Nomen omen (okładka miękka)

Co prawda zbyt wielu książek z gatunku fantasy nie miałem przyjemności czytać, ale już nawet to moje skromne doświadczenie pozwala mi stwierdzić, że to fantastyka dość wyjątkowa. Momenty grozy przeplątają się z humorystycznymi. Książka jest świetnie napisana. Nomen omen to dla mnie wielkie pozytywne zaskoczenie.

Polska fantastyka może mieć swoje dobre strony i jedną z nich jest na pewno Nomen Omen Marty Kisiel. Jest to książka która mnie zauroczyła, i to dosłownie wszystkim. Marta Kisiel jest znakomitą autorką, pokusiła się o intrygującą fabułę a także bardzo nietuzinkową główną bohaterkę. Szczerze polecam lekturę.

Nomen omen kawał fajnej, polskiej fantastyki:> Naprawdę ciekawa pozycja, trochę szalona, pokręcona, ale trzyma się kupy i nawet długo po przeczytaniu bawi i nie pozwala o sobie zapomnieć. Zdecydowanie polecam, bo to naprawdę fajna rzecz na długie godziny.

http://zniewolone-trescia.blogspot.com Czasami każdy z nas pragnie uciec ze swojego dotychczasowego życia. Rzucić to wszystko w diabły, odciąć się od najbliższych i zacząć wszystko od początku w całkiem innym miejscu. W takiej sytuacji znajduje się Salomea Klementyna zwana pieszczotliwie Salką. Wcale jej się nie dziwię – matka próbuje ją swatać z każdym pojawiającym się na horyzoncie mężczyzną, opowiadając przy tym o najdrobniejszych szczegółach życia intymnego dziewczyny, ojciec zakochany na zabój jest w dziewiętnastym wieku, a młodszy brat, Niedaś... Szkoda nawet gadać. Salka ma przez to kompleksy i ląduje we Wrocławiu na Lipowej, która przeraża dosłownie wszystkich, poczynając od taksówkarzy, a na babci Przygodowej kończąc. Tam bowiem mieszkają trzy identyczne siostry w podeszłym wieku i papuga uwielbiająca wafelki. Niby nic, a jednak tu jest pies pogrzebany. I to prawie dosłownie. O prozie Marty Kisiel słyszałam sporo pozytywnych opinii. Że dobre, że zabawne, że warto przeczytać. Nawet na okładce znalazłam rekomendację, że podobna do Terry’ego Pratchetta, którego prozy, szczerze powiedziawszy, nie przeszłam kilka lat temu. Nie nastawiałam się więc na nic szczególnego i przyznam, że początek rzeczywiście nie przekonywał mnie do dalszej lektury. Nie był mdły, ale brakowało mi czynnika, który sprawiłby, że czytałabym z wypiekami na twarzy. Byłam wręcz przekonana, że nic nie zmieni mojego zdania i „Nomen Omen” pozostanie przeciętniakiem z przeciętną bohaterką i gromiącą wszystkich wzrokiem staruszką. Myliłam się. Akcja rozkręca się do tego stopnia, że w pewnym momencie z trudem oderwałam się od książki, chcąc natychmiast dowiedzieć się, co dalej. Sami bohaterowie są dość ekscentryczną, choć bardzo sympatyczną bandą indywiduów. O Salce i jej rodzinie już wspomniałam. Należy do tego grona dorzucić dość ważną postać babci Przygodowej, która jest pocieszycielką Salki z awersją do krawiectwa. W domu przy Lipowej poznajemy trzy siostry Bolesne: srogą, noszącą się po męsku Matyldę, dawną psorkę od łaciny, przed którą nadal drży wrocławska elita, dużo bardziej kobiecą, otwierającą się na nowości Jagę oraz Milę, którą poznajemy najmniej, ale także mającą ważny udział w wydarzeniach, których jesteśmy świadkami przy lekturze. Już na początku byłam bliska ich prawdziwej tożsamości, ale potem przyszło skojarzenie z serialem „Czarodziejki”. Mylne, może na szczęście. Bardzo podoba mi się relacja pomiędzy siostrami. Każda z nich jest inna, potrafią być ze sobą do bólu szczere, mieć odmienne zdanie, ale zawsze, gdy sytuacja tego wymaga, działają razem. Chyba nic nie potrafi ich skłócić. Na koniec pozostają jeszcze Bartek i Basia. Ten pierwszy to typowy filolog języka polskiego, obecnie doktorant, którego Salka poznaje w uczelnianej księgarni, gdzie pracuje. Humanista szukający odpowiedzi na wszystko w bibliotece, sypiący wierszami jak z rękawa, z dobrym sercem i słabą kondycją. Basia zaś stała się moją ulubienicą z powieści. Nie tylko przez zbieżność imion, ale ta drobna blondyneczka nosząca nieśmiertelne glany, uwielbiająca Warcrafta – dalej nie rozumiem wielu rozmów jej i Niedasia – i niedająca sobie w kaszę dmuchać nawet umarlakom zyskała moją sympatię bojową postawą i sposobem, w jaki dołączyła do tego towarzystwa. Lepiej takiej schodzić z drogi, bo można skończyć jak Niedaś. A może nawet gorzej. Styl Marty Kisiel jest dość przyjemny dla czytelnika. Lekki, bez nadmiernych kolokwializmów, z odpowiednio dopasowanymi, naturalnymi dialogami i szczyptą humoru, która w kilku miejscach sprawiła, że nie mogłam przestać chichotać. „Nomen Omen” to dobra książka. Niewybitna, niewnosząca literatury fantasy na wyższy poziom, ale wciąż dobra. Nieco ciężkawy początek nie zachęca, ale sympatyczne postacie i akcja, która zaczyna nabierać tempa aż do szalonego finału wynagradzają tę niedogodność, więc z czystym sumieniem mogę ją polecić na wolny wieczór po ciężkim dniu.

