Gdy szeryf przybył na miejsce, Wayne zabrał Naomi do innego pomieszczenia, a potem kupił jej batonik i colę. Nigdy nie pozwalano jej tak sobie dogadzać, teraz jednak nie miała nic przeciwko. Przyniósł apteczkę pierwszej pomocy i zaczął opatrywać rany i zadrapania, o których istnieniu nie miała pojęcia. Pachniał gumą Juicy Fruit – widziała żółtą paczuszkę wystającą z kieszonki na jego piersi. I od tego poranka od zawsze miała już kojarzyć gumę do żucia ze zwyczajną dobrocią.
– Skarbie, masz ulubionego nauczyciela?
– Eee... Nie wiem. Może pani Blachard.
– Jeśli chcesz, to do niej zadzwonię i poproszę, żeby tutaj przyjechała i z tobą pobyła.
– Nie, nie, w porządku. I tak się dowie. Wszyscy się dowiedzą. – Poczuła ukłucie w piersi, więc spojrzała w inną stronę. – Ale nie chcę przy tym być.
– Dobrze. Jedzie do nas miła pielęgniarka, która będzie razem z Ashley, gdy ta pójdzie do szpitala. Może pragniesz towarzystwa kogoś takiego? Kogoś, kto cię nie zna?
– Nie chcę nikogo. Co się teraz stanie?
– No cóż, teraz przez jakiś czas szeryf będzie rozmawiać z Ashley, a potem zawiozą ją do szpitala w Morgantown i wyleczą.
– Zraniła się w kostkę.
– Naprawią ją, bez obaw. Masz ochotę na innego batonika?
Spojrzała na Snickersa, którego nawet nie otworzyła.
– Nie, sir. Po prostu jeszcze nigdy nie jadłam słodyczy z samego rana.
– A w Wielkanoc? – Uśmiechnął się i przykleił plaster na niewielkie, ale głębokie zadrapanie.
– To dzień świąteczny. Wtedy należy się modlić, a nie obżerać czekoladowymi zajączkami. – Powtórzyła słowa ojca, ale zastępca szeryfa tylko spojrzał na nią ze współczuciem. I poklepał ją po nodze.
– No cóż. Przywiozę ci ciepłe śniadanie, gdy tylko będzie to możliwe. Poczekasz tutaj przez chwilkę?
– Czy jestem aresztowana?
Teraz nie patrzył już ze współczuciem, tylko pogładził ją po policzku tak delikatnie jak matka. I wciąż pachniał Juicy Fruit.
– Za co, kochanie?
– Nie wiem. Ale przecież aresztuje pan mojego tatę.
– Nie martw się tym teraz.
– Widziałam go. Widziałam go, kiedy wyszedł z tej piwnicy w lesie. Wyglądał dziwnie. Bałam się.
– Nie musisz się już bać.
– A co z mamą i bratem?
– Nic im nie będzie. – Spojrzał w kierunku drzwi, które właśnie się otworzyły. Znała panią Lettie – chodziła do ich kościoła. Naomi zapomniała jednak, że pracowała w biurze szeryfa. Lettie Harbough miała czerwoną torbę przerzuconą przez ramię. Na jej okrągłej twarzy pojawił się smutny uśmiech.
– Cześć, Naomi. Przyniosłam ci trochę suchych ubrań. To mojej córki, nie jest tak wysoka jak ty i nie taka szczupła, ale przynajmniej są czyste i suche.
– Dziękuję, pani Lettie.
– Żaden problem. Wayne, szeryf chce z tobą rozmawiać. Naomi i ja damy sobie radę. Przebierzesz się od razu w naszej umywalni, dobrze?
– Tak, proszę pani.

Ubrania były zbyt szerokie, ale pani Lettie dołączyła pasek, którym mogła je ściągnąć. Gdy wyszła z umywalni, Lettie siedziała przy niewielkim stoliku i sączyła kawę z wielkiego niebieskiego kubka.
– Mam ze sobą szczotkę. Jeśli chcesz, mogę rozczesać ci włosy, są strasznie potargane.
– Dziękuję.
Naomi usiadła, chociaż nie była pewna, czy chce, by jej teraz dotykano. Mimo wszystko po pierwszych kilku pociągnięciach szczotką udało jej się odprężyć.
– Jakie masz piękne włosy.
– Za rzadkie.
– Nie, naprawdę. Są jak sierść jelenia, zmieszane wszystkie odcienie blondu, a teraz dodatkowo rozjaśniło je słońce. Piękne i gęste. Kochanie, będę musiała ci zadać kilka pytań, być może trudnych. Ale są niezmiernie ważne.
– Gdzie Ashley?
– Przesłuchują ją w szpitalu. Pytała o ciebie, prosiła, żebyśmy cię do niej zawieźli. Chcesz?
– Tak, pszepani. Proszę, chcę.
– Dobrze. Teraz jednak muszę spytać, czy ojciec kiedykolwiek cię krzywdził. Wiem, że odpowiedź na to pytanie może być trudna.
– Nigdy nie podniósł ręki ani na mnie, ani na Masona. Gdy zasłużymy, to mama spuszcza nam lanie, ale to niewiele znaczy.