Nowe czasy. Przeminą smutne dni (okładka  miękka, 02.2019)

Nowe Czasy zaczynają się w roku 1992 r. w Nowej Hucie i Krakowie. Miałam wtedy 16 lat i pamiętam to co się działo. Może mniej z historii Polski, tego co się działo w kraju, bardziej z perspektywy nastolatki. Pani Edyta po prostu przeniosła mnie w tamte czasy. Ja czytając „Nie pora na łzy” oraz „Przeminą smutne dni” – przypominałam sobie te wszystkie wydarzenia, problemy, stroje. Ten raczkujący kapitalizm, bezrobocie, afery gospodarcze, prywatyzacje wszystkiego co się działo, denominację, pierwsze wybory prezydenckie. „Po dokładnym omówieniu tematu z żoną Paweł zainwestował wszystkie swoje oszczędności w wynajem „szczęki” na Tomeksie. Kupił hurtowo sporą ilość męskiej jeansowej odzieży w różnych wzorach, kolorach i rozmiarach. Czego on tam nie nabył! Były więc piramidy: dopasowane w pasie i biodrach, wąskie w kostkach, za to nieprawdopodobnie szerokie w nogawkach. W tych zauważył, gustowali głownie fani muzyki chodnikowej. Prócz nich oferował proste, klasyczne, marmurkowe maviny z kolorowym haftem na tylniej kieszeni. Te sprzedawały się równie dobrze, najczęściej schodziły granatowe, ale zapewniał również czarne, bo o ten kolor pytali zazwyczaj ponurzy faceci w typie Marka Pawłowskiego, którzy lubowali się w ostrej muzyce, palili jakieś dziwaczne papierosy i w ogóle wyglądali mętnie”. Tak, to ten czas kiedy tworzyły się bazary, na których mając pieniądze, można było kupić naprawdę wszystko. Tylko nie wszyscy mieli pieniądze. Panowało duże bezrobocie. Pamiętam jak prosiłam mamę, aby kupiła mi właśnie takie maviny. Jednak nie było nas na to stać. W historię o rodzinie Szymczaków i Pawłowskich, Pani Edyta pięknie wplotła muzykę - Kazika Staszewskiego i jego solową płytę – „Spalam się”. Jakież jego teksty były trafne. Jak wszystko to co się działo w Polsce, dobrze opisywały. Nowe Czasy to opowieść o rodzinie Szymczaków i rodzinie Pawłowskich. Paweł Szymczak i jego żona Andzia jakoś sobie radzą w rozwijającym się kapitalizmie. Ona posiada „atelier” krawiecki, a on handluje na bazarze, co jakiś czas wdając się w szemrane interesy. Zajęci pogonią za pieniądzem nie poświęcają uwagi swojej jedynej córce Małgosi. Natomiast u Pawłowskich rodzeństwo zakłada zespół disco polo i zarabia dość duże pieniądze. W tamtych czasach muzyka chodnikowa świeciła triumfy na listach przebojów. Zajęci swoimi problemami, nie zauważają jak ich brat coraz bardziej wchodzi w świat narkotyków. Te dwa ostatnie już tomy historii o rodzinie Szymczaków, były naprawdę wyjątkowe. Czy polecam tę sagę? Zdecydowanie tak! Każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