Cecha, której nie można odmówić pani Marcie z pewnością to humor. Wylewa się z tej powieści z każdy słowem. Sam specyficzny styl autorki sprawia, że książkę czyta się z czystą fascynacją i uśmiechem na twarzy. Po prostu nie do podrobienia. Fabuła książki to pomieszanie perypetii rodzinnych z pewnym mitem greckim oraz niewielką dozą fantasy w postaci upiora. Pomiędzy śmiechem oraz zaskoczeniem, możemy również odnaleźć historię wojennego Wrocławia pod okupacją niemiecką. Osobiście uważam, że połączenie tak wielu motywów okazało się strzałem w dziesiątkę. Z książki można się czegoś nauczyć, nad czymś podumać, a przede wszystkim rozwiązać zagadkę z bohaterami wśród śmiechu i emocji. Wątkom miłosnym należałoby poświęcić osobny akapit, ponieważ trochę ich tam jest. Salka oraz Bartek na pewno przedstawiają taki delikatny rozwój uczucia. Co prawda Salomeo już od początku na jego widok dostaje prawie że apopleksji związanej z nieułożonymi włosami, ale nie oszukujmy się - widząc przystojnego faceta, zawsze chciałybyśmy wyglądać, jak królowe :) Dla równowagi spokojnego rozwoju ich relacji otrzymujemy mieszankę wybuchową, czyli Niedasia i Basię oraz rotację (kto czytał, ten wie). Odczułam ten wątek jako lekką parodię hate-love, ale nie mam nic przeciwko, ponieważ było to przekomiczne! Zwłaszcza wstawki z Warcrafta. Na koniec Renate oraz Reinhard, czyli główna oś wątku kryminalno-upiornego. Przy okazji autorka ukazała siłę miłości macierzyńskiej, która potrafi popchnąć kobietę do strasznych czynów. Ten wątek był raczej ponury, ponieważ w tym związku małżeńskim ciężko mówić o miłości. Generalnie najbardziej polubiłam wybuchowych Niedasia i Basię jako duet... ...ale nagrodę za pierwsze miejsce w kategorii bohater otrzymuje Roy Keane! Ta papuga po prostu rozwala system niczym Licho z Dożywocia, choć brakuje mu zdecydowanie niewinności owego aniołka. Papuga pożerająca wafelki oraz towarzysząca Jadze, Basi i Niedasiowi podczas gry w Warcrafta naprawdę przebija wszystkich bohaterów tej książki, a są to naprawdę wyjątkowe indywidua. Zaczynając od energicznych staruszek w roli miejskich legend, a kończąc na nieco szurniętych rodzicach Niedasia i Salki nie znajdziemy chyba naprawdę normalnej postaci. Jednak to zdecydowany plus, ponieważ są oni tak oryginalni, że trudno byłoby ich pomylić! Niedaś bywał czasem irytujący, ale to główne dlatego, że nie miał mózgu, a przynajmniej ja doniosłam takie wrażenie. Na szczęście Salka, jego siostra chyba mnie w tym popiera. Ona natomiast, jako najgłówniejsza bohaterka, bawi swoją niezdarnością, ale i imponuje. Nie każdy potrafiłby się wyprowadzić nawet z takiego wariatkowa, jakim był dom Przygodów i rozpocząć samodzielne życie z dala od rodziny, w wielkim mieście Wrocławiu. Bardziej od Salki polubiłam jednak filigranowe zło w wydaniu miniaturowym o imieniu Basia. Serio zastanawiam się nad zrobieniem żelowych paznokci - są niezastąpione w samoobronie! Podsumowując, książka na pewno wywołała u mnie niepohamowany śmiech oraz kilka spojrzeń jak na wariatkę ze strony przebywających w domu rodziców czy chłopaka, ale przecież nie tylko o humor chodzi. Pani Marta wykreowała cudownie oryginalne postaci i wrzuciła je w wir wydarzeń. Słodko-gorzkie zakończenie sprawia, że mam natychmiast ochotę rzucić się na Siłę niższą oczekującą na półce, aby nie odrywać się od lektury stylu autorki. Zdecydowanie polecam! :)

