Nomen omen (okładka miękka)

Marta Kisiel była dla mnie wielką zagadką. Książkę kupiłam, ponieważ okładka oraz tytuł przyciągnęły moją uwagę (nie lubię się do tego przyznawać, ale tak czasem bywa). Nie wiedziałam czego się spodziewać, ale moja kobieca intuicja mnie nie zawiodła 😀 Ciekawa fabuła, barwne postacie, klimat starego Wrocławia, trochę dreszczyku, trochę miłości i trochę czarów - dla mnie idealne połączenie, które sprawia, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Tą pozycją autorka znalazła się w kręgu moich ukochanych pisarzy/pisarek. Zaraz sięgam po "Dożywocie" i wiem, że się nie zawiodę 😉 Polecam!!!

Przewrotny i sytuacyjny humor nasuwa mimowolne skojarzenia z sitcomem, co w przypadku książki Marty Kisiel jest dużym atutem. Autorka strzela trafnymi porównaniami i błyskotliwymi ripostami jak z rękawa. Historia również oryginalna, w dodatku tocząca się w moim ukochanym mieście - Wrocławiu, nie pozwala czytelnikowi zapomnieć o sobie - dlatego warto wziąć tę książkę w długą podróż pociągiem, samolotem - czy po prostu na wakacje, by móc ją połknąć na raz:):) Mniam. Do tego funkcja edukacyjna dla łaknących historii dawnym Wrocławiu również nie do pominięcia:):) Polecam bardzo. Przyjemna rozrywka, dowcip, tajemnica, dreszczyk emocji, odkrywanie na nowo Wrocławia - w jednym "Nomen Omen".

Po raz pierwszy zetknęłam się z panią Kisiel właśnie w tej książce i spotkanie to uważam za udane. :P
Książka napisana w przyjemnym stylu, przez co czyta się ją jednym tchem, przepełniona humorem z postaciami, które przypadną do gustu. Historia prze do przodu niczym stado bizonów nie ciągnie się jak "flaki z olejem".
Polecam gorąco.