"Źle się wtedy działo w naszej rodzinie. Bardzo źle. Spadło na nas wiele nieszczęść. Bardzo zafrasowani zasiedliśmy do wieczerzy. Była wtedy między nami moja świętej pamięci matula. Powiedziała słowa, które jeszcze nie raz powtarzała nam ku pokrzepieniu serc: że zawsze jest jakieś jutro, na które warto czekać. To zdanie zostało naszą rodzinną dewizą." Nadchodzą bardzo ciężkie dni zarówno dla rodziny Pawłowskich jak i Szymczaków. Nowa Huta podupada gospodarczo, pracownicy są wykorzystywani przez pracodawców, a o dobrą pracę jest naprawdę bardzo, bardzo ciężko. Marek Pawłowski jest "idealnym" przykładem na to, że za zdobycie satysfakcjonującej pracy graniczy z cudem. Na dokładkę problemy w życiu prywatnym chłopaka sprawiają, że sięga po używki tej "wyższej kategorii". Przed Wiolą (siostrą Marka) również ciężkie chwile, bo przecież samotne macierzyństwo to twardy orzech do zgryzienia. Adrian (brat bliźniak Marka) jest zmuszony zakończyć działalność zespołu Silver Star. Szymczakowie w dalszym ciągu podążają za karierą i żądzą pieniądza, przez co nie zauważają, że ich córka Gosia jest poważnie chora. Ciężkie chwile przed obiema rodzinami, jednak nie pozostaje mieć nadziei, że po burzy wyjdzie słońce... Ależ rozwaliła mnie ta książka emocjonalnie! Jestem tak bardzo poturbowana, że chyba nie jesteście w stanie sobie tego wyobrazić. Tak bardzo się cieszę, że mogłam się znów przenieść do Nowej Huty i Krakowa i przeżywać te ciężkie jak i dobre chwile z głównymi bohaterami powieści. Świat wykreowany przez bohaterkę jest tak bardzo prawdziwy, tak bardzo realistyczny... Od pierwszego tomu kibicowałam Wioli, w zasadzie całej rodzinie Pawłowskich i okropnie przeżywałam ich rodzinne tragedie. Życie doświadczyło ich bardzo mocno. Współczułam, płakałam razem z nimi. Szymczakowie w dalszym ciągu działali na mnie jak płachta na byka, ale cóż... czarne charaktery też są potrzebne. Gosia jest promyczkiem tej rodziny, cieszę się, że ten promyk nie zgasł i ostatecznie przepuszczał pojedyncze promienie. "Przeminą smutne dni" to poruszająca powieść o sile przyjaźni i miłości. O tym, jak ważne jest wsparcie bliskich w naszym życiu. Nabrałam ogromnej ochoty na poprzedzającą te wydarzenia serię "Spacer Aleją Róż"! Jeśli lubicie powieści obyczajowe, które mocno grają na emocjach czytelnika polecam Wam "Nowe czasy". Myślę, że się nie zawiedziecie. "Nie ma nic gorszego od łgarstwa - tego uczył swoje potomstwo. Życie należy budować na prawdzie, jakakolwiek by była."

Zapraszam Cię Czytelniku do zapoznania się z bohaterami spektakularnej historii autorstwa Edyty Świętek, napisanej w porywającym, wciągającym stylu, kunsztownym, pięknym, polskim językiem. „Przeminą smutne dni” to wspaniała saga rodzinna, poruszająca, wielopłaszczyznowa opowieść o wielkiej sile rodziny, przyjaźni, miłości, trudnym dojrzewaniu, uzależnieniu, ostracyzmie i braku zainteresowania, których konsekwencją jest choroba, problemach dnia codziennego, a wszystko to, fenomenalnie wpisane przez autorkę w tło historyczne. Te 377 stron dawkowałam sobie jak tylko mogłam najdłużej. Robiłam to celowo, mając świadomość, że to już ostatni tom, że to już koniec mojej przygody z ulubionymi bohaterami. Wszystko co dobre, ma swój koniec, dotyczy to niestety również i ulubionych sag książkowych. Myślę, że najpiękniej i najwierniej najgłębsze znaczenie i przesłanie tej niezwykłej książki oddadzą słowa, które odnalazłam na kartach powieści: „Siła więzi rodzinnych posiada wielką moc”; „Jest nam smutno, bo straciliśmy bliskie osoby i zawiódł nas członek rodziny. Ale wciąż jesteśmy siłą. Póki trzymamy się ze sobą, pomagamy sobie, dajemy innym wsparcie w trudnych chwilach, póty nic nie może nas zniszczyć - [...]”; „Ale we wszystkim potrzebny jest umiar, bo jak człowiek go nie zachowa, może zapłacić za to wysoką cenę.” Edyta Świętek poprzez losy bohaterów, które układają się niczym sinusoida, ( wciągająco, wzruszająco, boleśnie, irytująco, niebezpiecznie, poruszająco,) przekazuje nam wartości i prawdy najcenniejsze. Ta napisana z epickim rozmachem powieść, trzyma w napięciu, oczarowuje i nie pozwala ani na chwilę oderwać od niej myśli. Powieść „Przeminą smutne dni” zapamiętam na bardzo długi czas. To intelektualna uczta konesera, duchowe przeżycie dla literackiego smakosza. Niebanalna, nieoczywista historia o życiu i ludziach, którzy mimo różnorakich kłopotów i bolesnych przeżyć, dążą do stabilizacji, odradzają się niczym mityczny Feniks z popiołów, odbudowują mozolnie swoje życie by odzyskać szczęście, by kochać i móc być kochanym. Pokochałam cykl „Nowe czasy” Edyty Świętek, tak jak pokochałam „Spacer Aleją Róż” . Uważam je za jedne z najlepszych i najwartościowszych sag w ostatnich latach. Bardzo liczę na to, że doczekają się one ekranizacji! Byłaby to dla nas Czytelników niebywała radość! Polecam!

