Nocnik nad nocnikami. Dziewczynka (okładka twarda)

Jest Nioniuchna, jest Pepo, musiała być Basia i musiał być Bolek. Czyli elementarz nocnikowania dedykowany przez Alonę Frankel dla każdego z naszych dzieci z osobna. Żaden tam bezpłciowy podręcznikowy uniseks. Do podpisania na pierwszej stronie imieniem i nazwiskiem! Żeby było jasne, co jest czyje i o kim. Oto, Panie i Panowie, „Nocnik nad nocnikami”. Nocnik superlatywny. Klasyczny. Jednym słowem: wzorcowy. Zacznijmy od początku.

O tym, że książeczki Frankel znalazły się w naszej biblioteczce pierwszej pomocy, zdecydowało nie uwiedzenie marką (bo wówczas nie znaliśmy ni autorki, ni wydawnictwa), nie rekomendacje (inni mówili o czymś innym), nie cena (zresztą po dziś dzień bardzo znośna), wreszcie nie przypadek, ale skojarzenie. Niejasne, podprogowe niemal asocjacje uwolnione po rzucie matczynego oka na intensywnie czerwoną okładkę „Nocnika”. W sekundzie, w pamięci odżył widok mojej peerelowskiej książeczki zdrowia, w podobnym co „Nocnik” formacie, o równie krwistej oprawie, z dwojgiem nagusków (coś jakby dziecięcym Adamem i Ewą z Edenu) wytłoczonych tłustą, smolistą krechą, tulących się do siebie namiętnie, acz całkiem niewinnie w wianuszku z róż. Pasjami uwielbiałam kartkować przyżółkły, arcyniemile skołtuniony papier, wczytywać się w pielęgniarskie gryzmoły o pierwszych chwilach mojego istnienia (w czasach bez prenatalnych USG 4D i postnatalnych fotografii z oddziałów położniczych te kilka suchych zdań urasta do rangi wręcz mitycznego odpisu z Wiecznej Księgi Życia), liczyć kolorowe pieczątki ze sklepów i absurdalne notatki w bezosobowej stronie biernej: wydano tuzin pieluch tetrowych kropka, zakupiono płatki mydlane kropka, odebrano pół kilo masła kropka. Oraz deszyfrować późniejsze, twardojęzyczne dia-gnozy moich szpitalnych opiekunów. W latach osiemdziesiątych chorowano i leczono po łacinie. Kropka.

W każdym razie, potrząsnąwszy głową, powróciłam do rzeczywistości XXI wieku, zachodząc w głowę nad marketingowym ryzykiem tytułu – gorączkowa powtórka z hebrajskiej gramatyki i bach, bach, kolejna starotestamentalna asocjacja. Kto czytał, te wie. Skoro tylko okładka wywołała takie kłębowisko skojarzeń, dłużej wahać się nie wypadało. W kilka minut później Baśka należała do Niońki. Od tamtego czasu nie potrafię do końca wyjaśnić sobie, ani innym, na czym polega magnetyzm tych kilkunastu stronniczek o dwóch kędzierzawych skrzatach, którzy przesiadają się z pieluch na nocne naczynie. Frankel w naturalny sposób wstrzeliła swoją historię w okres, w którym domagamy się już od brzdąców tej przesiadki, a od rodziców – czujnej asysty nad progresem potomków, wykorzystując ponadto oczywiste zainteresowanie najmłodszych „tymi” sprawami. Pewnie, pamiętamy: pewien wiedeński ojciec sześciorga dzieci (a nadto psychoanalizy) mniemał, że w wieku do dwóch, trzech lat maluchy przejawiają radosne zadowolenie z efektów prawidłowego działania końcówek swojego układu trawiennego. Może nasze siedmiokrotne dziennie aplikowanie potomkom przygód Basi oraz Bolusia (lekturą karmiliśmy na żądanie) spowodowane było i jest urokiem prostej historyjki, zilustrowanej jakby papierowymi wycinankami, które w gruncie rzeczy mówią czasami więcej niż tekst. Może czytający oraz słuchający czują się spokojniej dzięki uwolnionej od naleciałości niedobrego wstydu narracji, w której chłopcy mają siusiaka, dziewczynki pipcie, obie płcie: pupy i dziurki do robienia kupki, kupka zaś to kupka, a siusiu - siusiu. W trakcie lektury słowa te zresztą można podmienić dowolnie na inne, używane w domach, pieszczotliwe określenia ludzkich intymności. Z drugiej strony sprawę małej toalety potraktowała Frankel z szacunkiem, bez rozbuchania i egzaltacji. Bo choć nie powinna być ona przedmiotem wstydu, pozostaje w rodzinnej sferze „przymkniętych drzwi”. Autorka mówi o niej akurat tyle, ile mówić można, potrzeba oraz wypada. A pomiędzy wierszami wyczytać możemy pozytywną wiadomość od mamy dwójki chłopców: że ciało jest miłe, czyste oraz dobre, że działa, jak natura chciała, że nie wszystko od razu się udaje i czasami trzeba posiedzieć, i że w razie klapy ona - mama - zawsze pomoże. I o to chodzi.

