Ofiara Polikseny (okładka  miękka, 01.2012)

„Ofiara Polikseny” to fantastycznie poprowadzony kryminał. Bogaty w różne specjalistyczne szczegóły, pewne mniej znane wątki z greckiej mitologii oraz wyjątki z historii różnych ludów, które zamieszkiwały okolice Troi. Pod względem obyczajowym szybko i skutecznie kończy z mitem szlachetnego człowieka nauki. Ale pozostawia też nadzieję, że nie wszystkim jest wszystko jedno. Nawet, gdy kimś takim okazuje się Mario – najbardziej uprzykrzony, rzadko trzeźwy i pyskaty członek ekipy archeologicznej.
Lektura bardziej wymagająca niż inne tego typu powieści, ale też warta tego ze względu na niebanalne pomysły i odkrywczość. Trudno uwierzyć, że to debiut.

Ależ cieszę się z tej książkiJ Jest to jeden z lepszych kryminałów, jakie dane mi było w ogóle przeczytać. Nietypowa sceneria, wciągająca akcja i kawał dobrej literatury, to główne atuty powieści. Na uwagę zasługuje również bardzo ciekawa zagadka kryminalna i wszechogarniające uczucie trwogi, które towarzyszyło mi podczas czytania. Najlepszy z najlepszych - polecam.

Każdy chciał być archeologiem. Najlepiej takim jak Indiana Jones, albo piękna Lara Croft. Jakie masz wyobrażenie o archeologii? O tak, schludne wdzianko w kolorze khaki albo piasku pustyni, kapelusz na głowie, delikatny make-up. Żar leje się z nieba, ale jakimś sposobem nie jesteś spocony, lasso i noże są przytroczone do twoich spodni. Nachylasz się, zaintrygowany, nad stanowiskiem, które zawsze jest już dla Ciebie przygotowane (ciężko powiedzieć przez kogo: robotników, studentów, magicznym skinieniem różdżki?). Wyciągasz swój arsenał różnej wielkości pędzelków i subtelnymi ruchami muskasz grunt odkrywając coś tak przełomowego, że już widzisz nagłówki wszystkich liczących się gazet: już wiesz jak wybudowano Piramidy, być może Cheops był pochowany gdzieś indziej, albo zmyślono pochodzenie zabytków w Peru. Wszystko, co wiesz o archeologii (lub jak ją sobie wyobrażasz) sprowadza się do Egiptu, sarkofagów ociekających złotem, tajemnic mumii i niewyjaśnionych zagadek Starożytności. Bądź bohaterem w swoim umyśle! Pięknie byłoby być archeologiem! Mówisz o tym rodzicom, z zapartym tchem oglądasz wszelkie seriale dokumentalne i mówisz o sukcesach prof. Myśliwca (Polak potrafi!). Rodzice śmieją się z Ciebie mówiąc, że będziesz ganiał z łopatą po Polsce, albo – jeśli Ci się uda – załapiesz się na ciepłą posadkę na uczelni. A potem zaczynasz rozpytywać i wszyscy mówią z politowaniem: Dziewczyna na archeologii, tak, tak.. jak będziesz miała szczęście może wyjedziesz trochę pokopać na Węgry. Egipt i świetlana kariera Indiany Jonesa polskiej archeologii oddala się z prędkością światła, a Ty rozważasz złożenie papierów na prawo. Ale można być dr Martą Guzowską – nie tylko doktorem nauk humanistycznych (archeologia), ale też pisarką. Postanowiłam, że zanim sięgnę po „Regułę nr 1”, która ukazała się niedawno nakładem Wydawnictwa Marginesy (jednego z moich ulubionych, jak już wiecie) wrócę do początków, czyli do debiutanckiej „Ofiary Polikseny”, która uczyniła z Guzowskiej laureatkę Nagrody Wielkiego Kalibru. Trudno mi pisać o kryminale, gdyż mamy ostatnio taką obfitość tego gatunku, że ciężko mi się w nim poruszać. Moja fascynacja Christie jest na tyle duża, że mam wrażenie, że ani wcześniej ani później nie spotkałam tak pięknie poprowadzonych zagadek, zwieńczonych cudowną puentą i rozwiązaniem zagadki. Skandynawski kryminał, który ma tylu zwolenników przykuwa moja uwagę jedynie swoją surowością i zimnem północy, a z polskim mi nie było po drodze. Będąc więc naturszczykiem w każdym calu ogłaszam, co następuje: po resztę zapraszam na literackakavka.pl

Akcja książki rozgrywa się w Turcji, gdzie grupa naukowców prowadzi wykopaliska w ruinach antycznej Troi. Jest środek lata, pełnia sezonu archeologicznego i koszmarne warunki pracy - temperatura w dzień nie spada poniżej 40 stopni C, kurz, muchy, komary, bród, paskuda, ale za taki opis autorce należą się brawa. Jako wieloletni archeolog praktyk doskonale oddaje atmosferę wykopalisk w Troi. I za to należą się jej ogromne brawa, odmitologizowała trochę ten zawód i same wykopaliska.torce należy się ogromny plus. Kolejny plus to opisy i umiejscowienie akcji są doskonałe, tempo także, pomysł niebanalny, język narratora świetny (odrobinę sardoniczny, na pewno mega złośliwy) jest tylko jeden malutki minusik - samo zakończenie. Ale warto sięgnąć po ksiażkę, to świetny kryminal archeologiczny i doskonaly debiut.

Jednym z wielu atutów książki, jest jej rozwijająca się w piorunującym tempie akcja. Zapewniam, że podczas lektury wielokrotnie typować będziecie mordercę i zmieniać swoich głównych podejrzanych. A to i tak na nic, bo ostatecznie sprawa przyniesie zaskakujący finał, a to, co wydawało się oczywiste, będzie czymś zupełnie innym. Niewątpliwie wielokrotnie poczujecie też niechęć do głównego bohatera, człowieka bezpretensjonalnego, o ciętym języku i drażniącym sposobie bycia. Jednak to, co będzie was od niego odpychać, równocześnie uzależni was od niego. Ybl jest jak dziura w zębie. Drażni, a mimo to język niczym automat wędruje w jej stronę… Fascynuje do tego stopnia, że ja z niecierpliwością czekam na kolejną odsłonę jego przygód, tym razem w kryminale „Głowa Niobe”.

moim zdaniem ksiazka jest stanowczo za dluga: za malo akcji i za duzo dialogow oraz opisow; nie widze tez np. potrzeby powtarzac co 20 stron jak jest tam goraco; za malo udzialu w akcji osob spoza kregu archeologow, np. popelniane sa kolejne zbrodnie, ale lokalna policja nic nie robi - to glowny bohater (notabene nie wiem jak jest w stanie cokolwiek robic skoro jest stale pijany) wykrywa sprawcow