Normalni ludzie (audiobook mp3)

Normalni ludzie" to jedna z najgłośniejszych powieści roku 2018. Jak dla mnie była totalną klapą. Opowiada o trudnej miłości i relacjach międzyludzkich, w których nastoletni bohaterowie muszą się odnaleźć. Marianne i Connell żyją obok siebie, lecz pochodzą z różnych światów. Ukrywają swoją znajomość właściwie nie wiem nawet dlaczego i uważam to za na prawdę głupie. Bardzo dziwna książka. Pierwsza połowa była dla mnie strasznie męcząca i nadal nie potrafię zrozumieć tak wielu zachwytów nad tą pozycją. Żadnej z postaci nie polubiłam. Zwyczajnie nie da się tego zrobić. Jeżeli miało tutaj chodzić o relacje głównych bohaterów i ich rodziców to to po prostu nie wyszło. Miałoby to sens, gdyby nie było potraktowane "po macoszemu". Co jeszcze mi się nie podobało? Mianowicie powtórzenia, których jest masa oraz jakieś zupełnie niepotrzebne wtrącenia. Nie mam pojęcia czy to wina autorki i jej stylu czy polskiego tłumaczenia jednak poraz kolejny na pewno bym po nią nie sięgnęła. Nie pojmuje za co te nagrody i szczerze odradzam.

Nudna i płaska powieść o niczym - a po „milosc w czasach zarazy” Wydaje sie to wręcz dno wypełnione watą słów.. moze symptom pustoty opisanego pokolenia? Literacko oraz fabularnie słabo. Nie rozumiem fenomenu tej ksiazki? Bohaterowie mało spojni i wiarygodni. Np główny bohater opisany jako super i inteligentny, nie wypowiada w książce ani jednego madrego zdania ani nie prezentuje żadnej ciekawej mysli. Najczesciej mowi ‚nie wiem’... Podobnie pusta i nieciekawa jest bohaterka. Nie dało rady wysłuchać wiecej niz połowy. Szkoda czasu, serio.

Najlepsza w tej książce jest okładka. Zachwalanie jej jako fenomenu roku jest nadużyciem. Bohaterowie nijacy, nic nie zachęca, żeby do książki wrócić po odłożeniu na chwilę. Tam się nic nie dzieje, nawet ciężko fabułę opisać, bo jej po prostu nie ma. A był potencjał. Bo wszystkie aspekty, które są wymieniane jako poruszane w książce - pierwsza miłość, narkotyki, uzależnienia, dążenie do bycia lubianym i „normalnym” są tak powierzchownie dotknięte, że aż szkoda czasu na czytanie.

W „Normalnych ludziach” Sally Rooney opowiada nam historię dwóch głęboko poranionych nastolatków. Connell i Marianne nawiązują intensywny związek przekraczający normy. Connell to popularny sportowiec, który dba o to, co o nim myślą inni, a Marianne to szkolny wyrzutek. Oboje czują się samotni i niezrozumiani, z tym, że ona zdaje się akceptować swoją odmienność a on żongluje pozorami. Kiedy zaczynają studia, ich role się odwracają. Nie muszą już utrzymywać swojego związku w tajemnicy, ale mają inne bariery do pokonania - wiele z nich jest mrocznych i zniechęcających. W świetle tego, że ta książka ta ma słabo-średnie oceny czytelników i wysokie krytyków, nie mogłam pozostać wobec niej obojętna. Musiałam dowiedzieć się czemu odbiorcy za nią nie przepadają, a odpowiedź banalna, autorka porusza tutaj temat omijany szerokim łukiem przez większość ludzi na świecie, a mianowicie jak to, co spotkało nas w dzieciństwie kształtuje nasze nastoletnie i dorosłe życie. W naszym świecie, gdzie istnieje kult sprawczości jednostki, gdzie zasypywani jesteśmy poradniami jak naginać świat do naszej woli, gdzie każda większa firma wysyła nas na szkolenia z hurraoptymizmu a księgarnie pękają w szwach od poradników o samodoskonalenia, czytanie o słabości wywołuje dyskomfort. Czytanie o tym, że jakieś zachowania zostały zaprogramowane w dzieciństwie budzi w ludziach sprzeciw, łatwiej jest wtedy powiedzieć „nie podoba mi się ta książka” niż dostrzec w sobie cokolwiek z bohaterów. Mimo, że może to nie być przyjemnym doświadczeniem, polecam. „Normalni ludzie” to bardzo dobra książka, niewygodna i prowokująca.