Salomea - dwudziestopięciolatka - nie może już znieść życia ze swoją specyficzną i bardzo dziwną rodziną. Pakuje się i wyprowadza do Wrocławia. Wynajmuję pokój w starym domu a współlokatorem okazuje się być.. Roy Keane. Dziewczyna nie poddaje się. Mimo żelaznych zasad, jakie panują w domu, powoli zaprzyjaźnia się z właścicielką. Poznaje tajemnice, które na pierwszy rzut oka wydają się być zwykłym zbiegiem okoliczności. Czy tak na serio jest? Co skrywają stare ściany domu? Jak poradzi sobie z tym Salomea? Zacznę może od okładki. Idealnie komponuje się z Lichotką. Lekko gotyckie klimaty. Bardzo oryginalne grafiki. Natomiast co do treści tylnej okładki. Tył książki oznajmia nam, że w dziele znajdziemy czarny humor i odrobinę romantycznego ducha. To tak samo, jakby napisać, że w "Nad Niemnem" to fantastyka XXI wieku. Uwielbiam czarny humor w dziełach, jednak tutaj jej nie ma. Jest lekki i przyjemny dowcip czy też po prostu nastrój. A co do romantyzmu - wolę się jednak nie wypowiadać. Samej fantastyki jest bardzo mało. O wiele za mało, jak na tę autorkę. Oczekiwałam czegoś więcej. Co do samych bohaterów, nie mogę się do nich przyczepić. Bardzo ich polubiłam. Główna bohaterka nie jest następną blondynką o kształtach idealnych, której wszystko wychodzi. Ma "lekko" zwariowaną rodzinę, przez którą nie raz wylała morze łez. Salomea jest bardzo realistyczna - w momentach, gdzie trzeba się bać, po prostu się bała i krzyczała. Nie udawała kogoś, kim nie jest. Niedaś - brat dziewczyny, jest z jednej strony leniwy a z drugiej niesamowity kombinator. Świetnie został przedstawiony jako taki pospolity student, który zajęć - a zwłaszcza kolokwium - omija szerokim łukiem. Świat wykreowany przez Martę Kisiel, kompletnie nie różni się od naszego. Co prawda, nigdy nie byłam we Wrocławiu, ale za pomocą tej książki, mam wrażenie że przebyłam świetną wycieczkę. Dodatkowo miałam możliwość poznać to samo miasto tylko przed 1945 rokiem czyli Breslau. Historia tych, jakże już różnych miast, przedstawiona jest w sposób bardzo interesujących. Z jednej strony czułam się, jakbym siedziała przy herbacie u babci, która właśnie opowiada mi jak to wtedy było, jak się żyło. Z drugiej jakbym rozwiązywała zagadkę kryminalną, mająca miejsce bardzo dawno temu. Czy polecam książkę? Mimo tylu wad - tak. To książka ciepła, pokazujące, że przeszłość, którą tak skrzętnie ukrywamy, czy tego chcemy czy też nie, zawita do naszych drzwi. Ukazuje również, że warto zaufać bliskim na ludziom, a to co nam jest obce, wcale nie musi być straszne czy złe. Nie oczekujcie fantastyki rodem z Wiedźmina czy Władcy Pierścieni. Nie jest to też książka podobna do "Dożywocia". Samej fantastyki jest tam tyle, kot napłakał. Jednak patrząc na wątek obyczajowy - przyjemna i lekka lektura. Dodatkowo, książka ma bardzo dużo ciekawych cytatów, które mimo częstego żartu, mówią nam prawdę prosto w między oczy. Za to właśnie cenię owe dzieło.

