O kotach (okładka  miękka)

Niecodzienne spojrzenie na koty. Bukowski zapewne był ich wielkim wielbicielem i dostrzegał liczne zalety kotów. Książka jednak pokazuje również nas ludzi w rożnym świetle, nie tylko jako wielbicieli kotów, ale także jako zagrożenie dla tych zwierząt.

Bukowski jak zwykle nie rozczarowuje, polecam zakup

Cudowna pozycja

LADYMARGOT.PL Niesamowita sprawa. Ja, psiara do bólu, wychowana z psami i nie wyobrażająca sobie bez nich życia, zakochałam się w kotach! Nie to, żebym wcześniej ich nie doceniała. Znam te charaktery. W moim życiu nawet jeden koci osobnik się pojawił, a na imię mu było Mickey. Zdawałam sobie sprawę z tego, jaką miłością darzą je ich właściciele i zawsze czułam z nimi solidarność – jestem prawdziwą psią mamą, a moją psią córę kocham nad życie. Nie dzieliłam nas na grupy, wolałam łączyć. Podzieliło nas społeczeństwo: na psiary i kociary właśnie. Dziś natomiast utwierdziłam się po raz kolejny w tym, że nie powinnam należeć do żadnej z tych dwóch grup. Jestem psiaro-kociarą 😀 Ale do rzeczy, bo to o książce ma być mowa, nie o moich osobistych sympatiach i antypatiach. Wiecie, że wielbię Wydawnictwo Noir Sur Blanc. Ich książki czytam w ciemno. Kojarzę je jeszcze z czasów licealnych, kiedy zaczytywałam się w powieściach Umberto Eco. Dla mnie są synonimem wysokiej literatury, tej ambitnej, tej obowiązkowej w naszych biblioteczkach. Kiedy więc zaproponowano mi zrecenzowanie wspaniałego Bukowskiego – czy mogłam odmówić? Nie sądzę 🙂 Zaczynajmy więc. BOHATEROWIE To oczywiście koty. Każdy niepowtarzalny, każdy z charakterem, a wśród nich: Beeker, Pióras, Ting, Gościu, Manx, Bhau, Piękniś, Prana, Kręty i MisterJa. Ich zdjęcia zdobią książkę, dzięki czemu wiemy, że to dokładnie o nie chodzi, co sprawiało, że książkę czytało mi się fantastycznie! FABUŁA Znajdziemy tu wiersze, listy, fragmenty prozy poświęcone jednej z największych miłości Bukowskiego – kotom. Poznamy inne oblicze artysty, jednak styl, ku mojej wielkiej radości, pozostał ten sam. Ach, ta jego zadziorność. DLA KOGO Dla miłośników tych charakternych czworonogów. Dla miłośników zwierząt wszelakich. Dla miłośników Bukowskiego. Pozycja obowiązkowa, której absolutnie nie mogą przeoczyć. PODSUMOWANIE Jestem świadoma tego, że miłośnicy Bukowskiego, do których się zaliczam, byli do tej pory przyzwyczajeni do innego oblicza artysty: niepokornego, brudnego, mrocznego, wulgarnego. Ta pozycja jest niewątpliwym zaskoczeniem. Wręcz zarzuca się wdowie po Bukowskim wyłącznie finansowy motyw, dla którego podzieliła się spuścizną po nim, by wycisnąć z niej najwięcej jak się da. Cóż, mają takie prawo. Nie wnikając w motywy wydania tej pozycji, ja się nią delektuję. Przyznam, że ciekawostką dla mnie jest możliwość przyjrzenia się temu czułemu obliczu pisarza, temu nieznanemu, którego być może nawet się po nim nie spodziewaliśmy. Jego miłość do kotów była znana i wyjątkowa. Widział w nich nie tylko miękkich ciepłych pupili, a osobne byty, wręcz je uczłowieczał, traktując jak równe sobie. To zdecydowanie godna polecenia pozycja. Nie tylko fanom Bukowskiego, ponieważ nie każdy jest w stanie zrozumieć i polubić jego twórczość. To kontrowersyjna postać. Jednak książkę tę zgłębić powinni na pewno wielbiciele kotów i ambitnej, niekonwencjonalnej literatury.

