Kruchy fundament. Nowakowie. Tom 1 (okładka miękka)

Bardzo fajna książka, poruszająca, pełna emocji... Każda strona książki jest wciągająca, dobrze sie czyta. Polecam i czekam na tom 2 :)

"Kruchy fundament" Barbary Sęk jest niczym innym jak historią rozpadu pozornie idealnej oraz dobrze sytuowanej rodziny, posiadającej czwórkę dzieci. Podążając za kolejnymi członkami klanu Nowaków jesteśmy świadkami upadku fasady pozorów, a także dwudziestoletnich mechanizmów rządzących ich codziennością. Warto zaznaczyć, że nieuniknione apogeum upadku dojrzewa, a następnie wybucha w przeciągu zaledwie czterech dni, podczas których Krzysztof zostaje zauważony w obecności swojej ciężarnej kochanki, dotkliwie pobije swojego pierworodnego syna, a także... zostanie ojcem Karoliny, której oficjalnie nie uzna. Dwa wymowne słowa: ojciec nieznany. Patrząc na związek Krzysztofa oraz Małgorzaty w całej jego rozciągłości nie trudno zauważyć, że posiadał on zaiste niebywale kruche fundamenty, a największą odpowiedzialność za ten stan rzeczy ponosi nie kto inny, a Gośka właśnie. Gośka, która wyzbyła się wszelkich ambicji poza utrzymaniem wysokiego statusu quo. Gośki, która panicznie bojąc się porzucenia rodziła kolejne dzieci tylko po to, by zatrzymać przy sobie męża. A wreszcie Gośki, która wiedząc o zdradzie, wolała schować zranioną dumę do kieszeni i potulnie milczeć. Dużo racji miała Kaśka w swojej ostrej ocenie postawy matki. Krzysztof też nie jest krystaliczny, ale jego zakłamanie i prowadzenie podwójnego życia zostało przynajmniej odkupione nieustannymi wyrzutami sumienia oraz pogłębiającą się paranoją, natomiast egoizm Małgorzaty jest dla mnie niezrozumiały i myślę, że mógł jedynie wynikać z braku pewności siebie i/lub zamiłowania do wypracowanej wygody.

Świetna książka, historia może banalna, ale konsekwencje jakie niesie za sobą zaskoczą nie jedną osobę. Warto ją przeczytać, bo uświadamia, jak wiele zależy od mocnego fundamentu rodziny. Polecam, już nie mogę się doczekać następnej części.