Salomea Klementyna Przygoda ucieka od zwariowanej rodziny, chcąc rozpocząć samodzielne życie we Wrocławiu. Dom przy Lipowej 5 przypomina posiadłość z filmów grozy klasy B, mieszkają w nim siostry w dość podeszłym wieku i papuga lubiąca wafelki, w telefonie słychać głosy, a Salka zaczyna zastanawiać się, czy zamieszkanie tu to aby na pewno był dobry pomysł. Pojawienie się młodszego brata jedynie komplikuje i tak niełatwą już sytuację – zwłaszcza, gdy pewnego dnia próbuje utopić siostrę w Odrze. Opisy książek Marty Kisiel mają to do siebie, że na ich podstawie tak naprawdę nie wiemy czego możemy się spodziewać. Wydają się być niepozorne, ale zdążyłam już zauważyć, że zazwyczaj kryją w sobie ogromną tajemnicę. I nutkę grozy, ale to swoją drogą. Styl tej autorki jest całkowicie niepowtarzalny i wyjątkowy, dlatego uważam, że należy sięgnąć po jej jakąkolwiek książkę, chociażby po to, aby przeżyć to doświadczenie na własnej skórze. Uwielbiam używany tutaj sarkazm, ironię i kilka gramów czarnego humoru. Oczywiście, jednym spodoba się użycie w tekście np. slangu gamingowego i sformułowań w stylu "A wiesz, siostra, że pasuje ci ta papuga? Powaga. Odciąga uwagę od tej, no. Twarzy.", a drugim nie, ale warto sprawdzić do której grupy będziemy należeć. Ja zdecydowanie zaliczam się do tej pierwszej, bo dzięki temu poziom zabawy w trakcie lektury sięga zenitu, a ja wciąż śmieję się na głos. W tym przypadku hitem był Niedaś, tytan intelektu. A skoro już o konkretnym bohaterze mowa, to muszę wspomnieć, że kto jak kto, ale kreować postaci to Marta Kisiel potrafi genialnie. Niezdarna Salomea, na którą spadają wszystkie nieszczęścia świata, kiepsko rozgarnięty życiowo studenciak Niedaś i starsza pani farmiąca honor pointy na battlegroundach (spokojnie, ja też średnio wiem o co kaman, haha) to tylko niektórzy z tych wielobarwnych bohaterów. Spędzanie z nimi wolnego czasu to sama przyjemność! Na końcu pozostał lekki niedosyt. Zakończenie pojawiło się tak nagle i trwało niesamowicie krótko, a ja... czuję się lekko nieusatysfakcjonowana. Czegoś mi tam zabrakło, chociaż nie mam zielonego pojęcia czego. Może to jeden z zabiegów celowych, żebym do razu sięgnęła po kolejną książkę Kisiel? W przypadku "Oczu urocznych" i większości opowiadań, które znajdziemy w "Pierwszym słowie" sytuacja wyglądała podobnie... Cóż, może rozgryzłam tę cwaną pułapkę, ale i tak da(ła)m się złapać. Podsumowując, z czystym sumieniem polecam Wam sięgnąć po "Nomen omen" (i inne książki autorki!), a ja ogromnie się cieszę, że poznałam przygody Salomei, ponieważ dzięki temu przekonałam się na 100%, że grono moich ulubionych autorek się powiększyło. Drogie Panie, jesteście już trzy!

