Oczy Michaliny (okładka twarda)

Trochę dziwna książka i niektórym może zrobić wodę z mózgu.

W twórczości p. Marcina Szczygielskiego dla młodzieży zachwyca mnie umiejętność połączenia wciągających wątków fantastycznych z wnikliwym spojrzeniem na rzeczywistość. Spotykamy się z bogactwem za kredyty, dręczeniem przez rówieśników (w "Za niebieskimi drzwiami"), problemami rodziny pachworkowej ("Królowa wody"), niepełnosprawnością, eurosieroctwem, sfrustrowaną babcią, życiem w po peggierowskiej wiosce ("Czarny młyn"), odrzuceniem, dzieckiem z in vitro i mechanizmem budowania uprzedzeń i siania nienawiści (genialnie przedstawione w "Leo i czerwony automat") oraz mnóstwem innych, bardzo aktualnych kwestii. Pisarz jest doskonale przygotowany do tworzenia swoich powieści. Pamiętam, jak zachwyciło mnie m.in., że w osoba bezdzietna tak doskonale zna mechanizm funkcjonowania Dziennika Elektronicznego Librus (wątek w "Weronika i zombie") oraz nieznane powszechnie fakty historyczne w "Arce czasu" (nota bene mojej ukochanej książce tego Autora). Czytam wszystkie powieści p. Szczygielskiego dla nie-dorosłych 😉i uważam, że tworzy na granicy geniuszu. Dlatego mam względem jego powieści bardzo wysokie wymagania. "Oczy Michaliny" niestety im nie sprostały. To bardzo dobra książka, ale od Geniusza oczekuję powieści wybitnej. Moim zdaniem, ma znakomity koncept, ale jest nieco przekombinowana. Michalina widzi rzeczy, których nie widzi nikt inny. Czuje się przez inna. Tata oddany pracy w korporacji, nie lubi mówić o swojej pracy, a Mama rozkręca własny biznes. Są bogaci i mieszkają na luksusowym osiedlu. Niby wszystko ok, teoretycznie ktoś może się z tym utożsamiać, ale brakuje temu prawdziwych emocji, autentyczności i... głębi. Za to na wskroś realnym typem jest Marika, pomoc domowa, wiecznie niezadowolona z życia i obwiniająca za to wszystkich wokół. Akcja rozkręca się dość powoli. Punkt kulminacyjny jest naprawdę późno i wtedy poznajemy sekret Michaliny oraz czarny charakter, z nieprzepracowanymi traumami. Ostatnie kilkanaście stron jest zachwycające i wciągające. Nie zdradzę nic więcej. Na mnie książka sprawiła wrażenie szkicu do dopracowania. I chociaż bardzo cenię Autora to "Oczy Michaliny" są jedną z najmniej lubianych przez mnie powieści p. Marcina Szczygielskiego. Niemniej podkreślam od Geniusza oczekuję genialnej powieści. Ogromne brawa za przepiękną okładkę p. Emilii Dziubak i za wspaniałą szatę graficzną Wydawnictwa Latarnik - kolor stron, czcionkę i światło.