Kilka lat temu Niońka pojęła w lot, w czym rzecz. Trzeba było jedynie zainscenizować każdą ze scenek z Basi – od sprezentowania przez Bunię J. nocnika w pudełku z kokardą, poprzez przekomarzanie się w temacie innych zastosowań podarunku oraz kilka podejść, aż do zakończonego sukcesem, oklaskanego finału. Z Pepem idzie oporniej. Na widok śnieżnobiałego nocnika najpierw wziął nogi za pas i tyle go widziano, potem przyłapałam go na pakowaniu do środka naczynia pieluchy (czyli zrozumiał coś, zrozumiał!). Potrzeba (wyjąwszy fizjologiczną) matką wynalazków, zatem rezolutny chłopiec wszczął procedurę tworzenia alter ego i wysadzał na nocnik swojego umiłowanego totumfackiego, krecika. Dziś z kolei do nieskalanego użyciem okrągłego wnętrza usilnie wciskał Bogu ducha winnego Bolka, nie oddając tak łatwo pola. Zrzućmy to jednak na karby ochłodzenia.

O książce usłyszałam od sąsiadki, jak tylko pojawiła się na świecie moja córka - ponad rok temu. Kiedy doczekałam się oto momentu żmudnego "treningu nocnikowania" natychmiast zaopatrzyłam się w moje wyobrażenie odkrywczego, magicznego, genialnego, nieodgadnionego dotąd przez nikogo sposobu, który spowoduje, że będziemy mieli to wszyscy za sobą. Jeśli myślisz o tej książce tak samo jak ja, to szybko się rozczarujesz i równie mocno zaskoczysz! Ta prosta historia, znana mi z codziennego nagabywania córki do treningu, stała się pretekstem do mówienia nie tylko o nocniku, moja córka po prostu ją lubi, a ja - ja przestałam narzekać i cierpliwie czekam, aż to się stanie, po prostu!
Polecam wszystkim zniecierpliwionym "trenerom" i małym molom książkowym.

Córeczka ma 21 msc, powoli wdrażamy się w temat nocnikowania, od kilku miesięcy potrafi już zrobić, ale nie potrafi jeszcze zawołać, że chce. Mam nadzieję, że z pomocą tej książki będzie nam łatwiej. Póki co cieszy się ogromnym zainteresowaniem, jak raz przeczytamy to musimy drugi i trzeci... najbardziej jednak podoba jej się moment "to nie kapelusik" - tak powtarza jak otwiera jedną ze stron :) widzę tylko jeden minus, wewnątrz ma miękkie kartki, gdybym położyła jej na półce z zabawkami, do której ma dostęp za chwilę książka byłaby zniszczona...