Bohaterką „Nomen Omen” jest Salomea Klementyna Przygoda, lat 25, wysoka, postawna, z długim rudym warkoczem i bardzo dziwną rodziną. Matka – egzaltowana krawcowa, o zapędach wróżbiarsko-erotycznych, ojciec – z wykształcenia elektryk, z zamiłowania romantyk, brat – no cóż, Niedaś to patentowy leń, nieuk i pasożyt. Jednym słowem Salka nie ma z nimi łatwego życia. Matka, o zgrozo, chce koniecznie aby Salka „uwolniła swój nieokiełznany erotyzm” i dzieli się tą informacją z każdym telemarketerem, sprzedawcą i napotkaną osobą. Jedyną osobą, która jest „normalna” jest babcia Przygodowa. Dzięki namowom babci i po rozmowie z dawną koleżanką z podstawówki Salomea przeprowadza się do Wrocławia. A tam dopiero zaczyna się przygoda… Dotarcie na Lipową 5, wbrew pozorom nie jest łatwe, bo taksówkarz nie chce podjechać pod ten adres i zaczyna się dziwnie jąkać, a każda zapytana osoba nagle zaczyna się bardzo spieszyć i nie może wskazać drogi. W końcu Salce się udaje i staje przed domem niczym z dobrego horroru. Gospodynią jest starsza, bardzo surowa pani Matylda Bolesna , wymagająca przestrzegania konkretnych zasad. Salomea zamieszkuje w najdziwniejszym domu jaki kiedykolwiek widziała. Co więcej jej współlokatorem zostaje kolorowa papuga Roy Keane, który jest miłośnikiem wafelków. Ale to nie koniec niespodzianek. Pani Matylda ma jeszcze 2 siostry ksero – pani Bolesne są trojaczkami. Wszystkie one skrywają ogromną tajemnicę, którą Salka razem z nowymi i znajomymi i starym bratem odkryją. Niedaś niestety dołączy do Salki, co przysporzy jej wielu problemów. Książka napisana jest z ogromną dawką humoru, inteligentnych ripost, ciekawych aluzji. Ale nie jest to tylko lekkie czytadło. Autorka przedstawiła również bardzo interesująco historię międzywojennego Wrocławia, czyli wtedy jeszcze Breslau. Mogłam się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy o wydarzeniach z tamtego okresu, o tym jak to wszystko wyglądało. Mocno podkreślone jest również to, że nie ważne czy ktoś był Niemcem, Polakiem czy Żydem, kiedy miasto runęło stracili swoje miejsce na ziemi. W momencie śmierci rachunki zostają wyrównane i nie ma co rozpamiętywać tego co było. Ktoś kto tego nie przeżył nie powinien oceniać tych co tam byli. „Nomen Omen” to lektura zarówno dla osób które chcą się odprężyć i pośmiać, ale również dla tych, które lubią zagłębiać się w historię miasta, odkrywać tajemnice. Jeśli nie czytaliście, to gorąco polecam.

"Nomen Omen" nie jest kontynuacją dwóch poprzednich książek autorki, ale jego fabuła dzieje się w tym samym świecie, choć na pierwszy rzut oka tego nie widać. Opowieść na pewno nie zawiedzie fanów prozy pani Kisiel - mamy nietuzinkową bohaterkę o wdzięcznych imionach Salomea Klementyna, która trochę przez własnego pecha (a może Pecha), a trochę za sprawą brata, jeszcze bardziej nietuzinkowego od niej samej, wplątuje w mrożącą krew w żyłach historię. Nie brakuje dobrego humoru, ciekawej intrygi i wyrazistych bohaterów, w tle zaś mamy Wrocław - zarówno współczesny, jak i ten z nie tak odległej przeszłości.

Książka Kisieli jest świetna. W genialny sposób autorka połączyła grozę i humor. Więc każda strona tej książki jest na swój rodzaj niepowtarzalna i każda może zaskoczyć. Takie właśnie odczucia miałem podczas czytania. Bardzo dobrze bawiłem się przy tej lekturze i nie przesadzę stwierdzeniem, że to jedna z moich ulubionych książek ostatnich kilku lat.