Obsesja (audiobook mp3)

12 godzin słuchania tej książki to mgnienie oka... polecam !

Kolejne zanurzenie w pełen mroku i obsesji psychopatyczny świat Oskara Blajera. Bo Oskar, bez wątpienia, jest psychopatą, a to co robi jest obsesją. „(…) zauważyłam, co się dzieje, kiedy o niej myślisz. Albo dostajesz szału, albo jesteś niesamowitym kochankiem. To się nazywa obsesyjna miłość”. I w skrócie, rzecz jasna, o tym jest ta książka. O obsesyjnej miłości mężczyzny do kobiety. Problem w tym, że ta kobieta nie żyje. I co z tym zrobić? Ano nic prostszego: znaleźć substytut. I tu docieramy do kolejnego wniosku: ta książka to typowy, nie twierdzę, że dobry, przykład ilustrujący powiedzenie, że cel uświęca środki. Celem Oskara jest znalezienie nowej Luizy. Wszelkimi sposobami. Niedopuszczalnymi, niekonwencjonalnymi, niemoralnymi, ale w jego odczuciu jedynymi słusznymi i jedynymi możliwymi do zaspokojenia własnych pragnień. Jego akcje mające na celu zdobycie nowej Luizy są drobiazgowo przygotowane, dopracowane w szczegółach, niemal wszystkie okoliczności udaje mu się przewidzieć. Oskar tworzy sobie wymyślony świat pięknego, euforycznego życia z ukochaną Luizą. W tym świecie zamyka wszystkie swoje manie, obsesje, pragnienia i żądze. Oskar, prócz tego, że jest psychopatą, jest też zimnokrwistym mordercą. Nie waha się nawet zabić, lecz i tu nie można mu odmówić logiki działania. W ogóle przy całej swojej psychozie potrafi zaskakująco trzeźwo analizować sytuację i postępowanie kolejnych Luiz. Nie daje się zwieść. Jest przewidujący, jest o krok dalej niż jego ofiary. Panuje nad sytuacją. Jest bardzo świadomy faktu, że kolejna Luiza jest jedynie sztucznym tworem, zamiennikiem, produktem jego chorej wyobraźni, a świat który dla nich stworzył w rzeczywistości nie istnieje. Bednarek po raz kolejny obrazowo pokazał jak działa umysł psychopaty. I zrobił to na tyle skutecznie, że znowu stanęłam nie tam gdzie trzeba ☹ to Oskarowi kibicowałam. Nie rozumiałam kolejnych Luiz, nie potrafiłam im współczuć, chciałam, żeby były posłuszne. Rany… :/ Wątek psychoterapeutki Marty Makuch: świetny i potwierdzający teorię „lekarzu lecz się sam”. Nie wiem, kto tu bardziej był trzepnięty: Oskar czy Marta. Słowa Marty, która zastanawia się „Czy moja obsesja to zło i czy ja krzywdzę ludzi? Prawdę mówiąc, jest mi z nią za dobrze, żeby się nad tym zastanawiać” mówią same za siebie. Niektóre wątki były troszkę naciągane (samochody Oskara – nie spotkałam się żeby komisy pożyczały samochody klientom, czy chociażby nieprzeszukanie garażu podczas wizyty policji w domu Blajera. Policjant zajrzał wszędzie, a garaż nie przyszedł mu do głowy?), ale znowu się odwołam do powiedzenia, że cel uświęca środki :) Zakończenie pozostawia ogromny niedosyt, ale na szczęście, przede mną „Fascynacja” więc jeszcze na trochę zostanę w Oskarowej psychozie. Dodam jeszcze, że stylowi autora również nie można nic zarzucić. Jest płynny, lekki i niewydumany. Myślę, że to jeden z powodów dla których książki Bednarka stają się „nieodkładanle”.