„O kotach” to zbiór różnych tekstów Charlesa Bukowskiego, od wierszy, które dominują, po fragmenty prozy, listów i luźne zapiski. Nie lada gratka dla miłośników twórczości amerykańskiego pisarza. I dla tych kociarzy, którzy widzą w swoich ulubieńcach nie tylko miluśne, mruczące futrzaki. Bukowski to pisarz wzbudzający skrajne odczucia, od zachwytów po ostrą krytykę i zarzuty grafomanii. Jedno jest pewne – obok jego utworów nie da się przejść obojętnie. Tak też jest przy lekturze zbioru „O kotach”. Autor dużo miejsca poświęca własnym czworonogom, a książkę ubarwiają ich fotografie zrobione w różnych miejscach i okolicznościach. Panoszą się tu zatem i rozkosznie wyglądające mruczaki, i zwierzaki o groźnym spojrzeniu oraz wyniośli indywidualiści, dla których świat ludzi istnieje tylko po to, by koty podziwiać (a mógłby i wcale nie istnieć). Na tytułowych bohaterów Bukowski spogląda z różnych perspektyw. Czasem po prostu je opisuje – wygląd, zachowanie, przyzwyczajenia, innym razem czyni punktem wyjścia do snucia innych refleksji, do prowokowania czytelnika i prowadzenia z nim różnych gier. W wierszach jest dużo przemocy, co zdaje się przeczyć stereotypowemu obrazkowi kota-mruczusia, który się łasi, uwielbia pieszczoty i wylegiwanie się na słońcu czy kolanach właściciela. Nie należy jednak zapominać, że koty to drapieżniki, potrafią pokazać pazury i podrapać, zaatakować i złowić ofiarę. W niektórych tekstach podobnie zdają się zachowywać ludzie… Generalnie jednak człowiek wypada tu znacznie gorzej niż kot, często nie może albo nie chce podążać swoimi drogami, żyje w świecie ograniczeń albo jest po prostu monotonny i nieciekawy. Najciekawsze wydały mi się wiersze autotematyczne, w których koty są stałym elementem i życia, i twórczości pisarza. Dosłownie potrafią „nasrać w archiwum” (jak w wierszu „Czytelnik”), ale mogą też być natchnieniem i ukojeniem (np. w utworze „Ciepłe światło”). O kotach Bukowski pisze różnym stylem. W wielu tekstach odnajdziemy typowy dla niego język, pełen wulgaryzmów, prowokacji, obrazoburczych fraz. Są tu jednak i fragmenty liryczne, nastrojowe, w których pod lakonicznością słowa kryje się mnogość myśli. Nie brak też poczucia humoru, zwłaszcza wisielczego, groteski, ironii i autoironii. Koty Bukowskiego mają różne imiona i różne temperamenty, niczym ludzie. Są z nimi, są obok, czasem są wbrew nim. Właśnie ta różnorodność jest największym atutem zbioru, w którym każdy może znaleźć coś dla siebie. BEATA IGIELSKA

Wybaczcie mi, ale fenomenu tej książki nie rozumiem. I wcale nie chodzi tu o to, że nie mam kota. Mam i to od 8 lat, uwielbiam wszystkie koty, kotki, kocięta i wszystkie spokrewnione z nimi zwierzaki. Nie mogę się napatrzeć na ich grację, elegancję. Mam kota na punkcie kota i mimo ogromnej miłości do tych stworzeń. Nie rozumiem... . Może to nie literatura dla mnie? Ciężko powiedzieć, przecież o kotach. No, nic. Kiedy czytamy opis mowa jest o tym, jak autor darzył sympatią swoje czworonogi. Wszystko fajnie, ale... . No, właśnie gdy czytałam pierwsze strony miałam wrażenie, że autor kotów nienawidzi, był w stosunku nich złośliwy i wulgarny. Miłość? Chyba,że taka, która rodzi się w bólach. No, to może tak. Jak dla mnie mało przekonująca. Im dalej w las, tym dalej w książce. Tu i ówdzie były lepsze doświadczenia, przyjemniejsze chwile, wspomnienia i pomoc kocim przyjaciołom. Ale miłości nie odczułam. Może inaczej ją rozumiem? To co w książce mi przeszkadzało to wulgarność, bardzo mocne, chwilami siarczyste opisy, czasem to mi kopara opadła, w życiu na kota tak nie spojrzałam. Plusy, są małe: podobały mi się umieszczone w książce zdjęcia z kotami. W pewnym momencie maiłam już do tej książki nie wracać. Podświadomie coś mnie tam gdzieś zastanawiało, co tam dalej będzie. No i tak doszłam do końca. Chyba już tak mam,że jak mnie coś irytuje to i intryguje i trzeba to skończyć. Komu polecam? Osobą, które lubią koty, ale i wyzwania!

ksiazka_kawa_kot Koty" Bukowskiego są niebywałe. Jak uczucie i podziw dla nich przez niepokornego i rozwichrzonego Charlesa B., które sączy się bądź tryska z wierszy i miniatur tego tomu. Beeker. Pióras. Ting. Ding. Gościu. Manx. Piękniś. Prana. Kręty. MisterJa... Jeden z ferajny np. "nigdy nie czytał Schopenhauera, ale byłby nim diabelnie zachwycony"... Manx był zaś zezowatym kotem, bez ogona, z przetrąconym kręgosłupem, dwukrotnie przejechany autem, z tkwiącą kulką śrutu - "Szajbnięty twardziel" mówi Bukowski i dodaje: "Obaj jesteśmy uliczni menele".... była też kocica, która "gdyby umiała czytać pewnie by ją wzruszały siostry Brontë"... Bukowski poezją i prozą w mistrzowski sposób łączy sprzeczne zdawałoby się uczucia, myśli, treści w naturalnym, lakonicznym, bezczelnym i obrazoburczym stylu... pokochałam ten tom bo jak "wykolejeniec" Charles "na zwierzę mogę patrzeć godzinami, widząc w nim tylko grację i chwałę - życie jakie powinno być." Polecam, czytajcie... świetna, niejednoznaczna rzecz!

Książka krótka, ale pozwala nam na spojrzenie na Bukowskiego z innej perspektywy. Zwykle o dziwkach, alkoholu i ogólnym zepsuciu, tym razem jest "O kotach".