Nowy autorytaryzm - polityka strachu (okładka  miękka)

Uderzyć pięścią w stół. Niech się boją, niech drżą i słuchają. Wystarczy? W każdej sferze od takiej postawy dzielą mnie lata świetlne. Nie to żebym nie uważała, że są sytuacje, kiedy trzeba być stanowczym. Opowiedzieć się klarownie "za" lub "przeciw". Nie rozdrabniać, nie rozmywać i nie relatywizować. Są. Nie to, żebym nie była za autorytetów budowaniem. Jednak nie chcę by konieczność konkretu kiedykolwiek bazowała na strachu. Co to, to nie. A dlaczego? Bo cokolwiek jest nim podszyte, wyklucza naszą wolną wolę, a podejmowane decyzje są w rzeczywistości sposobem na uniknięcie kary. Ja po prostu nie jestem zwolenniczką skrajności, którym do fanatyzmu zbyt blisko. Cienka to linia, a jednak to stałe lądy dają poczucie bezpieczeństwa. Lektura nie z tych lekkich, które pozwalją się rozerwać, oferując światy, których nie znamy. Bo dostajemy tu świat namacalny, realistyczny, który chcemy czy nie wpływ na nas wywiera. Takie to już cechy non-fiction. Jednak warto walczyć o świadomość, która kształtuje się najefektywniej poprzez czytanie i analizowanie. Proszę więc bardzo. Dokonujemy tu wiwisekcji rządów przywódców, którzy mają opinię autorytarnych w wymiarze negatywnym, choć niejednokrotnie są głosicielami idei demokracji. Puste słowa? Jest więc Putin, Trump, Orbán, Modi, Duerte, a także innych wielu, w tym Kaczyński. Jak to więc z nimi jest? Warto wziąć pod lupę każdego polityka z osobna, bo jak są ci jednoznaczni to sądzę, że każdy z nas znajdzie i tych "nie do końca". To lektura - budzik, bo ożywia myślenie na tematy, w które często jesteśmy tak wtopieni, że już nie zauważamy, ale też te, które wywołują buzowanie naszych emocji i do czerwoności podgrzewają (nie wspominając o rozpalaniu kłótni, konfliktów na lata czy milczenia do grobowej deski i to wcale nie hiperbola). Nie uważam, że trzeba się zgadzać ze wszystkim, bo nawet tu poglądy mogą mieć pewną rozpiętość, a każdy z nas perspektywę indywidualną (może poza sytuacjami gdy do bezwzględnego krzywdzenia drugiego człowieka chodzi, gdy białe rękawiczki dawno stały się brudem pokryte). Jednak warto nie być biernym. O to proszę każdego! By poruszyć umysł, niech się nie leni, nie przysypia i obojętnością nie pokrywa. Bo ile razy bezrefleksyjnie coś przyjmujemy? W końcu w telewizji mówili (pewien bliski człowiek doradzał by szklane pudło przez okno wyrzucić i jak nie doradzam by brać to dosłownie to jednak metaforycznie już zachęcam). Każda płaszczyzna bycia wymaga naszego wytężania się. Zerkania pod powierzchnię. Zastanawiania się. "Bo tak" dawno przestało mnie satysfakcjonować. A Ciebie? Charyzmatyczny lider czy tyran? Oto jest pytanie, które wybrzmiewa tu między wierszami, a na które próbujemy znaleźć odpowiedź. Co ważne, publikacja nie nuży (nawet politycznego unikacza, bo choć nie stronię to i nie lgnę), a to dzięki różnorodności analizowanych postaci, w tym także pod względem geograficznym, gęsto podsuwanej pod nos wiedzy, o tym, o czym rzadko się słyszy, ale także barwnemu i przystępnemu językowi, a warstwa lingwistyczna jest dla mnie zawsze istotna niezmiernie. Krok po kroku wnikamy w polityczne mechanizmy współczesnego radykalizmu. Bo to przecież wyborcy oddają swoje cenne głosy na tych, a nie innych. Jak to się dzieje? W jaki sposób przekonują do siebie społeczeństwo i swą władzę utrzymują? Odnoszę wrażenie, że to temat, który dziś warto potraktować priorytetowo. Nie dostrzegać tylko tu i teraz, ale wykraczać poza horyzont. Bo to jakie jest "dziś", kształtuje "jutro" naszych dzieci i to kolejne pokolenia będą doświadczały konsekwencji. Jedno co mi się marzy to otwartość. W rozmowach, międzyludzkich relacjach i prostocie codzienności. Ta na skalę makro, ale też w mikro wymiarze. I wiecie co? Każda z nich zależy od nas. Jedna mniej, druga bardziej. Co z tym więc zrobimy? Co robimy już? P.S. Dopowiedzieć muszę, bo nie zasnę! Jeśli kiedykolwiek możecie zagłosować, ktoś Was o zdanie pyta, chce wysłuchać - bądźcie aktywni. Prośba taka.