Nowa Huta lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia zaczyna podupadać gospodarczo. Przed Wiolettą rysuje się perspektywa samotnego macierzyństwa. Zespół muzyczny założony przez Adriana kończy działalność. Marek nie potrafi sobie poradzić z piętrzącymi się trudnościami po tym, jak jego ukochana padła ofiarą brutalnej napaści. „Przeminą smutne dni” to kontynuacja „Nie czas na łzy”, które bardzo przypadły mi do gustu, nie tylko bohaterami, ale przede wszystkim specyficznym klimatem lat 90. Autorka bardzo wiernie to oddaje, zwłaszcza widać to w rozmowach, jakie słychać gdzieś mimochodem, na boku przez przypadkowe osoby i właśnie one go budują. Bohaterowie wraz z upływającym czasem zmieniają się, dojrzewają, w ich życiu zachodzi szereg zmian, nie tylko tych na lepsze. Autorka nie oszczędza żadnej z rodzin i na obie Szymczaków i Pawłowskich spadają tragedie, osobiste dramaty. Widzimy jak jedna z nich, próbuje przezwyciężyć ból spowodowany traumatycznymi przeżyciami, jak wzajemnie starają się wspierać i jak bardzo te straszne sytuacje ich do siebie zbliżają. Druga nie szczędzi sobie uszczypliwość, wrogich i raniących komentarzy. „Przeminą smutne dni” jest powieścią przepełnioną goryczą, smutkiem, skłania do przemyśleń, ale autorka nie zostawia nas z „dziurą” w sercu, wylewa do niego odrobinę nadziei. Jak potoczą się dalsze losy bohaterów sagi „Nowe czasy"? Czekam z niecierpliwością! A Wy, jeżeli jeszcze nie znacie tej serii, to serdecznie polecam!

Książka, którą łyknęłam na raz! "Miłość. Strach. Nadzieja. Radość. Smutek. Euforia. Rozpacz." To wszystko znajdziecie tutaj. Przygotujcie paczkę chusteczek, bo łzy będą lały się ciurkiem i wypełnią wasze serca niczym woda Zalew Nowohucki. Dramaty, rozterki, nieszczęśliwe miłości, trudne związki a przede wszystkim miłość. "Przeminą smutne dni" to druga część serii Nowe czasy, której akcja dzieje się w klimatycznej dzielnicy Krakowa - Nowej Hucie. Ta książka to niesamowita historia dwóch rodzin, których losy przeplatają się wzajemnie. Autorka porusza problemy, które mogliśmy spotkać w naszym życiu zarówno w wieku dojrzewania jak i w latach późniejszych. Chociaż problemy to zbyt lekkie słowo. To prawdziwe dramaty!, które doświadczamy razem z bohaterami. W tym m. in. napad, uzależnienie, próbę samobójczą a nawet śmierć. To wichura wzruszających i ściskających za serce przeżyć, które mimo wielu przeciwności losu dają nadzieję na lepsze jutro. Bo w końcu kiedyś "Przeminą smutne dni" a "po każdej nocy nastaje dzień". A końcówka - aż drżałam! Przygotujcie sobie wolny wieczór, bo czeka Was bardzo wzruszająca i naładowana emocjami lektura!

Trochę rozczarowany po poprzednim tomie sięgnąłem po dalsze losy Pawłowskich i Szymczaków. I tym razem było ok. Znów odczułem tę magię ze Spaceru Aleją Róż. Może dlatego, że Julitki było więcej choć szkoda, że Bronek gdzieś zniknął. Wioletty nie sposób nie polubić i razem z nią nie przeżywać jej dramatu. Może trochę mało było o kwestiach społecznych, o zachowaniach, odczuciach ludzi w tamtym okresie. Kilka postaci jak np. Andzia może zostało przedstawionych zbyt karykaturalnie, choć nie da się zaprzeczyć, że i takie osoby funkcjonowały i, niestety, nadal funkcjonują w naszej rzeczywistości. Czas spędzony na lekturze to była bardzo przyjemna duchowa uczta. Pani Edyta nie pisze arcydzieł, ale jej książki trafiają do serca i wywołują wzruszenia i uśmiech na twarzy czytelnika. A przecież o to w tym wszystkim chodzi.