O Sally Rooney pisze się, że jest Salingerem doby Instagrama. I muszę przyznać, że w jej historii odnalazłam klimat, który towarzyszył mi podczas czytania książek J.D.Salingera. To nie jest lekka, łatwa lektura i choć napisana prostym językiem kryje w sobie drugie dno. To książka o skomplikowanej relacji między dwojgiem młodych ludzi, Marianne i Connelem. Oni żyją obok siebie, różni ich wiele, ich drogi schodzą się i rozchodzą, ale łaczy ich silna więź, która nieustannie przyciąga ich ku sobie. Trudna, pełna zawiłości miłość. To powieść z nutką melancholii, taka do refleksji i przemyśleń. Autorka porusza problemy psychologiczne z którymi boryka się normalny człowiek, w świecie, gdzie mimo, że otaczamy się ludźmi, wciąż czujemy się samotni. W świecie, gdzie co raz trudniej jest nam się ze sobą komunikować, mamy problemy z akceptacją siebie i innych, a depresja to cywilizacyjna choroba duszy XXI w.

Początkowo zakwalifikowałam ją jako książkę dla młodzieży i podeszłam nieco sceptycznie... ostatecznie uważam, że warto ją przeczytać. odwołuje się bowiem do wielu ważnych wartości takich jak rodzina, szacunek, akceptacja, niezależność. Poprzez postać głównej bohaterki nawiązuje do ważnych problemow społecznych jakimi są przemoc fizyczna i emocjonalna, depresja, trudności adaptacyjne czy ciągła rywalizacja i potrzeba wyższości i dominacji. Autorka pokazuje jak problemy, które dotykają człowieka w okresie dorastania wpływają na jego dalsze losy, postawy, poczucie bezpieczeństwa czy kontakty międzyludzkie. Na plus można również wskazać opisy postaci, ich emocji, wyznawanych wartości, opisy miejsc, w których dorastają, mieszkają, przebywają . Bardzo wartościowa książka o normalnych ludziach ich problemach, skutkach, radościach i marzeniach. Polecam.

Ostatnimi czasy czesto trafiałam na książki w których po kilku stronach wiedziałam jak będzie przebiegać i skończy się cała fabuła. Byłam spragniona czegoś co mnie zaskoczy i zaintryguje i to znalazłam w książce Normalni Ludzie. Na początku ksiazki mialam podobno odczucia co przedmówczyni, nie czułam, że muszę koniecznie wrócić do książki której fabuła mnie ciekawi. Z każdym rozdziałem atmosfera robiła się co raz ciekawsza do tego stopnia, że zostawałam w samochodzie dłużej, żeby skończyć rozdział. Ocena 4 tylko dlatego, że faktycznie były niedlugie momenty szczegolnie na końcu gdzie troszkę książka się dłużyła, ale z pewnością jest to pozycja, która warto przeczytać dla innego, psychologicznego spojrzenia na relacje, w tym przypadku dosyć smutne. Nie czuję niedosytu, ale smutek, że faktycznie historia niekoniecznie wysnuta jest z palca...

Widać bardzo duże wpływy "Pianistki" Elfriede Jelinek i podobny styl pisarski. Słuchając, miałam cały czas przed oczami tamtą tragiczną postać, podobnie jak Maryanne, zniszczoną psychiczne przez matkę, a w przypadku " Normalnych ludzi" -również brata. Natomiast postać Corneya jest dla mnie dziwnie poprowadzona - chłopak z kochającej rodziny, choć jednoosobowej, mający trudności w komunikacji z ukochaną dziewczyną? Uważam, że objętość tej książki można by znacznie zmniejszyć. Za to wykonanie audiobooka bez zarzutu. Oczywiście polecam, bo warte wysłuchania. Autorka porusza bardzo ważne kwestie braku komunikacji międzyludzkich i wpływu na nie despotyzmu panującego w rodzinie Maryanne.

Ciężko było mi przez nią przejść. Autorka porusza w książce mnóstwo problemów natury psychologicznej. Jest tu dużo smutnych odczuć i wrażeń, niezrozumienia, nieprzynależności, samotności, bezradności. Dialogi pomiędzy bohaterami nie porywają, nie czułam w nich takiego uczucia jakie mogłoby tam być, ale może to też był po części problem bohaterów: nie potrafili wyrazić swoich uczuć do siebie w dobry sposób. Nie sięgnęłabym do niej po raz drugi, ale dała mi trochę inny pogląd na ludzi i ich myślenie.

Książka nie dla każdego czytelnika. Samą fabułę właściwie trudno streścić, dzieje się niewiele, opisy są czasem aż boleśnie szczegółowe, a jednak trudno przestać słuchać tej opowieści. Mam poczucie, że znam bohaterów od podszewki, czasem och nie rozumiem, czasem mnie denerwują, czasem im współczuję, ale wydają mi się prawdziwi. Czy normalni? A co to znaczy? Największą wartością tej historii jest przedstawienie złożoności relacji głównych bohaterów.