http://zniewolone-trescia.blogspot.com Czasami każdy z nas pragnie uciec ze swojego dotychczasowego życia. Rzucić to wszystko w diabły, odciąć się od najbliższych i zacząć wszystko od początku w całkiem innym miejscu. W takiej sytuacji znajduje się Salomea Klementyna zwana pieszczotliwie Salką. Wcale jej się nie dziwię – matka próbuje ją swatać z każdym pojawiającym się na horyzoncie mężczyzną, opowiadając przy tym o najdrobniejszych szczegółach życia intymnego dziewczyny, ojciec zakochany na zabój jest w dziewiętnastym wieku, a młodszy brat, Niedaś... Szkoda nawet gadać. Salka ma przez to kompleksy i ląduje we Wrocławiu na Lipowej, która przeraża dosłownie wszystkich, poczynając od taksówkarzy, a na babci Przygodowej kończąc. Tam bowiem mieszkają trzy identyczne siostry w podeszłym wieku i papuga uwielbiająca wafelki. Niby nic, a jednak tu jest pies pogrzebany. I to prawie dosłownie. O prozie Marty Kisiel słyszałam sporo pozytywnych opinii. Że dobre, że zabawne, że warto przeczytać. Nawet na okładce znalazłam rekomendację, że podobna do Terry’ego Pratchetta, którego prozy, szczerze powiedziawszy, nie przeszłam kilka lat temu. Nie nastawiałam się więc na nic szczególnego i przyznam, że początek rzeczywiście nie przekonywał mnie do dalszej lektury. Nie był mdły, ale brakowało mi czynnika, który sprawiłby, że czytałabym z wypiekami na twarzy. Byłam wręcz przekonana, że nic nie zmieni mojego zdania i „Nomen Omen” pozostanie przeciętniakiem z przeciętną bohaterką i gromiącą wszystkich wzrokiem staruszką. Myliłam się. Akcja rozkręca się do tego stopnia, że w pewnym momencie z trudem oderwałam się od książki, chcąc natychmiast dowiedzieć się, co dalej. Sami bohaterowie są dość ekscentryczną, choć bardzo sympatyczną bandą indywiduów. O Salce i jej rodzinie już wspomniałam. Należy do tego grona dorzucić dość ważną postać babci Przygodowej, która jest pocieszycielką Salki z awersją do krawiectwa. W domu przy Lipowej poznajemy trzy siostry Bolesne: srogą, noszącą się po męsku Matyldę, dawną psorkę od łaciny, przed którą nadal drży wrocławska elita, dużo bardziej kobiecą, otwierającą się na nowości Jagę oraz Milę, którą poznajemy najmniej, ale także mającą ważny udział w wydarzeniach, których jesteśmy świadkami przy lekturze. Już na początku byłam bliska ich prawdziwej tożsamości, ale potem przyszło skojarzenie z serialem „Czarodziejki”. Mylne, może na szczęście. Bardzo podoba mi się relacja pomiędzy siostrami. Każda z nich jest inna, potrafią być ze sobą do bólu szczere, mieć odmienne zdanie, ale zawsze, gdy sytuacja tego wymaga, działają razem. Chyba nic nie potrafi ich skłócić. Na koniec pozostają jeszcze Bartek i Basia. Ten pierwszy to typowy filolog języka polskiego, obecnie doktorant, którego Salka poznaje w uczelnianej księgarni, gdzie pracuje. Humanista szukający odpowiedzi na wszystko w bibliotece, sypiący wierszami jak z rękawa, z dobrym sercem i słabą kondycją. Basia zaś stała się moją ulubienicą z powieści. Nie tylko przez zbieżność imion, ale ta drobna blondyneczka nosząca nieśmiertelne glany, uwielbiająca Warcrafta – dalej nie rozumiem wielu rozmów jej i Niedasia – i niedająca sobie w kaszę dmuchać nawet umarlakom zyskała moją sympatię bojową postawą i sposobem, w jaki dołączyła do tego towarzystwa. Lepiej takiej schodzić z drogi, bo można skończyć jak Niedaś. A może nawet gorzej. Styl Marty Kisiel jest dość przyjemny dla czytelnika. Lekki, bez nadmiernych kolokwializmów, z odpowiednio dopasowanymi, naturalnymi dialogami i szczyptą humoru, która w kilku miejscach sprawiła, że nie mogłam przestać chichotać. „Nomen Omen” to dobra książka. Niewybitna, niewnosząca literatury fantasy na wyższy poziom, ale wciąż dobra. Nieco ciężkawy początek nie zachęca, ale sympatyczne postacie i akcja, która zaczyna nabierać tempa aż do szalonego finału wynagradzają tę niedogodność, więc z czystym sumieniem mogę ją polecić na wolny wieczór po ciężkim dniu.

"Nomen Omen" nie jest kontynuacją dwóch poprzednich książek autorki, ale jego fabuła dzieje się w tym samym świecie, choć na pierwszy rzut oka tego nie widać. Opowieść na pewno nie zawiedzie fanów prozy pani Kisiel - mamy nietuzinkową bohaterkę o wdzięcznych imionach Salomea Klementyna, która trochę przez własnego pecha (a może Pecha), a trochę za sprawą brata, jeszcze bardziej nietuzinkowego od niej samej, wplątuje w mrożącą krew w żyłach historię. Nie brakuje dobrego humoru, ciekawej intrygi i wyrazistych bohaterów, w tle zaś mamy Wrocław - zarówno współczesny, jak i ten z nie tak odległej przeszłości.

Warto przenieść się do świata,‚który w swoich książkach tworzy Marta Kisiel. Nie tylko ze względu na niezwykle pomysłową akcję jej powieści, ale na humor i wręcz namacalną atmosferę Wrocławia!

Świetnie napisana. nie byłam przekonana, ale z każdą kolejną karką książka wciagała co bardziej. Kto jeszcze się waha niech szybko się decyduje na tak!

Miało być pięć gwizdek, jedna mi zwiała :(
Cudnie, Mnie świat Salomee zaczarował, może dla tego, że znalazłam w niej trochę z siebie. :D

Na szczęście ta książka nie jest jak Dożywocie. Był pomysł, dowcip i akcja. Ta książka jest warta przeczytania

Uwielbiam taką Martę Kisiel:)