Trzy dni, to dużo, czy mało? Trzy dni to 72 godziny, to 4 320 minut... W rodzinie Nowaków TE trzy dni zmienią wszystko. Jednym runie cały świat, dla innych otworzą się nowe drzwi i powstaną nowe możliwości. Jedni będą płakać, a inni śmiać się ze szczęścia. Trudne to wszystko. Rodzina Nowaków, to taka przykładna, polska rodzina. Nie wiem, czy autorka z premedytacją nadała im takie nazwisko, ale - moim zdaniem - lepiej trafić nie mogła. Niepracująca mama, zupełnie zagubiona w dzisiejszym trudnym świecie, tata zarabiający fortunę i czwórka fajnych, choć trochę zagubionych dzieciaków. Najstarszy syn jest pełnoletni, a najmłodszy to raptem czterolatek. Wydaje się, że żyją szczęśliwie i dostatnio, ciesząc się z uroków codziennego życia. Niestety, kiedy przyjrzymy się bliżej okazuje się, że każdy z członków rodziny ma swoje tajemnice. Tatuś prowadzi podwójne życie i dwa domy. Mama przez cały czas usilnie próbuje utrzymać przy sobie męża, posuwając się do wyjątkowo podłych sposobów. A dzieci? Dzieci właśnie odkrywają podwójne życie ojca, przez co cały sielski obrazek kochającej się rodzinki pierzcha, jak piasek na wietrze. Książkę czyta się rewelacyjnie. Nie dajcie się zwieść pozorom. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to powieść, jakich wiele - zdradzona, żona, facet, który prowadzi podwójne życie i skrzywdzone dzieciaki. Nic bardziej mylnego. Autorka wręcz mistrzowsko skonstruowała głównych bohaterów, pochylając się nad ich kreacją wyjątkowo dokładnie. Każdy z nich jest sprawcą i pokrzywdzonym jednocześnie. Każdy ma swoje tajemnice i każdy czuje się winny. Tylko czteroletni brzdąc jest "prosty w budowie", ale trudno oczekiwać, że autorka z czterolatka zrobi bestię. Do kompletu mamy jeszcze rodziców tatusia, którzy nigdy w pełni nie zaakceptowali wyboru syna. Co ciekawe - przez całą książkę potępiałam Mamę, która poświęciła wszystko dla domu i rodziny. Pozwoliła sobie na zamknięcie się i odizolowanie od świata, przez co stała się zagubioną kurą domową. Dopiero pod koniec powieści autorka pokazuje czytelnikowi, że prawda leży gdzieś po środku i to, że kobieta pozwoliła sobie na izolację od świata, to nie tylko jej samodzielny wybór. Mieszkając z apodyktycznymi teściami i mężem uzależnionym od rodziców, musiała dostosować się do ich życia. Sama, ze straconymi złudzeniami i niespełnionymi marzeniami... nie wiem, która z nas podniosłaby się i z dumnie uniesioną głową szła przez życie. Należy mocno podkreślić, że tak naprawdę głównymi bohaterami tej powieści są dzieci. Początkowo przedstawione są jako rozpieszczone dzieciaki, które mają wszystko. Ich kieszonkowe liczone w tysiącach złotych uspokaja sumienie tatusia. Wydaje im się, że mając taką kasę, są właściwie dorośli i świat stoi przed nimi otworem. Kiedy misterny domek z kart zawala się i ich rodzina pęka w szwach, do głosu dochodzą pierwotne emocje. Nagle okazuje się, że to nadal dzieci, które potrzebują kochającego ojca i czułej matki. Serce mi płakało, kiedy czytałam o rozpaczy najstarszego - jakby nie patrzeć już dorosłego syna. Bardzo dobra powieść, która obnaża współczesne stereotypy rodziny. Pokazuje, że często obraz widziany z zewnątrz nie jest prawdziwy. Za frontową, bogato zdobioną ścianą, kryją się często brudne uczucia, kłamstwo i rozpacz. Musimy jednak pamiętać, że to od nas zależy, czy nasze życie to tylko pozory i czy żyjemy dla siebie, czy dla innych. Trudne pytania i trudne odpowiedzi...

Żona, czwórka dzieci, prawnik i ona. Ta trzecia. Czy to może się udać? Czy da się wybrnąć z sytuacji tak, by nikogo nie zranić? Odpowiedź jest prosta - przeczytajcie książkę. Nowakowie. To rodzina jakich wiele wśród nowobogackich mieszczuchów. I żeby była jasność, nikogo tutaj nie obrażam, a jedynie nakreślam sytuację. On, Krzysztof, wspólnie z żoną Małgorzatą wychowują czwórkę dzieci. Choć tak naprawdę to Gosia wszystko ogarnia, a Krzysztof pracuje jako prawnik w kancelarii swojego ojca. Pewnego dnia poznaje Monikę, która zostaje zatrudniona jako asystentka. Szybko między nimi nawiązuje się relacja. Krzysztof zaczyna oddalać się od rodziny i prowadzi podwójne życie. Na razie nikt się nie zorientował, ale afera wisi w powietrzu. Rodzina to misterna budowla. Bardzo delikatna materia. Drobny błąd konstrukcyjny ... poluzowana cegła, jedna poluzowana cegła w końcu wypadnie, a wtedy wszystko zacznie się sypać. Pozostanie ruina. s.157 Rodzinę Nowaków poznajemy 1 września, kiedy to z samego rana wszyscy domownicy szykują się do wyjścia, bo właśnie rozpoczyna się rok szkolny. Jest to przełomowy dzień, bo po raz pierwszy do przedszkola idzie najmłodszy syn Krzysztofa i Małgorzaty - Kuba. Wtedy nikt jeszcze nie przypuszczał, że za kilka dni ich świat runie. Jak wiele może zmienić się w cztery dni? Co spowoduje, że wszystko zacznie się sypać, a prawda wyjdzie na jaw? Ile w życiu rodziny zależy od prawdy i szczerości, a ile od umów i konwenansów? Wszystkie fundamenty zaczęły niszczeć. s.231 Muszę tutaj zaznaczyć, że ta książka nie spodoba się wszystkim. Bo chodź jest tutaj silnie zarysowana sytuacja każdego z członków rodziny i można śledzić opis uczuć wewnętrznych poszczególnych bohaterów, to zdecydowanie jest to powieść psychologiczna skierowana do starszych czytelników. Mówiąc starszych mam na myśli "starszych stażem życiowym" i bagażem doświadczeń. Jest to zarazem ogromny atut tej powieści, a także jej wada. - Tak, kochanie, wiedziałam.- Pogłaskała go po głowie. - Niestety wiedziałam. A czasem lepiej nie wiedzieć. s. 414 Mnie się bardzo podobała, bo choć od początku wiedziałam, że sprawa musi gdzieś, w którymś momencie się rypnąć, to z ogromnym zaciekawieniem czytałam i wręcz pochłaniałam kolejne strony, bo napięcie zbudowane jest jakby dookoła narracji. Mamy tutaj relacje rodzinne, które jak się okazuje na końcu wcale proste nie były. Jest wydźwięk całej powieści pokazujący, że tak naprawdę jedną decyzją można zniszczyć życie swoje i innych - i nie mam na myśli tutaj zdrady Krzysztofa! Żeby się przekonać, musicie sami przeczytać. Coś, o czym już wspominałam, a co bardzo lubię, to wielostronna narracja rozbudowana o uczucia i przeżycia wewnętrzne bohaterów. Trochę to brzmi jak werterowskie rozdarcie, ale tak to właśnie działa. Czytelnik w pewnym momencie jest tak bardzo w środku tej historii, że wprost nie można się od niej oderwać. Pokazanie całej sytuacji z punktu widzenia każdego z członka rodziny daje nam całkowity wgląd w sytuację zastaną.

