zachowując jednak pewną strategię dyplomatyczną zacznę od pochwał. W moim domu książek nie brakuje. Można je odkryć w różnych miejscach, czasami zaskakujących. „Oficer” znajdzie swoje miejsce gdzieś pod ręką. To jest książka do której zdecydowanie powrócę jeszcze nieraz. Przede wszystkim ze względu na jej ładunek informacyjny o pracy i prawidłach rządzących pracą służb, co dla mnie – osoby piszącej o światku przestępczym i środowisku policyjnym, stanowi rzecz niezwykle wartościową. Może niektórzy z was już wiedzą, że Sumliński jest „moim człowiekiem”, czyli takim, którego czytam, słucham i podziwiam. Nie bez powodu główny bohater „Polowania na Wilka” został oderwany od lektury „Lobotomii”. Dla tych, którzy nie wiedzą, bo nie pokusili się sprawdzić, spieszę z wyjaśnieniem, że jest to książka autorstwa właśnie redaktora. Lektura „Oficera” od pierwszych stron przynosiła mi wiele satysfakcji, ponieważ przypominała „rozmowę” z dobrym znajomym. Gawędziarski styl, stałe, charakterystyczne dla niego frazy i określenia, jak na przykład te: „Wyglądał, jakby coś sobie ważył.”, albo „Patrzył na mnie wzrokiem nieznoszącym sprzeciwu”. Szkoda tylko, że owe formy powtarzają się co kilka stron. Cała narracja prowadzona jest w pierwszej osobie. Nie ma wątpliwości, kim jest opowiadający. Nie. Właśnie jest mała wątpliwość. Opowiada Tomasz Budzyński (tytułowy „Oficer”), jednak robi to słowami Sumlińskiego. Redaktor twierdzi, że opowieść spisał major, z kolei po jego stronie stała edycja tekstu i nadanie mu formy przystępnej dla czytelnika. Mam jednak poczucie, że zmiany były dość daleko idące. Ba! Zaszły tak daleko, że pod koniec książki, kiedy dochodzi do spotkania oficera i redaktora, narrator myli się, który z nich to „ja”, a który „on”. Powiem szczerze – nie mam serca winić za tę gafę autora. Gdzie był korektor, gdzie redaktor, kiedy ich potrzeba?! Niestety tekst wygląda jak “surówka”. Brak akapitów, liczne powtórzenia, literówki… O interpunkcji się nie wypowiem, bo sama nie jestem w niej orłem, ale domyślam się, że i tutaj znalazłyby się liczne „farfocle”. Nie wiem, jaki był nakład tej książki, ale jeśli będzie szykował się dodruk (a życzę tego panu Sumlińskiemu z całego serca), bardzo proszę pomyśleć nad zmianą ekipy edytorskiej, bądź powrotem do starej. Trochę w książce popisałam, trochę pozaznaczałam (a nie robię tego często). Opowieści majora Budzyńskiego są tak niepokojące jak fascynujące. Jak można wyprać pieniądze? Jak zabezpieczyć operację zakładania podsłuchu? Jak prawidłowo przeprowadzić obserwację? Jak pozyskać współpracownika? Odpowiedzi na te i inne pytania zawarte są w książce. Nie jest to jednak podręcznik pokroju „Specsłużby dla idiotów”. Wszystkie informacje wplecione są w barwne opisy przeprowadzanych operacji. Miejscami czyta się je jak dobrą powieść sensacyjną. Mój ulubiony rozdział: „Przypadek – nie przypadek” (w tym światku „przypadki” nie istnieją), jest świetnym materiałem na bestsellerową powieść lub film. Z czym zostajemy po lekturze „Oficera”? Jakie towarzyszą nam emocje? Dla mnie była to książka gorzka, lecz pozostawiająca za sobą ślad nadziei. Nie sposób o niej mówić w oderwaniu od rzeczywistości. Opowiada ona przecież historię prawdziwą, a jej narrator jest człowiekiem z krwi i kości. Niepodobna wyobrazić sobie, jaki zgotowano mu los. Nie sposób osądzić człowieka, kiedy nie przeszło się przez podobne do jego przedpiekle. Opis tragicznego zdarzenia, jakim było pogrzebanie żywcem, musiałam przeczytać kilka razy próbując zrozumieć. Nie tekst a człowieka. Czy naprawdę możliwa jest taka zmiana? Dogłębna metanoja? Ile po takim doświadczeniu pozostaje w człowieku goryczy, a ile pokory i nadziei? Na te pytania nie znajdę jednoznacznej odpowiedzi i może wcale nie chcę jej znaleźć. Wolę wierzyć, że nawet jeśli człowiek zapomni o Bogu, ten nigdy n

Ta książka, to z jednej strony najlepsze w polskiej literaturze kompendium wiedzy o służbach specjalnych, z drugiej zaś po prostu kapitalna książka, kapitalnie napisana, którą raz zacząwszy czyta się do ostatniego zdania. Autorowi udała się niełatwa sztuka polegająca na połączeniu czegoś na kształt pasjonującego podręcznika ze wspaniałą książką, w której coś dla siebie, choćby prawdę o otaczającym nas świecie, znajdą nie tylko miłośnicy tematyki służb specjalnych. Bo że ci ostatni będą zachwyceni, to rzecz pewna.

Wybitny autor wybitna książka cóż więcej można dodać? Kto przeczyta z pewnością długo będzie do chodził do siebie. Marsz do księgarni.

fantastyczna kolejna pozycja tego autora, czyta się z zapartym tchem i nie można przerwać.Zdecydowanie polecam.

Najprawdziwsza prawda o bezwzględnym świecie kontrwywiadu i o naszej rzeczywistości, takiej, jaką jest...

Jest to jedna z najlepszych pozycji jaka jest dostępna na rynku a dotycząca służb specjalnych nie oceniając innych autorów ani ich intencji vide Patryk Vega , którzy rzeczywistość mylą z fantazjami ich bohaterów. Rzeczywisty świat przynajmniej tak myślę bo nie jestem ekspertem w tej materii, który jest skomplikowany i niedostępny dla zwykłego śmiertelnika. Książka jest bardzo odmienna od tego co możemy zobaczyć na ekranach filmów polskich i zachodnich przedstawia los zwykłego funkcjonariusza i człowieka , który wcale nie ukrywa że jest "zwykły" taki normalny, ze zwykłymi wadami i zaletami ludzkimi. Uważam, że książka jest godna polecenia.