Książka w twardej okładce ale niestety, w środku strony są miękkie.Treść pokazuje dokładnie co się dzieje i jak to się dzieje jak dziecko zrobi kupkę i co trzeba z tym zrobić. Trochę nocnik nie przypomina nocnika ale jak dziecku się wytłumaczy że to jest nocnik to dla niego tak jest. Mojemu dziecku najbardziej się spodobało, jak mama wylewa zawartość z nocnika do ubikacji i mówimy pa pa siusiu czy pa pa kupka i tak tez jest teraz u nas.Dzięki temu dziecko wie , ze zawartość z nocnika nie znika. Polecam wszystkim.

Estetyczna oprawa robi pierwsze bardzo dobre wrażenie za tym idą proste, kolorowe a zarazem przyjazne dla dziecka ilustracje, które w jednoznaczny sposób określają do czego służy nocnik. Opowiadanie o głównej bohaterce i jej mamie napisane jest łatwym, zrozumiałym językiem dla dzieci. W sposób prosty i bezpośredni pozwala zrozumieć istotę korzystania z nocnika - w naszym przypadku już po pierwszym czytaniu były widoczne pozytywne efekty :) polecam Rodzicom jako dobrą pomoc w nauce :)

Na rynku wydawniczym jest sporo pozycji, które mają pomóc dziecku w nauce korzystania z nocniczka. "Nocnik nad nocnikami" to nieliczna z nich, która wprowadza dość oczywisty podział ze względu na płeć małego czytelnika. W obrazowy sposób tłumaczy "fizjologiczne zawiłości".
Uwaga! Niektóre obrazki mogą zniesmaczyć nieco bardziej pruderyjne osoby - opisuję fizjologię w sposób, w który widzi ją małe dziecko, bez skrępowania wskazując na intymne części ciała.

Książeczkę poleciła nam koleżka, mówiąc, że jest warto ją mieć. Zaczęłyśmy ją czytać wcześnie, jak córeczka miała ok 6 mcy i teraz ma 14 i bardzo ładnie robi na nocniczek i jak tytułowa bohaterka Basia robi "pa sisi".
Plusy to wyraźne nieskomplikowane obrazki, mało tekstu na stronie, wytłumaczenie na początku do czego służą poszczególne części ciała. Minus to cienkie strony w środku, nasza książeczka jest już cała "połatana" taśmą klejącą.

Książka na pierwszy rzut oka nie robi ciekawego wrażenia. Jednak przy nauce nocnika okazuje się bardzo przydatna. Jest bardzo dosłowna (dziewczynka występuje nago pokazuje dziurki do robienia siku i kupki, jest i sama kupa:) ale chyba dzięki temu zrozumiała dla dziecka i łatwa do przeniesienia do prawdziwego życia. Jesteśmy aktualnie w trakcie nauki i moja prawie 2-letnia córcia jest bardzo zainteresowana lekturą:) Polecam.

Książka jest rewelacyjna. Nie umiałam przekonać mojej córki (2 lata i 9 miesięcy) do siakania na nocnik. Nasza walka z siekaniem trwała prawie 1,5 roku. Nic nie pomagało, nie dała się niczym przekonać. Po kupieniu i przeczytaniu kilku, no dobra kilkunastu razy książki coś do niej dotarło, zaskoczyła, że sikanie jest fajne i w końcu usiadła na nocnik i zaczeła z niego korzystać. Polecam każdemu upartemu maluchowi ;)

Co prawda moja córa zdążyła przejść na nocnik, zanim dostaliśmy książeczkę, ale bardzo ją polubiła. Ładnie wydana, twarda okładka, dobry papier, obrazki niby proste, ale interesujące dla dziecka, tekstu w sam raz. Mi też się podoba, fajnie ujęta została "pupa do robienia kupy" - jako jeden z elementów ciała, bez wyróżniania i bez budowania jakiegoś tabu. Osobiście polecam.