Początkowo sceptycznie podeszłam do tej książki, ale zaciekawił mnie jej opis. Jednak muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczona, a wręcz chce więcej! 😉 Bardzo spodobało mi się to, że autorka oprócz przedstawienia sytuacji i uczuć od strony dorosłych, pokazała całą sytuację od strony dzieci, fabuła naprawdę odzwierciedla prawdziwe życie dlatego strasznie jestem ciekawa jak losy rodziny potoczą się dalej 😉 Z niecierpliwością czekam na kolejną część!

Nowakowie. Kruchy fundament to moje drugie spotkanie z twórczością Barbary Sęk. Już przy lekturze „Miłości na szkle” przekonałam się, że autorka chętnie sięga po wątki trudne, nieoczywiste, pokazujące, że życie nie jest czarno-białe i ma wiele odcieni, czasem przyjemnych dla oka, a czasem niekoniecznie. Tym razem Barbara Sęk bierze pod lupę rodzinę, zwyczajnych polskich Nowaków, jakich wiele w naszym otoczeniu. Tę rodzinę stworzoną przez autorkę wyróżnia być może wysoki status materialny i to, że sprawia wrażenie familii idealnej. On, wzięty prawnik, ona zajmuje się pięknym, przestronnym domem i potomstwem. Do tego całkiem udane dzieci w liczbie czterech sztuk. Rodzina jak z obrazka, prawda? A co jeśli ten obrazek jest tylko iluzją? Co, jeśli ramka spajająca rodzinny portret pewnego dnia pęka? W pierwszym tomie powieści Nowakowie Barbara Sęk udowadnia nam, jak często ulegamy pozorom. Nawet ta idealna rodzina może skrywać tajemnice, których ujawnienie grozi poważnymi konsekwencjami dla jej członków. Mam wrażenie, że na stronach tej jednej książki autorka zmieszała różne odcienie miłości, związku, małżeństwa oraz rodzicielstwa, poruszając chyba każdy ich aspekt. Pokazała, że pozornie idealne małżeństwo wcale nie musi być szczęśliwe. Udowodniła, jak wiele jest się w stanie znieść dla bliskich i poczucia bezpieczeństwa. Ukazała, że „ta druga” nie zawsze jest wyrachowaną lalą, która czyha na rodzinne szczęście, by odebrać dzieciom ojca, a żonie męża. U Barbary Sęk nie ma białych i czarnych charakterów, jej postaci składają się z całej gamy różnych cech i uczuć, przeżywają rozczarowania, triumfy, boją się, nienawidzą, krzyczą i płaczą. Są prawdziwi. Jednych polubimy, innych nie, ale z pewnością trudno wobec któregokolwiek przejść obojętnie. Nie chcę zbyt wiele Wam zdradzić z fabuły tej powieści, wspomnę więc tylko, że byłam zaskoczona, jak wiele tam się dzieje w stosunkowo niewielkim przedziale czasowym. Chociaż narracja została poprowadzona w trzeciej osobie, towarzyszymy poszczególnym postaciom w zdarzeniach, przekonując się, jakie konsekwencje dla nich niosą. Możemy wczuć się w nich, dowiedzieć, o czym myślą, jak i dlaczego właśnie tak, postępują. Przyznaję, że początek tej powieści był dla mnie trudny i chaotyczny. Nie mogłam się wpasować pomiędzy tak licznych bohaterów, umościć sobie wygodnego miejsca, by obserwować ich życie. Na szczęście udało mi się to po kilkudziesięciu stronach i mogłam zatopić się w lekturze. Jeśli lubicie życiowe historie, w których happy end nie jest oczywisty, ale za to nie brakuje emocji, będziecie zadowoleni.