Po niezwykle brutalnym zakończeniu pierwszej części trylogii Oskar próbuje pozbierać się na nowo. Czy jednak da się pokonać kolejną traumę, jaka go spotkała? Ile jest w stanie znieść ludzka psychika? Czy kilkuletnie leczenie w klinice psychiatrycznej jest w stanie postawić całkowicie człowieka na nogi? Na potrzeby świata zewnetrznego Oskar stwarza świetne pozory - próbuje urządzić na nowo swoje życie, kupuje dom, zaczyna pisać świetne książki. Brak jego ukochanej kłuje go jednak w samo serce i ból ten nie daje o sobie zapomnieć. Mężczyzna robi wszystko, aby go zagłuszyć... wszelkimi sposobami. Jakimi? Przekonajcie się sami. Ostatnio wspominałam o brutalności, zawartej w "Inspiracji". Otóż był to dopiero przedsmak tego, co znajdziecie w "Obsesji". Tytuł książki świetnie obrazuje stan głównego bohatera, który udziela się czytelnikowi podczas czytania. Jest mrocznie, krwawo i nie opuszcza nas poczucie grozy. Jeśli chodzi jednak o dynamikę akcji to pierwszy tom bardziej przypadł mi do gustu. W drugim tomie również traficie na sporo scen erotycznych, jednak nie ma w nich wiele z namiętności. Jest połączenie agresji, strachu, gwałtu i brutalności. Z tego powodu nie jest to książka dla każdego. Obsesji daję o punkcik mniej niż Inspiracji, ale również polecam fanom mocnych wrażeń... Po dwóch tomach z pewnością sięgniecie po tom ostatni. 🙂

Książkę przesłuchałam, a że czytał Filip Kosior, to pozostało mi się tylko zachwycić. Nie tylko głos lektora zachwycił, bo dzieło Bednarka jest po prostu wybitne! Autor genialnie wręcz stworzył postać Blajera. Powiedziałabym, że to majstersztyk. Mam wrażenie, że Bednarek ma obsesję na punkcie Oskara taką samą jak Oskar na punkcie Luizy. Skąd to wrażenie? To wszystko jest tak dopracowane, wygłaskane, dopieszczone, że nie wyobrażam sobie, że mogłoby być inaczej. Właściwie można powiedzieć, że to psychopatyczna osobowość rozłożona na czynniki pierwsze i dokładnie przeanalizowana. Coś wspaniałego! Myślałam, że nie dam się zaskoczyć po „Inspiracji”, ale okrutnie się pomyliłam. Było zaskoczenie, napięcie i moment, kiedy wbiło mnie w fotel. Brawo! Niecierpliwie czekam na trzeci tom serii. A autorowi kłaniam się nisko. Czapki z głów panie Adrianie, czapki z głów.

Po przeczytaniu INSPIRACJI, a właściwie przesłuchaniu (ukłony dla fantastycznego lektora P. Filipa) niemalże natychmiast sięgnęłam po Obsesję i po raz kolejny nie zawiodłam się. Ba! Nie przypuszczałam nawet, że druga część pochłonie mnie jeszcze bardziej, a głowni bohaterowie ich ich czyny będą długo zaprzątać moją głowę. Jestem pod ogromnym wrażeniem twórczości Pana Bednarka i bardzo się cieszę, że mamy takiego utalentowanego pisarza wśród swoich rodaków. Kibicuję Panu z całego serca i z zapartym tchem czekam na kolejne książki!!! Wprost nie mogę przestać zastanawiać się nad dalszymi losami Oskara! POLECAM!!!

„Blajer nigdy nie pogodził się ze śmiercią Luizy. Jej brak doskwiera mu coraz bardziej, a próba zastąpienia ukochanej inną kobietą omal nie doprowadza do tragedii.” OMAL??? Ile trupów potrzeba do pełnej tragedii? Książka wywołuje u dysonans poznawczy. Główny bohater jest jednocześnie antybohaterem. Dał się polubić w pierwszym tomie. Tutaj zostaje mordercą. Trochę romantycznym, bardzo chorym na umyśle.

Świetna! Tylko zastanawiam się dlaczego Bednarek tak znienawidził swojego bohatera? Co ten biedny Oskar Mu zrobił, że tak skończył?Zdecydowanie polecam. A lektor jak zawsze pierwsza klasa!

Polaczenie 365 dni z opowiescia o transformacji w morderce. Autor chce ozenic powiesc erotyczna z thrillerem psychologicznym, lecz dobrze rokujace malzenstwo okazuje sie katastrofa.

Myślałam, że będzie ciekawsza druga część a wyszedł tani brutalny erotyk. Czy słuchać trzeciej? Mam mieszane uczucia. Chyba przesadził Autor już . Lektor ,jak zawsze bez zarzutu.

Inspiracja i Obsesja sprawiły że przeczytałam niemal wszystkie książki P. Bednarka, tak dobrych książek nie czytałam dawno. Polecam wszystkim, ciarki na plecach murowane.