Doskonałe czytadło na lato. Litera kobieca, choć i mąż podczytywał. Przez Empik - tanio i solidnie

Super opowieść o życiu, o rodzinie. Jak łatwo można uwiklać się w kłamstwo jak trudno wszystko wyprostować. Pełna emocji, trzymająca w napięciu książka. Juz myślisz ze wszystko się wyda, że to koniec. A jednak nie. Polecam.

Oto książka o pozorach, kłamstwie, oszustwie, grze, o udawanej stabilizacji, fałszywej bliskości, słowach bez pokrycia i maskowaniu faktów. A tak naprawdę o rozpadzie rodziny i tchórzostwie. Wielkim tchórzostwie, które zastąpiło szczerość, odpowiedzialność, dojrzałość, a przede wszystkim prawdę. W swojej powieści Barbara Sęk kreuje portret rodziny zbudowanej nie tyle na kruchych fundamentach, co na wielkim fałszu. Ale zanim czytelnik to odkryje, autorka pokaże mu portret idealnej rodziny: sporo zarabiający mąż, piękna i błyskotliwa żona, czworo zdrowych, utalentowanych o silnych osobowościach dzieci, dom z wysokimi standardami, kilka samochodów, zaufane grono znajomych, regularne spotkania z dziadkami/teściami, a każdy dzień wydaje się być czasem sielskim, ze znanym z góry scenariuszem, który nic nie jest w stanie zakłócić. Faktycznie tak jest dopóki dwoje najstarszych dzieci nie stanie się obserwatorami sceny, która na zawsze odmieni ich dotychczasowe spojrzenia na świat, dorosłych i reguły relacji międzyludzkich. Od tamtego momentu, w ciągu czterech dni akcji właściwej powieści (bo retrospekcji zawarte we wspomnieniach niektórych postaci obejmują aż dwadzieścia lat), autorka godzina za godziną, minuta po minucie pokazuje etapy, części i warunki rozpadu rodziny – dom Nowaków burzy się jak domek z kart i nie są w stanie tego procesu zatrzymać nawet wyznawane wartości, bo ich po prostu nie ma (i nie było). Okazuje się, że rodzice nie są tak krystaliczni - jakby chciały tego dzieci, dzieci nie są tak posłuszne i zdyscyplinowane - jakby sobie życzyli rodzice, a dziadkowie nie cieszą się takim posłuchem i szacunkiem - jakby sami chcieli. Dom Nowaków szybko zmienia się w kupę prywatnych brudów, powoli przekształcających się w lokalne bagienko, w którym każdy z osobna się tapla. Sęk stworzyła powieść o tym, jakie piekło potrafią swoim dzieciom zgotować dorośli tylko dlatego, że w pewnym momencie zabrakło im odwagi, odpowiedzialności i(lub) najzwyczajniej w świecie wolą wygodę oraz tzw. święty spokój. Pokazuje, jak w pewnej chwili relacje w domu przeobrażają się w batalię niczym na sali sądowej, a zwycięstwo raz jest po stronie tych, by za chwilę być po stronie tamtych. Odkrywa ona oblicza okrucieństwa, które zadają dorośli sobie oraz dzieciom. I choć to powieść obyczajowa, trzyma w napięciu niczym kryminał czy thriller, a czytelnik nie jest w stanie pohamować się od psychologicznych dywagacji wokół pytania: Co oni wszyscy w sobie mieli, że w przeszłość podejmowali decyzje, które obecnie doprowadziły do takiej katastrofy? I wnioski mogą wprawić w osłupienie. Bo to okrutna powieść o okrutnych ludziach, którzy: „Są zbyt daleko od siebie, by mogło między nimi dojść do kolizji” (s. 155).